All Chapters of หมากกระดานนี้ ข้าจะพลิกชนะให้ดู: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 ยาดีที่สุด แต่ไร้เงาเจ้าของตำแหน่งซูเจินนอนอยู่บนเตียงเป็นวันที่สาม อาการป่วยไม่รุนแรง ทว่าเพียงพอให้ได้รับความเห็นใจจากบ่าวไพร่และแม่ทัพที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนทว่า…แม้กระทั่งเงาของ หลี่อิน ก็ไม่เคยปรากฏให้เห็นไม่มีคำถามถึง ไม่มีจดหมายถามไถ่มีเพียงถาดยาและอาหารบำรุงที่จัดส่งตรงเวลาในทุกเช้าและเย็นยาที่ใช้…ล้วนเป็นยาชั้นดีจากสำนักโอสถหลวง สมุนไพรหายากจากชายแดนถูกส่งมาอย่างเร่งด่วน น้ำต้มยาบรรจุในขวดเคลือบลายคราม ฝาปิดทองฝังลายละเอียดพิถีพิถันจนสาวใช้ยังอดซุบซิบไม่ได้ว่า“ฮูหยินนี่ช่างใจกว้างเหลือเกิน ขนาดไม่มาเยี่ยมก็ยังส่งของเลอค่าขนาดนี้มาให้แขกของนายท่าน” ไม่ต้องให้เดากันไปต่าง ๆ นา ๆ แม่นางซูผู้นี้ข่าวก็บอกอยู่แล้วว่าเป็นคนรักของเจ้านายตน มาพักอยู่ในจวนคงไม่พ้นมาเพื่อแต่งเป็นอนุ แต่ซูเจินฟังแล้วกลับรู้สึกราวถูกตอกตะปูลงกลางอก นางได้ทุกอย่างที่ควรจะได้ยกเว้นตำแหน่งที่นางหมายตาเอาไว้ในอีกด้านหนึ่งหลี่อินกำลังนั่งจัดดอกไม้เงียบ ๆ ที่เรือนด้านใน ดวงตาสงบนิ่ง เมื่อสาวใช้คนสนิทมากระซิบว่า“แม่นางซูยังไม่ลุกจากเตียงเลยเจ้าค่ะ หมอก็ว่าไม่มีไข้แล้ว”“บ่าวได้ยินว่าวันก่อนแม

บทที่ 12 ยิ้มงามใต้เงาเงื่อนงำซูเจินเอนกายพิงหมอนสูง ห่มผ้าจนถึงอก ผิวพรรณที่เพิ่งฟื้นไข้ดูซีดแต่แฝงความอ่อนหวานเมื่อหลงอี้จงเข้ามาเยี่ยมตามมารยาท นางก็ส่งยิ้มบางให้พลางเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลจนแทบลอยในอากาศ“ท่านแม่ทัพไม่ต้องกังวลเรื่องอาการของข้าหรอกเจ้าค่ะ…หมอว่าอีกไม่กี่วันก็คงหายดี”หลงอี้จงพยักหน้ารับเงียบ ๆ สายตาเขากลับดูเหม่อลอย ราวกับใจลอยไปยังที่อื่นนั่นทำให้ซูเจินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเชื่องช้า แต่กลับมีถ้อยคำที่คมเหมือนปลายเข็ม“ข้ารู้…ท่านไม่เคยรักข้า แต่ไม่รักตอนนี้ ใช่ว่าจะไม่รักเสมอไป…มิใช่หรือเจ้าคะ”หลงอี้จงหันกลับมามองซูเจินยังคงยิ้ม แต่ดวงตานางไม่มีแววขลาดกลัวอย่างที่ผ่านมา นางก็เปลี่ยนไปอีกคนหรือ“ชายหญิงอยู่ลำพังกันในห้องสักคืนสองคืนหัวใจย่อมเอนเอียงได้ง่ายกว่าการประคองดาบในสนามรบ ยิ่งหากข้ามีบุตร…แม้จะไม่มีรัก ก็มีพันธะผูกไว้ได้ไม่ยาก”เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “เจ้าพูดอะไร…”“ท่านไม่ต้องรีบหย่าแม่นางหลี่อินหรอกเจ้าค่ะ ข้ารอได้ ข้าเพียงรอนับวันให้นางตั้งครรภ์ไม่สำเร็จเสียที หากข้าตั้งครรภ์ก่อน นางก็จะได้ถอนตัวอย่างสมเหตุสมผล…ใช่ไหมล่ะเจ้าคะ

บทที่ 14 ในเมื่อเจ้าพูดว่าไม่รัก…ข้าจะทำให้เจ้ารับผิดชอบให้ได้ค่ำคืนในจวนแม่ทัพ ท้องฟ้าโปรยฝนบางเบา หยาดน้ำไหลเคล้ากลิ่นหอมของดอกเหมยจากเรือนหลี่อิน หญิงสาวนั่งเขียนตัวอักษรลงบนพัดผ้าไหม เส้นหมึกมั่นคง สะท้อนใจคนเขียนที่นิ่งราวสายน้ำเยือกแข็งเสียงเสี่ยวหรูกระซิบข้างตัวเบา ๆ“ฮูหยินยานั้น…ส่งถึงเรือนท่านแม่ทัพเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ คนครัวในห้องน้ำชาไม่สงสัยสิ่งใด”หลี่อินพยักหน้าไม่พูดอะไร นางหยิบซองผ้าขนาดเล็กขึ้นวางลงบนโต๊ะ พร้อมกระดาษโน้ตอีกฉบับที่เขียนเพียงว่า“แม่นางซูเจิน โปรดช่วยดูแลท่านแม่ทัพที่ไม่สบายกะทันหันในคืนนี้”ไม่กี่วันก่อนซูเจินก็ได้รับจดหมายที่มาพร้อมของขวัญ ครานี้จดหมายมาพร้อมซองยาบางอย่างบอกให้รอโอกาส นางรู้สึกทั้งประหลาดใจและตื่นเต้น และโอกาสที่ว่าคือวันนี้ หัวใจนางเต้นไม่เป็นส่ำ นี่อาจเป็นโอกาส…ที่ฟ้าประทานให้หลังจากความอดทนทั้งหมดที่ผ่านมา“ข้าจะดูแลท่านแม่ทัพให้ดีที่สุด”นางบอกบ่าวรับใช้ ก่อนพาตัวเองไปยังเรือนกลางซึ่งมีคนรายงานว่าแม่ทัพหลงอี้จงกำลัง วิงเวียนและตัวร้อนหลงอี้จงอยู่ในห้องหนังสือ ขณะฤทธิ์ยากำลังเริ่มทำงาน เขารู้สึกเหมือนเลือดในกายร้อนรุ่ม ชีพจรเต

บทที่ 16 เด็กในครรภ์ของเจ้าคือสายเลือด…แต่มิใช่กุญแจของจวนนี้รุ่งเช้าในเรือนใหญ่ของจวนแม่ทัพ หลี่อินแต่งกายเรียบหรู สีครามอ่อนปักลายเมฆคลื่น บ่าวไพร่ต่างน้อมคำนับนางด้วยความเคารพวันนี้นางสั่งให้เชิญแม่นางซูเจินมาพบ ณ ศาลาด้านในซูเจินมาในชุดสีอ่อน ใบหน้าซีดแต่แต่งแต้มแววตาแห่งความหวังนางคิดว่าครั้งนี้อาจเป็นโอกาสที่จะได้รับการยอมรับ และที่หลงอวี้จงไม่รับนางอย่างเปิดเผยเพราะเกรงหลี่อินผู้นี้เมื่อบ่าวพานางมานั่งเรียบร้อยหลี่อินทอดสายตามองอีกฝ่ายนิ่ง ๆ ก่อนกล่าวเสียงราบ“ข้าเรียกเจ้ามา เพื่อแจ้งให้เจ้ารู้เรื่องในฐานะผู้ดูแลจวน นับแต่วันนี้ ข้าจะสั่งจัดเรือนด้านตะวันตกให้ใหม่ พร้อมเพิ่มจำนวนบ่าวดูแลสามคน ตำแหน่งเจ้าคือ อนุคนแรกของสามีข้า เป็นเพราะเขาไม่คิดจะทำสิ่งใดเลย ข้าจึงต้องออกหน้าแทน แต่ข้าคงให้เจ้าได้แค่นี้ หากอยากได้ตำแหน่งอื่น เจ้าต้องไปขอเขาเอง คนนอนคุยย่อมน่าจะคุยง่ายกว่า จนกว่าเด็กในครรภ์จะคลอดและรับรองสายเลือดเจ้าต้องเป็นอนุไปก่อน”ซูเจินหน้าซีดเผือดเล็กน้อย“แต่…พี่หญิง ข้าตั้งครรภ์กับแม่ทัพ…”หลี่อินวางถ้วยชาเบา ๆ เสียงกระทบดัง กริ๊ก กลางความเงียบ“เจ้าตั้งครรภ์จริง ข้า

บทที่ 18 คนทั้งเมืองหลวงจะไม่สนว่าเจ้าเป็นใคร…แต่จะสนว่าเด็กในครรภ์นั้น ‘ลูกของใคร’เจ็ดวันถัดมาตลาดสมุนไพรในเมืองหลวงเริ่มพูดถึง ข่าวแปลก ที่ดูเหมือนไร้ที่มา“ได้ยินหรือยัง…ว่าอนุในจวนแม่ทัพมีอาการแพ้ยาแปลก ๆ ทั้งที่หมอยาให้ยาบำรุงครรภ์สูตรเดียวกับวังหลัง”“แพ้ยาหรือแพ้…อย่างอื่นกันแน่”“แม่ทัพจะยอมรับบุตรที่มาจากครรภ์ที่เขาไม่ได้ยำตำแหน่งมารดาหรือ” ผู้คนอดแปลกใจไม่ได้ ก่อนที่ีแม่ทัพจะกลับเมืองหลวง มีข่าวลือว่าซูเจินคือสตรีในดวงใจของแม่ทัพ แต่พอซูเจินตั้งครรภ์กลับไม่มีฐานะใดเลยในจวนแม่ทัพข่าวที่ไม่ตั้งใจให้มีต้นทาง แพร่กระจายราวกับกลิ่นดอกเหมยยามปลายเหมันต์บางเบา ทว่า…สะเทือนเรือนซูเจิน“เจ้าวางยาข้าใช่หรือไม่”ซูเจินตวัดเสียงถามสาวใช้เมื่อพบว่ายาที่กินมาทุกวัน ทำให้นางอาเจียนหนักขึ้นกว่าเดิม สาวใช้หน้าซีด เงอะงะตอบไม่ทันแต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำแก้ตัว เสียงฝีเท้าของแม่บ้านใหญ่ก็ดังขึ้นนอกฉากกั้น“ฮูหยินสั่งเปลี่ยนยาชุดใหม่ให้เจ้าค่ะ เพราะหมอยาพบว่าชีพจรท่านรวน ฮูหยินห่วงท่านมาก จึงให้เปลี่ยนยาบำรุงที่ดีที่สุดจากร้านยาหลวง”ซูเจินยิ้มแค่น“ห่วงหรือ…หรืออยากให้ลูกในท้องข้าหายไปกันแน่