บททั้งหมดของ หมากกระดานนี้ ข้าจะพลิกชนะให้ดู: บทที่ 31 - บทที่ 40

บทที่ 31 คนที่เดินนำ หรือคนที่ตามไม่ทันเรือนของหลี่อินในยามค่ำเงียบงัน สะอาดเรียบง่ายไร้กลิ่นเครื่องหอม ไม่มีแม้เงาสาวใช้ให้เห็นนางเพียงนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้โคมไฟเงียบ ๆ เสียงพัดลมไม้ไผ่หมุนช้า ๆ คล้ายจังหวะลมหายใจของใครบางคนที่พยายามกลั้นบางสิ่งไว้ในอกประตูเปิดออก“ท่านแม่ทัพ” หลี่อินวางสายตาจากหน้าหนังสือ เพียงเหลือบขึ้นมองเขาชั่วครู่ก่อนจะก้มลงอ่านต่อไม่มีถ้อยคำต้อนรับ ไม่มีการเอ่ยถามเหตุผลของการมาเยือนยามวิกาล“เจ้าเงียบไปมาก” เขาเอ่ยอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยหลี่อินกลับวางหนังสือลงแล้วกล่าวเรียบ ๆ“ข้าคิดว่าเราตกลงกันแล้วว่า ท่านจะไม่เข้ามาในเรือนข้าโดยไม่มีเหตุ”“แล้วข้าไม่มีเหตุหรือ” เขาก้าวเข้าใกล้ น้ำเสียงต่ำลง “ตั้งแต่วันที่เจ้าบอกว่าเจ้าจะแต่งกับข้าแต่จะไม่มีวันให้ใจ…ข้ารู้สึกเหมือนข้ากำลังพ่ายแพ้อยู่ทุกวัน…”“ท่านเพิ่งรู้จักความพ่ายแพ้หรือเจ้าคะ” หลี่อินถามอย่างเย็นชา ดวงตาสงบนิ่งดั่งผิวน้ำที่ไม่มีใครมองเห็นใต้กระแส“ข้าเคยพ่ายในสนามรบ พ่ายในราชสำนัก…แต่ไม่เคยรู้สึกว่า พ่ายแพ้ในความเงียบ อย่างที่เจ้าทำให้ข้ารู้สึกเลย”“ท่านรู้สึกเช่นนั้นเพราะสิ่งที่ท่านคาดหวัง…ไม่เป็นไปตา

บทที่ 33 มองเห็นแต่ไม่มองกลับไฟในโคมเรือนหลี่อินยังสว่างไสว แม้เลยยามห้ายามซื่อแล้วก็ตามนางยังนั่งอ่านรายงานการเงินจวนแม่ทัพบนโต๊ะ เขียนความเคลื่อนไหวของเบี้ยหวัด ตำแหน่งคนครัวใหม่ และค่าใช้จ่ายในเรือนอนุที่เพิ่งปรับซ่อมไปเมื่อเดือนก่อนแต่ทุกคราวที่ปลายพู่กันแตะลงบนกระดาษ…นางรู้สึกได้ถึง สายตาสายตาคู่นั้น…ที่ไม่ต้องหันไปมอง นางก็รู้ว่ามันกำลังจ้องอยู่ที่เรือนของตนแผ่วเบาและเงียบงัน เหมือนรอให้คนหนึ่งใจอ่อนลงเสียก่อนหลี่อินไม่เคยลืมว่าเขาเฝ้ามองเช่นนี้มาเจ็ดวันเต็ม นั่งอยู่ตรงศาลาริมสระน้ำเล็ก ๆ ระหว่างเรือนทั้งสองนั่งอยู่ในระยะที่ห่างกันเพียงหนึ่งสะพานไม้ แต่ดูเหมือนจะเป็นระยะที่ยาวไกลกว่าความรู้สึกทั้งหลายที่ผ่านมานางวางพู่กันมือประสานกันแน่นใต้แขนเสื้อ ก่อนลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่างผ้าม่านไหมสีซีดไหวตามลมแสงโคมสะท้อนผ่านเงาไม้…ทำให้นางเห็นเงาร่างสูงใหญ่นั่งเงียบอยู่ในความมืด ดวงตานั้นยังคงทอดมาทางเรือนนี้เช่นเคยหลี่อินมอง…มองตรงไปที่เขาเขาไม่ขยับ…เฝ้าอยู่อย่างคนที่ไม่รู้ว่าจะเข้ามายังไงจะพูดยังไงเพราะทุกคำที่เขาอยากพูดในวันนี้…นางได้เคย เฝ้ารอ มันมาสองชาติแล้วสายลมยามดึกเ

บทที่ 35 รถม้าในยามดึกข่าวลือแพร่สะพัดตั้งแต่ยังไม่พ้นครึ่งยามจื่อว่าทหารในชุดเกราะของแม่ทัพ เรียงแถวยืนเฝ้าหน้าจวนเรือนตะวันออก ก่อนจะมีรถม้าคันหนึ่งแล่นออกจากประตูจวนแม่ทัพในยามวิกาล โดยมีหญิงสาวร่างบางผู้หนึ่งถูกประคองขึ้นไปในสภาพอิดโรยหญิงสาวผู้นั้น…คือแม่นางซูหลี่อินได้ยินข่าวจากสาวใช้ผู้หนึ่งนางเงยหน้าจากสมุดบัญชีทันที“รถม้าคันนั้นไปทิศใด”“ฝั่งตะวันตกเจ้าค่ะ ออกจากจวนไปแล้วราวหนึ่งเค่อก่อนข่าวจะมาถึงเรือนนี้…”นางไม่พูดอะไรอีก เพียงหยัดกายลุกขึ้น เปลี่ยนเสื้อคลุมชั้นนอกอย่างเรียบรวดและรีบตรงไปยังเรือนของหลงอวี้จงประตูเปิดออกด้วยมือของทหารเวรยาม เขาท่าทางตกใจที่เห็นฮูหยินมาเองในยามค่ำแต่ไม่มีใครกล้าขวางหลี่อินเดินตรงไปยังห้องทำงานของหลงอวี้จงภายในห้องนั้น เขานั่งอยู่ตามลำพัง เอกสารยังวางอยู่บนโต๊ะสีหน้าไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ ราวกับเป็นคืนปกติทั่วไป แต่นางรู้ดี ว่าความเงียบนั้น…ผิดปกติ“ข้าขอถามเพียงคำเดียว” หลี่อินเอ่ยขึ้น ดวงตานิ่งสนิท “เกิดอะไรขึ้นกับซูเจิน”หลงอวี้จงเงยหน้าขึ้นมองนางในแววตาของเขามีทั้งความอ่อนล้าและความแน่วแน่ปะปนกันอย่างประหลาด“ข้าสั่งให้พานางออก

บทที่ 37 ผืนฟ้าเดียวกันเสียงโกลาหลดังขึ้นกลางตลาดหน้าจวนแม่ทัพเสียงกรีดร้อง และฝีเท้าม้าหนัก ๆ ตัดผ่านเสียงปี่กลองของนักแสดงข้างทางรถม้าที่หลี่อินนั่งมาหยุดกระทันหันม่านถูกฉีกออกด้วยมือเปื้อนฝุ่นของชายแปลกหน้า ก่อนทุกอย่างจะกลายเป็นภาพเบลอเพราะแรงกระชากรุนแรงนางถูกจับโยนขึ้นอีกคันม้า ก่อนจะรู้ตัวอีกที…ก็ตกอยู่ในความมืดของรถคันใหม่ ที่ถูกปิดผ้าม่านหนาแน่นไม่ให้แม้แต่แสงแดดลอดเข้ามาหลี่อินรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมจาง ๆน้ำหอมชนิดที่…ไม่มีบ่าวไพร่ธรรมดาครอบครองนางหันมองด้านข้างแล้วก็เห็น ซูเจินนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าซีดเผือด ชุดกระโปรงหรูหราแต่กระเซอะกระเซิงจากการต่อสู้“ท่าน…” ซูเจินพูดเบา ๆ “มาที่นี่ได้อย่างไร”“ควรถามว่า พวกเราถูกใครจัดมาต่างหาก” หลี่อินเอ่ยเรียบ ๆเพียงครู่เดียว เสียงของหัวหน้าคนร้ายก็ดังขึ้นนอกตัวรถม้า“ผู้หญิงของแม่ทัพหลงทั้งสอง…เราจับมาแล้ว”“หากเขากล้าส่งทหารมาไล่ตาม ก็ส่งแขนคนใดคนหนึ่งกลับไปให้ก่อน!”ซูเจินหน้าซีดเผือดนางหันมามองหลี่อิน “เจ้าคิดว่า…เขาจะมาหรือไม่”หลี่อินไม่ตอบในทันทีเพียงหลุบตามองเชือกที่มัดข้อมือตัวเองแน่นขึ้นทุกขณะ“หากเป็นข้าในอดีต…” นางเอ

บทที่ 39 ข้าไม่เคยต้องการดวงจันทร์…แต่ข้าต้องการเจ้าหลังจากจัดการเรื่องราววุ่นวายทั้งหมดจบลง แม้จะถูกค่อนแขวะจากขุนนางว่าถูกฝ่ายตรงข้ามจับจุดอ่อนได้ จนไปถึงการยกทหารทั้งกองไปช่วยภรรยา จวนแม่ทัพเงียบกว่าที่เคยไม่มีเสียงขุนนาง ไม่มีเสียงกลองพิธี ไม่มีแม้แต่เสียงฝีเท้าเร่งร้อน มีเพียงเขา…หลงอวี้จง ยืนอยู่ตรงหน้าบันไดเรือนของหลี่อินตรงนี้ ไม่ไกลนักจากศาลาที่เขาเคยนั่งเฝ้าเงียบ ๆแต่ระยะทางจากหัวใจ…กลับห่างไกลอย่างน่าหวาดกลัวเขาเงยหน้าขึ้นมองแสงโคมในห้องนางที่ยังสว่างเห็นเงาบางเบาของหญิงสาวในชุดขาว นั่งอยู่กับกองสมุดบัญชีท่วงท่าคุ้นตานั้นทำให้บางอย่างในอกเขาแน่นขึ้น“แม้จะเป็นเพียงเรือนเล็ก…แต่หากคนข้างในไม่เปิดประตูให้ ข้าก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวขึ้นไป”หลงอวี้จงกำหมัดแน่นไม่ใช่ด้วยโทสะ แต่ด้วยความลังเลที่กัดกินตัวเองเขาเพิ่งพูดไปต่อหน้าขุนนางทั้งราชสำนักเขาเพิ่งใช้คำที่หนักแน่นที่สุดในชีวิตเพื่อปกป้องนางแต่ในยามที่ไม่มีใครมองเห็น…เขากลับยืนอยู่ตรงนี้ไม่กล้าแม้แต่จะเคาะประตูเพราะเขารู้ดี…“คำพูดไม่ใช่สิ่งที่นางต้องการอีกต่อไป แต่เป็นการกระทำ…ที่ข้ามาช้าเกินไปทุกชาติภพ”เสียงลมค่ำคืนพัดผ่