Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 31 - Bab 40

เมื่อใครอีกคนทำตัวปกติราวกับเมื่อคืนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น โชติมนต์ก็เริ่มคลายความประดักประเดิด เจริญอาหารขึ้นตามลำดับ“อยากได้ของหวานไหม หรือจะเอาผลไม้”“อะไรก็ได้ค่ะ”จากที่สังเกตมาเมื่อคืนปวินท์เลยตัดสินใจสั่งของหวานมาเพิ่ม หากสำหรับเด็กสาวเพียงคนเดียวคล้อยหลังวางหูโทรศัพท์เพียงไม่นานก็มีเสียงเคาะประตูห้องลอยแว่วมาให้ได้ยิน“โอ๊ะ ทำไมมาไวจัง”มนุษย์ติดของหวานรีบกลืนไส้กรอกในปากแล้วทำท่าจะลุก หากเจ้าของห้องกลับยกมือขึ้นห้าม“ไม่ต้อง เธอกินไป”จากระยะเวลาไม่มีทางที่จะเป็นพนักงานของโรงแรม ปวินท์เลยเป็นฝ่ายลุกไปเปิดประตูเองแล้วเขาก็พบว่าคนที่ยืนอยู่นอกห้องเป็นผู้ช่วยดังที่คาดไว้ อีกฝ่ายกดหน้าลงทันทีหลังสบตากัน“ขอโทษครับ พอดีโทรศัพท์ผมแบตหมด”จิรายุรีบอธิบายเหตุผลที่ฝ่าฝืนคำสั่ง หัวคิ้วผู้เป็นนายเลยคลายออก ปวินท์ดึงประตูห้องให้แง้มปิดเพื่อออกไปยืนคุยธุระและสั่งงาน ห้านาทีต่อมาเขาก็ปล่อยให้ลูกน้องกลับบ้านไปพัก แล้วเดินถือถุงกระดาษกลับมาที่โต๊ะอาหาร“คะ?” โชติมนต์มองถุงกระดาษที่ถูกยื่นมาให้ตรงหน้าอย่างงง ๆ ทำไมของหวานถึงมาในรูปแบบนี้ล่ะ“ชุดใหม่ เธอคงไม่คิดจะใส่ตัวนั้นกลับห้องใช่ไหม”อ่า

เสียงหวานพึมพำเนื้อร้องคลอไปกับเพลงที่กำลังฟังผ่านหูฟังบลูทูธอย่างอารมณ์ดี ขณะเดินย้อนกลับเข้ามาในซอยหลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับปวินท์ก็ดูจะพัฒนารุดหน้าไปมาก ไม่เพียงได้คุยกันผ่านข้อความบ่อยครั้ง บางวันก็คุยโทรศัพท์กันก่อนเข้านอนหากเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ เพราะเขาทำงานหนัก เลิกดึกแทบทุกวันเธอเลยไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนนานส่วนวันนี้พอรู้ว่าคนแก่บ้างานอยู่ทำงานล่วงเวลาอีกแล้วเธอเลยตั้งใจเอาเสบียงมาส่งให้ที่ตึก ก้มมองถุงในมือแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าหญิงสาวก็กว้างขึ้น เร่งฝีเท้าขึ้นอีกนิดกระทั่งเดินถึงหน้าบริษัทก็ขยับไปยืนหลบมุม หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาปวินท์รออยู่นานทีเดียวกว่าอีกฝ่ายจะรับสาย( ว่าไง )“ฮัลโหล ๆ มีกำลังใจมาส่งค่า รบกวนคุณลูกค้าลงมารับสินค้าที่ชั้นล่างหน่อยค่ะ”( เล่นอะไรของเธอเนี่ย )เขาถามกลับมาเสียงเจือหัวเราะ โชติมนต์ขำแหะ ๆ เขินไม่น้อยที่เล่นมุกใส่เขาไปแบบนั้น แต่ก็นะ เธอแค่ไม่อยากให้เขาเครียดกับงานจนเกินไป( ตอนนี้อยู่ที่ไหน )“ข้างล่างค่ะ ลงมาหาสักแป็บได้ไหมคะ”( โอเค )แล้วสายก็ตัดไปโชติมนต์ยืนเล่นโทรศัพท์รอ ไม่ถึงนาทีก็มีคนผลักประตูตึกให้เปิดออก เธอเงยหน

โชติมนต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดถ่ายมื้อเที่ยงของวันนี้ ก่อนจะส่งรูปเข้าช่องแชท ตามด้วยข้อความNammon💦 : อย่ามัวแต่ทำงานจนลืมพักกินข้าวอีกนะคะคล้ายว่าอีกฝ่ายกำลังจับโทรศัพท์อยู่ ข้อความเลยถูกเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว แล้วเพียงอึดใจเขาก็ตอบกลับมาPawin : ก๋วยเตี๋ยวอีกแล้ว?Pawin : ไม่เบื่อหรือไงรอยยิ้มจุดที่มุมปาก เธอนึกหน้าปวินท์ออกเลยว่าตอนนี้เขาน่าจะกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่Nammon💦 : น้ำมนต์เป็นพวกเบื่อยากPawin : เชื่อPawin : ในเจ็ดวัน เธอกินไปแล้วห้าวันPawin : เย็นนี้จะมากี่โมงหญิงสาวเม้มริมฝีปาก พยายามกลั้นยิ้มและเสียงกรี๊ด กระนั้นทั้งสีหน้าก็เบิกบาน แววตาพราวระยับ ฟ้องถึงความสุขที่ล้นทะลักจนกักเก็บไม่อยู่สองอาทิตย์แล้วที่เธอขยันหอบหิ้วกำลังใจไปส่งให้ผู้ชายถึงที่ทำงานทุกเย็น และก็ไม่พ้นโดนตักตวงกำลังใจจนปากบวมเจ่อ ตัวแทบจมไปกับโซฟาทุกคราทว่าต่อให้รู้ว่าไปแล้วต้องโดนขย้ำ ‘กำลังใจ’ คนนี้ก็สุดแสนจะยินดีปลายนิ้วเรียวรัวจิ้มพิมพ์ตอบกลับNammon💦 : สักทุ่มครึ่งแล้วกันค่ะ วันนี้น้ำมนต์อยากกินสเต็กร้านลุงหยิก ข้อความถูกเปิดอ่านหากไม่มีการตอบกลับ แปลว่าปลายทางรับรู้และรับเรื่องแล้วเรียบร้อ

“เอ่อ มีอะไรหรือเปล่าคะ”“น้อง... น้องน้ำมนต์ใช่ไหม”เจ้าของชื่อนิ่วหน้านิด ๆ สองเท้าก้าวถอยหลังเพื่อรักษาระยะห่างทันที ก่อนเอ่ยตอบ“ค่ะ พี่รู้จักน้ำมนต์ด้วยเหรอคะ”หากยังไม่ทันได้คำตอบจากชายแปลกหน้าคนนั้น ประตูห้องทำงานส่วนตัวด้านหลังก็เปิดออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของรองประธาน“ก็ว่าทำไมยังมาไม่ถึงสักที”ถึงแม้น้ำเสียงจะฟังดูเรียบเรื่อย แต่สีหน้าของคนพูดกลับดูไม่สบอารมณ์เท่าไรนัก จากที่กำลังสงสัยว่าพนักงานคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงรู้จักเธอ ก็กลายเลิ่กลั่ก ก้าวยาว ๆ ไปหาเขา“คุณวินหิวแล้วเหรอคะ”“อืม”“งั้นน้ำมนต์รีบไปจัดจานให้นะคะ”ปวินท์ไม่พูดอะไรต่อเพียงเบี่ยงตัวหลบให้เธอสามารถเดินผ่านได้ หากนั่นก็มากพอจะทำให้เด็กสาวเร่งรีบสายตาเย็นเยียบปรายไปมองพนักงานในปกครองที่ยังคงยืนขวางอยู่กลางทางเดินอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนแวบหนึ่งก็ดึงประตูปิดคล้อยหลังเสียงกลไกดีดล็อก คนที่เอาแต่ก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเองก็เงยขึ้น แววตาภายใต้เลนส์แว่นสะท้อนถึงความหงุดหงิดและเสียดาย ไร้ซึ่งความอ่อนน้อมอย่างที่เคยมีเมื่อครู่โชติมนต์เดินไปหยิบชุดจานมาวางบนโต๊ะกระจก แล้วเริ่มต้นแกะกล่อง ดีที่ร้านเฉือนมุมเอาไว้เพื่อร

การตื่นมาแล้วพบว่ามีคนกำลังนั่งรัวนิ้วอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หรือนั่งสั่งงานผู้ช่วยผ่านทางโทรศัพท์ตรงโซฟาแทบกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วหญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคง มองผู้ชายตาปรอย เพราะหอที่พักอาศัยอยู่เป็นหอหญิงล้วน เธอเลยต้องเป็นฝ่ายมาค้างที่โรงแรมในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์แต่เมื่อเวลาหมุนผ่านจำนวนวันที่แวะมาค้างก็เพิ่มขึ้น จากเดิมที่นอนแค่เสาร์อาทิตย์ก็ขยับมาเป็นวันศุกร์ด้วย แล้วสักพักก็เพิ่มวันพฤหัสบดีเข้ามาอีก หลังปวินท์บอกว่าเหตุผลที่เขามาเชียงใหม่ก็เพื่อมาดูแลบริษัทแทนประธานซึ่งคือเพื่อนสนิท และอีกสองอาทิตย์หลังจากนี้เขาจะขึ้นมาดูงานฝั่งนี้เพียงเดือนละครั้งหรือสองครั้งเท่านั้นโชคดีที่ผนังห้องของโรงแรมไม่ได้สีแตกต่างจากห้องที่หอเธอมากนัก ยามมารดาวิดีโอคอลมาหา จึงไม่ทันสังเกตเลยว่าลูกสาวไม่ได้นอนอยู่หอที่คนเป็นแม่เลือกให้ส่วนมิรันตีซึ่งเป็นเพื่อนคนเดียวที่รู้เรื่องเกือบทั้งหมด แรก ๆ ก็มีบ่นกึ่งสอนอยู่บ้าง ด้วยกลัวว่าเธอจะโดนผู้ชายหลอก หรือพลาดพลั้งจนส่งผลต่ออนาคตที่กำลังไปได้ดี แต่หลัง ๆ เพื่อนคงปลงเลยเหลือแค่มองเอือมแล้วย้ำว่ามีอะไรให้รีบบอกซึ่งเธอว่าไม่น่ามีเรื่องอะไรหรอก เพราะตอนนี้เธอม