All Chapters of วิศวะล้ำเส้นเพื่อน: Chapter 131 - Chapter 140

บทที่ 129 นอกจากหัวใจของเธอจะเต้นแรงไม่เป็นจังหวะแล้ว ความร้อนวูบวาบยังแล่นวาบขึ้นมาจนกลางหว่างขา ความรู้สึกนั้นทำให้แก้มของเธอแดงซ่านราวกับไฟสุม เธอเม้มริมฝีปากแน่น พยายามกลั้นความเขินขัดเขินเอาไว้ ก่อนจะเดินตามเขาไปหลังจากดูห้องคุณแม่เสร็จเรียบร้อย จินก็เดินนำพาไปดูห้องนอนของเธอบ้าง โดยมีคุณแม่เดินตามมาด้วยเพื่อความสบายใจ เป็นห่วงลูกสาว ไม่อยากให้อยู่กันสองคน พอเดินมาถึงห้อง ไอมิเอะก็กวาดตามองรอบห้อง คุณแม่ก็เห็นว่าไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว ก็เพียงพยักหน้า ยิ้มบาง ๆ แล้วขอตัวไปจัดกระเป๋าเข้าห้องนอนของตัวเองจินก็เดินตามออกไปส่งจนประตูห้องคุณแม่ปิดลง เขาก็เดินกลับมาที่ห้องนอนของเธอ ก็เห็นว่าเธอยืนหันหลังให้เขาอยู่ตรงปลายเตียง จินก็ยื่นมือไปดันประตูให้ปิดสนิท สายตาก็กวาดต่ำลง เริ่มจากเรียวเท้าเล็กบอบบาง ไล่ขึ้นมาตามเรียวขาขาวสะอาดที่โผล่พ้นชายกระโปรงลายสก็อตนั้นขึ้นไปเรื่อย ๆ ทุกจุดที่เขาไล่ตามด้วยสายตา เหมือนจะชำแหละความเป็นเธอออกทีละชั้น “นอนลงไป” เสียงทุ้มต่ำสั่งเด็ดขาดดังขึ้นข้างหู ราวกับไม่เปิดโอกาสให้เธอได้ปฏิเสธ เพียงพริบตาเดียว จินก็เข้ามาด้านหลัง ผลักไอมิเอะให้ล้มลงไปบนเตียงอย่

บทที่ 131มือบางรูดแก่นกายเล่นราวกับมันเป็นเพียงของเล่นชิ้นหนึ่ง ทำให้ไฟปรารถนาของชายหนุ่มปะทุแรงขึ้นกว่าเดิม เส้นเลือดบนขมับปูดนูน เขาขบกรามแน่นจนสันกรามนูนขึ้นมา จินหายใจหนักเหมือนพยายามกักเก็บเสียงคำรามเอาไว้ในอก ทุกครั้งที่มือเล็กขยับขึ้นลง เนิบนาบ แต่กลับทรมานเหมือนถูกจุดไฟเผาจากภายใน กล้ามเนื้อแข็งตึงทั่วร่าง มือหนากำแน่นราวกับยึดไว้ไม่ให้เผลอกระชากเธอเสียเดี๋ยวนั้นดวงตาคมมองต่ำไปยังมือเล็กที่เล่นสนุกกับความเป็นชายของเขา สายตานั้นเต็มไปด้วยแรงปรารถนาและความอดกลั้นปะปนกันจนแทบคลั่ง เขาอยากจะจับเธอกดลงตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด “มิเอะ” เสียงทุ้มแหบต่ำหลุดออกมา ราวกับเป็นคำเตือน แต่จริงๆ คือสัญญาณว่าชายหนุ่มกำลังเสียการควบคุมไม่ทันให้เธอตอบ จินก็กระชากร่างบางเข้ามาหา ผลักแผ่นหลังเธอกระแทกเข้ากับผนังกระเบื้องเย็นชื้น น้ำจากฝักบัวก็สาดกระเซ็นรินผ่านเรือนกายทั้งคู่ ทำให้เธอสะดุ้งเฮือก แต่สายตากลมใสก็จ้องตอบกลับไป ทั้งอาย ทั้งเขิน แต่ในแววตากลับมีประกายวาบของการโหยหาที่ทำให้เขาแทบคลั่ง“อย่ายั่ว” เขากระซิบชิดริมฝีปากเธอ ก่อนจะบดจูบลงมาอย่างรุนแรง บดขยี้จนเธอแทบหายใจไม่ทัน มือหนากดข้อม

บทที่ 133ปึก!!!“อ๊ะ” ไอมิเอะหลุดเสียงร้องออกมาอย่างลืมตัวทันทีที่จินกระแทกเข้ามาอีกครั้งอย่างเต็มแรง ความเป็นชายอัดลึกสุดโคน ความยาวและความใหญ่ทำให้เธอจุกจนตาเหลือก ร่างสั่นสะท้านไปทั้งตัว ดวงตาคมกริบมองเธอพลางปากหยักยกยิ้มร้าย ๆ ขณะเอวหนายังคงดันกระแทกไม่หยุด “ถ…ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราขอวางนะ” ไอมิเอะรีบบอกเพื่อนในสาย เสียงสั่นกระท่อนกระแท่น แต่ก็พยายามกลั้นเสียงครางน่าอายไม่ให้เล็ดลอดออกมาอีก แต่ร่างกายกลับไม่เชื่อฟัง(นี่มึงเอากันอยู่จริงๆ เหรอเนี่ย) เสียงเพื่อนดังลอดเข้ามา น้ำเสียงทั้งตกใจทั้งแซวจนเธอหน้าแดงจัด รีบส่ายหัวแรง ๆ ทั้งที่เพื่อนไม่เห็น“ปะ…เปล่า…อ๊ะ” ยังไม่ทันจะปฏิเสธประโยคให้จบ จินก็อัดกระแทกเข้ามาอีกครั้งอย่างแรงจนเธอสะดุ้งเฮือก หัวเข่าแทบทรุดกับที่ ความจุกผสมเสียวทำให้ร่างกายเธอสั่นระริกอย่างห้ามไม่ได้(กูจะเครซี่) (อีสัส ฟังจากเสียง คงจุกน่าดู) เส้นด้ายเอ่ยติดตลก(ยี่สิบเจ็ดเซนเป็นเหตุ) แก้มยุ้ยก็เอ่ยแซว ยี่สิบเจ็ดเซนต์ที่ว่าก็คือความสูงของทั้งคู่ที่ห่างกันมากถึงยี่สิบเจ็ดเซน ไอมิเอะสูงหนึ่งร้อยหกสิบสามเซนติเมตร ส่วนจินสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตรความต่างระหว่าง

บทที่ 135 ในขณะเดียวกัน จินถูกพาเข้ามายังห้องรับแขกวีไอพี เขาถูกนักฆ่าจับเปลี่ยนชุดจนเสร็จสิ้น กลายเป็นคุณชายในชุดทักซิโด้สีครีมสะอาดตา แต่ร่างก็ยังคงแน่นิ่ง สลบไสลไม่ต่างจากหุ่นเชิดที่ถูกจัดวางเอาไว้ทรงผมวูฟคัทที่เคยยุ่งเหยิงก็ถูกรวบและเซ็ตจนเรียบตึงไปด้านหลัง เพื่อเผยใบหน้าคมชัด จากนั้นเขาถูกจับให้นั่งลงบนเก้าอี้หลุยส์ โดยด้านข้างเก้าอี้อีกตัวคือที่นั่งของรองนายกรัฐมนตรีผู้เป็นบิดา นั่งอยู่ในทักซิโด้สีเทาเข้ม อย่างสงบเยือกเย็นแต่เต็มไปด้วยอำนาจดุจภูผา นัยน์ตาคมคายเพียงเหลือบมองลูกชาย ก็เหมือนกำแพงหนาวเหน็บแผ่คลุมทั่วทั้งห้อง“คุณหนูเอมิโกะมาถึงแล้วครับ” คชาเดินเข้ามาก้มศีรษะรายงาน “อีกห้านาทีให้เข้ามา” ท่านรองนายกฯ เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหันไปมองลูกชายที่ยังสลบอยู่ด้วยสายตาเย็นยะเยือก “ทำให้เขาฟื้น”เพียงคำสั่งสั้น ๆ หัวหน้านักฆ่าก็เดินเข้ามาทันที แล้วใช้เข็มฉีดยาแทงลงที่ต้นแขนของจิน ไม่นาน จินก็เริ่มขยับ ร่างกายหนักอึ้งเหมือนแบกหินผา เส้นประสาทตึงเครียด รู้สึกปวดหนึบไปทั้งแผ่นหลังและต้นคอ เขาเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ขมวดคิ้วแน่น เสียงลมหายใจหนัก ๆ ดังลอดไรฟัน ขยับบิดคอไปด้านข้างเล็ก

บทที่ 137จินซุกใบหน้าลงตรงซอกคอขาวระหงของหญิงสาว ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดจนผิวเนียนจนเธอสะท้านไปทั้งร่าง เอมิโกะเบี่ยงหน้าหลบพลางตัวแข็งทื่อ ริมฝีปากเม้มแน่น พยายามควบคุมลมหายใจที่เริ่มถี่เร็ว แล้วมือหนาก็แตะลงบนเรียวขาสวย ทำให้เธอสั่นสะท้าน“ฮึก!” เสียงสะอื้นหลุดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ร่างบางสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ ก่อนจะฝืนปรับสีหน้าให้ดูนิ่งไว้ พยายามแสร้งเหมือนเต็มใจ ทั้งที่ไม่ได้เต็มใจเลยสักนิดแล้วจินก็ลากมือขึ้นมาช้าๆ จนถึงต้นขาขาวราวหิมะ ดวงตาคมเข้มมองเธอไม่วาง ริมฝีปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยอย่างพอใจที่เห็นอีกฝ่ายขนลุกซู่ไปทั้งตัว“ไม่ต้องเล่นละครแล้ว พวกเขาไปแล้ว” เสียงทุ้มกระซิบชิดใบหูจนเธอขนลุกซ่าน“…ละ…เล่นละคร?” เอมิโกะหันหน้ามามองเขาด้วยแววตาเหมือนไม่เข้าใจ แต่แววตาคู่นั้นกลับซ่อนประกายบางอย่างเอาไว้ ราวกับรู้ทั้งรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร “หมายถึงยังไงเหรอคะ” “เราต่างก็เล่นละคร คิดว่าฉันโง่ ดูไม่ออกรึไง” จินพูดพลางผละออกจากร่างเธอ ดวงตาเย็นชาในพริบตา เขายืนเต็มความสูงแล้วคว้าเข็มขัดขึ้นมาสอดกลับเข้าที่อย่างไม่ใส่ใจ หญิงสาวยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ผมยาวสลวยปรกข้างแก้ม แววตาหวานวูบหน