Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 51 - Bab 60

ผลของการบอกคิดถึงกันอย่างร้อนแรงบวกกับได้เตียงนุ่ม ๆ ผ้าห่มอุ่น ๆ กว่าหญิงสาวจะรู้สึกตัวตื่นจึงเป็นเวลาสายมากแล้วพื้นที่ข้างกายยับยู่หากเย็นชืด บอกให้รู้เจ้าของห้องน่าจะลุกออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว และคงไม่พ้นนั่งทำงานอยู่ที่ห้องนั่งเล่นร่างเล็กพลิกตัวกลับมานอนหงาย นิ่วหน้าพลางสูดปากเบา ๆ เมื่อการขยับตัวทำให้ความปวดเมื่อยตามส่วนต่าง ๆ ของร่างกายหวนกลับมาเล่นงานอีกครั้งทำไมกันนะ ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายออกแรงกำลังเสียส่วนใหญ่ แต่ทำไมเขายังดูสุขสบายดี มีเพียงเธอที่ยับเยิน ชักจะอึดทึกทนเกินอายุไปมากแล้วนะโชติมนต์นอนมองเพดานนิ่ง ๆ อยู่อย่างนั้นกระทั่งเริ่มชินก็ข่มใจลุกจากเตียง ไปอาบน้ำแต่งตัว อึดใจใหญ่ร่างอรชรในชุดเสื้อยืดพอดีตัวคู่กางเกงขาสั้นก็เดินทำหน้าง่วง ๆ ออกมาจากห้องนอนหางตาคนนั่งสั่งงานลูกน้องอยู่ที่โซฟาเห็นเข้าก็รัวนิ้วพิมพ์ประโยคสุดท้าย ก่อนจะกดหน้าจอคอมพิวเตอร์ให้พับลง ยกออกจากหน้าตัก“หิวหรือยัง”ศีรษะทุยเล็กพยักหงึก ๆ เดินมาทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างแล้วแนบแก้มกับต้นแขนชายหนุ่ม ถูไถอย่างออดอ้อน“เช้านี้มีอะไรให้กินบ้างคะ”“ข้าวต้มกุ้ง”“คุณวินทำเองเหรอคะ”“แม่บ้านเข้ามาทำไว้ให้”ที่แท

@CRU Bar สามสาวมาถึงร้านก่อนเวลาเล็กน้อย โชติมนต์เจอเพื่อนกับสาวเมืองกรุงคนอื่น ๆ ในร้านก็พลันกระจ่างว่าทำไมปวินท์ถึงให้บัตรเครดิตมาซื้อชุดใหม่ถึงตัวที่สวมใส่อยู่จะทำให้เธอดูกลมกลืน แต่เมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ เธอเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งหัดแต่งตัวเลยทีเดียว“ดีงามสมกับที่คนรีวิวไว้เยอะเลยอะ แต่ใด ๆ คือแกจองทันได้ไงก่อนน้ำปิง”เป็นมิรันตีที่เอ่ยถาม ร่างอรชรในชุดสายเดี่ยวสีแดงเบอร์กันดี ด้านหลังเว้าลึกอวดแผ่นหลังขาวเนียนโยกตัวตามจังหวะเพลงเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี ด้านคนอาสาเป็นธุระจองร้าน เชิดหน้ายิ้มกริ่ม ตาพราวระยับ“ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่บอกพี่พีทว่าอยากมา พี่เขาก็จัดให้เลย”“จ้า ๆ ๆ ฉันล่ะเบื่อจะคุยกับแกจริง ๆ คุยสามคำอวดผู้ไปสิบคำ คนโสดลำใยค่ะ!”“ก็พอดีคนมันมีให้อวดอะนะ”“โอ๊ย หมั่นไส้ อย่าให้ฉันมีบ้างนะ”“แกก็มีพี่เฟิร์สไงน้ำหวาน เกทับไปเลย อย่าไปยอม!” โชติมนต์ยุยง พยักพเยิดหน้าส่งเสริม“อะไร! ไหนตอนนั้นแกบอกว่าจะเลิกชอบเลิกตามจีบแล้วไง”กวิตาตาโต เนื่องจากคนคุยคนปัจจุบันขี้หึงมาก เวลาอยู่ด้วยกันเธอเลยไม่ได้จับโทรศัพท์เท่าไร หากต้นเรื่องกลับทำหน้าบึ้ง อุบอิบตอบ“ก็ไม่ได้ตามแล้ว”“กล้าพูดดด

ปวินท์ขับรถมาถึงที่หมายก่อนเวลาที่กำหนดไว้ในใจเล็กน้อย มือใหญ่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเด็กสาวอย่างร้อนใจหลังได้รับรายงานจากผู้ช่วยว่าเห็นอรอลินมาปรากฎตัวที่ร้านเดียวกันกับเธอทว่าผ่านไปสามสายแล้วก็ยังไม่มีคนรับหรือว่าจะเมาหนัก?นึกถึงสภาพเด็กสาวตอนเมามายปวินท์ก็หน้าตึงกว่าเก่า ชายหนุ่มรีบดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถ ก้าวไว ๆ เข้าไปในตัวตึกปวินท์ไม่มีช่องทางการติดต่อเพื่อน ๆ เธอเลยสักคน จริง ๆ ต้องเรียกว่าไม่รู้จักและยังไม่เคยเจอเลยด้วยซ้ำ ดังนั้นตลอดเวลาที่ขึ้นลิฟต์มาจึงทำได้เพียงโทรหาเจ้าตัววนไปแต่กระทั่งลิฟต์พาเขาขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าซึ่งมีบาร์ตั้งอยู่ อีกคนก็ยังไม่รับโทรศัพท์ความกังวลและร้อนรนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ จนเริ่มขยับไปมาอย่างอยู่ไม่สุข เด็กน้อยของเขายามเมามายไม่เพียงแก้มแดงปลั่ง ตาหวานเยิ้ม แต่ยังช่างออดอ้อนช่างฉอเลาะขนาดเขายังชอบนั่งมองเธอนาน ๆ แล้วผู้ชายคนอื่นเล่าและแค่คิดว่าตอนนี้อาจมีใครเข้ามาวุ่นวายเกาะแกะผู้หญิงของตน ปวินท์ก็หัวหูร้อนไปหมดทันทีที่ขึ้นมาถึงร้านเขารีบกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เพื่อหาว่าเธอนั่งอยู่ตรงไหน ก่อนจะเจอว่าเป็นโต๊ะติดระเบียงกระจกที่โซนด้านนอกร่า

วันนี้เป็นวันเสาร์ทว่าโชติมนต์ก็ตื่นตั้งแต่แปดโมงเพื่อลุกมาเตรียมมื้อเช้าให้ผู้ชาย นับตั้งแต่ได้ข้อพิสูจน์ที่ไม่ดีต่อหัวใจสักเท่าไรนี่ก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้วที่เธอเลือกปิดปากเงียบ ทำตัวปกติราวกับว่าคืนนั้นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นไม่ใช่ว่าไม่เห็นใจผู้หญิงด้วยกันหรือเต็มใจจะเป็นบ้านเล็กของใคร แต่ขนาดนักโทษยังมีสิทธิ์ได้ขึ้นศาล ต่อสู้คดีก่อนรับคำตัดสิน ปวินท์เองก็ควรมีสิทธิ์ได้อธิบายเพียงแต่ต้องเป็นหลังจากที่เธอสืบหาหลักฐานจนแน่ชัดแล้ว เพราะต่อให้เปิดโอกาสให้พูดแต่เธอไม่ปรารถนาจะเป็นคนโง่ โดนใครหลอกซ้ำสองโชติมนต์ถอนหายใจ ไล่เรื่องเครียด ๆ ออกจากสมอง เอียงคอมองผลงานที่เพิ่งทำเสร็จ มันดูดีเสียจนอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปเก็บไว้ ก่อนทยอยนำพวกมันไปวางบนโต๊ะอาหารกลิ่นหอมของครีมอาบน้ำลอยโชยมาบอกให้รับรู้ว่าด้านหลังมีคนยืนอยู่ เอี้ยวหน้าไปมองก็พบกับเจ้าของห้องที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวคลี่ยิ้มหวาน“เสร็จพอดีเลยค่ะ”ปวินท์วางมือเหนือเอวคอด โอบร่างอรชรในชุดนอนเนื้อบางไว้หลวม ๆ จูบเธอที่ข้างขมับ ตาหลุบมองอะโวคาโดโทสต์ ด้านบนมีไข่ดาวโปะอย่างสวยงาม“ไม่เห็นต้องลำบาก”“ไม่ลำบากเลยค่ะ น

เล็บสีนู้ดจิกกับโซฟาแน่น แววตาวาววาบ ในอกร้อนรุ่มดังมีไฟสุมหลังฟังเพื่อนเล่าจบ แต่สิ่งที่อรอลินแสดงออกได้ในตอนนี้มีเพียงแสร้งทำเป็นถอนหายใจ แล้วเปรยเสียงไม่ดังนักคล้ายต้องการบ่นกับตัวเองเสียมากกว่า“เฮ้อ จริง ๆ เลยนะพี่ปูน เรื่องแค่นี้ให้เลขาไปจัดการก็ได้”ได้ผลตามคาด ปลายสายได้ยินก็รีบถามกลับอย่างที่ต้องการ อรอลินเหยียดยิ้มหยัน ความอยากรู้ของคนอาจน่ารำคาญ แต่หากใช้ให้ถูกที่ถูกเวลามันก็มีประโยชน์มากทีเดียว“คือคราวก่อนฉันทำรองเท้าพังพี่เขาก็เลยซื้อคู่ใหม่มาเซอร์ไพรส์ แต่ลองแล้วฉันว่ามันคับนิด ๆ เลยตั้งใจว่าจะเอาไปเปลี่ยนที่ชอป ใครจะคิดล่ะว่า...”( มิน่า ฉันก็งงว่าทำไมเขายืนเลือกของตั้งนาน น่าอิจฉาแกจังทำไมแฟนฉันไม่รู้จักเอาใจแบบนี้บ้าง )“แล้วทริปยุโรปตั้งเกือบครึ่งเดือน ไม่ใช่แฟนแกเหรอที่พาไปเซอร์ไพรส์”( แหม มันก็ใช่ ฮี่ฮี่ )เสียงหัวเราะลอยแว่วมาจากปลายสายก่อนเจ้าตัวจะคุยฟุ้งถึงทริปที่เพิ่งผ่านมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสุขสม ผิดกับคนฟังที่สีหน้าอึมครึมมากขึ้นทุกทีเธอรู้จักกับเกศสีนีมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยแต่ไม่ได้สนิทสนมถึงขั้นเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปาก ทุกวันนี้ที่ยังปั้นหน้าพูดดีท