บททั้งหมดของ ดั่งทรายต้องลม: บทที่ 51 - บทที่ 60

Chapter 52วาจาบุหงันก้องในหู บุหงันดีกับตนมากที่สุด นางรักและหวังดี รวมถึงดูแลเธอดีมาก หาที่อยู่ใหม่ให้โดยที่ปรินทร์ไม่มีทางตามหาเจอ ตัดขาดเธอจากโลกภายนอก ราวกับว่าอยู่ในโลกใหม่ที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีการทำธุรกรรมทางการเงินใดใดทั้งสิ้น พราวฟ้าไม่ทำงาน ไม่มีประกันสังคม เธออยู่เงียบๆ ในไร่พันลภ เงินทองที่ใช้ก็เป็นเงินของบุหงันกับพันลภ จึงไม่มีเบาะแสใดให้สายสืบที่ปรินทร์จ้างวานตามหาได้สามปีมากพอกับการดัดสันดาน...เพื่อเริ่มต้นการชำระความเต็มรูปแบบ“น้องตรัยอยากเจอคุณพ่อไหมลูก อีกไม่นานครับ อีกไม่นานน้องตรัยจะได้เจอคุณพ่อแล้ว และวันนั้นคือวันที่แม่จะเอาคืนคุณพ่อในแบบของแม่” พราวฟ้าบอกไตรภูมิ เธอลูบแก้มลูกชายเบาๆ ก่อนก้มหน้าหอมแก้ม เอี้ยวตัวไปปิดโคมไฟ วาดเท้าลงจากเตียง และเดินออกจากห้องไตรภูมิ เพื่อกลับไปห้องของตน หลังมื้อเช้าผ่านพ้นไป ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตน พันลภเข้าไร่เพื่อทำงาน บุหงัน ประไพ พราวฟ้า นุ่นและละไมไปตามโปรแกรมที่วางไว้คือ สักการะหลวงพ่อทันใจและวัดพระธาตุดอยสุเทพราชวรวิหาร จากนั้นทั้งหมดจะเดินทางต่อไปยังบ้านเพื่อนของบุหงันที่อยู่ในตัวเมือง พราวฟ้าจึงไม่พาไตรภูมิ

Chapter 54 “อุ้มเป็นพนักงานบัญชีในฟาร์มเลี้ยงเป็ดของฉันน่ะ วันนี้ฉันมีธุระคุยเรื่องงานกับพ่อเลี้ยงเดช อุ้มเลยขอติดรถมาด้วยเพราะจะมาซื้อของเล่นให้น้องตรัย พอฉันคุยงานเสร็จก็นัดเจออุ้มที่หน้าร้านกาแฟจะได้กลับด้วยกัน กะว่าจะไปกินข้าวก่อน แล้วมึงก็มาทักนี่แหละ” ยุรนันท์บอกเพิ่มเติม “อ้อ...ลืมแนะนำตัว อุ้มนี่เพื่อนของฉันชื่อโดม” “สวัสดีค่ะคุณโดม” ปรียาพรยกมือไหว้ ปรินทร์ไหว้ตอบกลับตามมารยาท ก่อนที่เขาจะย่อตัวคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น อีกข้างพับตั้งตรงต่อหน้าไตรภูมิ “สวัสดีครับน้องตรัย” ปรินทร์ทักทายไตรภูมิ วางมือลงบนศีรษะของเด็กชาย “ชาหวัดดีคับ”ไตรภูมิพนมมือไหว้ปรินทร์ ยิ้มให้คนแปลกหน้า ซึ่งเป็นภาพที่ไม่คุ้นตามากนัก เนื่องจากไตรภูมิกลัวคนแปลกหน้า แม้ว่าตอนนั้นจะมีมารดาหรือคนคุ้นเคยอยู่ด้วย ไตรภูมิจะแค่ยกมือไหว้ ไม่ส่งยิ้มให้ แต่กลับปรินทร์ ไตรภูมิยิ้มให้ราวกับรู้จักกันมาก่อน ปรินทร์ใจสั่นยามเห็นรอยยิ้มเด็กชายตรงหน้า ชวนให้เขานึกถึงพราวฟ้าขึ้นมาจับจิตจับใจ เป็นเพราะรอยยิ้มเหมือนพราวฟ้าไม่มีผิด ไม่เพียงแค่รอยยิ้มที่เหมือน นัยน์ตาเวล

Chapter 56ทิวาทิพย์ไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเล่นกับไฟ ไม่ใช่ไฟธรรมดาด้วย แต่เป็นไฟบรรลัยกัลป์ เธอลำพองตัวว่าอีกฝ่ายคงไม่กล้าทำอะไร แล้วยังมีความคิดว่า มงคลจะปกป้องตนมาโกะนิ่งเฉย ไม่พูดตอบโต้ เธอมองทิวาทิพย์ด้วยความสมเพช ทิวาทิพย์เป็นคนสวย รูปร่างดี ผิวพรรณงดงาม แต่ไม่น่าไร้ความคิด ยอมเป็นเมียน้อยคนอื่นอย่างไร้ซึ่งความอาย แถมยังปากดีใส่ตนอีกด้วย “เธอก็ควรสำเหนียกตัวเองเหมือนกันว่า อยู่ในฐานะอะไร แล้วถ้ามีสมอง มีปัญญาก็น่าคิดได้แล้วนะว่า คุณเต้ไม่มีวันยกย่องเธอเทียบฉัน หรือเลิกกับฉันเพื่อไปหาผู้หญิงสำส่อนอย่างเธอ ที่มีดีแค่เรื่องบนเตียง ให้ความสุขกับผู้ชายชั่วครั้งชั่วคราว แต่คงไม่มีผู้ชายคนไหนโง่ดึงเธอมาเป็นเมียออกหน้าออกตาหรอกนะ เพราะกลัวว่าเวลาควงเธอไปไหนมาไหนจะเจอกับผู้ชายที่เธอเคยนอนด้วย คงสนุกพิลึกนะ ได้คุยถึงเธอเรื่องลีลาบนเตียง” มาโกะไม่พูด แต่เมื่อพูด ทิวาทิพย์ถึงกับหน้าชา “ผู้หญิงอย่างเธอนอกจากไม่มีใครอบรมสั่งสอน ฉันเชื่อว่าสันดานของเธอคงขุดไม่ขึ้น จมปรักอยู่กับการลักกินขโมยกิน ฉันอดสงสัยไม่ได้นะว่า รูปร่างหน้าตาของเธอทำไมไม่หาผัวเป็นตัวเป็นตน ทำตัวยิ่งกว่าอีตัว กินน้ำใต้ศอกอ

Chapter 58ปุริมเป็นคนกว้างขวางมากคนหนึ่ง การสืบเรื่องนี้จึงไม่ใช่เรื่องยาก แล้วคิดว่าคงใช้เวลาไม่นานก็จะได้รู้คำตอบ รวมถึงความสงสัยในใจว่า ตรงกันหรือไม่ และแล้วปุริมก็ได้รู้ความจริงเป็นที่มาของความโกรธจนตัวสั่น...ปุริมเดินหน้าดำหน้าแดงเข้ามาในบ้าน เมื่อรู้จากหน่องว่าอรุณอยู่บนห้องนอน เขาไม่รอช้า ก้าวเท้ายาวๆ ไปหาภรรยาทันที “คุณทำแบบนี้ทำไม” ปุริมถามภรรยาที่นั่งทำหน้างง กับคำถามไม่มีปี่มีขลุ่ย“ทำอะไร คุณหมายถึงอะไร” คนงงถามกลับ“ก็เรื่องที่คุณจ้างคนไปขโมยของและจ้างวางเพลิงร้านกาแฟของโดมไงล่ะ คุณทำแบบนี้ทำไม ทำไปทำไม” อรุณตกใจหน้าซีด ตัวสั่น หัวใจเต้นแรง ไม่คิดว่าปุริมจะรู้เรื่องนี้ ทว่านางทำใจดีสู้เสือ ปั้นหน้าทำไม่รู้ไม่ชี้ เป็นผู้ร้ายปากแข็ง“คุณอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ฉันจะทำอย่างนั้นทำไม ฉันเป็นแม่โดมนะ ทำก็บ้าแล้ว” “นี่ไง หลักฐาน” ปุริมยื่นมือถือให้อรุณดูคลิป อรุณนั่งไม่ติดมองดูชายสองคนที่รับสารภาพว่า เอ่ยเต็มปากเต็มคำว่า นางเป็นคนจ้างวาน มิหนำซ้ำยังแสดงการโอนเงินค่าจ้างอีกด้วย ในใบสลิประบุชื่อคนโอนเป็นชื่อนาง นางอรุณ ศรุตจันทร์ นี่คือข้อผิดพลาดอีกหนึ่งข้อของอรุณ ที่ไม่จ่ายค่าจ

Chapter 60สายวันต่อมา ด้วยความคิดถึงไตรภูมิ ปรินทร์ขับรถออกจากไร่ดอกไม้พราวฟ้าตั้งแต่เช้า มุ่งหน้าไปฟาร์มเลี้ยงเป็ดและคอกม้าของยุรนันท์ในอำเภอแม่ริมตาม ธุรกิจใหม่ของเพื่อนรักที่ทำร่วมสามปี เขาขับรถไปด้วยความหวังว่าจะได้เจอหน้าเด็กชายไตรภูมิ คนที่เข้ามาอยู่ในความฝันของตนเมื่อคืนนี้ นิมิตฝันมีปรินทร์ พราวฟ้าและไตรภูมิกำลังเดินเล่นอยู่ริมชายหาด ไตรภูมิเรียกพราวฟ้าว่าแม่ และเรียกเขาว่าพ่อ ปรินทร์หัวใจพองฟูขึ้นมาทันใด ความรู้สึกในความฝันราวกับว่า เขาเป็นพ่อไตรภูมิจริง ก่อนเขาจะอุ้มไตรภูมิแล้วหอมแก้มทั้งสองข้าง พราวฟ้าเอียงหน้าให้เขาหอมแก้มด้วย ปรินทร์จึงเอ่ยคำว่ารักเบาๆ ให้ภรรยาคนสวย ที่บอกรักเขากลับ จากนั้นทั้งสามก็พากันลงไปเล่นน้ำในทะเล หยอกล้อ ควักน้ำใส่กัน เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ได้ตลอดเวลาที่เล่นน้ำด้วยกัน เป็นความฝันที่ดีที่สุดในรอบหลายปี พันลภฟาร์ม...คือจุดหมายปลายทางของปรินทร์ ตอนแรกปรินทร์แปลกใจที่ยุรนันท์ไม่เปลี่ยนชื่อฟาร์ม แต่พอได้ฟังเหตุผล เขาก็เข้าใจ เหตุผลนั้นคือ ลูกค้าไม่ว่าจะเป็นรายใหญ่หรือรายย่อยต่างรู้จักแ