Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 21 - Bab 30

บรี๊นนนเสียงแตรดังขึ้นเป็นการยืนยันว่าไม่ผิดคัน โชติมนต์จิกส้นสูงสองนิ้วเดินย่ำดินมาขึ้นรถ ความชื่นชอบและชื่นชมฉายชัดในแววตายามได้เห็นคนนั่งหลังพวงมาลัยรถยนต์ชัดๆทั้งที่ชุดก็คล้ายกับชุดทำงาน แค่เปลี่ยนเป็นเชิ้ตดำ ลดความเป็นทางการลงด้วยการปลดกระดุมเพิ่มอีกเม็ด แต่ไม่รู้ทำไมออร่าความหล่อมันถึงได้มากมายกว่าตอนกลางวันนักเธอข่มความขัดเขินระคนประหม่า ส่งยิ้มให้เขาก่อนเป็นการทักทาย มือดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด หากพอเงยหน้าขึ้นมาหมายจะถามว่าวันนี้เขาจะพาไปที่ร้านไหน ใครอีกคนกำลังมองเธอตาไม่กะพริบเชียว“ทำไมเอาแต่จ้องน้ำมนต์แบบนั้นล่ะคะ เอ๊ะ หรือว่าชุดมันไม่เข้ากับร้านที่คุณวินจะพาไป”“อ่า...” ปวินท์กระแอมไอแก้เก้อเมื่อเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอจ้องเธอเกินไป “ไม่ใช่แบบนั้น คือ...วันนี้เธอแค่ดูแปลกตาดี”“เดี๋ยวก่อนนะคะ แปลกตานี่หมายถึงในทางดีหรือไม่ดีคะเนี่ย”เห็นเธอทำหน้าไม่แน่ใจและในหัวน่าจะคิดไปในทางเชิงลบปวินท์ก็ยิ้มขำ“ดีสิ ดี นี่ฉันกำลังชมนะ”“งั้นก็ชมให้มันชัด ๆ ไปเลยสิคะว่าสวยมาก แต่ไม่เป็นไรค่ะ เอาไว้คราวหน้าคุณวินค่อยชมก็ได้”ถึงจะดีใจและเขินที่ถูกชม ทว่าคนตั้งใจมาจีบก็ไม่พลาดที่จะแอบหย่อนโอกา

“สวัสดีครับ” ปวินท์ทักทายกลับอย่างเป็นทางการ และยิ้มมากกว่าเดิมอีกนิด“คือ...ป๊าบอกว่าอาจจะมีปรับวัสดุบางตัวที่ใช้แล้วอยากขอโควเทชันใหม่ งานนี้ป๊าน่าจะโอนงานมาให้รุ้งเป็นคนดูแลน่ะค่ะ คุณวินสะดวกทิ้งเบอร์ไว้ไหมคะ หรือว่าจะมานั่งคุยกันหลังคุณไปส่งหลานกลับบ้านก็ได้นะคะ รุ้งกับเพื่อน ๆ อีกนานกว่าจะกลับ”รุ้งไพลินยิ้ม ๆ นำเรื่องงานมาอ้างพลางเหล่มองไปทางห้องส่วนตัวเป็นเชิงบอกพิกัด ทั้งยังตั้งใจใช้คำว่าหลานเพื่อเช็กสถานะของเด็กสาวที่มากับชายหนุ่มและแน่นอนว่าปวินท์มองเจตนาของคนถามออก มุมปากชายหนุ่มยกยิ้ม มือหยิบกระเป๋าเงินออกมาเปิดก่อนดึงนามบัตรมายื่นให้รุ้งไพลินตาเป็นประกายที่อย่างน้อยก็ไม่ได้เดินกลับโต๊ะมือเปล่า หากพอหลุบตาลงมองนามบัตรที่เพิ่งรับมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็พลันแข็งค้าง‘จิรายุ นราเกื้อ’“ถ้าอยากปรับเปลี่ยนรายละเอียดในใบเสนอราคาตรงไหน แจ้งมาได้เลยนะครับ”ปวินท์ตบท้ายอย่างมืออาชีพ ถึงเจ้าหล่อนจะสวยเข็ดฟันทั้งยังยินดีเปิดทางให้สานสัมพันธ์ แต่หล่อนคืออีกหนึ่งของต้องห้ามตามกฎเหล็กที่เขาตั้งไว้คู่ค้าคือคู่ค้า อย่าทำให้เสียระบบเห็นอีกฝ่ายนิ่งงัน ไม่พูดอะไรปวินท์เลยยิ้มแล้วกดหน้าลงเล็ก

“โอ๊ะ”แม้จะพยายามระวังแต่สุดท้ายคนมึนเมาซ้ำยังไม่ค่อยสนิทกับรองเท้าส้นสูงเท่าไรก็สะดุดจนได้ ดีที่คนข้างกายไวพอคว้าเอวเธอไว้ได้ทันหญิงสาวผ่อนลมหายใจโล่งอก เกือบได้หน้าคะมำจับกบต่อหน้าผู้ชายที่ชอบแล้วไหมล่ะ“ระวังหน่อย”เสียงเตือนมาพร้อมกับลมหายใจอุ่น ๆ รินรดใบหู โชติมนต์ตัวแข็งเกร็งขึ้น ใจเต้นโครมคราม เพิ่งตระหนักถึงความใกล้ชิด“ขะ...ขอบคุณค่ะ”เธออ้อมแอ้มเสียงเบาแล้วจะดันตัวเองออกแม้จะสุดแสนเสียดายโอกาส แต่ปรากฎว่าอีกคนกลับกระชับวงแขน ขืนแรงเธอเอาไว้“เดี๋ยวก็สะดุดอีก”เขาให้เหตุผล ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น ในเมื่อเขาเป็นคนเสนอตัวเอง เธอก็ไม่ขัดศรัทธาล่ะนะหญิงสาวส่งยิ้มให้เขาหนึ่งที แล้วก้มหน้าซ่อนแก้มที่แดงปลั่งเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ผสมกับความเขินอาย เดินต่ออย่างระมัดระวัง ถึงวันนี้จะเผลอทำตัวเปิ่นให้เขาเห็นอีกแล้ว แต่ก็ถือว่าไม่ได้ผลแย่ซะทีเดียวปวินท์คอยโอบประคองร่างเล็กจวบจนส่งเธอขึ้นนั่งได้อย่างปลอดภัยก็เดินอ้อมมาขึ้นประจำที่คนขับ ความขบขันสะท้อนในแววตาก่อนจะยื่นมือเข้าไปช่วยเด็กสาวที่กำลังพยายามเสียบเข็มขัดนิรภัย แต่คงเมาจนตาลาย ถึงได้เสียบไม่ได้สักที เธอยิ้มขอบคุณเขา“ไม่ได้รู้สึกคล

“ยั่ว”ปวินท์ดุ สายตาหวานเยิ้มของเด็กสาวกระตุ้นให้อารมณ์พลุ่งพล่าน เขาเร่งมือถอดชุดบนตัวออกให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ก่อนจะโถมตัวเข้าใส่ร่างขาวผ่องที่กำลังนอนส่งยิ้ม ยั่วยวนกันปากทำหน้าที่ดูดดุนตวัดเลีย ขณะที่มือลูบไล้ฟอนเฟ้น นิ้วสอดจ้วงนำร่องเบิกทาง กระตุ้นให้คนใต้ร่างฉ่ำแฉะพรั่กพร้อม“คุณวิน อะ อ๊าาา”เสียงหวานครางหงุงหงิงน่าฟัง ปวินท์ประกบปากจูบพลางเร่งจังหวะ ไม่กี่อึดใจเธอก็ส่งเสียงหวีดร้อง รัดเรียวนิ้วหนึบหนับแรงตอดรัดทำเอาความอดทนเสี้ยวสุดท้ายหมดลง ปวินท์ถอดเรียวนิ้ว คว้าเอวคอดกดเธอไว้กับเตียงแล้วทำการเปลี่ยนเป็นสอดสิ่งอื่นที่ใหญ่กว่านิ้วหลายเท่าความเจ็บและคับแน่นทำหญิงสาวเกร็งกายขึ้นทันที ถึงไม่เจ็บเท่าคราวก่อนที่เขาแทงพรวด แต่ก็ถือว่าเจ็บแสบอยู่ดี“อาส์ อย่าเกร็งนักสิ”“น้ำมนต์ ก็... ฮือ ไม่ได้ตั้งใจจะเกร็ง”“อ้าขาอีกหน่อย ฮืมมมม”แม้จะเล้าโลมจนเธอฉ่ำเยิ้มไปทั้งซอกขา แต่ด้วยสรีระที่แตกต่างมันจึงเข้ายากพอสมควร ทว่าสุดท้ายก็ไม่เกินความสามารถ“อื้ออ”“อาส์”ฮือ เขาใหญ่จนเธอหายใจไม่ออกเลยเสียงหวานครางสะอื้น ปากเล็กอ้าเผยอกอบโกยอากาศ นอนนิ่ง จิกปลายเล็บกับบ่ากว้างระบายความอ

ปวินท์จดจ่ออยู่กับงานจนลืมเวลา กว่าจะได้เงยหน้าจากเอกสารก็ตอนได้ยินเสียงร้องอุทานจากอีกหนึ่งชีวิตในห้องพัก หันไปมองต้นเสียงก็พบว่าเป็นร่างชีเปลือยกำลังคุกเข่า ทำหน้าเหยเกอยู่บนพื้นพรม“อยากเปลี่ยนที่นอนหรือไง”เสียงทุ้มเอ่ยถามเจือหัวเราะ โชติมนต์หันไปค้อนใส่ ครั้นนึกได้ว่าตอนนี้ตนมีสภาพเป็นอย่างไรก็สะดุ้ง ลนลานดึงผ้าห่มบนเตียงลงมาคลุมตัวเอง หน้าตาตื่น“ไม่ทันแล้ว”เธอรู้! แต่จะให้นั่งแก้ผ้าอล่างฉางแบบนั้นต่อ มันก็ไม่ไหว!ใบหน้าแดงจัดง้ำงอ อยากลุกหนีจากสถานการณ์น่าอับอาย แต่โชคร้ายที่ตอนนี้ขาเธอไม่มีแรง และกระดากเกินกว่าจะเอ่ยปากขอความช่วยเหลือท่าทางกระเง้ากระงอดเหมือนโดนรังแกแต่สู้ไม่ได้ทำให้ปวินท์หลุดยิ้ม เขาเหลือบมองเวลาก็เอ่ยถาม ทำเป็นไม่รับรู้ถึงสายตาขวาง ๆ“หิวหรือยัง”คนยังนั่งคุกเข่าบนพื้นพยักหน้าน้อย ๆ ความจริงที่เธอรู้สึกตัวตื่นก็เพราะจมูกได้กลิ่นหอมยั่วน้ำลายจนหิวเนี่ยแหละ“งั้นก็ลุกไปอาบน้ำ จะได้มากินข้าว”“ค่ะ แล้วคุณวินกินหรือยังคะ”“ยัง ฉันรอเธออยู่”สีหน้าหงิกงอพลันคลายลงทันที คำว่ารอทำให้โชติมนต์รู้สึกดีจนกลั้นยิ้มไม่อยู่ และรู้สึกรีบแม้ขาจะอ่อนแรง อดทนแม้หว่างขาจะยัง