All Chapters of ซูเมี่ยวจิน: Chapter 91 - Chapter 100

รถหกล้อเมื่อนำของลงหมดแล้ว พวกเขาก็ขอตัวลากลับเจิ้งไห่ทันที ฉางเล่ยเดินไปปิดประตูใหญ่หน้าบ้านแล้วเดินกลับมาช่วยซูเมี่ยวจินขนของเข้าบ้านไปไว้ในห้องโถงก่อน ซอยบ้านพวกเขาอยู่ติดกับถนนใหญ่ไม่ไกลนัก มหาวิทยาลัยปักกิ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามห่างไปไม่ไกลเช่นเดียวกัน“พวกลูกมานั่งกินน้ำพักผ่อนก่อนเถอะ เดี๋ยวเราค่อยเดินดูรอบบ้านก่อน จะได้รู้ว่าต้องเอาของไปเก็บที่ไหนกันดี” หลิวเอ้อหลิงเปิดขวดน้ำส่งให้ลูกชายกับลูกสะใภ้“ขอบคุณค่ะ/ครับแม่” พวกเขารับมาพร้อมกล่าวขอบคุณ“หนูว่าบ้านหลังนี้กว้างมากเลยนะคะ” ฉางเซียงจูที่นั่งบนเก้าอี้ซึ่งขนมาด้วยเอ่ย“พ่อก็คิดว่าบ้านกว้างมากเหมือนกัน แบบนี้เราคงต้องเหนื่อยทำความสะอาดกันหน่อยล่ะนะ ดีที่พ่อกับแม่เอาไม้กวาดกับไม้ถูพื้นมาด้วย ไม่อย่างนั้นคงลำบากออกไปซื้อของมาทำความสะอาดกันอีก” ฉางชิงหยูเอ่ยขึ้นบ้างพวกเขานั่งคุยและกินของว่างกันอยู่พักใหญ่ จากนั้นจึงชวนกันเดิน

กว่าที่ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยจะจ่ายค่าที่นอนปิกนิกสี่ชุดเสร็จก็กินเวลานานถึงสี่สิบห้านาที เพราะมีคนมาจับจ่ายซื้อของเป็นจำนวนมาก ทำให้พวกเขาต้องต่อคิวอยู่นานสองนาน“สามี ฉันว่าเรากลับบ้านกันเลยดีกว่านะคะ ตอนนี้ค่ำแล้วด้วย พรุ่งนี้เราค่อยออกไปหาร้านขายเฟอร์นิเจอร์กันแต่เช้า”“ตกลงครับ ขากลับคุณบอกทางผมนะครับ ผมจะขับให้เอง”“ได้ค่ะ” ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยรีบเก็บของขึ้นหลังรถเพื่อกลับบ้านทันทีที่มาถึงรถฉางเล่ยกลับรถเลยห้างสรรพสินค้าไปเกือบหนึ่งกิโลเมตร จากนั้นเขาขับตรงกลับไปทางเดิมตามที่ซูเมี่ยวจินบอก กระทั่งครึ่งชั่วโมงต่อมา พวกเขาก็กลับมาถึงซอยเข้าบ้านเสียที คงเพราะช่วงค่ำจักรยานไม่ค่อยมีมากนัก ทำให้การจราจรไม่ติดขัดเหมือนตอนที่พวกเขาออกไปพ่อ แม่และฉางเซียงจูได้ยินเสียงรถหน้าบ้าน ฉางเซียงจูจึงวิ่งออกไปเปิดประตูให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ขับรถเข้ามาทันที จากนั้นทุกคนในบ้านช่วยกันขนของลงจากรถมาวางไว้ท

มื้อเย็นวันนั้นพวกเขาออกไปดูตลาดข้างมหาวิทยาลัยที่เจ้าของร้านอาหารเช้าบอกเอาไว้ นักศึกษามากมายเดินกันขวักไขว่เต็มไปหมด พวกซูเมี่ยวจินเองก็หาร้านนั่งกินแล้วจึงเดินซื้อของสดเอาไว้ไปทำอาหารกินที่บ้านในวันพรุ่งนี้ฉางเซียงจูมองดูเหล่านักศึกษาที่ในอนาคตเธอน่าจะได้พบพวกเขาในมหาวิทยาลัยหลังจากการรายงานตัวในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา เธอไม่รู้ว่าภายในตลาดแห่งนี้จะมีคนจากคณะเดียวกับเธอบ้างหรือไม่หลังอาหารเช้าวันต่อมา คนทั้งครอบครัวก็เดินทางไปโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยปักกิ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านพวกเขานัก ภายในโรงพยาบาลตอนนี้ไม่ค่อยมีคนเพราะยังเช้าอยู่ ครั้งนี้ฉางเล่ยเป็นคนไปติดต่อพยาบาลด้านหน้าเพื่อสอบถามเรื่องการขอตรวจร่างกายให้กับคนในครอบครัว“พวกคุณต้องการตรวจละเอียดขนาดไหนคะ ค่าใช้จ่ายในการตรวจไม่เท่ากันค่ะ”“ตรวจแบบดีที่สุดครับ ภรรยาผมต้องการตรวจดูว่าตั้งครรภ์ด้วยหรือเปล่าน่ะครับ รบกวนคุณบอกขั้นตอนการเข้าตรวจและราคามาได้เลยครับ

ทั้งห้าคนขึ้นรถและออกจากบ้านไปก่อนเวลาบ่ายโมงนิดหน่อย ฉางเล่ยไม่รู้ว่าต้องขับรถไปทางไหน เขาจึงเลือกที่จะถามภรรยาที่ก่อนหน้านี้ต่อสายหาชุ่ยฟ่านเพื่อถามทางก่อนออกจากบ้าน“คุณชุ่ยบอกว่าให้เราไปทางตะวันออกเฉียงใต้ผ่านจงกวนชุน ไป่ซื่อเฉียวแล้วจะเข้าเขตซีเฉิง ผ่านซีจื่อเหมินและฝูเฉิงเหมินก็จะถึงสำนักงานเขตค่ะ แต่ว่าระยะทางไกลพอสมควรเลยนะคะ ประมาณ 20-30 กิโลเมตรได้” ซูเมี่ยวจินบอกคร่าว ๆ“ถ้าอย่างนั้นคุณคอยบอกทางผมด้วยนะครับ เราจะได้ไปที่สำนักงานเขตกันก่อน”“ตกลงค่ะ คุณขับไปเรื่อย ๆ ก็พอแล้ว ฉันจะคอยบอกเอง” ซูเมี่ยวจินมองถนนหนทางที่ช่วงบ่ายวันนี้ไม่ค่อยมีจักรยานปั่นไปมามากนัก คงเพราะเป็นเวลาทำงานของหลาย ๆ คน บนถนนจึงไม่แออัดอย่างที่เธอกังวลสองข้างทางจากจงกวนชุนไปไป่ซื่อเฉียวนั้นผ่านสถาบันวิทยาศาสตร์และห้องสมุดแห่งชาติด้วย คนในรถต่างพากันดูสถานที่สำคัญอย่างตื่นตาตื่นใจ พอเข้าสู่ซีเฉิงก็มีสถานีรถไฟซีจื่อเหมินและอาคารที่พักข้า

ซูเมี่ยวจินถือชุดทั้งหมดไปที่โต๊ะคิดเงินพร้อมกับฉางเล่ยที่ยังคงถือถุงพะรุงพะรังตามมาติด ๆ พวกเขาเห็นพ่อ แม่และน้องสาวกำลังจ่ายค่าสินค้าพอดี“ไม่รู้ว่าพ่อ แม่กับน้องสาวซื้ออะไรกันบ้างนะคะ” ซูเมี่ยวจินที่เห็นแต่หลังพวกเขาต่อแถวกันจ่ายเงินพูดขึ้น“เดี๋ยวกลับบ้านเราก็รู้แล้วล่ะครับ คุณเดินดี ๆ ระวังจะลื่นนะครับ” ฉางเล่ยยังคงเตือนภรรยาเพราะพื้นในห้างนี้ลื่นมาก เขากลัวเธอจะหกล้ม“ทราบแล้วค่ะคุณสามี เฮ้อ” ซูเมี่ยวจินอดจะถอนหายใจใหญ่ออกมาไม่ได้พวกเขาไปต่อแถวด้านหลังฉางชิงหยูอย่างเงียบ ๆ ฉางเซียงจูที่เพิ่งจ่ายเงินเสร็จแล้วถอยออกมารอพ่อแม่หันไปเห็นพี่สะใภ้กับพี่ชายต่อแถวอยู่จึงยิ้มแป้นออกมา“พวกพี่ซื้อแค่ชุดคลุมท้องเหรอคะ” เสียงใส ๆ ของฉางเซียงจูหันไปถามพี่ชายกับพี่สะใภ้ที่ต่อแถวอยู่“ใช่จ๊ะ พี่ไม่รู้ว่าต้องเตรียมของใช้อะไร น้องสาวซื้ออะไรบ้างเหรอจ๊ะ&rdq