All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 1 - Chapter 10

วันต่อมา@บ้านใหญ่"กินเยอะ ๆ นะลูก" เสียงนภาเอ่ยบอกลูกชายเพียงคนเดียวของตัวเองด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนพลางตักอาหารใส่จานคนเป็นลูก"ครับ" เพทาย ชายวัยกำลังจะสามสิบในไม่ช้าพยักหน้าตอบกลับแม่ตัวเองด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ทว่าภายใต้กรอบแว่นตาราคาแพงกลับมีแต่เพียงความเรียบนิ่ง"แกให้มันเป็นคนทำโพรเจกต์นี้งั้นเหรอ" สุรชัยมองหน้าถามลูกชายคนโตขึ้น ซึ่งมันที่เขาพูดถึงก็คือแพทริคลูกชายอีกคนของเขาที่เป็นน้องชายต่างแม่ของเพทาย"ครับ""โพรเจกต์นี้ไม่ใช่เล่น ๆ นะ...""ผมรู้ครับ ถ้าเกิดปัญหาอะไร ผมจะรับผิดชอบเอง" "..." สุรชัยก็นิ่งจ้องมองหน้าคนเป็นลูกอยู่อย่างนั้น ก่อนจะผละสายตามองไปทางอื่นพลางพูดลอย ๆ"มันดื้อมากนะ ระวังแกเอามันไม่อยู่" ชายวัยกลางคนบอก ซึ่งเพทายก็เอาแต่นั่งเงียบไม่พูดหรือตอบอะไรกลับ เขาเองก็พอที่จะรู้จักนิสัยน้องชายต่างแม่ของตัวเองดี แพทริคเป็นคนค่อนข้างหัวรั้นแถมยังพยายามทำตัวนอกกรอบอยู่หลายครั้ง โดยทุกครั้งก็จะเป็นสุรชัยที่เป็นคนจัดการ แต่ก็นั่นแหละ สุรชัยจะใช้วิธีการจัดการไม่เด็ดขาด ถึงปากจะต่อว่า ใช้คำพูดไม่ดีกับแพทริค แต่สุดท้ายทุกครั้งก็มักจะให้ความสุขสบายแก่ลูกชายคนเล็กจนแพทริคเ

"นั่งก่อนสิ" เสียงเจย์เดนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานลุกขึ้นมาเอ่ยบอกเพทายที่กำลังยืนอยู่ให้นั่งลงบนโซฟาราคาแพงกลางห้องทำงานของเขา"..." เพทายไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เดินตรงเข้าไปนั่งตามที่เพื่อนตัวเองบอก จะเรียกเพื่อนก็ไม่เชิง เพราะทั้งสองสนิทกันจากการร่วมลงทุนทำธุรกิจ ซึ่งเจย์เดนมีอายุน้อยกว่าเพทายอยู่สองปี"โทษทีที่ทำให้ต้องเข้ามายืนรอ พอดีมีธุระนิดหน่อย""ใคร?" ชายหนุ่มที่นั่งอยู่มองหน้าถามคนตรงหน้า"ลูกหนี้...ติดหนี้เกือบสามล้าน""เล่นการพนัน?""เออ ก็คาสิโนฉันนี่แหละ" ทันทีที่เจย์เดนเอ่ยจบ เพทายก็พยักหน้าอย่างเข้าใจในสถานการณ์ทุกอย่าง"พูดแล้วก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน""..." ชายหนุ่มเจ้าของความสูงกว่าร้อยแปดสิบเก้าหันมองหน้าเพื่อนร่วมธุรกิจ"ลูกไอ้คนเมื่อกี้ หน้าตาโคตรน่ารักเลย ผิวขาวอมชมพู อายุเพิ่งสิบเก้า เสียดายอย่างเดียว ไม่น่าเป็นงาน ไม่งั้นฉันคงเอาไปแล้ว" เจย์เดนพึมพำบอกด้วยความรู้สึกเสียดายอยู่ไม่น้อย เพราะหน้าตาผิวพรรณของอลินดูชวนมองเป็นอย่างมาก ทว่าหากเขารับไว้ คนตัวเล็กก็คงอยู่รับความเป็นเขาได้ไม่นาน มาเฟียหนุ่มจึงไม่ชอบรับหญิงสาวไม่เป็นงานมาดูแลตัวเอง"..." เพทายก็เงียบไม่ได

@มูลนิธิเด็กไร้บ้าน โครงการ Bตึกตึก"สวัสดีค่ะคุณเพทาย" เสียงดวงจิตหญิงวัยกลางคนเอ่ยทักทายรองประธานหนุ่มที่เป็นเจ้าของมูลนิธิด้วยท่าทีนอบน้อม โดยเพทายได้ทำการซื้อและเข้ามาจัดการรับผิดชอบมูลนิธิเด็กไร้บ้านแห่งนี้ได้สองปีกว่า แม้ว่าจะไม่ได้เข้ามาบ่อย แต่การดูแลก็ไม่เคยขาดตกบกพร่องเลยสักนิด"..." เจ้าของใบหน้าหล่อพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะมองไปยังลูกน้องคนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกล อนุชิตที่รู้ในท่าทีเหล่านั้นก็เดินตรงเข้าไปพูดคุยกับดวงจิตทันที"รบกวนคุณดวงจิตช่วยจัดห้องเพิ่มให้หนึ่งห้องนะครับ พอดีวันนี้...เรามีเด็กจะเข้ามาอยู่ด้วยใหม่""เด็กเหรอคะ?" ดวงจิตแสดงสีหน้างุนงง ทำให้อนุชิตค่อย ๆ ขยับตัวออกเผยให้เห็นร่างเล็กที่เอาแต่ยืนก้มหน้างุดอยู่ ใบหน้าใสค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นจ้องมองไปยังหญิงวัยกลางคนตรงหน้าตาแป๋ว"เอ๊ะ? จะว่าเด็กก็เด็ก แต่ก็ดูไม่เด็ก...""อายุสิบเก้าครับ" อนุชิตบอก"หื้อ? ก็โตแล้วนี่ ปกติแล้วมูลนิธิเราจะไม่รับเด็กโตไม่ใช่เหรอคะ" ดวงจิตถามด้วยสีหน้างุนงง เธอไม่ได้จะตั้งแง่หรืออะไรกับคนที่มาใหม่ แค่รู้สึกไม่เข้าใจก็เท่านั้น"พอดีบ้านน้องเขามีปัญหาน่ะครับ คุณเพทายเลยจัดการเอาตัวมา...""อ๋

สามวันต่อมา...@ห้องประชุมใหญ่"ใครเป็นคนสรุปนะ" เสียงสุรชัยที่นั่งอยู่หัวโต๊ะห้องประชุมเอ่ยถามขึ้น โดยวันนี้ชายวัยกลางคนได้มาเข้าร่วมประชุมโพรเจกต์สำคัญของบริษัท"คุณแพทริคครับ" หนึ่งในพนักงานชายที่เป็นคนรับหน้าที่ในการพรีเซนต์สรุปงานในครั้งนี้เอ่ยตอบกลับประธานใหญ่ด้วยท่าทีนอบน้อม สุรชัยที่ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองแพทริค ลูกชายคนเล็กของตัวเองทันทีด้วยแววตาไม่อยากจะเชื่อ ทว่านัยน์ตาของเจ้าสัวใหญ่นั้นก็มีความรู้สึกพอใจอยู่ไม่น้อย ถึงจะพอรู้จากเพทายมาอยู่บ้างว่าแพทริคจะเป็นคนรับดูแลโพรเจกต์นี้ แต่สุรชัยก็ไม่คิดว่า ลูกชายคนเล็กของเขาจะทำงานออกมาได้ดีขนาดนี้"..." แพทริคที่นั่งถูกคนเป็นพ่อจ้องมองอยู่ก็เอาแต่นิ่งไม่พูดหรือเอ่ยอะไรออกมา เขาถูกเพทายบังคับให้มาร่วมประชุมในวันนี้"ตอนนี้เราได้ข้อสรุปหลักแล้ว จะเริ่มดำเนินการเลยไหมครับ" เพทายหันเอ่ยถามเจ้าสัวใหญ่ สุรชัยจึงละสายตาจากแพทริคหันกลับไปพูดคุยกับลูกชายคนโต"อืม แกมีความเห็นว่ายังไงล่ะ""ผมว่าช่วงนี้เป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมแก่การเริ่มลงมือครับ" รองประธานหนุ่มตอบ ทำให้คนเป็นพ่อพยักหน้าอนุมัติให้อีกคนจัดการ"งั้นแกก็เริ่มจัดการได้เลย""ครับ"

สองวันต่อมา..."เด็ก ๆ เอาขนมเพิ่มอีกไหมคะ อิ่มกันหรือเปล่า" เสียงทับทิมเอ่ยถามเด็กน้อยที่นั่งอยู่เป็นกลุ่มตรงหน้าขึ้น ซึ่งก็มีเด็กบางคนส่ายหน้า แต่บางคนก็ยิ้มร่าเดินเข้าหาครูพี่เลี้ยงสาวเพื่อขอขนมเพิ่ม ทับทิมก็ยิ้มเอ็นดูแจกขนมต่อ ขณะที่อลินญาก็เดินเก็บข้าวของทำความสะอาดภายในห้องอย่างสดใสอย่างเช่นทุกครั้ง สองคนทำงานร่วมกันได้ดีและเป็นที่รักของเด็กน้อยกว่าสิบคน"นี่เป็นเด็กไร้บ้านกันหมดเลยเหรอ" ทับทิมกระซิบถามอลินญาหลังจากที่เริ่มพาเด็ก ๆ เข้านอนช่วงพักกลางวัน"น่าจะใช่นะคะ เหมือนว่าน้อง ๆ จะถูกพ่อแม่ทอดทิ้งตั้งแต่แรกเกิดเลย""โห่ จิตใจคนเรานี่เนอะ" เจ้าของใบหน้าเรียวสวยพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกอดไม่ได้ที่จะสงสารเด็กน้อยที่นอนกันอยู่"..." อลินญาก็ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับไม่พูดหรือเอ่ยอะไรต่อ เธอเองก็รู้สึกสงสารบรรดาเด็กน้อยตาดำ ๆ เป็นอย่างมาก ทว่าชีวิตของคนเรา มันเลือกเกิดไม่ได้ ขนาดเธอ...ก็ยังต้องพบเจอกับครอบครัวที่เลวร้ายไม่ต่าง แม่ที่เป็นเหมือนที่พักใจก็มาด่วนจากไป"เฮ้ เป็นอะไรไปเรา" ทับทิมมองหน้าถามรุ่นน้องตัวเล็กที่เอาแต่ยืนเหม่ออยู่ขึ้น ร่างเล็กจึงได้สติ ค่อย ๆ หันไปส่งยิ้มตอบกลับรุ่นพ