All Chapters of ดั่งทรายต้องลม: Chapter 61 - Chapter 70

Chapter 61 น้ำตาปรินทร์นองใบหน้า เขากำลังร้องไห้เสียใจกับความรู้สึกผิดที่วิ่งจู่โจมเข้ามาในใจ จากคำพูดของเสริม ทำให้เขาไม่คิดเป็นอื่น ไตรภูมิคือลูกชายของตน วันที่พราวฟ้าหนีความเจ็บปวด เธอไม่ได้ไปตัวคนเดียว เธอไปพร้อมกับสายใยตัวน้อยๆ ที่เขาอยากมีใจจะขาดปรินทร์นึกย้อนไปวันนั้น วันที่พราวฟ้าไม่อยู่กับตน นอกจากเธอเสียใจกับความโลเล ไร้ความหนักแน่น แล้วยังทำร้ายจิตใจเธอด้วยคำพูดเสมือนคมมีดเฉือนใจของเขา ยังไม่พอ พราวฟ้าถูกซ้ำเติมจากอรุณที่ฟาดทั้งวาจาดุเดือดและฝ่ามืออันร้ายกาจอย่างไร้ความเมตตาปราณี มันจึงเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้พราวฟ้าตัดสินใจหนีความเจ็บปวด ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างเข้มแข็งเด็ดเดี่ยวเป็นปรินทร์ที่ตอนนั้นความเข้มแข็งมีน้อยเหลือเกิน อีกทั้งความฉลาดก็มาช้าเกินไป ส่งผลให้เขาต้องพรากจากเมียและลูก เป็นความผิดพลาดใหญ่หลวงของเขาก็ว่าได้เวลานี้ความเสียใจโถมเข้าสู่จิตใจปรินทร์ราวกับห่าฝน ปรินทร์หักพวงมาลัยจอดข้างทาง เพราะไม่อาจขับรถต่อไปได้ มือทั้งสองข้างทุบลงบนพวงมาลัยรถหลายครั้ง ราวกับว่ากำลังระบายความรู้สึกอัดอั้นในใจ ก่อนฟุบหน้าร้องไห้กับพวงมาลัยรถ ด้วยความรู้สึกที่

Chapter 63ตอนที่อยู่บ้านศรุตจันทร์ สิ่งที่ทำให้เธอไม่มีความสุขมากที่สุดคืออรุณ ที่ทำร้ายเธอต่อหน้าและลับหลัง แม้ว่าบุหงันจะบอกและสอนให้เธอสู้หลายต่อหลายครั้ง พราวก็เห็นแก่ความรู้สึก ปรินทร์เสมอ ห่วงความรู้สึกเขามากกว่าตัวเองตลอดเวลา พอตอนนี้ได้มาเห็นปรินทร์ที่ยังคงนั่งคุกเข่าบนพื้น เขาร้องไห้ เสียใจกับความจริงที่เขาเองก็รู้เต็มอกนั้นพราวฟ้าก็ไมได้นึกสงสาร...สมควรแล้ว ทุกคนในห้องรับแขกเว้นแต่พราวฟ้า ต่างพากันสงสารและเห็นใจปรินทร์ สามปีที่ผ่านมาต่างรู้ว่า ชีวิตปรินทร์เปลี่ยนไปอย่างไร จมอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจมากแค่ไหน ออกตามหาหัวใจตัวเองไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย สิ้นหวังในบางครั้ง แต่ไม่เคยท้อถอย หวังว่าสักวันหนึ่งความตั้งใจของตัวเองจะเป็นผลสำเร็จ แต่อีกด้าน ทั้งหมดก็สงสารชะตาชีวิตของพราวฟ้าเช่นกัน เอนเอียงมาเธอมากกว่าด้วยซ้ำไป สามปีมันคือเวลาอันยาวนานสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกทำร้ายจากอรุณ ไม่ว่าจะด้วยคำพูดและการกระทำ และต้องอดทนเพื่อชายอันเป็นที่รัก เก็บปากเงียบไม่บอกแม้ตัวเองจะเสียใจและขมขื่น ไม่เพียงแค่นั้นยังถูกซ้ำเติมด้วยการกระทำของสามี ความรู้สึกจึ

Chapter 65“อรุณมาที่นี่ไม่ได้มาเพราะขอโทษใครนี่คะ แล้วอรุณก็ไม่คิดว่าตัวเองผิดด้วย มาเพราะอยากเห็นหน้าน้องตรัยเท่านั้น ใครอยากขอโทษใครก็ตามสบายค่ะ” อรุณสะกดคำว่าสามัญสำนึกไม่ได้เลย ไม่ได้สักนิดเดียว บุหงันถึงกับเลือดขึ้นหน้ากับวาจาไม่น่าฟัง“เธอนี่เกินเยียวยาจริง เป็นไม้แก่ที่ไม่มีทางดัดได้ สันดานเลวยังไงก็เลวอย่างนั้น” คงจะมีเพียงบุหงันคนเดียวที่กล้าต่อว่าอรุณ ทว่าอรุณก็หาได้สนใจ นางนั่งเชิดหน้าราวกับนางพญา“คุณย่าครับ อย่าโกรธนะครับ เดี๋ยวความดันขึ้น”ปรินทร์ไม่รู้จะพูดอย่างไรกับมารดาดี พูดไปก็เท่านั้น เข้าหูซ้ายทะลุหูหขวา คิดว่าที่ตนทำให้โลกนี้มีสองใบเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว หากกลับมาอยู่ร่วมกันอีก หนังม้วนเก่าก็จะฉายซ้ำๆ ปัญหาไม่มีวันหมด“เจอแม่แกไป ฉันไม่กลัวหรอกความดันน่ะ กลัวห้ามใจตัวเองไม่ได้ลุกขึ้นไปบีบคอมากกว่า แม่แกน่ะหนึ่งเดียวในโลกเลยรู้ไหม” บุหงันไม่อั้นคำพูดและความรู้สึกคงเหมือนกับทุกคนในห้องรับแขกที่มีความรู้สึกไม่ต่างกับบุหงัน ประไพกับพันลภแม้ว่าจะไม่รู้จักอรุณเป็นการส่วนตัว แต่คำบอกเล่าจากปากบุหงันทำให้สองแม่ลูกไม่คิดอยากรู้จักอรุณ มีความคิดตรงกันว่า อรุณเป็นสตรีที

Chapter 67“กิน กิน” เมื่อพูดถึงอาหารจานโปรดไตรภูมิยิ้มร่า“ทำเผื่อพี่ด้วยนะ พี่อยากกิน” ปรินทร์ได้ทีรีบพูด พราวฟ้าทำอะไรไม่ได้ จะพูดโต้กลับด้วยถ้อยคำแรงน้ำใจหรือรุนแรงก็ไม่ได้ เบือนหน้าหนีไม่ได้อีก “นะนะ ทำเผื่อพี่ด้วยนะ”เขาอ้อนใหญ่ พราวฟ้าจึงเลี่ยงไปพูดกับลูกชาย“น้องตรัยนอนได้แล้วนะครับ ดึกแล้ว คุณแม่ก็ง่วงแล้วด้วยครับ”“นอน...นอน”“ราตรีสวัสดิ์ครับน้องตรัย” พราวฟ้าบอกลูกชายที่ส่งจูบแล้วโบกมือให้“ราตรีสวัสดิ์ครับทราย คืนนี้พี่ต้องฝันดีแน่ๆ ได้เห็นหน้าทรายก่อนนอน”ปรินทร์ชักเอาใหญ่ เพราะรู้ว่า พราวฟ้าไม่มีทางเหวใส่ตนแน่นอน พราวฟ้ากดปิดการสื่อสาร ก่อนส่งมือถือคืนให้ยุรนันท์ แล้วรีบหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องทันทีพราวฟ้าเดินมานั่งบนเตียง หัวใจเธอเต้นแรงมากเมื่อนึกถึงคำพูดและรอยยิ้มปรินทร์ สาเหตุที่เธอยังรู้สึกเช่นนี้อาจเป็นเพราะ ความรักที่มอบให้เขาไม่หมดไปจากหัวใจ แค่ถูกกดทับไว้ด้วยความเจ็บปวดที่ได้รับจากเขาและอรุณ“เธอห้ามอ่อนแอนะทราย เธอต้องหนักแน่น เธอต้องจำทุกเรื่องที่เขาทำไว้กับเธอ” พราวฟ้าบอกตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนออกมา ราวกับเรียกความเข้มแข็งให้กลับมาดังเดิมทางด้า

Chapter 69“ป้อง...ป้องแม่” ไตรภูมิบอกบิดา‘ทำถูกใจพ่อเหลือเกิน’ ปรินทร์อยากหอมแก้มลูกชายหลายๆ ฟอด เป็นรางวัลความฉลาดพราวฟ้ามองหน้าลูกชาย ก่อนหันมองหน้าปรินทร์ที่ยิ้มเจื่อน เธอรู้ดีว่าปรินทร์ไม่ได้สั่งให้ลูกชายทำ แต่มาจากความต้องการของไตรภูมิเอง ไม่รู้ว่าวันนี้เธอถอนหายใจกี่ครั้งแล้ว อ่อนอกอ่อนใจกับตัวเองที่ใจไม่แข็งพอกับไตรภูมิได้เลยสักครั้ง“ป้อป้อง...ป้องแม่” เด็กชายพูดเหมือนเร่ง พราวฟ้าจำใจอ้าปากรับอาหารที่ปรินทร์ป้อนให้ “เย้ๆ”ไตรภูมิปรบมือยกใหญ่ พูดเย้ๆ แล้วยิ้ม ก่อนอ้าปากให้ปรินทร์ป้อนข้าวผัดหมูให้ตน ไม่เพียงแค่นั้น ไตรภูมิยังให้พราวฟ้าเป็นฝ่ายป้อนข้าวปรินทร์บ้าง ประมาณว่าสลับกัน คราแรกพราวฟ้าไม่ยอม แต่พอเห็นสายตาอ้อนวอนระคนจะร้องไห้ก็อดไม่ได้อีก ทำตามที่ลูกชายต้องการอย่างไม่เต็มใจนัก ทว่าคนที่เต็มใจคือปรินทร์ แล้วดูเหมือนจะมีความสุขมากด้วย ต่างกับพราวฟ้า เธอยิ้มให้ลูกชาย แยกเขี้ยวใส่ปรินทร์“อร่อยไหมครับทราย ลองกินอีกคำนะ...อ้ำๆ” ปรินทร์รีบรุก เพราะตอนนี้ทางสะดวก พราวฟ้าไม่มีทางปัดช้อนไปให้พ้นปากแน่นอน“จะอ้วกมากกว่า ที่จำใจกินเพราะไม่อยากให้น้องตรัยเสียใจต่างหากล่ะ กับข้าวไม