All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 121 - Chapter 130

บทที่ 120“อาเมะกะ ฟุริโซวดะโย” (เหมือนฝนจะตก) เมื่อขับรถออกมาจากโรงพยาบาล คุณแม่ก็เอ่ยขึ้นด้วยความกังวล ด้วยท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเหมือนฝนจะตก ไม่นาน ฝนก็เป็นใจให้จิน ฝนตกลงมาจริง ๆ และตกอย่างรุนแรง “ยาบาอิ, อาเมะกะ ฟุทเตะคิตะ” (แย่แล้ว ฝนตกจนได้) คุณแม่เอ่ยออกมาเบา ๆ แต่มือยังจับพวงมาลัยแน่น ขับรถด้วยความรอบคอบทุกจังหวะแต่ฝนก็ตกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ แรงจนกระจกหน้ารถเต็มไปด้วยหยดน้ำ ทำให้จากที่มองถนนเห็นชัดก็พร่าเลือน แม้ที่ปัดน้ำฝนจะทำงานเต็มกำลัง แต่ก็ยังต้องใช้ความระมัดระวังสูง ไฟถนนก็ติด ๆ ดับ ๆ ทำให้ทัศนวิสัยยิ่งมองยากขึ้น“อาเมะกะ ฮิโดะคุเตะ, มิชิกะ มิเอนไนะ. มันชงนิ ฮินัน ชิโยะ. ยันดะระ, จินโอะ อิเฮะมะเดะ โอคุทเตะ อาเกรุ” (ฝนตกหนักจนมองถนนไม่เห็นเลย งั้นไปหลบฝนที่คอนโดกันก่อน พอฝนหยุดแล้วค่อยไปส่งจินที่บ้าน)จินเหมือนจะเข้าใจภาษาญี่ปุ่น ได้ยินคุณแม่ของเธอพูด เขาก็ยกยิ้มมุมปากเบา ๆ อย่างพึงพอใจ สายตาก็เหลือบมองไอมิเอะผ่านกระจกมองหลังพลางขยิบตาให้เธอเบาๆ ทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของอีกฝ่ายเต้นแรงคุณแม่ก็ขับชิดซ้ายเตรียมเลี้ยวรถเข้าคอนโดของตัวเอง ที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า ห่างไปเพียงไม

บทที่ 122“แม่เราก็อยู่ แกกล้าเหรอ” “ถ้าอยากลองดี จะลองดูก็ได้ เล่นหนังสดให้แม่ยายดู ก็น่าสนใจดี” จินยักคิ้วกวนอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว มือหนาลูบไล้ลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนถึงขอบแพนตี้ ก่อนจะบีบนวดแคมอวบเบา ๆ แต่แรงมือที่ว่าเบาสำหรับเขา กลับทำให้เธอนิ่วหน้า ร้องเบา ๆ ออกมา“อื้อออเจ็บบบ” เสียงเธอหวานสะท้อนออกมา ทั้งที่ปากบอกเจ็บ แต่สองแก้มกลับแดงเรื่อเหมือนลูกพีชสุก “หึ” จินหัวเราะในลำคอหนาเบา ๆ คลายแรงมือออกเล็กน้อย แต่ก็ยังวางไว้ตรงนั้น ไม่ยอมปล่อยออกจากแคมขาวเนียนเขาเอื้อมอีกมือไปหยิบช้อน ตักอาหารเข้าปากอย่างใจเย็น ท่าทางเขาเหมือนพวกเสี่ยนั่งกินข้าวกับเด็กในร้านหรู แต่ยังแอบกอบกุมของรักของหวงเอาไว้แน่นไม่ปล่อย ทำเอาไอมิเอะได้แต่นั่งตัวเกร็ง ใจเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา ไม่กล้าขยับเพราะรู้ว่าแค่ขยับนิดเดียวก็จะยิ่งถูกลูบคลำหนักกว่าเดิมแล้วจู่ๆ จินก็ยื่นทงกัตสึมาจ่อที่ริมฝีปากของเธอ แต่ชิ้นนั้นเขากัดไปแล้วครึ่งคำ “...แกกัดแล้ว” ไอมิเอะเอ่ยเสียงแผ่ว พลางจ้องชิ้นทงกัตสึตรงหน้า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขาตาแป๋วอย่างประหม่า“เดี๋ยวนี้รังเกียจผัวตัวเองแล้วเหรอ อย่าดัดจริต ขนาดควยยังอมมาแล้ว” คำพูด

บทที่ 124 “พงศ์พิชญ์” อาจารย์ที่ปรึกษาเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างเร่งรีบ เสียงบานพับดังขึ้นทำให้ทั้งห้องเรียนหันไปยังร่างสูงของอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง“เสาอาหารซีร้าว ช่วยไปดูหน่อย” อาจารย์ที่ปรึกษาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังทุกครั้งที่อาคารเรียนเกิดความเสียหาย ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ คนแรกที่ถูกนึกถึงไม่ใช่ภารโรงหรือช่างเทคนิค แต่กลับเป็นจิน เพราะเขาไม่ใช่แค่นักเรียนธรรมดา แต่เป็นทั้งหลานชายเจ้าของโรงเรียนและเด็กหนุ่มที่มีหัวทางวิศวกรรมเกินกว่ารุ่นราวคราวเดียวกัน ความรู้และทักษะของเขาเทียบได้กับวิศวกรเต็มตัว แม้จะยังไม่ได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยถ้าตัดเรื่องความเลว และความเกเร ความเจ้าชู้ออก จินคืออัจฉริยะที่หาได้ยากในรอบร้อยปีเลยล่ะ“ภารโรงอยู่ไหน” จินก็ชักสีหน้าเล็กน้อย เขาเหลือบสายตาคมกริบไปทางอาจารย์อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “ครูต้องการวิศวกร ไม่ได้ต้องการนักการภารโรง” “ผมไม่ใช่วิศวกร เป็นแค่นักเรียน” “อย่าลีลา ปู่เธอเป็นคนบอกให้ครูมาเรียกเธอ” คำพูดนั้นทำให้เพื่อนร่วมชั้นหลายคนลอบหันไปมองจินอีกครั้ง จินก็ถอนหายใจออกมาด้วยท่าทางเบื่อหน่าย “วุ่นวาย” เสียงทุ้มต่ำลอดออกจากริมฝีปากพลางยกตัวล

บทที่ 126“ทำไมไม่ตอบ” เธอหยุดเดิน กอดตัวเองแน่น เหมือนตั้งกำแพงบางๆ ไว้ไม่ยอมขยับตามเขา ทำให้จินต้องหยุดชะงัก หันกลับมา“ตอบอะไร ทำงานก่อน” เขาขมวดคิ้วพลางดึงเอวบางบังคับให้เดินตาม โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองเธอ เธอก็หน้าหงอยลงทันที ดวงตาสั่นระริก น้ำตาเอ่อคลอจนมองเห็นประกายแวววับเธอเงยหน้าขึ้นอย่างฝืนใจ ก่อนจะยกมืออีกข้างมาปาดหยดน้ำตาที่ร่วงลงแก้มอย่างรวดเร็ว เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาหันกลับมามองพอดี“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” จินเบิกตากว้างเล็กน้อย ความนิ่งเย็นที่แสดงออกเมื่อครู่หลุดหายไปทันที สีหน้าเขาเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เขาตกใจและไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เธอถึงร้องไห้ออกมาเธอก็เม้มปากแน่น ไม่กล้าสบตา หัวใจก็ปวดหน่วงจนหายใจแทบไม่ออก ประโยคที่ว่า ลูกครึ่งญี่ปุ่นหัวนมชมพูทุกคนเลยมั้ย ผุดขึ้นมาในหัวเหมือนถูกตอกย้ำ ทำเอาเธอเจ็บจนกลืนไม่ลง แต่ก็ยังอดคิดไม่ได้ว่า เขากับนานะ อาจมีอะไรบางอย่างวันนั้นไม่ใช่ว่าเธอไม่เอะใจ เธอสัมผัสบางอย่างได้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว แต่ว่าสถานการณ์มันไม่เอื้อให้พูดและโอกาสที่จะพูดก็แทบไม่มี แต่พอเขาหลุดพูดออกมา เธอก็ไม่อาจเลี่ยงเรื่องนี้ไปได้“.…” เธอกัดริมฝีปากจนสั่น น้

บทที่ 128“I walked in and it was already like this” (ผมเข้ามาก็เห็นว่าเป็นแบบนี้แล้วครับ) จินเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะเหลือบตามองผนังอย่างนิ่งขรึม ราวกับกำลังประเมินสภาพโครงสร้างจริงจังสีหน้าเหมือนไม่ได้เป็นคนทำของเขา ทำให้ไอมิเอะหันขวับไปมองด้วยความอึ้ง แต่เธอก็ไม่ได้พูดแย้งอะไร“But it wasn’t like this before” (แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เป็นแบบนี้นะ)“The crack you noticed yesterday may have appeared small, but it is actually a structural crack, not just a superficial plaster crack. If it were only on the surface, it would not spread so quickly. Upon closer inspection, you can see that the crack runs continuously along the same line, which indicates that internal structural stress is forcing its way outward. Given the depth and nature of this crack, immediate repair is necessary to prevent further structural damage and ensure safety” (รอยร้าวที่คุณแม่เห็นเมื่อวาน แม้มันจะดูเล็ก แต่จริง ๆ แล้วเป็นรอยร้าวเชิงโครงสร้าง ไม่ใช่แค่ปูนผิวหน้า หากเป็นแค่ปูนผิวหน้าธรรมดา รอยร้าวจะไม่ลามเร็วขนาดนี้