All Chapters of หมากกระดานนี้ ข้าจะพลิกชนะให้ดู: Chapter 51 - Chapter 60

บทที่ 51 เพียงเท่านี้ ก็พอแล้วเสียงกระดิ่งหน้าร้านน้ำชาดังเบา ๆ หลี่อินหันมองเพียงแวบหนึ่ง เห็นชายผู้หนึ่งวางห่อเล็ก ๆ ไว้ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม แล้วเดินจากไปเงียบ ๆนางรู้ว่าเป็นใครแม้จะไม่มีเสียงใด ไม่มีคำกล่าว ไม่มีแม้แต่การสบตาแต่นางรู้…หลงอวี้จงไม่เคยเดินผ่านร้านนี้โดยไม่เหลืออะไรไว้ บางวันคือเสื่อใหม่สำหรับปูหน้าร้าน บางวันคือกล่องข้าวที่มีผักดองจากแดนเหนือ วันนี้…เป็นถุงยาหอมที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ ช่วยให้หลับในคืนที่ว้าวุ่นหลี่อินวางมือลงบนถุงผ้าเล็ก ๆมือนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเก็บมันไว้ใต้เคาน์เตอร์“…เพียงเท่านี้ ก็พอแล้ว”นางไม่ต้องการคำขอโทษอีกไม่ต้องการคำว่ารัก เพราะคนที่รักกันจริง…ไม่จำเป็นต้องพูด ขอแค่ไม่ทอดทิ้งกันในวันที่ไม่มีใครเห็นยามเย็นวันนั้น ฝนตกปรอย ๆหลี่อินยืนปิดร้าน ท่ามกลางกลิ่นดินชื้นและแสงเทียนในโคมหน้าประตูเสียงฝีเท้าดังจากถนนด้านนอก ทำให้นางเงยหน้าขึ้น เขายืนอยู่ตรงนั้น ใต้ร่มไม้ใหญ่ ไม่ได้เอ่ยเรียก ไม่ได้ก้าวเข้ามาเพียงยืนนิ่ง ราวกับรอคำอนุญาตจากเงียบงันของนางหลี่อินมองเขา…นางไม่ไล่แต่ก็ไม่เชื้อเชิญ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าร้านปิดประตูอย่างนุ่มนวล

บทที่ 53 ข้ารักเจ้าฟ้าเย็นในเมืองเล็กเริ่มเปลี่ยนสีดวงอาทิตย์ยามเย็นคล้ายกำลังจะหลับใหล ปล่อยแสงสีทองแต้มท้องฟ้าเป็นริ้วระบายหลี่อินกำลังเก็บเสื้อผ้าหน้าร้านเงาของหลงอวี้จงทอดยาวจากทางเดินหินเข้ามาหานางเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงยืนมองนางจากเงาไม้ เหมือนทุกวัน แต่วันนี้แตกต่าง“เจ้ารู้ไหม” เขาเอ่ยขึ้นในจังหวะที่นางหันมาหาพอดี “คำหนึ่งที่ข้าไม่เคยกล้าพูดออกไปเลย…แม้แต่ตอนที่เจ้ายังอยู่เคียงข้า”นางชะงัก“ในชาติแรก…ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ในชาติที่สอง…ข้าเลือกผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ในชาตินี้…”เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทีละก้าว“ข้าอยากจะพูดมันออกไป แม้เจ้าจะไม่ตอบอะไรกลับมาเลยก็ตาม”เสียงลมหยุดนิ่งในอึดใจนั้น“ข้ารักเจ้า…หลี่อิน”หลี่อินยืนนิ่งหัวใจของนางเงียบจนได้ยินเสียงเต้นไม่ใช่ว่านางไม่เคยฝันว่าจะได้ยินประโยคนี้ แต่เพราะมันมา…หลังจากทุกสิ่งที่เคยพังทลาย หลังจากนางไม่ได้เฝ้ารอคำพูดนี้อีกต่อไปแล้วน้ำตาหยดหนึ่งไหลลง…โดยไม่มีเสียงสะอื้นนางไม่ตอบแต่ในสายตา…มีบางสิ่งเปลี่ยนไปคำว่ารักไม่ใช่คำสารภาพสำหรับเริ่มต้นแต่ในบางครั้ง…มันเป็นคำสำหรับ เยียวยาที่คนหนึ่งรอจะพูด และอีกคนไม่คิดว่

บทที่ 55 เพื่อนคู่คิดกลางฤดูใบไม้ผลิดอกเหมยที่บานผิดฤดูโปรยกลีบลงบนระเบียงไม้ของบ้านหลังเล็กหลี่อินนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ไผ่ใต้ชายคาในมือลูบผ้าปักลายมังกรที่ยังเย็บไม่เสร็จ กลิ่นชาอ่อน ๆ ลอยจากกาน้ำข้างกายเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้น ก่อนจะมีเงาร่างหนึ่งนั่งลงอีกฟากของโต๊ะหลงอวี้จงไม่พูดอะไร เพียงนั่งเงียบอยู่ข้างกัน ราวกับการมีอยู่ของเขานั้น ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรอีกแล้วเวลาผ่านไปเนิ่นนาน จนกระทั่งนางพูดขึ้น“ยังคิดอยู่หรือ ว่าชาติหน้าจะเกิดใหม่จริง ๆ”เขาเงยหน้าขึ้นแววตานั้นยังคงเป็นดวงตาเดิมที่มองนางในทุกชาติ หากแต่ในตอนนี้ มันนิ่ง สงบ และอ่อนโยนอย่างไม่เคยเป็น“ข้าไม่รู้” เขาตอบตรง “แต่ข้าจำได้ว่าเคยลั่นวาจาไว้…”เขาหยุดเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่นอย่างคนที่ไม่ต้องการคำสัญญาอีก“หากชาติหน้ามีอยู่จริง…ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ใด อยู่ในฐานะใดข้าจะมองเพียงเจ้าผู้เดียว”หลี่อินนิ่งเงียบไปนานลมหายใจของนางหนักแน่นขึ้นเล็กน้อย มือที่จับเข็มปักเริ่มสั่นเล็กน้อย“…ท่านจะไม่เหนื่อยหรือ เพียงได้มอง ไม่ได้ขอครอง” เขาตอบเบา ๆ “ข้าไม่เคยเหนื่อย”แสงตะวันเช้าสาดเข้ามาในเรือนอย่างนุ่ม

ตอนพิเศษ 1 ของขวัญจากสวรรค์ในวัยห้าสิบหลี่อินมองเงาตนเองในกระจกทองเหลือง ดวงหน้าของหญิงวัยห้าสิบที่มีร่องรอยของการต่อสู้กับชีวิตและความเศร้ามากมาย แต่แววตานั้น…กลับเปล่งประกายอ่อนโยนอย่างที่ตนไม่เคยเห็นในตัวเองมาก่อนเสียงร้องจุ๊กจิ๊กจากเปลไม้ด้านหลังทำให้นางหันกลับไปพร้อมรอยยิ้มหลงอวี้จงเดินเข้ามาพร้อมขันน้ำอุ่นในมือ เขาก้มหน้ามองทารกน้อยที่นอนหลับสนิทในผ้าอ้อม แล้วนั่งลงข้างภรรยา“นางเหมือนเจ้านัก โดยเฉพาะเวลาขมวดคิ้ว” เขาพูดเบา ๆ กลัวจะรบกวนเจ้าตัวเล็กหลี่อินหัวเราะแผ่ว“ท่านไม่ใช่หรือที่บอกว่าลูกชายหน้าเหมือนข้าจนบ่าวแยกไม่ออกว่าลูกใคร แต่คนที่ตะโกนลั่นบ้านตอนรู้ว่าตัวเองจะมีลูกตอนอายุห้าสิบ…ก็ท่าน” หลี่อินหันไปยิ้มเย้าหลงอวี้จงหน้าแดง ไม่กล้าสบตาภรรยา “ข้าแค่ตกใจ…ก็ใครบ้างจะคิดว่าจะมีลูกในวัยนี้ ข้ายังไม่หายตกใจเลย เจ้าคิดดูสิ ข้าเคยสู้ศึก เคยฆ่าคน เคยวางแผนโค่นล้มตระกูลกบฏ เคยเกือบตายเพราะยาพิษ… แต่กลับมาหวั่นไหวเพราะเสียงเด็กร้องกลางดึก”“นั่นเพราะพวกเขาคือสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่อ่อนแอที่สุด แต่กลับจับหัวใจข้าไว้แน่นที่สุด”หลงอวี้จงยกมือลูบผมลูกชายที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของเ

ตอนพิเศษ 3 ผลลัพธ์แห่งการรอคอยยามสนธยา ลมเย็นพัดผ่านสวนด้านหลังเรือนใหญ่ หลงอวี้จงยืนพิงเสาไม้ หันมองหญิงสาวในชุดคลุมเรียบง่ายที่กำลังจัดช่อดอกไม้ลงแจกัน นัยน์ตาของเขาสะท้อนแสงอ่อนจากโคมไฟ และความรู้สึกบางอย่างที่เก็บซ่อนไว้ลึกเกินกว่าจะเอ่ยหลี่อินเดินเข้ามาเงียบ ๆ ก่อนหยุดยืนข้างเขา“คิดอะไรอยู่” นางถามเบา ๆเขาไม่ตอบในทันที แค่ทอดสายตาไปยังลานฝึกที่บุตรสาวกำลังลองดาบใหม่กับอาจารย์ และบุตรชายก็กำลังนั่งเขียนฎีกาเงียบ ๆ ไม่ไกลจากกันผ่านไปครู่ใหญ่…เขาจึงเอ่ย“ชาติที่หนึ่ง…” เขาเริ่ม“พวกเราแต่งงานกัน มีความสุขไม่นาน ก่อนที่ข้าจะถูกสั่งให้แต่งงานกับอดีตองค์หญิง”“ชาติที่สอง…” หลี่อินต่อคำเสียงแผ่ว “ข้าแต่งเป็นฮูหยินของท่านเพื่อที่จะได้อยู่นอกวังอย่างสงบ…แต่กลับต้องพัวพันการแย่งชิงอยู่ดี”หลงอวี้จงพยักหน้าช้า ๆ แววตาแดงเล็กน้อย แต่เขาก็ยังยืนนิ่ง ราวกับใจหนักแน่นยิ่งกว่าเดิม“ข้าคิด…ว่าเราถูกสวรรค์ลงโทษในสิ่งที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเคยทำผิดอะไรไว้”“แต่ชาติที่สามนี้…” หลี่อินพูดพลางมองลูกทั้งสอง “ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเจ็บปวดเพียงใด พวกเขา…คือคำตอบที่ดีที่สุดจากฟ้าดิน”อวี้เหมยที่ลุกขึ้นปร