All Chapters of หมากกระดานนี้ ข้าจะพลิกชนะให้ดู: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 ใช่หรือไม่ใช่หลี่อินนั่งเงียบอยู่ในเรือนตนเองนานนับชั่วยาม กระดาษหย่าที่แม่ทัพหลงวางทิ้งไว้ยังคงอยู่ตรงนั้นนางมองมัน ไม่เอื้อมมือไปแตะแต่อ่านมันซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ“อิสรภาพ”คำที่นางเฝ้าภาวนาคำที่นางเคยคิดว่าเป็นทางออกเดียวแต่น่าแปลก…ในวันที่คำนี้มาอยู่ตรงหน้าอย่างแท้จริง หัวใจกลับแน่นทึบอย่างประหลาดนางหลับตา สูดลมหายใจแต่ภาพของเขาในช่วงเวลาต่าง ๆ ก็ผุดขึ้นมาทั้งหมดภาพของเขาในวันวิวาห์…ในวันที่พานางกลับเรือน ในวันที่เขาเคยปกป้องคนอื่นโดยลืมนาง และในวันที่เขาเริ่มมองนางใหม่อีกครั้ง“ข้าเคยภาวนาให้เขาไล่ข้าออกจากจวนนี้เสียที แต่ตอนนี้…ข้าต้องการให้ทุกอย่างจบลงเช่นนั้นจริงหรือ”หลี่อินถามตนเองเงียบ ๆถามในยามที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยินแม้แต่ตัวเขา…ก็ไม่อาจรู้ว่าใจนางกำลังสั่นไหว มือเรียวเอื้อมไปแตะม้วนกระดาษเบา ๆแต่ไม่ได้เปิดมันดูอีกครั้งเพียงแค่แตะ…ราวกับกำลังถามหัวใจตนเองผ่านเนื้อกระดาษ“ข้าสาบานว่าจะไม่ลังเลอีก แต่ใจของข้า…กลับเริ่มไม่มั่นคง”เสียงลมพัดผ่านหน้าต่างเงาไม้ไหวสะท้อนบนพื้นไม้เก่านางนั่งอยู่กลางเรือน ราวกับถูกแยกจากโลกทั้งใบไม่ใช่เพราะหนังสือหย่าไม่ใช่เพ

บทที่ 43 หมากกระดานนี้ จะบอกว่าชนะก็ได้ไม่เต็มปาก“แม่นางอิน… ชุดนี้ปักเสร็จแล้วหรือ”เจ้าของร้านน้ำชาหญิงวัยกลางคนยื่นหัวเข้ามาถามอย่างเคยชิน ทุกครั้งที่มีกล่องผ้าปักส่งคืน นางมักอดทึ่งไม่ได้“เจ้าดูสิลายดอกเหมยซ้อนหิมะนี้… ขนาดพวกคุณหนูในเมืองหลวงยังไม่มีใครปักได้แบบนี้หรอก!”หญิงผู้นั้นเอ่ยชื่นชมพลางยิ้มกว้างหลี่อินเพียงยกยิ้มบาง ๆ“ขอบคุณเจ้าค่ะ”ในทุกคำชม นางมักตอบกลับอย่างสุภาพและเรียบง่าย เพราะในใจรู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องเหล่านี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพียงงานว่างระหว่างคัดพระราชโองการ และงานฝีมือที่ทำถวายพระราชมารดาตอนนั้นนางสูงส่ง…แต่ไม่เป็นอิสระตอนนี้นางเป็นอิสระ…แต่กลับว่างเปล่าเหลือเกินในอีกฟากของเมืองหลวง…หลงอวี้จงเพิ่งกลับจากราชสำนัก พร้อมข่าวคราวล่าสุดจากชายแดนศัตรูสงบนิ่ง กองทัพมั่นคงไร้รอยรั่ว ตระกูลซานถูกกวาดล้างจนสิ้นราวกับทุกอย่างถูกวางหมากไว้ล่วงหน้า คล้ายฮ่องเต้รอเวลาเพียงเท่านี้ ทันทีที่หลงอวี้จงเกี่ยวข้องกับเรื่องของพวกนั้น พระองค์ก็ทรงนำฎีกาและเอกสารมากมายออกมากาง พร้อมประกาศโทษประหารแก่ทุกคนในบัญชีชื่อ ผู้ที่ไม่ถึงตาย ถูกเนรเทศพร้อมตราสลักอักษรประจานบนใบหน้าชื่อเ

บทที่ 45 ความเงียบที่ยังคงมีนางหลงอวี้จงวางถุงยาเล็ก ๆ ลงบนโต๊ะไม้หน้าร้าน เขาไม่ได้เข้าไปในร้าน ไม่แม้แต่จะเคาะประตูเพียงเงยหน้ามองหน้าต่างชั้นบนที่แสงตะเกียงยังส่องลอดม่านอยู่กลิ่นของหมึกจีนและสมุนไพรจาง ๆ ลอยมากับลม นั่นคือกลิ่นของ บ้านในตอนนี้แต่ไม่ใช่ของเขามันคือบ้านของนาง…เพียงผู้เดียว เสี่ยวหรูพบรักกับนักเดินทางผู้หนึ่งจึงขอออกเดินทางตามสามี หลี่อินก็ไม่ว่าอะไร เสี่ยวหรูโตมาในจวนรับใช้นางมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นโลกกว้าง“ปีนี้ลมหนาวมาเร็ว…” เขาพึมพำกับตัวเอง“ยาประคบหลังสำหรับตอนที่นางต้องปักผ้านาน ๆ ก็น่าจะยังจำสูตรเดิมที่นางใช้ได้”ทุกค่ำคืน เขาจะเดินผ่านหน้าร้านปักผ้านั้น บางครั้งวางของไว้เงียบ ๆ บางครั้งช่วยเด็กส่งของแถวนั้นถือไม้ฟืนขึ้นหลังบ้านโดยไม่มีใครรู้บางครั้งซื้อตะเกียงเล็ก ๆ มาวางไว้ที่รั้ว เพราะเห็นว่าของเดิมนางจุดได้ไม่นานก็ริบหรี่เขาไม่เคยร้องขอให้นางรู้ไม่ได้หวังให้นางให้อภัย แค่…ได้เป็นใครบางคนที่ยังทำได้เท่านั้นนางไม่เคยเรียกชื่อเขาอีกนางไม่เคยหันมามองแต่ทุกยามที่หน้าต่างนั้นเปิดออกทุกคืนที่เงานางเคลื่อนไหวอยู่หลังม่านบางหัวใจของเขาก็ยังคงเต้นเหมือนเ

บทที่ 47 เรียนรู้กันใหม่อีกครั้งสายลมยามเช้าพัดเบาแสงแดดอุ่นในเมืองเล็กทอดผ่านช่องไม้หน้าร้านเล็ก ๆ ที่ขายสมุนไพรแห้งหลี่อินวุ่นอยู่กับการจัดเรียงใบชา รากแห้ง และสมุนไพรจากชายป่าที่เพิ่งได้มาเมื่อวาน นางคิดจะเลิกปักผ้าขายเพราะเริ่มปวดตาเนื่องจากอายุที่เริ่มมากขึ้นนางไม่ได้ถาม ไม่ได้บอก ไม่ได้พูดถึงเขา แต่หลงอวี้จงก็ยังมาทุกวันไม่พูดมาก เพียงแค่มาช่วยแบกกระสอบ ยื่นน้ำเปล่าให้ตอนนางเหนื่อยเดินไกลออกไปหาสมุนไพรแทนเมื่อเห็นว่านางเริ่มไอจากฝุ่น “วันนี้เจ้าจะไปตลาดท้ายเมืองใช่หรือไม่” เขาถามขึ้นขณะช่วยผูกเชือกกระสอบหลี่อินพยักหน้าช้า ๆ“มีของบางอย่างที่ร้านที่นี่ไม่มี”“ข้าจะไปด้วย” เขารีบตอบนางไม่ได้ปฏิเสธแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรและในวันนั้นเขาก็เดินอยู่ห่างนางหนึ่งช่วงตัวเสมอระหว่างทางกลับฝนตกลงมาเฉียบพลันหลี่อินยื่นเสื้อคลุมให้เขา…แต่หลงอวี้จงส่ายหน้าแล้วยกชายเสื้อคลุมของนางขึ้นกันฝนแทน“เจ้าเคยไม่ใส่ใจว่าข้าหนาวหรือไม่…แต่ตอนนี้เจ้ากลัวข้าเปียกงั้นหรือ” หลี่อินถามเรียบ ๆเขายิ้มบาง ไม่ตอบ แต่สายตานั้นมีคำขอโทษที่นับไม่ถ้วนหลบซ่อนอยู่วันแล้ววันเล่า ไม่มีคำสัญญา ไม่มีความรักหวานหู แต่

บทที่ 49 ในชาติก่อน เขายังหุงข้าวไม่เป็นเสียงฝนโปรยปรายตั้งแต่บ่ายลูกค้าประจำที่สั่งผ้าไว้ยังไม่มารับ และหลี่อินก็กำลังนับผ้าดิบอยู่เงียบ ๆ หลังร้าน“เจ้าต้องใช้คนช่วยไหม” เสียงหนึ่งเอ่ยจากหลังม่านไม้ไผ่นางเงยหน้าเห็นเขายืนอยู่ในเงามืดของชายคเปียกเพียงเล็กน้อยตรงไหล่เสื้อนางลังเลครู่หนึ่งก่อนจะเบี่ยงตัวเล็กน้อย เปิดทางให้เขาเข้ามา“อย่าทำผ้าเปียกก็พอ”เขายิ้มบาง ๆไม่พูดมาก เพียงถอดเสื้อนอกเปียกชื้นพาดไว้ข้างประตู แล้วเดินเข้ามานั่งตรงข้ามนางเงาสองเงานั่งทำงานเงียบ ๆไม่มีบทสนทนาฟุ่มเฟือยมีเพียงเสียงฝนตก เสียงกรรไกร เสียงผ้าถูกพับทีละผืนบางครั้งเขาช่วยจับชายผ้าให้ตรงบางครั้งนางหันมาแบ่งผ้าดิบให้เขาเพิ่มทุกอย่างเรียบง่ายราวกับไม่เคยมีชาติที่แล้ว ราวกับไม่เคยมีความเจ็บ แต่ก็ไม่ใช่เพราะลืม เพราะทั้งคู่เลือกจะอยู่กับมันแทนที่จะผลักไส“ตอนอยู่ชายแดน…ท่านเคยคิดถึงบ้านบ้างไหม” คำถามของหลี่อินเบาเสียจนแทบไม่ต้องการคำตอบแต่เขาพยักหน้าและเงยหน้ามองผืนฝนที่ตกพรำนอกหน้าต่าง“ทุกครั้งที่เห็นผ้าขาวตากกลางลาน…ข้าก็จะนึกถึงเจ้า”นางไม่ตอบเพียงแค่เดินไปหยิบผืนผ้าอีกม้วน แต่มือที่ยื่นมาให้เขานั้น…