All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 41 - Chapter 50

@ร้านอาหาร"จะกินอะไร" ผมมองหน้าเอ่ยถามอลินญาที่นั่งอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กแสดงท่าทีสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยขณะจ้องมองไปยังเมนูอาหาร ก่อนจะตัดสินใจตอบกลับ"อะ...เอ่อ...คุณเพทายทานเลยค่ะ อลินแค่มาอยู่เป็นเพื่อนเฉย ๆ " พูดจบ มือเล็กก็รีบปิดเมนูลงทันที ทำให้ผมยังคงจ้องใบหน้าใสจิ้มลิ้มนิ่ง"สั่งมา ฉันไม่ชอบกินคนเดียว" ดูท่าน่าจะเป็นเพราะราคาด้านในเมนูที่ทำให้อีกคนไม่กล้าสั่ง ซึ่งมันก็เป็นแบบที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด"แพงขนาดนี้ ใครจะไปกินลง..." ปากเล็กขมิบขมุบเอ่ยเสียงเบากับตัวเอง ทว่ามันก็ไม่ได้เบามากจนเกินความสามารถของผมที่จะรับรู้ได้"เร็ว ๆ อลินญา" ผมเอ่ยเร่งขึ้นอีกครั้ง ทำเอาอีกคนรีบลนลานในการหยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารตามที่ผมบอก แน่นอนว่ามันมีความไม่เต็มใจอยู่ตามประสาไม่คุ้นชินในราคาอาหาร"คุณเพทายกินกุ้งไหมคะ แพ้หรือเปล่า" คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาถามผมตาแป๋วตัวเองอยากกิน แต่ก็ยังจะถามคนอื่น"ฉันไม่แพ้อาหารทะเล อยากสั่งอะไรก็สั่งมา" ผมบอกออกไป ทำให้คนตัวเล็กพยักหน้ารับรู้ก่อนจะสั่งอาหารไปตามความเหมาะสมในปริมาณการกินของสองคน โดยพนักงานที่รับออเดอร์ก็ยืนจดไปตามที่อลินญาสั่ง ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที ร่างบ

ปึก! ปึก!..."อะ...อื้อ! คะ...คุณเพทาย..." ร่างเล็กที่กำลังถูกมือผมจับขึ้นลงบนแท่งร้อนครางร้องเสียงสั่นไปตามจังหวะขยับ รวมถึงเนินอกขนาดพอดีที่กำลังกระเพื่อมขึ้นลงจนผมอดไม่ได้ที่จะจับให้อลินญาที่กำลังกอดร่างผมไว้แน่นให้ผละออก เพื่อที่จะก้มลงไปซุกไซ้ยังสองเต้าสวยด้วยความดูดดื่ม"ซี้ดดด..." ความนุ่มนิ่มทั้งช่วงบนช่วงล่าง ทำเอาผมอดไม่ได้ที่จะครางต่ำในลำคอ เสียวฉิบผมคิดไม่ผิดจริง ๆ ที่วันนั้นเลือกที่จะให้อลินญามาเป็นของตัวเองแบบนี้"อ...อื้ออออ!..." คนตัวเล็กที่นั่งคร่อมร่างผมอยู่ก็ร้องออกมาน้ำเสียงกระเส่าเสียวปนจุกเสียดในบางครั้งกับความใหญ่ยาวที่ผมมี ทว่าผมก็ไม่คิดสนใจอะไร เพราะไม่ว่ายังไง...อลินญาก็ต้องรองรับของผมไปอีกนาน สักวันเดี๋ยวเธอก็ต้องชินตับ! ตับ! ตับ!"ฮะ...ฮือออ! คุณเพทายคะ อึก อลินจุก" เจ้าของใบหน้าในจิ้มลิ้มร้องเสียงหลงเอ่ยบอกผมออกมา หลังจากที่ถูกผมจับให้ร่างน้อยกระแทกลงเข้าใส่แท่งร้อนของผมอย่างหนักหน่วงกว่าตอนแรก"ฉันจะเสร็จแล้ว" ผมกระซิบบอกคนตรงหน้าออกไป ภายในของผมรู้สึกวูบวาบพลุ่งพล่านไปหมด"อ...อื้อ! คุณเพทายคะ อ๊า! คะ...คุณเพทาย..." เสียงหวานที่ดังออกมา ยิ่งทำให้ผมเร่ง

สามวันต่อมา...@มหาวิทยาลัยตึกตึกเสียงสองเท้าเล็กของอลินญาเดินตรงเข้าไปยังภายในห้องเรียนของตัวเองด้วยสีหน้าดูสดใสกว่าทุกครั้ง จนแอปเปิ้ลที่เห็นแบบนั้นอดไม่ได้ที่จะเอ่ยทักยังเพื่อนตัวเล็กที่เดินเข้ามานั่งด้านข้าง"โอ๊ะโอ ทำไมวันนี้อลินน้อยของฉันถึงได้ดูมีความสุขจังแฮะ""หะ...หื้ม?" ร่างบางทำตาแป๋วไม่เข้าใจใส่เพื่อน"ก็วันนี้เธอดูมีความสุขมาก ทำไมกัน เหมือนคนกำลังมีความรักอยู่เลย แอบไปมีแฟนใช่ไหมเนี่ย" แอปเปิ้ลถามด้วยควมมหยอกล้อ อลินญาที่ได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้างุดด้วยความเขินอายอยู่ไม่น้อย"ปละ...เปล่านะ เราไม่ได้มีแฟน..." แต่ถ้ากำลังมีความรัก อันนี้อลินญาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะเรียกแบบนั้นได้หรือเปล่า เพราะหลังจากที่กลับมาจากทริปทะเล ความสัมพันธ์ของเธอกับเพทายก็เหมือนดีขึ้นจากเดิม เธอกลายเป็นไม่ค่อยกลัวเขาเหมือนก่อน แถมยังรู้สึกดีเวลาที่ถูกเรียกไปพบ ทว่าการเรียกไปพบก็ไม่ใช่ไปมีอะไรกันอย่างเดียว บางวันเพทายก็แค่เรียกเธอไปเพื่ออยู่ด้วยกัน และ...นอนด้วยกัน"จริงเหรอ แต่หน้าตาเธอดูเหมือนคนมีความรักมาก ๆ เลยนะ" แอปเปิ้ลยังคงยิ้มแซว ทำเอาอลินญายิ่งยิ้มเคอะเขินไม่หยุด ก่อนที่ทั้งสองจะหันกลับไปตั

เช้าวันต่อมา..."มาค่ะเด็ก ๆ เดินมาตั้งแถวเร็ว..." เสียงหวานของร่างบางที่ทำการพาเด็ก ๆ มายืนเตรียมตัวเคารพธงชาติเหมือนทุกครั้งเอ่ยขึ้น ซึ่งเด็กน้อยก็ต่างมีงัวเงียบ้างตามประสา ทว่าในตอนนั้นเอง อลินญาที่ยืนอยู่ก็เหลือบไปเห็นร่างสูงคุ้นเคยของใครบางคนกำลังเดินตรงไปยังรถหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล"พี่ทรายคะ เดี๋ยวอลินมานะคะ" เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปเอ่ยบอกยังรุ่นพี่สาวที่ยืนอยู่ ทรายก็ยิ้มพยักหน้ารับรู้ทำให้คนตัวเล็กรีบสาวเท้าเดินออกไปหารองประธานหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากตึก"กินข้าวเช้าหรือยังคะ" เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้าหลังจากที่มายืนดักชายหนุ่ม ใบหน้าใสเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใสอย่างเช่นทุกครั้ง ผิดกับร่างสูงที่ยืนอยู่"หลบไป" ปากหนาเอ่ยบอกร่างบางเสียงเรียบ อลินญาเองก็ชะงักไปอยู่ไม่น้อย"ยังอารมณ์ไม่ดีอยู่อีกเหรอคะ" หญิงสาวถามตาแป๋วด้วยความเข้าใจว่าอีกคนยังคงอารมณ์ขุ่นมัวอยู่ ทว่า..."ฉันพูดไม่เข้าใจหรือไง หลบไป" เพทายมองหน้าบอกคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงและแววตาที่เข้มนิ่งมากกว่าเดิม จนอลินญาที่ยืนอยู่ค่อย ๆ เบี่ยงตัวหลบไปตามที่อีกคนต้องการพร้อมกับความรู้สึกที่เริ่มน้อยใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกกับท่าทีเฉ

49งานวันเกิด 1หนึ่งอาทิตย์ต่อมา..."กลับกันดี ๆ นะ ไว้เจอกัน" เสียงแอปเปิ้ลเอ่ยบอกขึ้นขณะที่ทุกคนกำลังแยกย้ายเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียน ซึ่งอลินญาก็ส่งยิ้มบาง ๆ ตอบกลับเพื่อนไปพลางสาวเท้าเดินออกจากรั้วมหาวิทยาลัยด้วยสีหน้าที่ยังคงไม่ได้สดใสเหมือนเคยตึกตึก...เสียงใครบางคนเดินอยู่ด้านข้างร่างเล็กทำให้เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปมอง ก่อนจะชะงักไป"นะโม...""ทำไมวันนี้เดินกลับอีกแล้วล่ะ ไม่นั่งรถเหรอ" ชายหนุ่มเอ่ยถามคนตัวเล็ก"อ๋อ...พอดี เราอยากเดินกลับน่ะ อยากเดินไปเรื่อย ๆ คิดอะไรไปเรื่อย ๆ "เรียวปากบางอมชมพูตอบ ทำให้คนที่ถามพยักหน้ารับรู้"แล้วนะโมล่ะ ทำไม...""ฉันเองก็อยากเดินกลับไปเรื่อย ๆ เหมือนกัน แล้วค่อยไปขึ้นรถตรงหน้าป้ายรถเมล์บ้านพักเธอ" ร่างสูงบอก"อ๋อ..." อลินญาก็ขานรับตอบกลับ ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะหันถามเพื่อนตัวสูง"...ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงกลับทางนี้ล่ะ ไปหาหลวงตาเหรอ""อืม ช่วงนี้ท่านล้มป่วยบ่อยน่ะ ฉันก็เลย...กลับไปดูท่านบ้าง""อาา เข้าใจแล้ว ที่ช่วงนี้นะโมหยุดเรียนบ่อย ก็เพราะแบบนี้ใช่ไหม" ดวงตาคมมองหน้าถามคนด้านข้าง"อืม ก็...อืม""อะไรของนะโมเนี่ย ทำไมอืมหลายรอบจัง" อลิน