หมากกระดานนี้ ข้าจะพลิกชนะให้ดู のすべてのチャプター: チャプター 21 - チャプター 30

บทที่ 20 เมื่อทุกสิ่งที่ได้มา กลับต้องจ่ายด้วยอิสรภาพทั้งชีวิตสี่วันหลังพิธีรับอนุซูเจินยังไม่ได้พบแม่ทัพแม้เพียงครึ่งชั่วยาม สาวใช้ในเรือนตะวันตกเริ่มกระซิบ“ท่านแม่ทัพติดราชการ”“หรือ…ติดเรือนของฮูหยินกันแน่”ซูเจินไม่ตอบ เพียงจ้องชุดไหมปักลายมังกรน้อยในมืออย่างเหม่อลอยผ้าผืนนั้นคือของขวัญจากจวนซานในพิธี แต่นางยังไม่กล้าแม้แต่จะนำมาใช้นางเขียนจดหมายถึงแม่ทัพ ขอเข้าเฝ้าเพียงครู่ แต่คำตอบที่ได้คือ…“แม่ทัพกำชับให้นำของบำรุงครรภ์มาให้ แต่ยังไม่สะดวกพบใครในยามนี้”ซูเจินรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้กลางทางถูกแต่งเข้ามา ถูกตั้งตำแหน่ง แต่ไม่อาจเข้าใกล้ใจของคนที่นางรักได้เลยขณะเดียวกันที่เรือนกลางหลี่อินนั่งอ่านรายงานจากแม่บ้าน“เรือนตะวันตกใช้เบี้ยจ่ายสูงเกินควรในส่วนของผ้าไหมทองคำ แต่ยังอยู่ในกรอบที่ฮูหยินกำหนดไว้เจ้าค่ะ”นางพยักหน้าเบา ๆ“ถ้าเกินกรอบ จดเตือนครั้งแรกถ้าซ้ำสอง…ลดจำนวนบ่าวรับใช้ลงหนึ่งคน”ขณะเดียวกันนางเอ่ยกับสาวใช้คนสนิทเสี่ยวหรู“เตรียมของขวัญไปแสดงความยินดีกับว่าที่มารดาบุตรชายคนแรกของแม่ทัพ ส่งยาบำรุงครรภ์ชั้นดี และ…ตำราว่าด้วยหน้าที่ของภรรยาอนุในจวนแม่ทัพไปให้นางด้วย”

บทที่ 22 ชาติที่สอง เสด็จจากบัลลังก์เพื่อเขา แต่เขาวิ่งไปหานางในชาตินั้น…นางคือ องค์หญิงอวี้เหยาองค์หญฺิงองค์สุดท้ายของฮ่องเต้เจิ้นอี้กำเนิดจากนางสนมผู้ต่ำศักดิ์ซึ่งสิ้นไปตั้งแต่นางยังเล็กนางเติบโตในตำหนักเงียบงัน ร่ำเรียนตำราทั้งบู๊และบุ๋นเฉลียวฉลาดจนได้รับสมญาว่า “หงส์เงียบแห่งวังหลวง”เขา คือ อาจารย์จาง นักปราชญ์หนุ่มที่ถูกคัดเลือกเข้าวังในฐานะอาจารย์ฝ่ายในหน้าตาอ่อนโยน วาจานุ่มนวล ทว่าเบื้องหลังกลับเฉียบคม และมากเล่ห์อย่างไม่อาจหยั่งองค์หญิงอวี้เหยาตกหลุมรักเขาในห้องตำราที่แสนเงียบงันเพียงด้วยบทกลอนหนึ่ง บทพูดหนึ่งใจของนางก็มอบให้โดยไม่ขอสิ่งใดตอบแทนเมื่อความวุ่นวายเริ่มคุกคามราชสำนักมีข่าวลือว่าโอรสองค์ใหญ่จะปลงพระชนม์ฮ่องเต้ อวี้เหยาจึงเลือกหนีจากตำหนักด้วยตนเองละทิ้งฐานันดร กลายเป็นหญิงสามัญชนเพื่อเดินทางกับเขาชายที่นางรักสองปีในเรือนชานเมืองเล็ก ๆ นางเป็นเพียง หญิงชงน้ำชาในร้านตำราของเขาเฝ้าดูเขาคัดลอกหนังสือ รับราชสาส์นจากเมืองหลวงอย่างลับ ๆแต่ไม่เคยสงสัย ไม่เคยถามเพราะคิดว่าเขาทำทุกอย่างเพื่อให้เราทั้งสองได้อยู่อย่างสงบสุขกระทั่งคืนหนึ่ง…เขากลับมาดึก ท่าทางเร่งรีบนาง

บทที่ 24 เงาจากอดีตหลงอี้จงสะดุ้งตื่นกลางดึก ใบหน้าเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อ ทั้งที่ห้องยังเย็นด้วยไอราตรี เขากุมขมับแน่น หอบหายใจถี่รัว เหงื่อไหลซึมจากไรผมจนเปียกชื้นตลอดแนวคอ…มันไม่ใช่ความฝันมันคือความจริงคืออดีตภาพในหัวแจ่มชัดราวเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ สีหน้าอิดโรยของหลี่อินที่พยายามยิ้มให้เขาแม้เลือดจะเปื้อนอกเสื้อของนาง ความเงียบงันของร่างที่นอนอยู่ในอ้อมแขนเขาเขาที่ร่ำไห้…แต่ไม่ได้ร้องไห้ให้หลี่อิน“ข้า…ฆ่านางเอง…” เขากระซิบเสียงพร่า ดวงตาเบิกโพลงในชาติก่อน…เขาเข้าใจผิดเขาคิดว่านางคือผู้วางยาเขาเขาคิดว่านางวางแผนร้ายกับซานเยว่เขาคิดว่านางคือผู้ทำลายทุกอย่างแต่ความจริงกลับตรงกันข้ามนางต่างหากที่ปกป้องเขาแม้ถูกกล่าวหาจนเสียชื่อนางต่างหากที่แบกรับคำครหาโดยไม่ปริปากและสุดท้าย…นางตายเพราะเขาหลงอี้จงฝืนยืนขึ้นอย่างโงนเงน เดินไปยังระเบียงเปิดหน้าต่างออก ไอเย็นตีหน้า แต่ใจกลับร้อนรุ่มเหมือนตกอยู่ในทะเลเพลิง“อินเอ๋อร์…” เขาเอ่ยชื่อนั้นเบา ๆ ราวกับอยากยินเสียงตัวเองพูดออกมา “เจ้าเกลียดข้าใช่หรือไม่…ในชาติที่แล้ว…และในชาตินี้…”เงาร่างของหญิงสาวในชุดสีจันทร์หม่นลอยเข้ามาในห้วงคิดอีก

บทที่ 26 ไฟไร้เปลวซูเจินยืนอยู่หน้าเรือนของหลี่อิน ในมือถือกล่องเครื่องประดับไม้หอมแกะลายวิจิตร ริมฝีปากแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มบาง ทว่าแววตาแพรวระยับอย่างเงียบงันนั้น หาได้เรียบง่ายเช่นท่าทีภายนอกไม่ นางเจ็บลึกในอกจนแทบจะมอดไหม้ ทั้ง ๆ ที่นางให้ท่านหมอบอกว่านางแท้งบุตร เขากลับไม่แม้แต่จะมาเยี่ยมนางสักครั้ง ในขณะที่ชายผู้นั้นยังคงวนเวียนอยู่หน้าเรือนของสตรีที่ไม่แม้แต่จะปรายตามองเขา“เรียนฮูหยิน…”เสียงสาวใช้ของเรือนหลี่อินรายงานด้วยน้ำเสียงลังเล “แม่นางซูเจิน…มาขอพบท่านเจ้าค่ะ”หลี่อินวางถ้วยชาลงไม่แปลกใจเลยนางรู้ดีว่าวันนี้จะต้องมาถึง“ให้เข้ามา”เสียงของหลี่อินสงบนิ่ง ดุจน้ำที่ไหลผ่านหินซูเจินก้าวเข้ามาในเรือน สีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มนางแต่งกายเรียบง่ายในชุดผ้าแพรสีฟ้าอ่อน มือทั้งสองประคองกล่องอย่างประณีต ก่อนจะคุกเข่าลง“ข้ามาขอขมาฮูหยินเจ้าค่ะหลี่อินเงยหน้ามอง ไม่ได้กล่าวอะไรในทันทีแววตาเยือกเย็นของนางจับจ้องสตรีเบื้องหน้า นางเคยเห็นท่าทีนี้…ครั้งแล้วครั้งเล่าในชาติภพก่อนซูเจินแสร้งถอนใจ แต่นัยน์ตานั้นฉายแววระยิบวาบ ราวมีเปลวเพลิงคุกรุ่นอยู่ภายใน นางรอ…จนบ่าวในเรือนเปิดประตูให้ แล

บทที่ 28 ฉากที่เคยพาให้พ่ายแพ้ฟ้าคลุมเงาเมฆ ฝนโปรยเม็ดบางในยามบ่าย ใต้ชายคาของเรือนตะวันออก ซูเจินนั่งนิ่งริมระเบียง ใบหน้าอ่อนโรย ผ้าชุบน้ำวางไว้บนหน้าผาก ริมฝีปากซีดเผือดแม้พยายามแต่งแต้มสีสาวใช้คนสนิทของนางเดินไปทางลานหน้าเรือนเมื่อเห็นหลงอี้จงกลับมาจากค่ายฝึกในสภาพเปียกฝนจึงรีบเข้าไปหยุดเขา“ท่านแม่ทัพเจ้าคะ! ท่านแม่ทัพ รีบมาที่เรือนตะวันออกเถิดเจ้าค่ะ! แม่นางซูล้มไข้หนักมาก”เขาหยุดเท้าในทันที ดวงตาเข้มมองกลับไป“ล้มไข้”“แม่นางซูไม่ยอมกินข้าวทั้งวัน บอกว่าท่านไม่ไปหา ท่านแม่ทัพโปรดเมตตานางเถิดเจ้าค่ะ”บ่าวสาวคุกเข่ากลางฝน ราวจะสื่อว่าเป็นเรื่องเร่งด่วนภายในเรือนตะวันออกกลิ่นยาโชยกรุ่นในอากาศ เทียนไขถูกจุดสว่างไสว ซูเจินนอนอยู่บนตั่งราวผู้หญิงป่วยไข้ที่ไร้เรี่ยวแรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา นางค่อย ๆ หันไป“ท่านแม่ทัพ…” เสียงแผ่วเบา เหมือนจะสิ้นลม“ข้ามาแล้ว” เขากล่าวเรียบเฉย สายตากวาดมองทั่วห้อง ก่อนจะหยุดอยู่ที่ถ้วยยาที่ถูกวางไว้ตั้งใจให้เห็น“เหตุใดจึงไม่กินยา” เขาถามตรงแต่ไม่ได้นั่งลง ไม่แม้แต่จะขยับเข้าใกล้ซูเจินเม้มริมฝีปาก สะกดน้ำตา“ข้า…กลัวว่า หากข้าหายแล้