Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 11 - Bab 20

  “หลบหน้าฉันทำไม”เสียงทุ้มดังใกล้ใบหูทำเอาคนกำลังจมอยู่กับห้วงความคิดของตนถึงกับสะดุ้งเฮือก หลุดอุทานเสียงดัง“ว๊ายยยย แม่ร่วง”ปวินท์ชะงักไปครู่แววตาก็หรี่โค้ง ไวระริกด้วยความขบขัน ยัยเด็กนี่อายุเพิ่งจะแค่ยี่สิบเอ็ดเองไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้อุทานเหมือนคนแก่รุ่นยายแบบนั้น“แม่ร่วงเลยเหรอ แล้วต้องเก็บไหม”คำถามกึ่งแซวทำให้คนที่ตื่นตกใจ แปรเปลี่ยนเป็นมองค้อนอย่างแง่งอน“พี่วินอะ ถามแบบนี้ จะมาช่วยเก็บหรือไงคะ”“ก็ได้นะ”“พี่วิน!”โชติมนต์ย่นจมูกใส่เขา แก้มแดงระเรื่อนิด ๆ ผู้ชายที่เคยพูดน้อยประหยัดวาจากลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไร“แล้วนี่มาหาน้ำมนต์ถึงนี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ”“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ แล้วนี่...กำลังจะออกไปไหนหรือเปล่า”“กำลังจะออกไปหาอะไรกินค่ะ”“งั้นก็ขึ้นรถสิ ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเหมือนกัน”โชติมนต์เดินตามไปขึ้นรถอย่างว่าง่าย ด้วยซอยที่พักนั้นอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย มีร้านรวงมากมายเปิดเรียงรายไล่ไปตั้งแต่ร้านข้าว ร้านน้ำ ร้านขนม เธอเลยหล

ปากเล็กอ้าพะงาบ ๆ หน้าถอดสี หลังยืนยันตัวตนด้วยบัตรประชน และได้ฟังต้นสายปลายเหตุของการเข้าใจผิด เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะตกใจกับเรื่องไหนก่อนดี ระหว่างคนตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอคุยด้วยมาตลอดจริงๆ เขาก็แค่มุมหน้าบางมุมคล้ายกัน และที่ไม่ได้ทักท้วงตอนเธอเดินเข้าไปหาก็เพราะคนทั่วไปเรียกเขาว่า ‘วิน’ เช่นกันหรือเรื่องที่เขาลากเธอขึ้นห้องก็เพราะหลงเข้าใจผิด คิดว่าเธอคือเด็กที่เพื่อนส่งมาเอนเตอร์เทน แถมเขายังอายุสามสิบแปดเข้าไปแล้วนี่โลกกำลังเล่นตลกอะไรกับเธออยู่เนี่ย!โชติมนต์โอดครวญในใจ สองมือกุมขมับ เธออุตส่าห์ชอบเขามาก ๆ แต่ทำไม…ทำไมเรื่องมันถึงกลายมาเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ“ฉัน...ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เรื่องมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้”เห็นคนร่าเริงตอนนี้กลับมีสีหน้าเคร่งเครียด ท่าทางราวกับโลกทั้งใบถล่มลงตรงหน้าในพริบตาเดียว ปวินท์ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิมส่วนคนฟังได้แต่ยิ้มเซียว คำว่า ‘ไม่ได้ตั้งใจ’ ของเขา ทำเอาเธอจุกอก พูดอะไรไม่ออก และถ้าว่ากันตามจริงมันก็ไม่ใช่ความผิดของเขาไปทั้งหมดเรื่องเมื่อคืนมันอาจจะเป็นความผิดพลาด แต่เขาก็ไม่

เมื่อใกล้เที่ยงเสียงคุยโทรศัพท์กับเสียงรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ของเหล่าพนักงาน ก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงพูดคุยว่าวันนี้จะไปกินข้าวร้านไหนกันดีโชติมนต์วางงานในมือ ชะเง้อไปมองทางห้องประชุมเล็ก ประตูใสทำให้พอมองเห็นว่าด้านในยังคงประชุมกันอย่างเคร่งเครียด ไร้วี่แววจะจบลงในเวลาอันใกล้หญิงสาวเลยก้มลงพิมพ์ข้อความไปบอกรุ่นพี่ว่าจะออกไปกินข้าว ถ้าอยากให้ซื้อมื้อเที่ยงมาเผื่อก็ให้แชทมาบอก จากนั้นก็ยื่นมือไปสะกิดเพื่อนที่กำลังนั่งตาลอยอยู่โต๊ะข้าง ๆอีกฝ่ายสะดุ้งเล็กน้อยก่อนหันมากระพริบตาถี่ ๆ ใส่“ว่า ๆ”“เที่ยงแล้ว”“อ้อ แล้วพี่บุ๊งล่ะ”“ยังไม่ออกมาเลย แต่ฉันไลน์ไปบอกแล้วล่ะ”มิรันตี เพื่อนสนิทที่มาฝึกงานพร้อมกันกับเธอพยักหน้าหงึกหงัก หยิบกระเป๋าสะพายแล้วลุกตามหลังมา ท่าทางยังง่วงงุนจนเธออดไม่ได้ที่จะหันกลับไปแซว“แหมมมม สะโหลสะเหลมาก ทำไมยะ เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยหรือไง”“อุ้ย รู้ได้ไงอะ หรือว่าใต้ตาฉันดำมาก”ถ้อยคำเหมือนกังวลทว่าแววตาคนพูดกลับพราวระยับขึ้นจนคนมองกลอกตามองบน นึกหมั่นไส้ปกติแล้วมิรันตีจะชอบขอมานั่งเล่น

ป้ายยี่ห้อที่แปะตรงคอเสื้อสูททำให้เมื่อวานเย็นโชติมนต์ตัดสินใจแวะไปส่งมันที่ร้านซักรีดแทนที่จะเอากับมาจัดการเอง เพราะเกรงว่าถ้าทำมันพังเธออาจต้องถอนเงินค่าขนมทั้งเดือนมาเพื่อชดใช้และแค่คิดถึงค่าขนม คนที่โอนเงินค่าขนมให้เธอทุกเดือนก็วิดีโอคอลมาจากแดนไกลพอดีคนเพิ่งตื่นตาเบิกโต หายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เธอดีดตัวลุกขึ้นมาเปิดผ้าม่านให้แสงแดดส่องเข้ามาในห้องก่อนถอยกลับมานั่งพิงผนังใช้มันเป็นพื้นหลัง สองมือรีบสางผมให้เข้าที่เข้าทาง จากนั้นก็จรดปลายนิ้วกดรับคำขอเปิดกล้อง ฉีกยิ้มกว้างราวกับตื่นนานแล้ว“ขามาดามมมมม”(โอ๊ย มามาดงมาดามอะไรเล่าา)สตรีวัยสี่สิบส่งเสียงโวยวายกลับมา แต่โหนกแก้มขึ้นสีระเรื่อ ก่อนจะกลายเป็นแดงปลั่งตอนคนข้างกายยื่นหน้าเข้ามาพูดกับกล้องเป็นภาษาไทยสำเนียงแปร่ง ๆ(งั้นเรียกว่ามิสซิสวิลสันดีไหมน้ำมนต์)“เก๋กู้ดเลยค่ะลุงไรลีย์”โชติมนต์ยกนิ้วโป้ง พยักหน้าแรง ๆ ว่าเห็นด้วยกับลุงไรลีย์ สามีใหม่ของแม่ อีกฝ่ายเลยหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี(แหม ๆ เดี๋ยวนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียวนะ)“ธรรมด๊าาา แล้

แม้จะแอบตั้งความหวังกระนั้นโชติมนต์ก็เผื่อใจเอาไว้พอสมควรเช่นกันว่ากับดักเล็ก ๆ ที่เธอแอบหย่อนเอาไว้อาจยังไม่ดึงดูดใจเขามากพอแต่ในเมื่อโลกอุตส่าห์เหวี่ยงคนที่ตรงสเปกแถมน่าจะโสดมาให้เจออีกครั้ง ทั้งยังอยู่ใกล้เพียงแค่นี้ทั้งที จะให้นั่งใจเย็นแล้วรอพรหมลิขิตทำงานสานต่อคนอื่นคงได้ฉกเขาไปก่อน งานนี้ต้องเจอ...เธอลิขิต!วันถัดมาหญิงสาวตัดสินใจเริ่มแผน B ต่อ“น้ำหวาน” เอ่ยเรียกเพื่อนแล้วก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้ดู “เที่ยงนี้เราลองไปกินร้านนี้กันดีมะ ฉันได้ยินแก๊งสาว ๆ เขาคุยกันว่าอร่อย”มิรันตีชะโงกหน้ามาดู เห็นว่าเป็นร้านขายข้าวซอย หน้าตาอาหารดูน่ากิน เธอก็พยักหน้าตอบตกลง ไม่ทันเฉลียวใจเลยว่าคนชวนนั้นมีจุดประสงค์แอบแฝงเพียงแต่ต่อจะให้มีคนที่สวมเสื้อโปโล ปักอกด้วยโลโก้ PK นั่งกันเกินครึ่งร้าน โชติมนต์ก็ไม่เห็นคนที่เธออยากบังเอิญเจอ“แกมองหาอะไรเนี่ย เห็นหันซ้ายหันขวาตั้งแต่เมื่อกี้ละนะ”“ฮะ” คนเผลอหันบ่อยเกินไปสะดุ้ง แววตาล่อกแล่กเล็กน้อย “เก๊าะ ... เห็นแกบ่นว่าหิว ๆ หิวจนจะสวบควายได้ทั้งฝูงอยู่แล้ว ฉันก็เลยจะถามพนักงานให้ไงว่าของโต๊ะเราได้หรือยัง”ว่าแล้วโชติมนต์ก็รีบโบกมือให้พนักงานที่บังเอิ