All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 61 - Chapter 70

"คุณเพทายครับ" เสียงอนุชิตเอ่ยเรียกคนเป็นเจ้านายดังขึ้นทำให้ร่างสูงที่ยืนนิ่งอยู่ได้สติ ผละสายตาคมจากแผ่นหลังเล็กค่อย ๆ เดินตรงไปยังรถหรูที่จอดรออยู่ด้วยท่าทีเรียบนิ่งทว่าปลายตาคมยังคงเหลือบมองไปทางห้องพักขนาดเล็กอยู่อย่างนั้นสองวันต่อมา...อลินญาลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียนตามปกติเหมือนทุกครั้ง โดยช่วงล่างของหญิงสาวได้เริ่มดีขึ้นหลังจากที่พักผ่อนเต็ม ๆ สองวัน เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มยืนนิ่งจ้องมองตัวเองผ่านกระจกใหญ่ภายในห้องนอน"ฟู่วว" เรียวปากบางอมชมพูพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะพยายามค่อย ๆ ฉีกยิ้มให้ดูเป็นปกติ อลินญาไม่อยากที่จะต้องทำตัวเศร้าหมอง แม้ว่าภายในใจจะยังคงเต็มไปด้วยคำถามมากมายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง ทำไมเพทาย...ยังคงทำเรื่องแบบนั้นกับเธอ ทั้งที่เขาเป็นคนบอกให้เธอออกมาอยู่ในที่ของเธอเอง สองสามวันที่ผ่านมา อลินญาเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง อีกทั้งยังพยายามหลบหลีกที่จะพบเจอกับเจ้าของมูลนิธิอย่างชัดเจน"ขอให้คุณเขาไปทำงานแล้วด้วยเถอะ" เสียงหวานพึมพำเอ่ยกับตัวเองพลางหันไปหยิบกระเป๋าสะพายเดินออกจากห้องไป ทว่าขณะที่อลินญากำลังเดินอยู่นั้น คำขอของเธอเหมือนจะไม่เป็นผล เพ

หลังจากที่นะโมขึ้นรถประจำทางออกไป อลินญาตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับเข้าไปภายในมูลนิธิ ทว่าขณะที่สองขาเรียวกำลังเดินอยู่นั้น เสียงรถหรูคันคุ้นเคยของใครบางคนก็ขับเข้ามาพอดี ทำให้เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะพยายามข่มความเจ็บบริเวณเข่าที่ล้มเดินผ่านร่างสูงที่กำลังลงจากรถไป"เดี๋ยว" เสียงทุ้มของคนที่เดินลงมาจากรถเอ่ยเรียกหญิงสาวขึ้น ทำเอาอลินญาเผลอลอบถอนหายใจออกมาด้วยความไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับรองประธานหนุ่ม ทว่าสุดท้ายแล้ว เธอก็ไม่อาจที่จะเมินเฉยต่อเสียงเรียกของอีกคนได้"ค่ะ" ร่างบางหันไปขานตอบรับ"ขาเป็นอะไร" เพทายมองหน้าถามคนตัวเล็ก อลินญาที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะแสดงท่าทีเป็นปกติออกมา"กะ...ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ""โกหก" ปากหนาสวนกลับทันควัน ทำเอาร่างบางเม้มปากแน่น"ก็เห็นอยู่ว่าเดินแปลก ๆ" พูดจบ รองประธานหนุ่มก็ค่อย ๆ นั่งยองลงหมายจะเอื้อมมือเข้าไปถลกกระโปรงพลีตยาวขึ้นเพื่อมองดู โดยการกระทำของคนตัวสูงสร้างความตื่นตกใจให้แก่อลินญาอยู่ไม่น้อย"คุณเพทายจะทำอะไรคะ..." เรียวปากเล็กถามพร้อมกับพยายามยกมือห้าม ทว่าสุดท้ายหญิงสาวก็ไม่อาจที่จะห้ามอีกคนไว้ได้ทัน มือแกร่ง

พรึบเสียงร่างเล็กของอลินญาถูกพาเดินตรงเข้าไปภายในห้องนอนขนาดใหญ่ของเพนต์เฮาส์ราคาแพงที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยโทนสีน้ำตาลเข้มบ่งบอกได้ถึงตัวตนของเจ้าของห้อง ดวงตากลมสวยจ้องมองไปยังบริเวณรอบ ๆ ห้องด้วยสีหน้างุนงง"คุณเพทายพาอลินมาที่นี่ทำไมคะ" เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มถาม คนตัวสูงก็เงียบไม่ตอบ ทำให้เรียวปากเล็กถามย้ำ"คุณเพทาย...""ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอต้องอยู่ที่นี่""คะ?" ร่างบางทวนคำสีหน้าไม่เข้าใจ ทว่ายังไงก็ไม่ได้คำตอบใด ๆ จากรองประธานหนุ่ม อลินญาที่เห็นแบบนั้นก็เริ่มแสดงท่าทีออกมา"ถ้าคุณเพทายไม่บอก งั้นอลินขออนุญาตไม่อยู่นะคะ" เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเพทายต้องพาเธอมาที่เพนต์เฮาส์ของเขาพร้อมกับสั่งให้เธออยู่ที่นี่ เขากำลังจะทำอะไร...ทันทีที่คนตัวเล็กพูดจบ เพทายที่ได้ยินก็หันไปมองหน้าอีกคนทันที"เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธคำสั่งของฉันตั้งแต่เมื่อไร""คุณเพทายก็บอกเหตุผลมาสิคะ""..." คนตัวสูงก็นิ่ง"ถ้างั้นอลินไม่อยู่" พูดจบ ร่างเล็กก็แสดงความดื้อตาใสออกมาเต็มที่พร้อมกับใจกล้าทำท่าจะเดินออกจากห้องไปจริง ๆ รองประธานหนุ่มที่เห็นก็รับรู้ได้ถึงความพยศจากหญิงสาวหมับ!มือหนาเอื้อมเข้าไปคว้าร่างบางเข้าหาตัวด้

ติ้ด!เสียงลิฟต์ส่วนตัวของเจ้าของเพนต์เฮาส์ราคาแพงดังขึ้นพร้อมกับสองเท้าหนักที่เดินตรงไปยังด้านในห้องตัวเองด้วยสีหน้าท่าทีปกติ ทว่านัยน์ตาคมก็แสดงถึงความอ่อนล้าอยู่ไม่น้อยที่ในช่วงนี้ เขาจะต้องจัดการอะไรหลายอย่างด้วยตัวเองตึกตึกเพทายเดินตรงไปยังภายในห้องนอนด้วยความเร่งรีบ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป ชายหนุ่มก็ต้องพบแต่เพียงความว่างเปล่า ใจคนตัวสูงกระตุกวูบไปในทันที"อลินญา..." ปากหนาเอ่ยเรียกชื่อยังคนตัวเล็กที่ต้องการเจอพลางเดินหาทั่วห้องด้วยความร้อนรน มือแกร่งทำท่าจะหยิบโทรศัพท์หรูขึ้นมากดโทรหาลูกน้องคนสนิท แต่แล้วในตอนนั้นเอง เสียงประตูห้องน้ำภายในห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างนุ่มนิ่มของอลินญาที่ยืนมองไปยังท่าทางของรองประธานหนุ่มตาแป๋ว เพทายที่เห็นแบบนั้นก็รีบผละโทรศัพท์ออกเดินตรงไปสวมกอดคนตัวเล็กทันทีด้วยความรู้สึกโล่งใจ แม้ว่าเขาจะพร้อมชนกับพ่อตัวเองมากแค่ไหน แต่ก็ไว้วางใจในความร้ายกาจของคนที่อยู่มานานไม่ได้ แม้ว่าเขาจะกำชับเกี่ยวกับความปลอดภัยให้มากยิ่งขึ้นอีกหลายเท่าตัว แต่พอเข้ามาไม่เจออลินญาก็ทำเอาคนตัวสูงอดที่จะรู้สึกใจหล่นวูบไม่ได้"..." ร่างบางที่ถูกสวมกอดอยู่ก็ได้แต่ยืนนิ่งต

"คะ...คุณเพทาย..." ฉันพึมพำออกมาเสียงหลงไปกับสัมผัสจากมือหนาที่กำลังเคลื่อนเข้ามารุกล้ำภายในร่างกายของตัวเอง"อยากได้ไหม" ปากหนายังคงกระซิบถามฉันทั้งที่คลอเคลียกับร่างกายฉันไม่หยุด"มะ...ไม่อยากค่ะ" ฉันตอบกลับไป ทว่า..."แต่ฉันอยากให้" คุณเพทายบอกพร้อมกับจัดการจับร่างฉันให้หันมาประจันหน้ากับคุณเขาทำให้เราสองคนต่างฝ่ายต่างนิ่งมองหน้ากัน ก่อนที่เจ้าของใบหน้าหล่อดูดีจะค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามากดจูบเข้าที่เรียวปากบางอมชมพูของฉันด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน ไร้ซึ่งความรุนแรง แตกต่างจากครั้งก่อนเป็นอย่างมาก ลิ้นร้อนถูกแทรกเข้ามาเพื่อตักตวงความหวานจากโพรงปากฉัน ซึ่งฉันเองก็ปล่อยให้อีกคนกดจูบไปด้วยความยินยอม..."อื้อ~" จูบที่แสนหวานทำให้ฉันหลับตาลงน้อมรับมันด้วยหัวใจที่ไร้ซึ่งความรู้สึกหวาดกลัว ซึ่งขณะที่ปากหนากำลังกดจูบฉันด้วยความหนักหน่วงดูดดื่มอยู่นั้น มือแกร่งก็เคลื่อนลงไปจัดการถอดกางเกงขายาวที่ตัวเองสวมใส่อยู่ออกเผยให้เห็นความใหญ่โตที่กำลังเริ่มขยายตัวอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้ว่าเราจะจูบกันอยู่ แต่สายตาฉัน...มันก็สามารถเหลือบเห็นได้ทุกอย่าง ไม่นานคุณเพทายก็ค่อย ๆ ผละริมฝีปากหนาของเขาจากฉันพร้อมกับเลื่อ