All Chapters of ซูเมี่ยวจิน: Chapter 101 - Chapter 110

สายวันต่อมา เสียงแตรรถดังขึ้นที่หน้าบ้านตระกูลฉาง ฉางเซียงจูที่กำลังดูพี่ชายกับพ่อช่วยกันสร้างโกดังใหม่อยู่รีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้านทันที ตอนนี้แม่กับพี่สะใภ้ของเธอนั่งคุยกันอยู่ในห้องรับแขก เพราะพี่สะใภ้บอกตอนกินมื้อเช้าว่าวันนี้จะมีแขกมา ทุกคนจึงเตรียมตัวกันตั้งแต่เช้าแล้วฉางเซียงจูปิดประตูรั้วหลังจากรถเก๋งหรูคันหนึ่งเข้ามาจอดในลานบ้านเสร็จ เธอเดินไปสอบถามว่าใช่คนจากตระกูลอ้ายที่นัดกับพี่สะใภ้เอาไว้หรือไม่“ใช่ครับ พวกเรามาจากตระกูลอ้ายครับ” อ้ายกวน หลานชายคนโตที่มากับพ่อบ้านใหญ่ของตระกูลตอบกลับสาวน้อยน่ารักตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม“เชิญด้านในเลยค่ะ พี่สะใภ้รอพวกคุณอยู่” ฉางเซียงจูผายมือเชิญแขกแล้วเดินนำเข้าไปในห้องโถงรับแขกซูเมี่ยวจินกับหลิวเอ้อหลิงลุกขึ้นต้อนรับแขกตามมารยาท ก่อนที่หลิวเอ้อหลิงจะชวนลูกสาวไปนำของว่างกับน้ำผลไม้มาให้แขกทั้งสอง บนโต๊ะรับแขกมีกล่องใส่สมุนไพรวางอยู่กล่องหนึ่ง ซูเมี่ยวจินเชิญพวกเขานั่งลง

“คุณป้าบอกราคามาได้เลยค่ะ ฉันยังสนใจอยู่” ซูเมี่ยวจินตอบกลับด้วยความรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าช่วงนี้อารมณ์ไม่ค่อยคงที่นัก เธอมักจะหงุดหงิดกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ อยู่บ่อย ๆ แต่ก็ไม่กล้าอาละวาดออกมาและได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ในใจ“ฉันตั้งราคาขายเอาไว้ที่แปดหมื่นหยวนค่ะ ถ้าคุณยังสนใจอยากดูบ้านอยู่ ฉันจะรีบออกไปเปิดบ้านให้พวกคุณดูก่อนได้นะคะ ฉันอยู่ไม่ไกลจากบ้านเก่าเท่าไหร่”“ไม่ทราบว่าในบ้านยังมีเครื่องเรือนอยู่หรือเปล่าคะ ทำไมราคาถึงได้แพงกว่าบ้านในซอยอื่นคะ” ซูเมี่ยวจินถามต่ออย่างสงสัยใจ เนื้อที่ไม่ถึงหนึ่งไร่แต่ราคาแพงเกินไปสำหรับคนที่พอจะรู้ราคาอสังหาริมทรัพย์ในยุคนี้อย่างเธอ“ใช่ค่ะ ในบ้านมีเครื่องเรือนครบทุกอย่าง เป็นของเก่าทั้งนั้นค่ะ โทรศัพท์ที่บ้านก็ยังใช้ได้ตามปกตินะคะ ถ้าคุณซื้อบ้านก็แค่ไปเปลี่ยนชื่อเจ้าของเบอร์โทรเพื่อใช้งานต่อได้เลยค่ะ” เจ้าของบ้านชี้แจง“อืม… ถ้าอย่างนั้นร

สายวันต่อมา ผู้รับเหมาจากตระกูลคังก็มาถึงหน้าบ้านตระกูลฉาง ฉางเซียงจูที่รออยู่กับพี่สะใภ้ในห้องโถงรับแขกลุกขึ้นวิ่งไปเปิดประตูรั้วให้แขกเข้าบ้าน หลิวเอ้อหลิงนั้นกำลังหัดชงน้ำหวานชนิดต่าง ๆ อยู่ในครัว เธออยากให้แขกลองชิมฝีมือของเธอก่อนจะเปิดร้านในอีกสองเดือนข้างหน้า ฉางชิงหยูช่วยเป็นลูกมือให้ภรรยาหลังจากไปรดน้ำแปลงผักหลังบ้าน ฉางเล่ยยังคงนั่งผ่าหินที่หลังฉากกั้นต่อเพราะเขายังไม่มีเวลาย้ายหินพวกนี้ไปเก็บในโกดังคังเว่ยกับลูกน้องมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าที่สภาพสมบูรณ์อย่างแปลกใจ เขารู้เพียงว่าลูกค้ารายนี้มีความสัมพันธ์อันดีกับตระกูลชุ่ย ไม่อย่างนั้นชุ่ยฟ่านคงไม่โทรมาขอร้องให้เขารับงานครั้งนี้แน่ เพราะตระกูลคังส่วนใหญ่รับแค่งานใหญ่ ๆ ในเมืองหลวงและหัวเมืองมณฑลใหญ่ ๆ เท่านั้นฉางเซียงจูทักทายแขกและเชิญพวกเขาเข้าบ้านพร้อมรอยยิ้มน่ารัก คังเว่ยกับลูกน้องเดินตามหลังเด็กสาวไปอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก พวกเขาคิดว่างานปรับปรุงบ้านคงเป็นเพียงงานเล็ก ๆ เท่านั้น“สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่ลำบากมารับงานถึ

หลังอาหารเช้าวันต่อมา คังเว่ยที่วันนี้มาแต่เช้ารีบจัดการเรื่องสัญญากับซูเมี่ยวจิน เขาให้รถอีกคันที่ขนวัสดุก่อสร้างไปรอที่หน้าบ้านหลังเมื่อวานก่อนแล้ว ลูกน้องที่มาด้วยวันนี้เป็นคนละคนกับเมื่อวาน เพราะเขาให้ลูกน้องคนนั้นบอกทางคนขับรถขนวัสดุก่อสร้างไปรอก่อน“นี่กุญแจทั้งหมดของบ้านหลังนั้นค่ะ ฝากด้วยนะคะคุณคัง” ซูเมี่ยวจินยื่นกุญแจพวงใหญ่ส่งให้คังเว่ย ประตูรั้วที่ปิดทึบในปัจจุบัน ซูเมี่ยวจินสั่งให้คังเว่ยเปลี่ยนเป็นรั้วที่มีระยะห่างหนึ่งฟุตเพื่อความสวยงาม และคนภายนอกสามารถมองเห็นบรรยากาศภายในร้านได้ทันทีที่มาถึงหน้าประตู“ไม่มีปัญหาครับ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน ผมขอตัวไปคุมงานก่อนนะครับ พวกเรายังต้องรื้อผนังชั้นสองกับหน้าต่างก่อน” คังเว่ยลุกขึ้นขอตัวไปทำงาน“ได้ค่ะ รอครั้งหน้าที่คุณมาเบิกเงิน ฉันจะเข้าไปดูความคืบหน้านะคะ” ซูเมี่ยวจินที่ไม่อยากไปจู้จี้จุกจิกกับผู้รับเหมาบอกคังเว่ยพยักหน้ารับคำแล้วออกจากห้องรับแขกไปพร้

ระหว่างที่พาฉางเซียงจูเที่ยวร้านค้าหลังมหาวิทยาลัย ซูเมี่ยวจินเงียบขรึมไปมากต่างจากปกติ ฉางเล่ยเข้าใจนิสัยของซูเมี่ยวจินดี เขาจึงไม่ถามอะไรเธอและปล่อยให้ซูเมี่ยวจินคิดเรื่องในใจต่อ เขารู้ดีว่าถ้าซูเมี่ยวจินอยากบอก เธอจะบอกเขาเองโดยที่ไม่ต้องถามแม้แต่คำเดียวหลิวเอ้อหลิงเลือกขนมหลายอย่างให้ลูกสาวนำไปฝากจื่อเม่ยเพื่อนใหม่ ทำเอาฉางเซียงจูยิ้มแป้นไม่หยุด ซูเมี่ยวจินให้เงินฉางเซียงจูไว้ใช้จ่ายหนึ่งพันหยวนระหว่างที่พักอยู่ในมหาวิทยาลัย เธอบอกให้น้องสามีไม่ต้องประหยัด ฉางเซียงจูตอนแรกไม่อยากรับ เพราะเงินที่พี่สะใภ้เคยให้ตอนไปห้างสรรพสินค้านั้นยังเหลืออยู่หลายร้อยหยวน“รับไปเถอะ ในเมื่อพี่สะใภ้ให้ก็อย่าปฏิเสธเลยลูก” ฉางชิงหยูบอกลูกสาว“ขอบคุณพี่สะใภ้มากค่ะ” ฉางเซียงจูคิดจะเก็บเงินเอาไว้ก่อน เธอคิดว่าค่าอาหารในมหาวิทยาลัยคงไม่มากมายนักหรอกทั้งห้าคนยังคงเดินเล่นที่หลังมหาวิทยาลัยและทานอาหารเที่ยงต่อ กระทั่งบ่ายสองโมง พวกเขาจึงขึ้นรถเพื่อก