All Chapters of LOST IN LOVE พ่ายรักประธานร้าย : Chapter 21 - Chapter 30

บนโต๊ะอาหารมีแต่ความเงียบงันเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา ปลายฝนก้มหน้าก้มตาทานข้าวโดยไม่คิดจะเงยหน้ามองดีแลนเลยสักนิดเดียว เธอเคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ ไม่อยากนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ สายตาของดีแลนมองเธออยู่ตลอดเวลา แม้เขาจะทานเสร็จแล้วแต่ก็ไม่ยอมลุกออกไปเพราะมัวแต่จดจ้องไม่วางตา"ขาหายสั่นหรือยัง"แค่ก ๆปลายฝนถึงกับสำลักรีบควานหาน้ำมาดื่ม ชายหนุ่มรีบส่งน้ำให้ เธอจึงรีบคว้ามาดื่มเผื่ออาการสำลักจะดีขึ้น"ดีขึ้นไหม?" ร่างสูงถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เธอตกใจ"ดะ ดีขึ้นแล้วค่ะ" ปลายฝนหน้าแดงไปหมด ไม่รู้เพราะสำลักหรือเขินคำถามของเขา"ฉันทานเสร็จแล้วขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ" ว่าจบร่างบางก็รีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่รอคำตอบ ดีแลนได้แต่ยิ้มด้วยความเอ็นดู เธอคิดว่าจะหนีรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้นานสักแค่ไหนกัน คงไม่ถึงชั่วโมง…แกร็ก!"คุณดีแลน!" เพียงไม่กี่นาทีดีแลนก็เปิดประตูห้องคนที่พยายามหลบหน้า โดยหอบเอกสารในมือสามสี่เล่มเข้ามาทำเอาคนในห้องดีดตัวขึ้นมานั่งทันที"วันนี้เธอไม่ไปทำงาน ช่วยทำสรุปให้ฉันหน่อย" ดีแลนยื่นเอกสารให้หนึ่งชุด ส่วนที่เหลือยังอยู่ในมือของเขา"ได้

ครืดดด ครืดดด ~น้ำอิงปลายฝนเหลือบมองคนที่กำลังนั่งทานข้าวด้วย ซึ่งดีแลนเองก็มองตามก่อนที่จะพยักหน้าให้เธอรับสายตามสบาย(ไม่โทรมาเลยนะ ไม่คิดถึงกันแล้วเหรอ?) ทันทีที่กดรับปลายสายก็รีบพูดจนเธอยังไม่ทันจะได้เอ่ยทักทายใด ๆ"ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ขอโทษน้า…ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมากเลย~" ดีแลนเหลือบมองคนที่กำลังคุยโทรศัพท์ตรงหน้า เขาไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใครแต่ตอนนี้เขาเริ่มที่จะไม่พอใจที่เห็นปลายฝนกำลังออดอ้อนแล้ว ขณะที่เขายังไม่เคยสัมผัสมุมนี้ของเธอมาก่อนแล้วปลายสายเป็นใครทำไมคนตัวเล็กถึงต้องเอาใจขนาดนั้น(ไม่เป็นไรเป็นเลขานี่เนอะ แล้วเจ้านายคนหล่อของเธอ ใช้งานหนักหรือเปล่า) ปลายฝนเหลือบมองคนที่กำลังถูกพูดถึงเล็กน้อย ก่อนที่จะเห็นว่าเขามองอยู่ก่อนแล้วเธอจึงจำเป็นต้องหลบสายตา"อะ อ๋อ…ก็ดี" เรื่องงานไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ แต่เรื่องใช้ร่างกายก็หนักพอตัวเลย(ก็ดีหมายความว่ายังไง?)"คะ คือ…เขาก็เป็นคนดีไง" สายตาอำมหิตมองเธออยู่ตลอด เพียงแต่เธอไม่คิดจะสนใจเขาสักที(ก็ดีแล้ว เอาไว้เรื่องอื่นเราค่อยคุยกัน เพราะอีกไม่นานก็จะได้เจอกันแล้ว)"หมายความว่ายังไง?"(ตอนนี้ฉันอยู่สนามบินแล้วไง อิอิ)"หื้อ?"(เป็นไงเซ

บริษัทเครือเดรโกวันนี้แปลกกว่าทุกวันเพราะหลังจากที่ฉันไปอยู่บ้านเขาฉันก็ไม่เคยเดินขึ้นชั้นที่ทำงานคนเดียวอีกเลย ทุกครั้งมักจะต้องเดินตามคุณดีแลนที่มาด้วยกันแต่พอวันนี้เราแยกกันมากลับมีบอดี้การ์ดที่เดินตามหลังฉันเช่นเดิมพนักงานในบริษัทมองฉันด้วยท่าทางที่หลากหลาย บ้างก็ยิ้มทักทายอย่างจริงใจ ยิ้มอย่างหมั่นไส้ และเบะปากไม่ชอบแสดงออกมาชัดเจน แต่ฉันไม่สนสายตาของใครทั้งนั้นฉันเดินดุ่ม ๆ ขึ้นลิฟต์พนักงานเพราะวันนี้ไม่ได้มากับผู้บริหาร ถึงพี่การ์ดจะกดลิฟต์ของผู้บริหารให้แต่ฉันกลับไม่ยอม เพราะไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะทำได้ระหว่างที่ยืนรอเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นให้ฉันปรายไปมอง ก่อนที่จะชะงักรีบหมุนตัวเดินกลับไปแทนที่จะขึ้นลิฟต์พี่บอดี้การ์ดก็รีบเดินตาม"ยัยอิง!" ใช่แล้ว…เสียงที่ฉันว่าคุ้นคือเสียงของน้ำอิง เธออยู่ในชุดทางการพร้อมกับแฟ้มในมือ"ปลายฝน!" น้ำอิงเองก็ตกใจไม่แพ้กัน"แกมาทำอะไรที่นี่…""สัมภาษณ์งาน อย่าบอกนะว่านี่คือบริษัทคุณดีแลนเหรอ!?""ที่แกบอกว่าบริษัทเรียกไปสัมภาษณ์งานคือที่นี่เหรอ!?" เราทั้งคู่ตกใจตาโตกันทั้งคู่ ทั้งที่เพิ่งแยกกับน้ำอิงตอนเช้าแต่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันด้วยความบังเอิญแ

ฉันนั่งยิ้มหน้าบานระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านหลังจากที่ช็อปปิ้งของมากมายหลายชั่วโมงจนรู้สึกอารมณ์ดี ถึงตลอดการซื้อของของฉันจะตีกับเขาด้วยเรื่องการจ่ายเงินอยู่หลายครั้งแต่ทุกอย่างก็ผ่านมาด้วยดีไม่มีฝ่ายไหนที่ฆ่ากันตายเสียก่อนแน่นอนว่าของใช้ที่ฉันได้ทั้งของตัวเองและน้ำอิงใช้เงินของเขาทุกบาททุกสตางค์เพราะคนเอาแต่ใจและไม่ยอมใครแบบเขาใช้มุกเดิมคือใช้พี่อีธานจ่ายตัดหน้าฉันทุกรอบ"เราจะไปกันกี่วันเหรอคะ?" เอาจริง ๆ ฉันตื่นเต้นมาก เคยแต่ไปเดินชายหาดและเล่นน้ำทะเลตอนเด็ก ๆ กับครอบครัว แต่ยังไม่เคยนั่งเรือข้ามฟากไปเกาะส่วนตัวเลยสักครั้ง"สามวันสองคืน""แล้วเรื่องงานล่ะคะ""อีธานจัดการแล้ว""ขอบคุณนะคะพี่อีธาน" ฉันที่นั่งเบาะหลังยิ้มกว้างให้พี่อีธานที่กำลังขับรถเพราะรู้ว่าอย่างไรเขาก็มองเห็นฉันผ่านกระจกอยู่แล้ว"ขอบคุณมันทำไม?" คุณดีแลนขมวดคิ้วไม่พอใจใส่ฉัน ก็รู้ดีว่าคนที่ควรขอบคุณจริง ๆ ต้องเป็นเขาแต่ฉันอยากแกล้งเขาบ้าง แกล้งฉันมาเยอะแล้วขอเอาคืนหน่อยเถอะ"ก็พี่อีธานจัดการทุกอย่างให้ฉันหนิคะ ก็ต้องขอบคุณพี่อีธานสิคะ""หึ" คุณดีแลนเค้นเสียงตอบในลำคอ ก่อนที่จะสะบัดหน้าหนีฉันไปอีกทางฉันถูกมาเฟียงอน

หลังจากเหตุการณ์ซุ่มยิงคืนนั้น ทริปทะเลของฉันก็ถูกเลื่อนออกไปถึงสามวันเพื่อความปลอดภัย แต่เมื่ออะไร ๆ เข้าที่แล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง วันที่พวกเราจะได้ไปทะเลด้วยกันมีเขาและน้ำอิงเพื่อนรักของฉันไปด้วยก็อดตื่นเต้นกับทริปนี้ไม่ได้ คุณดีแลนในสไตล์การแต่งตัวสบาย ๆ ทำหัวใจฉันว้าวุ่นแต่แรกเห็น เสื้อเชิ้ตสีฟ้าปลดกระดุมสองเม็ดเผยให้เห็นแผงอกกำยำกับกางเกงขาสั้นพร้อมแว่นกันแดดสีดำใส่ต่างหูจิววงเล็กหล่อบาดตาบาดใจไม่ต่างไปจากชุดทำงาน ส่วนฉันนั้นก็ชุดเดรสลูกไม้สีขาวสายเดี่ยวที่มีเสื้อคลุมสีขาวสวมทับไว้อีกที เพราะถูกคุณดีแลนคุมเข้มจะสวยก็สวยไม่สุดหวงยิ่งกว่าใครก็เขานี่แหละตอนนี้พวกเราสามคนพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกห้าคนมาถึงที่ท่าเรือเรียบร้อย จากตอนแรกที่จะมีแค่พี่อีธานที่เป็นการ์ดตามไปด้วยแต่พอเกิดเรื่องคุณดีแลนก็ต้องเพิ่มจำนวนคนป้องกันซึ่งฉันก็เข้าใจ"เราจะไปกันลำนี้เหรอคะ?" ฉันเหลือบไปมองคนหล่อข้าง ๆ สลับกับเรือยอร์ชลำใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าพวกเรา"อืม ไปชมวิวก่อนแล้วค่อยเปลี่ยนเป็นสปีดโบ๊ทกลับไปที่เกาะ" ฉันกับน้ำอิงมองหน้ากันตาโต เป็นคนรวยดีแบบนี้นี่เอง วันนี้เด็กบ้านนอกแบบฉันจะได้มีบุญนั่งเรือยอร์ชลำห