All Chapters of BAD CONCUBINE บำเรอ•รัก•: Chapter 51 - Chapter 60

หลังจากที่คนตัวเล็กรีบสาวเท้าเดินออกไป ภายในโต๊ะวีวีไอพีก็ตกอยู่ในความเงียบงันทันที โดยเพทายก็ยังคงนั่งนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นไม่พูดหรือเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา ทำให้นภาที่ได้สติ หันไปเอ่ยถามหญิงสาวว่าที่คู่หมั้นของลูกชาย"หนูพลอยมนต์เป็นอะไรไหมลูก ป้าว่าน้องเขาคงไม่ได้ตั้งใจ" หญิงวัยกลางคนบอกด้วยน้ำเสียงอบอุ่นใจเย็น"ค่ะ พลอยก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้น" พลอยมนต์ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับอย่างรู้ดีว่าควรวางตัวในแบบไหน สุรชัยก็นั่งนิ่งมองหน้าลูกชายคนโตของตัวเอง โดยในขณะนั้นเอง พนักงานที่เป็นคนดูแลจัดการงานทุกอย่างก็เดินเข้ามารายงานเกี่ยวกับความพร้อมของการเป่าเค้กในอีกไม่กี่นาที"ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ เริ่มเลยดีไหมคะ" หญิงสาวถาม เจ้าสัวทรงอิทธิพลจึงพยักหน้าเชิงตอบกลับให้ดำเนินการต่อได้เลย พนักงานสาวที่เห็นแบบนั้นก็รีบรับคำเดินออกไปทำหน้าที่ของตัวเองทันที"Happy birthday to you..." ไม่นานเค้กก้อนใหญ่ก็ถูกเข็นออกมาตามประเพณีวันเกิด ซึ่งเพทายก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่แสดงท่าทีใด ๆ ออกมา ดวงตาคมจ้องมองไปยังเค้กที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่พลอยมนต์จะจัดการค่อย ๆ ถือเค้กขึ้นมาให้แก่คนรักด้วยรอยยิ้มมีความ

วันต่อมา..."น้องพลอยกินเยอะ ๆ นะคะ" เสียงหวานของอลินญาเอ่ยบอกเด็กน้อยคนสนิทด้วยความเอ็นดูเต็มไปด้วยความรักใคร่ พลอยใสก็ยิ้มหวานตอบกลับครูพี่ช่วยเลี้ยง โดยในขณะนั้นเอง ทรายก็เดินตรงเข้ามาหารุ่นน้องตัวเล็กที่นั่งคุยเล่นอยู่กับเด็ก ๆ บริเวณจุดพักกินอาหารกลางวัน"อลิน""ขา" เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มหันไปขานรับคนที่เข้ามาใหม่"ว่างอยู่หรือเปล่า""ค่ะ""เอาเอกสารนี้ไปให้คุณเพทายแทนพี่หน่อยได้ไหม พอดีพี่ต้องรอพบกับครอบครัวที่จะมารับน้องตูมตามไปเลี้ยง" ทันทีที่ทรายพูดจบ อลินญาที่ได้ยินก็ชะงักเงียบไปในทันที"พี่เข้าใจเรานะ แต่ว่าทางครอบครัวนั้นเขากำลังจะมาถึงแล้ว...""กะ...ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวอลินเอาไปให้แทนก็ได้ค่ะ" คนตัวเล็กยิ้มบาง ๆ บอกออกไป แม้ว่าในใจจะอยากหลีกเลี่ยงการที่จะต้องเข้าใกล้รองประธานหนุ่มมากแค่ไหนก็ตาม"พี่ขอโทษนะ จริง ๆ ต้องส่งเมื่อวาน แต่พี่เพิ่งทำเสร็จ" ทรายยังคงเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด อลินญาที่ได้ยินแบบนั้นจึงยิ้มบอกเสียงหวาน"ไม่เป็นไรค่ะพี่ทราย อลินเอาไปให้แทนได้""ขอบคุณนะหนู" ครูพี่เลี้ยงสาวเอ่ยบอกรุ่นน้องตัวเล็กด้วยความเอ็นดูขอบคุณ ร่างบางก็ยังคงมีใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มก่อนจะรับ

@บ้านใหญ่"ทานเยอะ ๆ นะคะคุณลุง" เสียงหวานของพลอยมนต์เอ่ยบอกสุรชัยพร้อมกับตักอาหารให้ชายวัยกลางคนอย่างเอาใจ"ขอบคุณ" เจ้าสัวใหญ่ตอบกลับว่าที่ลูกสะใภ้เสียงนิ่ง โดยไม่วายที่จะหันไปมองยังลูกชายคนโตที่นั่งอยู่"แล้วได้พากันไปดูฤกษ์หมั้นกันหรือยัง" ทันทีที่คนเป็นพ่อพูดจบ เพทายที่นั่งอยู่ก็ชะงักไปเล็กน้อย"ยังครับ""ทำไมยังไม่ไป""พอดีช่วงนี้ผมไม่มีเวลาว่างเลยครับ""แกยุ่งขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงขนาดแค่ไปดูฤกษ์...ยังไม่มีเวลา" สุรชัยมองหน้าถามลูกตัวเองเสียงนิ่งพลางจ้องมองหน้าเพทายอยู่อย่างนั้น โดยรองประธานหนุ่มก็จ้องมองหน้าคนเป็นพ่อกลับ ก่อนที่นภาจะเป็นคนเอ่ยทำลายบรรยากาศที่แสนอึมครึมบอกไม่ถูก"ถ้าหนูพลอยมนต์ไม่ว่าอะไร เดี๋ยวป้าไปดูแทนพี่เขาให้ก็ได้นะลูก""ไม่ต้อง" เจ้าสัวทรงอิทธิพลขัดขึ้น ทำเอาคนเป็นภรรยาหันไปมองสามีสีหน้างุนงง"แกรีบหาเวลาว่างไปจัดการเรื่องนี้ซะ คนจะหมั้นก็ควรไปดูฤกษ์ด้วยตัวเอง" สุรชัยเอ่ยบอกเสียงเข้ม"ครับ" เพทายก็รับคำไปด้วยสีหน้าท่าทีเรียบนิ่งอย่างไม่สามารถที่จะขัดคำสั่งคนเป็นพ่อได้"เรามาทานข้าวกันต่อเถอะนะคะ" เสียงพลอยมนต์เอ่ยขึ้น ทุกคนจึงหันกลับไปรับประทานอาหารที่อยู่ตรง

ก๊อก ๆ เสียงประตูห้องถูกเคาะดังขึ้นทำให้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาหรูเหลือบสายตาไปมอง ก่อนจะเห็นนางแบบสาวสวยค่อย ๆ เดินตรงเข้ามาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มพร้อมทำหน้าที่"สวัสดีค่ะ เริ่มเลยไหมคะ" เรียวปากสวยเคลือบลิปสติกสีแดงสดถาม ซึ่งรองประธานหนุ่มที่นั่งอยู่ก็พยักหน้าตอบพลางเลื่อนสายตาเป็นการบอกเป็นนัย ๆ ให้คนตรงหน้าทำหน้าที่ของตัวเองกับเป้ากางเกงของเขา หญิงสาวที่เห็นแบบนั้นก็พยักหน้ารับรู้ค่อย ๆ เคลื่อนตัวลงไปจัดการถอดกางเกงที่อีกคนสวมใส่อยู่ออกจนเผยให้เห็นความใหญ่โตภายใน"..." นางแบบสาวเผลอเบิกตากว้างขึ้นมาเล็กน้อยกับขนาดที่เห็นตรงหน้า"รีบ ๆ ทำ" เสียงทุ้มเอ่ยด้วยใบหน้าราบเรียบทำให้สาวสวยรูปร่างดีที่ยืนอยู่ค่อย ๆ ก้มลงไปใช้ลิ้นแตะเข้าที่ปลายหัวเห็ดด้วยความชำนาญ เพทายเองก็พยายามหลับตาลงโฟกัสกับการกระทำของหญิงสาว ทว่า...พรึบ!สุดท้ายมือแกร่งก็ต้องผลักร่างสวยตรงหน้าออกด้วยสีหน้าหงุดหงิด เนื่องจากภาพของอลินญากับเด็กหนุ่มอีกคนนั้นยังคงฉายเข้ามาจนคนตัวสูงไม่สามารถที่จะสลัดภาพพวกนั้นออกไปได้"ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ" นางแบบสาวถามขึ้นน้ำเสียงเต็มไปด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ"..." เพทายก

คำเตือน!เนื้อหาในตอนนี้มีฉากบังคับให้สมยอม/ไม่เหมาะสม นักเขียนไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรือสนับสนุนการกระทำผิด ๆ แบบนี้ในชีวิตจริง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ "อ อึก!..." เสียงนิ้วร้อนค่อย ๆ แตะกลีบดอกไม้ฉันก่อนจะแทรกเข้ามาอย่างที่ฉันไม่ทันได้ตั้งตัว ภายในกลีบนั้นรู้สึกแสบไปหมดกับการกระทำที่แสนดิบเถื่อนไร้ความปรานีของอีกคน ฉันแสดงสีหน้าเหยเกออกมาอย่างไม่รอช้า ขณะที่นิ้วหนาก็เริ่มขยับเข้าออกอยู่ด้านในฉันด้วยความหนักหน่วง"...อะ อ๊ะ ฮึก อลินเจ็บค่ะ" ฉันร้องบอกออกไปเสียงสั่น โดยที่ปลายนิ้วใหญ่ยังคงกระทุ้งเข้าใส่กลีบฉันไม่หยุด แม้มันจะมีความเสียวซ่านขึ้นมาบ้างตามการตอบสนองของร่างกายมนุษย์ แต่สิ่งที่ปฏิเสธไม่ได้เลยก็คือความเจ็บแสบ...คุณเพทายไม่มีการออมแรงหรืออ่อนโยนให้แก่ฉันเลยแม้แต่น้อย ทุกการกระทำของคุณเขา เต็มไปด้วยความรุนแรง สร้างความเจ็บปวดให้กับฉันไม่น้อยจนฉันน้ำตาคลอออกมา"ฮึก...""ร้องไห้ทำไม" คนตรงหน้ามองหน้าเอ่ยถามฉันเสียงนิ่ง"อลินเจ็บ...""ก็หยุดต่อต้าน""คุณเพทายไม่ควรทำแบบนี้...""ฉันจะทำ""ฮึก..." ฉันเบะปากร้องออกมาทันทีที่อีกคนพูดสวนกลับด้วยสีหน้าราบเรียบไม่คิดสนใจในคำเอ่ยห้า