All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักประธานร้าย : Chapter 31 - Chapter 40

ภายในห้องมีแต่ความเงียบงัน ปลายฝนถูกดีแลนลากกลับมาที่ห้องของเขา ทั้งคู่นั่งอยู่คนละมุมโดยคนผิดเอาแต่ก้มหน้าหลบสายตาตลอดเวลา เธอรู้ว่าเขาโกรธมากถึงขนาดเรียกชื่อจริงออกมา นั้นจึงยิ่งทำให้เธอตัวสั่นยิ่งเห็นดีแลนเงียบผิดปกติเธอก็ยิ่งใจไม่ดีแต่สุดท้ายก็มีหนึ่งคนที่ทนไม่ไหว…"ฉะ ฉันขอโทษค่ะ" เป็นปลายฝนที่ไม่สามารถทนกับความอึดอัดนั้นได้อีกต่อไป"…" มีแต่ความเงียบ ดีแลนไม่ตอบคำถามใด ๆ คนตัวสั่นจึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของคนที่ไม่ได้หันกลับมา"คะ คุณดีแลนคะ…""เงียบ" เขาไม่ได้ตะคอก ตรงกันข้ามเขากลับตอบด้วยเสียงที่สุดแสนจะนิ่งเรียบและเย็นยะเยือกน่ากลัวไม่ต่างจากขึ้นเสียงเลยสักนิดเดียวปลายฝนเงียบลงอีกครั้ง ทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัดเพราะความกลัวและสำนึกในความผิดของตัวเองดีแลนใช้เวลาเพื่อทุเลาความโกรธที่สุมอยู่ในอก เขาไม่อยากใช้อารมณ์จึงเลือกที่จะจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ก่อนที่จะพูดคุยกับอีกคนให้รู้เรื่องแล้วเสียงถอนหายใจดังขึ้น…พร้อมกับเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ค่อย ๆ หันมากลับมา ทั้งสองสบตากัน ปลายฝนรับรูัได้ถึงนัยน์ตาดำขลับที่เย็นชากว่าทุกครั้ง"เหมือนฉันจะเคยบอกเธอไปแล้วว่าเธอเป็นของ

คุณดีแลนพาฉันมายืนอยู่หน้าถ้ำถ้ำหนึ่งที่ไม่ไกลจากตัวหมู่บ้าน มีคนยืนเฝ้าอยู่หน้าถ้ำสองสามคนพอเห็นพวกเราเขาก็พากันตกใจ คุณดีแลนรีบอธิบายให้เขาทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ก่อนที่จะหันมาบอกว่าเขาไม่สามารถพาฉันเข้าไปดูในถ้ำอย่างใกล้ชิดได้เนื่องจากทั้งอันตรายและอาจจะรบกวนการทำงานของคนงานด้านในที่มีถึงสิบกว่าคนฉันเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะตรงที่เรายืนอยู่ก็ถือว่าใกล้ชิดพอสมควรแล้ว คนงานยื่นตัวอย่างรังนกมาให้เราดูซึ่งฉันตื่นเต้นมาก ตลอดทางคุณดีแลนก็อธิบายว่ารังนกมาจากน้ำลายของนกนางแอ่นที่สร้างเป็นรังอยู่ตามผนังถ้ำและมีวิธีการเก็บที่ละเมียดละไมและอันตรายเพราะความสูงของถ้ำที่ทำให้คนงานต้องปีนขึ้นไป รวมไปถึงจุดเล็ก ๆ ที่ห้ามพลาดอย่างหนึ่งคือคนงานต้องห้ามมีกลิ่นส่วนตัวติดตามส่วนไหนของถ้ำเพราะจะทำให้นกไม่กลับมาทำรังเหมือนเดิม และความอันตรายของสิ่งที่ไม่คาดคิดที่จะโผล่ออกมาตอนไหนก็ได้อย่างเช่นสัตว์มีพิษอย่างงูหลายสายพันธุ์ ดังนั้นค่าตอบแทนของคนงานที่มีจึงสูงลิ่วพอให้จุนเจือครอบครัว แต่ก็ไม่ได้มีงานที่เสี่ยงอันตรายให้ทำทุกวัน รังนกจะมีการเก็บสามครั้งต่อปีซึ่งตอนที่เรามาก็เป็นช่วงเก็บพอดี คุณดีแลนวางแผนมา

หลังจากที่กลับมาจากทริปเที่ยวทะเลพนักงานบริษัทอย่างฉันก็ต้องก้มหน้าทำงานกันต่อไป วันนี้ฉันเข้าบริษัทคนเดียวเพราะคุณดีแลนมีธุระส่วนตัวที่ต้องทำโดยไม่ได้อยู่ในตารางงาน ทั้งสัปดาห์เขาจะเข้าบริษัทแค่วันเดียวซึ่งก็คือพรุ่งนี้ ทริปทะเลผ่านมาสัปดาห์หนึ่งแล้วฉันก็ไม่ค่อยได้เจอหน้าเขาเลย ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันที่ทำงานเดียวกันแต่พอกลับไปบ้านคุณดีแลนก็ยังไม่กลับมาทุกที ฉันสืบจากแม่บ้านว่าค่ำมืดเลยเที่ยงคืนเขาถึงกลับมาซึ่งฉันหลับไปแล้ว แล้วออกจากบ้านแต่เช้าตรู่เวลานั้นฉันยังไม่ตื่นเลยด้วยซ้ำ"เป็นอะไรแก" ฉันมาทานข้าวกับน้ำอิงเช่นเคย เพื่อนรักของฉันทำงานที่เดียวกันก็พลอยหายเหงาได้บ้าง แต่ก็ยังซึม ๆ อยู่ดี"ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอคุณดีแลนน่ะ""ติดเขาไปแล้วเหรอ?" น้ำอิงว่าพร้อมกับยิ้มกริ่ม"ปะ เปล่า…แค่ปกติเขาจะไม่หายหน้าหายตานานขนาดนี้""แล้วแกเป็นถึงเลขาเขาไม่รู้เหรอว่าเขาไปไหน""ฉันรู้แค่ตารางงานในบริษัท ส่วนเวลานอกเป็นพี่อีธานที่จัดการ ฉันไม่รู้หรอก""ก็เลยคิดถึงเขาว่างั้น""ก็…นิดหน่อย" ความจริงก็ไม่นิดหรอก ขนาดมีน้ำอิงมานั่งทานข้าวด้วยฉันยังรู้สึกเหงาคิดถึงเขาอยู่เลย"คิดถึงเขาก็โทรไปหาเขาสิ""ฉัน

ฉันตื่นเช้ามาพร้อมกับความว่างเปล่าอีกเช่นเคย ดวงตากลมปรายตามองนาฬิกาเป็นเวลาหกโมงเช้าก็ไร้เงาของคุณดีแลนอีกแล้วเขาบอกว่าจะจัดการเรื่องไรอันให้ฉันก็เชื่อหมดใจ ไม่ได้มีความน้อยใจอะไรจึงรีบลุกขึ้นไปแต่งตัวเพื่อไปทำงานตามปกติและตารางวันนี้คุณดีแลนไม่เข้าบริษัทอีกเช่นเคย"ปลายฝน…" ฉันหันไปตามเสียงเรียก ยัยน้ำอิงยืนโบกมือเรียกฉันจากหน้าบริษัท ฉันจึงหยุดเดินแล้วรอเพื่อนขึ้นตึกไปพร้อมกัน"เรื่องที่ฉันแนะนำเป็นยังไงบ้าง ได้ถามคุณดีแลนหรือยัง" ฉันส่ายหัว ตอนแรกก็ว่าจะถามแต่เมื่อเจอว่าที่คู่หมั้นของเขาก็ทำฉันลืมไปเสียสนิท"ทำไมล่ะแก""ช่วงนี้ฉันเห็นเขายุ่ง ๆ เลยไม่อยากถามให้กวนใจเขา""ตกลงเขายุ่งเรื่องอะไรกันแน่""คาสิโนเขามีปัญหาน่ะแล้วก็เรื่องไอ้โรฮานด้วย เขาบอกฉันว่ากำลังวางแผนจะปิดจ็อบเร็ว ๆ นี้""พูดถึงไอโรฮานคุณเจโรมก็มาถามเรื่องนี้จากฉันอยู่เหมือนกัน ฉันว่าพวกเขาน่าจะรวมตัวกันทำแผนนะ""ฉันรู้สึกไม่ดีที่เห็นเขาลำบากเพราะฉันเลยอะ""อย่าคิดมากสิ แกกับเขาก็ได้ผลประโยชน์ร่วมกัน ไม่เป็นไรหรอก หรืออยากถอดใจไม่อยากแก้แค้นแล้ว""ก็ไม่…" ไอ้โรฮานยังเสวยสุขอยู่เลย ทำไมฉันถึงต้องยอมถอดใจ แค่เห็นคุณด

ครืดดดดด ครืดดดด ~ระหว่างทางนั่งรถกลับบ้านเสียงโทรศัพท์ของร่างสูงดังขึ้นให้เขาเอาออกจากเสื้อสูทสีดำ ดีแลนจ้องมองรายชื่อคนโทรเข้ามาสลับกับปลายฝนที่นั่งตาปริบ เขาไม่ยอมรับสายเสียจนเธอต้องเอ่ยถามเพราะความแปลกใจ"มีอะไรหรือเปล่าคะ""แม่ฉันโทรมา""รับสิคะ ท่านน่าจะมีอะไรด่วนถึงได้โทรมาดึก ๆ""ฉันไม่ค่อยไว้ใจแม่เท่าไหร่" ดีแลนลังเล เขาไม่รู้ว่าแม่จะมาไม้ไหน และต้องการจะทำอะไรอีก"รับเถอะค่ะ…คุณเป็นแบบนี้ฉันไม่สบายใจ" มือบางเอื้อมมาจับมือเขาไว้ เธอไม่ชอบใจที่เห็นแม่กับลูกทะเลาะกันนาน ยิ่งเหมือนจะมีเธอเข้าไปเอี่ยวด้วยก็ยิ่งไม่สบายใจเข้าไปใหญ่ดีแลนถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะตัดสินใจกดรับสายแล้วรอให้ปลายสายพูดธุระขึ้นมาก่อน(ดีแลนลูก…)"ครับ"(พรุ่งนี้มาทานข้าวกับแม่นะลูก แม่คิดถึงลูก) เขาขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินคนเป็นแม่พูดเพราะกว่าปกติแถมน้ำเสียงยังอ่อนโยนอย่างที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนคาดว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นเขามั่นใจ"พรุ่งนี้ผมติดงาน"(ทานข้าวกับแม่สักมื้อก็ไม่ว่างเหรอ…) ปลายสายตอบเสียงแผ่วเบา ซ่อนความน้อยใจให้คนฟังรู้สึกตัว ในขณะที่ปลายฝนที่นั่งอยู่ข้างกายก็อดสงสารไม่ได้พยักหน้าให้ดีแลนยอมร