บททั้งหมดของ พลาดรัก (SET WICKED LOVE): บทที่ 101 - บทที่ 110

เช้าวันหยุดอีกวันทันทีที่ลืมตาขึ้นก็ไร้ร่างภรรยาสุดที่รักที่นอนด้วยกันทั้งคืน เวลาเช้า ๆ แบบนี้เธอคงออกไปหาไคเรนแล้ว คิดได้อย่างนั้นผมจึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะได้ลงไปทานข้าวพร้อมกัน"ไปไหนกันหมด" ผมถามป้านิดที่ห้องอาหาร หลังจากเดินตามหาสองแม่ลูกทั่วบ้านก็ไร้ร่างของพวกเธอ ไปไหนก็ไม่ได้บอกผมล่วงหน้าทั้งเธอยังไม่ส่งหรือตอบข้อความทั้งแม่ทั้งลูก"เห็นว่าไปเดินสวนนะคะ ได้ยินหนูนานะบอกว่าอยากจะปลูกต้นไม้เพิ่ม" ทำไมเธอไม่บอกผม…คำถามนี้แล่นเข้ามาในหัว ยอมรับตามตรงว่าผมเริ่มน้อยใจเพราะไม่เพียงแค่ลูกชายที่มีความลับ แต่รู้สึกเหมือนถูกปิดบังจากครอบครัวหรือเพราะผมทำอะไรผิดไปทำไมเหมือนถูกปฏิบัติอย่างหมางเมินขนาดนี้"นายจะรับอาหารเลยไหมคะ ป้าจะได้เตรียมให้เลย""ไม่ล่ะครับ ผมไม่หิว" ผมว่าจบก็เดินออกไปทันที ตรงเข้าไปห้องทำงานด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจผมไม่เข้าใจว่าไอ้อาการน้อยใจที่นับวันก็ยิ่งทวีคูณมันมาอย่างไร โดยปกติก็ไม่ใช่คนที่จะคิดมากหรือคิดเล็กคิดน้อย หรือเพราะผมหลงภรรยามากเกินไปจึงทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า แค่ถูกเมียกับลูกทิ้งไปเดินสวนใกล้ ๆ กลับรู้สึกอยากร้องไห้เสียอย่างนั้นให

"อาการที่คุณพ่อเป็นเรียกว่า Couvade Syndrome ค่ะ หรือเรียกง่าย ๆ ว่าแพ้ท้องแทนเมีย" ผมนั่งอึ้งตั้งใจฟังสูตินรีแพทย์หญิงกำลังพูดถึงอาการที่ผมเผชิญหลายวันที่ผ่าน หลังจากที่รู้ว่าเมียรักกำลังตั้งท้อง จากที่แค่อารมณ์อ่อนไหวมันก็เริ่มลุกลามไปถึงอาการคลื่นไส้ อาเจียน และอยากกินอะไรแปลก ๆ ตอนแรกพ่อของผมก็บอกมาคร่าว ๆ เพราะท่านเคยประสบมากับตัวเอง แต่ผมก็ยังไม่เชื่อเต็มที่กระทั่งได้ฟังจากปากหมอจริง ๆ"มีแบบนี้ด้วยเหรอครับ" ผมคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล่าที่ฟังต่อกันมา ไม่น่าเชื่อว่ามันจะมีอยู่จริง ทั้งยังมีชื่อเรียกอย่างเป็นทางการอีกด้วย"อาการเหล่านี้มีหลายสาเหตุค่ะคุณพ่อ เกิดจากระดับฮอร์โมนโปรแลคตินเปลี่ยนแปลง เป็นฮอร์โมนเกี่ยวกับความผูกพันและพฤติกรรมพ่อแม่สูงขึ้น และฮอร์โมนเทสโทสเตอโรนลดลงทำให้มีอารมณ์อ่อนไหวมากขึ้น หรือเกิดจากความเครียดและความกังวล จึงส่งผลต่อสภาพจิตใจ คล้ายกับว่าที่คุณแม่ บางครั้งเป็นเรื่องของความเห็นอกเห็นใจ จนร่างกายเกิดอาการคล้ายคนท้อง เช่น คลื่นไส้ ปวดหลัง น้ำหนักขึ้น อารมณ์แปรปรวน สุดท้ายก็อาจจะเป็นการที่ร่างกายปรับตัวเข้าสู่บทบาทคุณพ่อ สมองเริ่มเตรียมตัวสำหรับการเป็นพ่

"พ่อแม่ ~" เสียงฉันตะโกนลั่นบ้านพร้อมกับแบกกระเป๋าหนึ่งใบเดินออกมาหาแม่นอกบ้าน เมื่อเห็นคุณนายน้ำหวานที่กำลังสวีทหวานกับกำนันพลหน้าบ้านก็รีบวิ่งไปแทรกกลางความรักของคู่รักสูงวัยที่ได้ตำแหน่งเป็นพ่อกับแม่ของฉันพ่วงไปด้วย "ออกไปให้ห่างจากสามีฉันเลยแกน่ะ" ใบหน้าของฉันถูกผลักออกให้พ้นจากเส้นกั้นของกำนันพล ด้วยฝีมือของภรรยาเขาหรือแม่ของฉันนั้นแหละที่เล่นใหญ่เกินเบอร์ "ลูกจะไปแล้วนะ ขอกอดลาหน่อยก็ไม่ได้" ฉันขมวดคิ้วยุ่ง ปกติฉันกับแม่หยอกล้อกันเป็นประจำ ถามว่าได้นิสัยมาจากใครบอกเลยว่าคุณนายน้ำหวานร้อยเปอร์เซ็นต์ "แล้วไม่ลืมอะไรแล้วใช่ไหม?" กำนันพลเอ่ยถาม "ไม่แล้วค่ะ ลืมก็ค่อยซื้อใหม่ มีพ่อรวยซะอย่าง" "โตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังจะแบมือขอเงินพ่อกับแม่อีก" นั้นไงคุณนายน้ำหวานเริ่มอาละวาดแล้ว "ก็กำลังจะเข้ากรุงเทพไปทำงานแล้วไงคะคุณนายขา เดี๋ยวพอไม่อยู่แล้วจะรู้สึก ชิ" "รู้สึก รู้สึกอะไรย่ะ" "รู้สึกคิดถึงลูกไง" "ไม่มีทางหรอก ฉันออกจะดีใจจะได้สวีทกับผัวเต็มที่ไม่มีคนขัด" "จ้า หวานสมชื่อไปเลยจ้า" "แล้วไม่เปลี่ยนใจให้พ่อไปส่งเหรอ พ่อขับไปถึงกรุงเทพได้นะ" กำนันพลพูดขึ้นมาหลังจากท

พรึ่บ!อยู่ ๆ ที่นั่งว่างตรงข้ามฉันก็มีผู้ชายรูปร่างสูงหย่อนตัวนั่งลง เป็นผู้ชายรูปร่างดีใบหน้าหล่อเหลาราวฟ้าประธานผิวขาวสว่างออร่าไปทั่วร้าน สวมชุดสบาย ๆ และแว่นตาดำอำพรางที่ถึงกับทำฉันชะงัก ความหล่อที่ปะทะเข้าหน้าดึงฉันสู่ห้วงภวังค์จากที่กำลังจะลุกดันยืนนิ่งจนกระทั่งเขาค่อย ๆ ถอดแว่นตาความหล่อก็ปะทะใบหน้าจนฉันไปไม่เป็น…"หึ" คนตรงหน้าฉันระบายยิ้มมุมปากแล้วเลิกคิ้วใส่ นั้นจึงเรียกสติให้ฉันรู้สึกตัวแล้วพยายามปิดปากเก็บอาการ แม้มันจะไม่ทันแล้วก็ตาม"คะ คุณนั่งผิดโต๊ะหรือเปล่าคะ?""ใช่เพื่อนน้องปลายฝนหรือเปล่า?" ฉันขมวดคิ้วยุ่งเขารู้จักกับเพื่อนสนิทฉัน"คุณรู้จักปลายฝนด้วยเหรอคะ?""ฉันมาแทนปลายฝน" "ละ แล้วปลายฝนล่ะคะ เกิดอะไรขึ้นกับปลายฝนหรือเปล่า?""ปลายฝนไม่ได้เป็นอะไร เธอแค่ไม่ว่าง" ทำไมยัยฝนถึงได้ไม่บอกอะไรฉันเลย แล้วมีอย่างที่ไหนนัดแล้วให้คนอื่นมาแทน ฉันโกรธเพื่อนมากเลยนะกับสิ่งที่ทำลงไปแต่เห็นแก่สิ่งที่เพื่อนส่งคนหล่อมาเป็นตัวแทน ฉันยอมให้อภัยเพื่อนก็ได้"อ๋อ…ค่ะ" ฉันยิ้มอ่อนแล้วเบือนหน้าหนีเล็กน้อย ไม่ได้สบตาเขาตรง ๆ เล่นหล่อทะลุแว่นขนาดนี้ทำเอาฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว"แล้วเธอ…ชื

DYLAN | เพื่อนเลวดีแลน : มรืนนี้มึงต้องไปทะเลกับกูเห็นแค่นั้นเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าดีแลนต้องการจะทำอะไรเจโรม : กูไม่ไปดีแลน : ถ้ามึงไม่ไปอย่าหวังว่ากูยอมให้มึงถ่ายสินค้าบริษัทกูเจโรม : แต่กูติดถ่ายงาน ลูกค้าคนสำคัญดีแลน : คงไม่สำคัญเท่าเรื่องที่มึงขอกูหรอกจริงไหม?เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งโดยไม่คิดจะตอบคำถามเพื่อน เรื่องที่ให้เขาไปเจอเพื่อนของแฟนเขายังไม่ทันจะได้คิดบัญชีเลย นึกว่าทำแล้วจะจบ ๆ กันไป แต่ดูเหมือนว่าดีแลนกำลังพยายามยัดเยียดยัยนมเล็กให้เขาให้ได้ ภายนอกที่ดูดื้อไม่น้อยไม่ใช่สเปกเขาสักนิด แต่ถ้าตอนนั้นเธอออดอ้อนอ้อนวอนเขาอีกนิด ถึงไม่ใช่สเปกเขาก็อาจจะยอม ๆ ให้ก็ได้…รถคันหรูถูกขับมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ทายาทตระกูลเจอาร์ลงจากรถพร้อมกับโยนกุญแจให้บอดี้การ์ดขับไปเก็บ ส่วนเขาก็เดินเข้าไปในบ้านที่เงียบสนิทราวกับไม่มีคน"จีเซลกับโจเซฟกลับมาหรือยัง?" เจโรมถามแม่บ้านที่เดินตามหลังมาเงียบ ๆ คนที่เขาพูดถึงคือน้องชายและน้องสาวที่อาศัยบ้านร่วมด้วย ในขณะที่พ่อกับแม่นั้นอยู่คฤหาสน์หลังใหญ่อีกที่ที่ไกลออกไป"คุณโจเซฟนอนคอนโดค่ะ ส่วนคุณหนูจีเซลนอนอยู่ในห้องค่ะ""อืม" เจโรมตอบแค่นั้นก็กลับเข้าห