Semua Bab แค่คนที่เขาไม่เคยรัก: Bab 41 - Bab 50

Pawin : เย็นนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนนะ กลับห้องไปก่อนได้เลย ไม่ต้องรอข้อความที่ปรากฎบนหน้าจอ ส่งผลให้รอยยิ้มดีใจตอนเห็นชื่อคนส่งบนใบหน้าคนอ่านค่อย ๆ หุบลงเพื่อนคนไหน ใช่คุณกรณ์หรือเปล่า?โชติมนต์ได้ยินจากปวินท์ว่าเพื่อนสนิทของเขาที่เป็นเจ้าของบริษัท กลับมาทำงานตามปกติแล้วถึงจะเสียดายนิดหน่อยเพราะอีกหนึ่งอาทิตย์เขาก็ต้องเดินทางกลับกรุงเทพแล้ว แต่เธอจะกล้าไปทักท้วงอะไรได้สุดท้ายเลยทำได้เพียงส่งสติกเกอร์ ‘โอเคค่ะ’ กลับไปให้“เฮ้อออ”เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังซะจนมิรันตีอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง แล้วเธอก็พบว่าต้นเสียงไม่เพียงหน้าเศร้าสลด ยังนั่งคอตกเหมือนต้นไม้ที่ขาดน้ำ“เป็นอะไรของแก ถอนหายใจซะดังเชียว”“น้ำหวาน”“หืมมมม”“แกรู้จักเพื่อนของพี่เฟิร์สทุกคนปะ”“อืม ก็ถือว่ารู้จักเกือบหมดนะ ถ้าเป็นกลุ่มมหาลัย”“แล้วเคยเจอกันปะ”“ก็ต้องเจอดิ”ลำพังแค่มิรันตีไปหาอีกฝ่ายที่สนามบาสของมหาวิทยาลัยหรือแวะไปกินข้าวที่ลำขนาด ร้านอาหารเล็ก ๆ สไตล์พื้นบ้านซึ่งเป็นกิจการในครอบครัวของรุ่นพี่ เธอก็มีโอกาสได้เจอกับเพื่อนของเขาหลายคนทีเดียวและแน่นอนว่าทุกคนรู้กันหมดว่าเธอมีความรู้สึกอย่างไรกับฐปนัท ไม่เว้นแม้แต

แม้จะรู้ว่าเป็นการกระทำที่ไม่น่ารักเท่าไรนักหากโดนจับได้ ทว่าความคับข้องใจดันมีมากซะจนอดรนทนไม่ไหว พาตัวเองมาซุ่มดูอยู่หน้าบริษัทผู้ชายทั้งที่นั่งรถไปถึงกลางทางแล้วเพียงแต่รอแล้วรอเล่า เธอก็ยังไม่เห็นเงาของคนที่เฝ้ารอสักที“หรือว่าคุณวินเขาจะออกไปแล้ว”โชติมนต์พึมพำหน้ายุ่ง เดินไปชะโงกหน้าประตูเพื่อสอดส่องเข้าไปด้านใน แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ที่ชั้นล่างเลยเอาไงดี จะรอต่อหรือพอแค่นี้ดีเธอถอยมายืนหลบมุมข้างตึก ครุ่นคิด และในระหว่างที่กำลังชั่งใจอยู่นั้น จู่ ๆ ประตูก็เปิดออก หญิงสาวหันขวับหากพอสบตากับคนที่เพิ่งเดินออกมา ประกายวาววับก็หม่นแสงลงอีกฝ่ายไม่ใช่ปวินท์ และไม่ใช่ผู้ช่วยของเขาด้วยแต่เขาดูหน้าคุ้น ๆ แฮะ“น้องน้ำมนต์...”อ๋าาา นึกออกแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้า เขาคือคนที่พุ่งมาขวางแล้วทักเธอเมื่อคราวก่อนนี่เอง“พี่นั่นเอง”และอาจเพราะเป็นการเจอกันครั้งที่สอง โชติมนต์เลยไม่ได้รู้สึกถึงการคุกคาม เธอส่งยิ้มบาง ๆ ไปเพื่อผูกมิตร อีกฝ่ายจากที่กำลังทำหน้าแปลกใจก็กลายเป็นยิ้มกว้าง“จำพี่ได้แล้วเหรอ”“ก็...เราเจอกันอาทิตย์ก่อน”“อ่อ ใช่ ๆ อาทิตย์ก่อน”แม้จะแค่ไม่กี่วินาที แต่โชติมนต์ทันเห

เผลอแป็บเดียวก็ถึงวันที่ปวินท์ต้องเดินทางกลับกรุงเทพ แม้ร่างกายจะยังอ่อนเพลียจากกิจกรรมส่งท้ายที่ทำมาครึ่งคืนแต่โชติมนต์ก็ลุกมาจัดกระเป๋าเดินทางให้ชายหนุ่มตั้งแต่สิบโมงเช้าแต่ยิ่งจำนวนของที่วางอยู่นอกกระเป๋าลดลงเท่าไร ในใจก็ยิ่งวูบโหวง คล้ายว่าหายใจลำบากขึ้นทุกทีหญิงสาวเม้มปาก พยายามเก็บกลั้นอารมณ์อ่อนไหว ท่องบอกตัวเองในใจว่าอย่างอแง อย่างี่เง่า เขาก็แค่ห่างเพื่อไปทำงานทว่าเพียงแค่มีไออุ่นวางทาบลงบนศีรษะก่อนเขาจะดึงเธอเข้าไปกอด ขอบตาก็ร้อนผ่าว น้ำตาคลอไม่อยากให้ไปเลย...ใช่ว่าปวินท์จะไม่รับรู้ความในใจของคนในอ้อมแขน เขากระชับกอดเธอแน่นขึ้น ก้มลงจูบเธอที่ข้างขมับ วันเวลาเดินไวจนเขาเองก็ใจหาย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าช่วงที่มีเธอข้างกายมันดีกว่าที่คิดไว้มากมากจนวูบหนึ่งเขาคิดว่าการอยู่ต่ออีกเดือนหรือสองเดือนก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรเพียงแต่มันเป็นไปไม่ได้...เห็นเด็กสาวหน้าหงอยจนดูน่าสงสาร ปวินท์จึงพาเธอมากินมื้อเที่ยงที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำ หวังใช้ของโปรดทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นบ้างมันเหมือนจะได้ผล คนตัวเล็กกินไปเกือบหมดจาน ดูร่าเริงมากขึ้น หากในนัยน์ตายังคงเจือเศร้า ซึ่งบอกตรง ๆ เขาชอบเวลาเธอ

“หาววววววววว”มือเล็กยกขึ้นป้องปาก สีหน้าเบื่อหน่าย ดวงตาปรือปรอยยังเจือด้วยความง่วงงุนอยู่มากแม้จะดูดชาเขียวปั่นหมดไปค่อนแก้วแล้วก็ตามหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ปวินท์ไม่อยู่ ...ชีวิตเธอกลับคืนสู่วิถีเดิมอย่างที่เคยเป็นก่อนจะเจอเขา นั่นคือตื่นนอนตอนแปดโมง นั่งวินมาฝึกงานเที่ยงออกไปกินข้าวกับมิรันตี บ่ายจมอยู่กับกองเอกสารซึ่งล้วนเป็นงานของบรรดารุ่นพี่ที่โยนมาให้ทำแทน ตกเย็นก็นั่งวินกลับห้องทว่าในความรู้สึกเธอ บางสิ่งบางอย่างกลับเปลี่ยนไปตอนนี้เมนูเดิมที่เคยสั่งเป็นประจำเกือบทุกวันจากร้านหน้าหอ เธอกลับรู้สึกว่ามันอร่อยน้อยลงเตียงหลังเดิมในห้องห้องเดิม หากเดี๋ยวนี้เธอกลับรู้สึกว่ามันโล่งเกินไป และต่อให้หอบเอาหมอนมาวางเรียงรายจนเต็มพื้นที่ เธอก็ยังรู้สึกว่าไม่ใช่อยู่ดีแถมใจมันเอาแต่คิดถึงไออุ่นที่นอนเบียดแนบชิด คิดถึงมือที่คอยลูบหลังให้กันตอนที่เคลิ้มใกล้จะหลับ คิดถึงท่อนขาแข็งแรงที่เธอชอบกอดก่ายแทนหมอนข้างนี่สินะที่คนเขาบอกว่า ... การไม่มี ไม่น่ากลัวเท่าเคยมีแล้วหายไป“เฮ้ออออ~”โชติมนต์ถอนหายใจยาว ก้มลงอ้าปากงับหลอด ดูดชาเขียวอึกใหญ่ ขณะที่มือพลิกโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดช่องแชทของปวินท์แล้วร

เสียงประกาศจากกัปตันขณะเตรียมลดระดับเพื่อนำเครื่องบินลงจอดที่สนามบินกระตุ้นให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ โชติมนต์ชะโงกหน้าไปมองนอกหน้าต่าง เห็นแสงไฟระยิบระยับด้านล่างมุมปากก็เกิดรอยยิ้มอีกไม่กี่นาทีเธอกับเขาก็จะได้เจอกันแล้วเครื่องบินค่อย ๆ ลดระดับลง ไม่นานเกินรอล้อก็แตะลงบนพื้นรันเวย์อย่างปลอดภัย เพราะไม่มีสัมภาระโหลดใต้เครื่องทั้งคู่เลยใช้เวลาไม่นานก็ได้เดินออกมายังโถงกว้างของอาคารผู้โดยสารขาเข้ามิรันตียิ้มกว้างเมื่อเห็นคนมารอรับอย่างง่ายดาย เธอยกมือโบกให้อีกฝ่ายแล้วฉุดแขนเพื่อนที่กำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์ยิก ๆ ให้เดินตามมาด้วยกัน กระทั่งก้าวถึงตัวพี่สาวเธอก็กระโจนเข้ากอดหมับ“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว ฮี่ฮี่”“ไม่มาแกก็ฟ้องแม่อะดิ”มาธวีทำหน้าเอือมระอา ใช้มือดันหน้าผากน้องสาวที่ตอนนี้ยิ้มร่า หน้าระรื่นออกห่าง โตมาด้วยกันทำไมเธอจะไม่รู้ว่าการนำของสำคัญมาให้เป็นเพียงข้ออ้าง อีกฝ่ายแค่หาโอกาสลงมาเที่ยวเล่นที่กรุงเทพโดยไม่โดนมารดาบ่น“รู้ทัน เอ้อ นี่น้ำมนต์ เพื่อนที่เคยเล่าให้ฟัง”จากนั้นมิรันตีก็หันมาใช้ข้อศอกสะกิดเพื่อน“แก นี่น้ำขิง พี่สาวฉัน”โชติมนต์รีบลดโทรศัพท์มือถือล