All Chapters of ดั่งทรายต้องลม: Chapter 41 - Chapter 50

Chapter 41“แล้วเธอไม่นึกถึงใจโดมบ้างหรือไง โดมเป็นลูกเธอนะ เธอทนเห็นลูกชายเจ็บปวด เสียใจอย่างนี้ได้เหรอ ใจเธอแข็งมากเลยนะอรุณ” บุหงันเสียงเรียบ “บ้านหลังนี้เมื่อก่อนมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะและมีความสุข แต่เธอดูตอนนี้สิว่า มันมีที่ฉันพูดไหม ไม่เลย ไม่มีเลย ทุกคนไปตามทางของตัวเอง ไม่มีจุดศูนย์รวมเหมือนก่อน เธอไม่คิดหรือว่า มันเป็นความผิดของเธอ ผิดที่เธอยึดมั่นถือมั่นในความคิดตัวเอง ไม่เปิดใจยอมรับทราย”“อย่างที่เคยบอกคุณแม่ไปค่ะว่า เวลาจะทำให้โดมดีขึ้นเอง” อรุณตอบเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกใครทั้งนั้น “คุณแม่พูดเหมือนอรุณผิด อรุณจะผิดได้ไงคะ ในเมื่ออรุณอยู่บ้านหลังนี้มาก่อนมัน มันซะอีกที่เข้ามาทำลายความสุขของอรุณ ทำให้อรุณเกลียดมัน เรื่องมันเป็นแบบนี้ ความผิดก็ต้องอยู่ที่มัน ไม่ใช่อรุณ”“เธอนี่ทิฐิแรงมากเลยนะ ฉันไม่คิดเลยว่า เธอจะเป็นคนแบบนี้ ฉันไม่เชื่อหรอกว่า เวลาจะทำให้โดมดีขึ้น เพราะเวลาก็เยียวยาบางเรื่องไม่ได้” บุหงันคร้านจะพูดอะไรต่อ อรุณถลำลึกยากเกินเยียวยา ความเกลียดชังในจิตใจบดบังความถูกผิด และสามัญสำนึกของคำว่าแม่ “ระวังนะอรุณ ระวังความเกลียดชัง ความไม่นึกถึงใครจะย้อนเข้าหาตัวเธอ

Chapter 43 “แกทำอย่างนี้เท่ากับไม่เห็นหัวแม่ แกเห็นทรายดีกว่าแม่ใช่ไหม ถึงได้ทิ้งแม่ไปอย่างนี้” อรุณไม่มีวันยอมเด็ดขาด “แล้วแกคิดเหรอว่า ทรายจะกลับมาหาแก บางทีมันอาจตายไปแล้วก็ได้ หรือไม่ก็มีผัวใหม่ หาผัวรวยๆ เพื่อเกาะกิน เหมือนกับที่มันเกาะแกกินไงล่ะ” “ทรายไม่มีวันทำอย่างนั้น ถึงทรายจะเจ็บช้ำกับผัวและแม่ผัวเลวๆ แต่ทรายไม่มีวันมีใคร อาจกลัวมั้ง กลัวว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย เจอแม่ผัวบ้าๆ บอๆ เป็นโรคประสาทชอบหาเรื่อง ทรายคงเก็บตัวที่ไหนสักแห่ง เก็บตัวเงียบๆ ไม่ให้ใครรู้หรือตามเจอ ไม่อย่างนั้นนักสืบที่โดมจ้างสืบคงตามตัวเจอตั้งนานแล้ว เธออย่าพูดให้น้ำขุ่นหน่อยเลย หัดมองดูความผิดของตัวเองซะบ้างว่ามันใหญ่ยิ่งกว่าภูเขาเอเวอเรสต์” บุหงันอดไม่ได้ มอบคำพูดเจ็บๆ คันๆ ให้อรุณ “คุณแม่ก็เข้าข้างแต่มัน นังทรายมีอะไรดีคุณแม่ถึงได้อยากได้มันเป็นหลานสะใภ้นัก จนก็จน การศึกษาก็ต่ำ ไม่มีอะไรเหมาะสมกับโดมเลยสักอย่าง ไม่แปลกนี่คะที่แม่คนนี้จะหาคนดีๆ ที่เหมาะสมให้ลูก ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ อรุณไม่มีวันยอมรับมันเด็ดขาด ไม่มีวันให้มันมาปอกลอกเงินของโดม มันต้องไปแล้วไปลับไม่ก

Chapter 45ไร่พันลภ อาณาจักรอันยิ่งใหญ่บนพื้นที่กว่าสองพันห้าร้อยไร่ ไร่แห่งนี้เพาะปลูกแบบผสมผสาน หกสิบเปอร์เซ็นเป็นสวนผลไม้ที่มีอยู่กันสี่ชนิด ส้มสายน้ำผึ้งที่เน้นส่งออกไปต่างประเทศ องุ่นแดง ทับทิมและสตรอว์เบอร์รี่ สามชนิดนี้จะส่งโรงงานทำน้ำผลไม้ชื่อดังของเมืองไทย ยี่สิบเปอร์เซ็นต์เลี้ยงไก่แบบปิด ส่วนอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์จะเป็นที่พักอาศัยเจ้าของไร่กับคนงาน และพื้นที่สำหรับปลูกผักสวนครัวไว้บริโภคภายในไร่เจ้าของไร่เป็นชายหนุ่มวัยสามสิบหกปีผู้หล่อเหลา ขวัญใจสาวๆ ในไร่และนอกไร่ แม้เป็นหนุ่มบ้านไร่ ทว่าดีกรีไม่ธรรมดา มีชาติตระกูล การศึกษาสูงเรียนจบปริญญาโทจากฝรั่งเศส หลังจากเรียนจบเขากลับมาไร่แห่งนี้เพื่อบริหารและทำงานเต็มรูปแบบ ความที่เขามีวิสัยทัศน์ไกลทำให้เขาใช้ความรู้ความสามารถพัฒนาไร่แห่งนี้ให้เป็นที่รู้จักจนถึงทุกวันนี้ เขามีนามว่าพันลภ ศรุตจันทร์ หรือพีทพันลภก้าวลงมาตามบันได ขณะเหยียบย่างบันไดขั้นสุดท้าย เขาได้กลิ่นอาหารโชยมาแตะจมูก จึงตามกลิ่นนั้นไปยังห้องครัว เขายิ้มเมื่อเห็นแม่ครัวสาวกำลังยืนปรุงอาหารหน้าเตาแก๊ส พันลภมายืนข้างร่างงาม โน้มใบหน้าหอมแก้มเธอหนึ่งฟอด“หอมจัง” พันลภพ

Chapter 47หลายคนอาจสงสัยความสัมพันธ์ระหว่างพันลภกับบุหงัน รวมทั้งเรื่องที่พราวฟ้ากับลูกอยู่ไร่พันลภ มันมีความเป็นมาอย่างไร คงต้องย้อนไปวันที่พราวฟ้าตัดสินใจออกมาจากบ้านปรินทร์ในความที่ความเศร้าโศกเสียใจเกาะกุมจิตใจพราวฟ้า หญิงสาวผู้น่าสงสารเดินถือกระเป๋าเดินทางใบขนาดพอดีออกมาจากบ้านหลังใหญ่ เธอก้าวเท้าเดินต่อไปจุดหมายปลายทางยังไม่รู้ว่าจะไปที่ใด เธอตั้งใจว่าจะพักที่โรงแรมราคาสบายกระเป๋าสักสองคืน เพื่อคิดหาทางออกว่าจะไปในทิศทางใดขณะเดินออกจากซอยเพื่อไปเรียกแท็กซี่หน้าปากซอย รถยนต์ยุรนันท์ขับรถเข้ามาในซอยพอดี เขามาส่งบุหงันที่บ้าน และเมื่อเห็นพราวฟ้าเดินถือกระเป๋า เขาจึงจอดรถ“ทราย...ทรายจะไปไหน” ไม่มีคำตอบจากคนที่ยุรนันท์ถาม พราวฟ้ามองยุรนันท์ น้ำตาเธอนองหน้า ยุรนันท์กับบุหงันตกใจเมื่ออยู่ๆ ร่างพราวฟ้าก็รูดลงกับพื้นพราวฟ้าเป็นลม...ยุรนันท์ไม่รอช้า เขารีบลงจากรถ วิ่งมายังร่างหมดสติของพราวฟ้า ช้อนอุ้มแล้วนำตัวไปขึ้นรถของตนทันที บุหงันเห็นรอยฝ่ามือบนแก้มทั้งสองข้างของพราวฟ้าก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นและใครเป็นคนทำ นางโกรธจัดมาก อีกเพียงหนึ่งร้อยกว่าเมตรก็จะถึงบ้าน แต่นางกลับสั่งให้ยุร

Chapter 49 “กูละเบื่อมึงจริงๆ” ยุรนันท์พูดออกมาขณะยกกล่องใส่ขวดแอลกอฮอล์ออกมาจากถุงกระดาษ “นี่ไงของฝาก คืนนี้มึงกับกูเจอกัน” “เออ ค่อยน่ารักหน่อย” พันลภยิ้ม คว้ากล่องใส่ขวดเหล้ายี่ห้อดังมาถือไว้ “ทรายจ๋า ทำกับแกล้มให้พี่ด้วยนะ ค่ำนี้พี่จะมอมเหล้าไอ้เฮิร์ป” “หนอยๆ ใครกันแน่ที่จะเมาหลับคาโต๊ะ ครั้งที่แล้วมึงแพ้กู เมาแอ๋ไม่ได้สติ ลำบากกูต้องแบกมึงเข้าห้องนอน คนห่าอะไรตัวหนักชะมัด” ยุรนันท์รีบพูด “ครั้งที่แล้วท้องกูว่างโว้ย ก็เลยเมาเร็ว ครั้งนี้กูจะกินข้าวให้แน่นท้อง รับรองเมาช้า มึงเมาก่อนกูแน่ๆ กูมั่นใจ” พันลภพูดอย่างไม่ยอมแพ้ “กูจะคอยดู”ยุรนันท์มั่นใจเช่นกันว่า ตนเองคอแข็งมากกว่าพันลภ และต้องชนะอีกตามเคย ขณะนั้นเสียงใสแจ๋วของขวัญใจชาวประชาก็วิ่งเข้ามาในบ้าน ในสภาพเนื้อตัวมอมแมม โดยมีเฉิ่มวิ่งตามมาติดๆ “คูมทวด...คูมทวด” เสียงไตรภูมิมาก่อนตัว และเมื่อปรากฎตัวให้ทุกคนในห้องโถงเห็น เหล่าผู้ใหญ่พากันตกใจเพราะตอนนี้ เนื้อตัวและเสื้อผ้าไตรภูมิเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนที่ค่อนข้างแห้ง “ไปเล่นอะไรมาครับน