All Chapters of BAD DEPTH พันธะหมอมาเฟีย: Chapter 11 - Chapter 20

ตึกตึกเสียงสองเท้าหนักของชายร่างสูงในชุดสูทดูดีเดินตรงเข้าไปยังร่างชายวัยกลางคนที่นอนสลบอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"มันบอกอะไรไหม" เรียวปากหนาเอ่ยถามลูกน้องสนิทขึ้นโดยที่ดวงตาคมยังคงจ้องมองไปยังคนที่นอนนิ่งสลบเหมือดอยู่"ไม่เลยครับ เหมือนว่า...จะไม่ได้รู้เรื่องอะไรมาก" ธนาตอบกลับคนเป็นเจ้านาย"มันเพิ่งมาทำงานได้กี่ปี""สิบกว่าปีครับ""..." เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาก็นิ่งเลื่อนสายตาคมผละออกจากร่างชายวัยกลางคนหันไปเอ่ยพูดคุยกับลูกน้องคนสนิท"แล้วหมอนั่นล่ะ ตามได้หรือยัง""ยังเลยครับ ทางครอบครัวก็ใช้จังหวะเข้าไปพูดคุยด้วยยาก""ทำไม""เหมือนทางครอบครัวจะระวังตัวกันเป็นพิเศษกับคนแปลกหน้า ที่สำคัญ...เหมือนมีคนคอยตามดูครอบครัวนั้นอยู่ตลอดครับ" ทันทีที่ธนาพูดจบ คามิลก็ยืนนิ่งไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกเช่นเคย"สืบหาตัวมันต่อ ฉันเชื่อว่ามัน...ยังมีชีวิตอยู่ไม่ไกล""ครับ" ชายวัยยี่สิบปลายพยักหน้าตอบกลับคำสั่งคนเป็นเจ้านาย ร่างสูงเจ้าของความสูงร้อยเก้าสิบเซนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก สองเท้าหนักหันหมายจะเดินออกไปจากบริเวณห้องดำใต้อาคารร้างที่เขาซื้อไว้จัดการคนโดยเฉพาะ ทว่า...ครืดดด ~เสียงโทรศ

"ไลลา...""...พี่คามิล" เสียงปลายฟ้าที่เป็นคนเดินเข้ามาเปิดประตูเอ่ยขึ้น โดยทันทีที่เห็นแสงสว่างจากประตูที่เปิดออกพร้อมกับร่างของเพื่อนสนิท ไลลาก็ปล่อยโฮร้องไห้ออกมารีบวิ่งเข้าไปโผกอดเข้าที่เอวเล็กของคนเป็นเพื่อน"ฮ ฮึก...ปลาย ฮึก เรากลัว" ใบหน้าเรียวใสร้องไห้ออกมาด้วยท่าทีน่าสงสารก่อนที่จะมีเสียงของเหล่าทีมงานเดินเข้ามา"ไลลา" วีนัสเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนตัวเล็กขึ้นสีหน้าตกใจไปกับภาพของร่างเล็กที่ยืนร้องไห้อยู่"เกิดอะไรขึ้น" เรียวปากสวยถาม ซึ่งเหล่าทีมงานก็ต่างพากันยืนมองรุ่นน้องสาวแววตาสงสัยงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับนักแสดงสาวที่เดินเข้ามายังบริเวณจุดที่ทุกคนยืนอยู่เช่นกัน ก่อนที่ดวงตากลมสวยชะงักไปเมื่อเห็นร่างสูงคุ้นเคยของใครบางคนเดินตรงออกมายังภายในห้องมืดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มาร์มองตามแผ่นหลังกว้างไปสีหน้าไม่แสดงความคิดออกมาแต่ก็เลือกที่จะสาวเท้าเดินตามคนตัวสูงออกไป"ฮ ฮึก...ประตูมันเปิดไม่ได้ ฮึก เราโดนขังอยู่ข้างในกับพี่คามิล ฮือออ มันมืดมาก เรากลัว" ไลลาสะอื้นตอบคำถามเพื่อนพร้อมกับร้องไห้ออกมาไม่หยุด วีนัสที่เห็นแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะดึงร่างเล็กเข้ามาสวมกอดไว้อย่างร

"เดี๋ยวเราขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" เสียงหวานของร่างเล็กเอ่ยบอกขึ้นก่อนจะหยิบถุงขนมเดินตรงไปยังห้องน้ำที่อยู่ค่อนข้างห่างไกลจากบริเวณริมชายหาดอยู่พอสมควรตึกตึกไลลายังคงสาวเท้าเดินตรงไปตามทางด้วยท่าทีปกติร่าเริง กระทั่ง...พึบ อยู่ ๆ ร่างเล็กก็ได้ยินเสียงเหมือนมีใครบางคนเดินเข้ามายืนอยู่บริเวณด้านหลังของตัวเองทำให้ดวงตากลมโตหันจะไปมองตามความรู้สึก ทว่า...หมับ!"อื้อ!!" ไลลาร้องออกมาเสียงดังหลังจากที่ถูกมือของใครบางคนเอื้อมเข้ามาปิดปากเธอรวมถึงมีผ้าอะไรบางอย่างเข้ามาปิดจมูกเล็ก คนตัวเล็กพยายามดิ้นสุดชีวิตด้วยความตื่นตกใจแต่ดิ้นได้ไม่เท่าไร ฤทธิ์ยานอนหลับอ่อน ๆ ก็เริ่มออกฤทธิ์ทำให้ไลลาค่อย ๆ หมดแรงลงสติดับวูบไปในที่สุด"..." ทันทีที่ร่างเล็กหมดสติ มือของคนที่กำลังปิดจมูกเล็กของหญิงสาวก็ผละออกก้มลงมองใบหน้าเรียวใสสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะพยายามพยุงร่างบางไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่มีร่างสูงของใครบางคนนอนอยู่ก่อน...ผ่านไปสักพัก"อ้าววี ทำไมนั่งอยู่คนเดียว พี่มาร์กับไลลาล่ะ?" เสียงปลายฟ้าเอ่ยถามเพื่อนตัวเองที่นั่งดื่มอยู่คนเดียวขึ้น"ไลลาบอกจะไปห้องน้ำน่ะ แต่ก็หายไปนานแล้วนะ พี่มาร์ก็ด้วย เห็นเดิ

18ลองโดนดูสักครั้ง NC20++"...พะ พี่คามิล..." ดวงตากลมโตเงยหน้าขึ้นมองยังร่างสูงที่ขึ้นคร่อมร่างเล็กของเธออยู่แววตาแสดงออกมาถึงความสั่นกลัวไม่ปกปิด ซึ่งแน่นอนว่า...ท่าทีหรือแววตาพวกนั้น ไม่ได้ทำให้เจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชารู้สึกเห็นใจหรือสงสารแม้แต่น้อย ปรายตาคมเลื่อนลงไปมองยังร่างเล็กใต้ร่างที่ไร้ซึ่งเสื้อคลุมชุดนอนเหมือนตอนแรก ร่างกายขาวเนียนมีน้ำมีนวลไปหมดทุกส่วน เนื้อตัวดูนุ่มนิ่มชวนมองรวมถึงหน้าอกขนาดใหญ่ที่ดูเกินตัวอยู่พอสมควรนั้นทำเอาคามิลอดที่จะรู้สึกบางอย่างขึ้นมาไม่ได้ เพียงแค่ได้มองความเต็มมือพวกนั้น เขาก็ยิ่งรู้สึกมีความต้องการมากขึ้นอย่างบอกไม่ถูกพรึบ! เสียงมือหนาเอื้อมลงไปจัดการถลกชุดนอนตัวบางอย่างแรงจนมันถลกขึ้นมาเหนือบริเวณสะโพกเล็ก"ฮ ฮึก พี่คามิล..." ไลลาพยายามดิ้นสุดขีดเมื่อรับรู้ได้ถึงมือของอีกคนที่กำลังจะทำบางอย่างกับกางเกงชั้นในสีหวานของเธอแคว่ก!"ฮือออ! พี่คามิล อย่านะคะ ฮึก อย่าทำไลลา..." เรียวปากเล็กร้องบอกรุ่นพี่หนุ่มคนใจร้ายน้ำตาอาบใบหน้าใส ทว่าร่างสูงหนุ่มลูกครึ่งก็ไม่คิดสนใจ มือแกร่งยังคงเลื่อนลงไปกระชากกางเกงชั้นในที่ปกปิดกลีบกุหลาบสวยออกอย่างแรง จนมันขา

"ฮือออ! วีนัส ฮ ฮึก..." ร่างเล็กโผกอดคนเป็นเพื่อนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา วีนัสก็ชะงักนิ่งกอดตอบปลอบใจคนตัวเล็กพร้อมกับแสดงสีหน้าที่พอจะคาดเดาอะไรทุกอย่างได้ ทว่าในตอนนั้นเอง...แอดดเสียงประตูห้องพักที่ไลลาเพิ่งเดินออกมาถูกเปิดออกเผยให้เห็นร่างสูงเจ้าของใบหน้าหล่อเย็นชาที่เปิดประตูออกมาปรายตามองยังร่างเล็กที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องเพียงเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าเดินออกไปยังลิฟต์หรูไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกมาแม้แต่แววตาเห็นใจหรือสงสาร...ก็ไม่มีปึงทันทีที่ประตูลิฟต์ปิดลง ใบหน้าเรียวใสของหญิงสาวที่ยืนโผกอดเพื่อนอยู่ก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง"ฮือออ คนใจร้าย" ริมฝีปากบางอมชมพูร้องไห้เอ่ยออกมาเสียงสั่นไปกับความใจร้ายไร้หัวใจของรุ่นพี่หนุ่มที่ทำเธอไว้ขนาดนี้แต่ก็ยังเมินเฉยไม่คิดจะเหลียวแลกันเลยแม้แต่น้อย เขาใจร้าย...ใจร้ายมากเกินไป"..." วีนัสที่พอจะเดาเหตุการณ์ทุกอย่างได้ก็ได้แต่ยืนกอดปลอบคนเป็นเพื่อนอย่างไม่รู้จะพูดปลอบยังไงกับสถานการณ์เลวร้ายที่เกิดกับคนที่น่ารักสดใสมองโลกในแง่ดีอย่างไลลาหนึ่งอาทิตย์ต่อมา...@มหาวิทยาลัยคอสตัน"ไลลา..." เสียงปลายฟ้าเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนตัวเล็กที่นั่งอยู่ขึ้