บททั้งหมดของ ซูเมี่ยวจิน: บทที่ 151 - บทที่ 160

ฉางหลิวซิงเลือกเฉินเจี้ยนหัวที่มีประสบการณ์ด้านโครงการต่าง ๆ ของรัฐมาก่อนหน้านี้ ถึงแม้ประสบการณ์ของเฉินเจี้ยนหัวจะไม่ได้มากมายเท่าเลขาคนอื่น แต่ฉางหลิวซิงกลับชอบแนวคิดของเขาที่ตอบคำถามตอนสัมภาษณ์ฉางหลิวหยางเลือกจ้าวหมิงที่จบจากมหาวิทยาลัยชื่อดังและมีประสบการณ์เป็นเลขาให้กับนักการเมืองรายหนึ่ง เขาตัดสินใจมาสมัครงานที่นี่เพราะไม่อยากทำงานที่เสี่ยงอันตรายเหมือนเมื่อก่อนฉางหลิวหย่งเลือกหวงโปซึ่งอายุมากกว่าเขาถึงสิบปี สร้างความแปลกใจให้กับคนอื่น ๆ ไม่น้อย เหตุผลของฉางหลิวหย่งคือหวงโปมีประสบการณ์มาก และเขาอยากเรียนรู้เรื่องการทำงานจากหวงโป คนอื่น ๆ ไม่มีใครคัดค้านเรื่องนี้ฉางหลิวเติ้งเลือกหยางหย่งที่มีประสบการณ์เพียงสามปี แต่ข้อดีของหยางหย่งคือมีแนวคิดก้าวหน้าเกี่ยวกับการทำธุรกิจ ทำให้หลิวเติ้งอยากให้เขาคอยอยู่เคียงข้างเพื่อพัฒนาบริษัทไปด้วยกันซูเมี่ยวจินที่นั่งฟังเหตุผลที่พวกเขาเลือกคนมาก็พยักหน้าอย่างพอใจ คนพวกนี้ที่เธอเคยสัมภาษณ์ล้วนเป็นผู้ที่โดดเด่นใ

สัปดาห์ต่อมาวันนี้เป็นวันสัมภาษณ์ตำแหน่งผู้จัดการทั่วไป ซึ่งก่อนหน้านี้พวกเขาให้ผู้สมัครมากรอกใบสมัครเอาไว้และคัดเลือกคนมาสิบคนเพื่อสัมภาษณ์ก่อนหน้านี้ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินพาเลขาของพวกเขาไปดูงานที่โครงการมาแล้ว และเลขาทั้งสองทำหน้าที่ได้ดีสำหรับรายงานความคืบหน้าโครงการที่ส่งให้กับซูเมี่ยวจินตรวจสอบเก้าโมงเช้า ฉางต้าหลางส่งเลขาไปเรียกซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยให้มาที่ห้องประชุมใหญ่เพื่อเข้าร่วมการสัมภาษณ์ วันนี้พี่ชายทั้งสี่คนของซูเมี่ยวจินพาเลขาออกไปดูงานที่โครงการ ทำให้บริษัทเหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น“พวกคุณเตรียมเอกสารพร้อมหรือยังคะ” ซูเมี่ยวจินถามเมื่อนั่งในห้องเรียบร้อยแล้ว“เลขาของพวกลุงจัดการแล้วครับ เราเริ่มกันเลยดีไหม” ฉางต้าหลางยิ้มตอบ“ได้ค่ะ ลุงใหญ่เรียกคนแรกเข้ามาเลย” ซูเมี่ยวจินพยักหน้ารับฉางต้าหลางยกมือบอ

ฉางเล่ยมองประตูห้องผ่าตัดที่ยังไม่เปิดออกอีกครั้ง ไม่นานนักหมอและพยาบาลก็เข็นเตียงซึ่งซูเมี่ยวจินนอนหลับอยู่ออกมา“รบกวนอย่าส่งเสียงดังนักนะคะ คนไข้ต้องการพักผ่อนค่ะ” หมอเตือนคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังชื่นชมเด็กอ้วนคนใหม่ที่เพิ่งคลอดอยู่“ขอโทษด้วยนะครับคุณหมอ พวกเราจะไม่ส่งเสียงดังแล้วครับ” ฉางเซินบอกลูกหลานให้เบาเสียงลงทันที“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะให้พยาบาลพาคนไข้ไปที่ห้องพักฟื้นก่อนนะคะ” หมอกล่าว“ผมไปด้วยครับ” ฉางเล่ยรีบพูดขึ้นทันที เขาเป็นห่วงภรรยามากจริง ๆ“ตามสบายค่ะ รอเธอฟื้นก่อน ฉันจะเข้าไปตรวจอีกครั้ง” หมอพยักหน้าบอกคนอื่น ๆ ได้ยินแบบนั้นจึงรอให้ฉางเล่ยกับพยาบาลที่เข็นเตียงคนไข้ไปยังห้องพักฟื้นชั้นบนก่อน ที่นี่มีลิฟท์แค่ตัวเดียว พวกเขาจะเดินขึ้นบันไดไปเองที่ห้องพักของซูเมี่ยวจิน คนทั้งครอบครัวฉางไม่กล้าส่งเสียง

หนึ่งเดือนต่อมาวันนี้บ้านสามตื่นกันตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อกินมื้อเช้า ซูเมี่ยวจินยังต้องให้นมลูกหมูของเธอก่อนเดินทางไกลไปยังเถิงซงตามกำหนดการที่นัดเอาไว้กับชุ่ยฟ่าน“พวกลูกดูแลตัวเองดี ๆ นะ อย่าลืมโทรบอกพ่อกับแม่ว่าถึงไหนแล้ว” หลิวเอ้อหลิงกำชับลูกสะใภ้คนสวยที่ตอนนี้ร่างกายกลับมาผอมบางเหมือนเดิมหลังคลอด“ได้ค่ะแม่ ไม่ต้องห่วงพวกเรานะคะ หนูกับอาเล่ยจะโทรหาบ่อย ๆ ฝากเจ้าอ้วนด้วยนะคะ เงินสดหนูเบิกมาไว้ให้พ่อกับแม่เผื่อฉุกเฉินสามแสนหยวน กระเป๋าอยู่ในห้องใต้เตียง ถ้าแม่ต้องใช้ก็เอาไปได้เลยค่ะ” ซูเมี่ยวจินบอก เธอเตรียมเงินไปเถิงซงมากถึงหนึ่งล้านหยวนในครั้งนี้ เพราะกลัวว่าเงินในคาเฟ่จะหมุนไม่ทัน เธอจึงให้ฉางเล่ยพาไปเบิกมาไว้ก่อนล่วงหน้า“ได้จ๊ะ ที่บริษัทลูกเตรียมเงินไว้ให้ลุงใหญ่กับลุงรองหรือยัง” หลิวเอ้อหลิงรู้ดีว่าที่บริษัทของลูกชายยังไม่มีเงินงอกเงยจากโครงการเข้ามา เงินสดในบริษัทจึงต้องมีสำรองเอาไว้หมุนเวียน

สายวันต่อมา ทหารจากหน่วยพิเศษของโจวอู่หมิงเตรียมตัวพร้อมอาวุธครบมือเพื่อเดินทางข้ามแดนตามคำสั่งชุ่ยฟ่านไม่ได้พาบอดี้การ์ดของเขาไปด้วย ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยให้หลิวเหว่ยอยู่รอที่บ้านพัก พวกเขาพาแค่หลี่จุนที่มีอาวุธติดตัวไปด้วยเท่านั้นรถเก๋งสามคันและรถหกล้อหนึ่งคันขับตามกันไปยังด่านชายแดน พวกเขาไปตามเส้นทางหลักเพื่อป้องกันอันตรายที่จะเกิดขึ้นระหว่างทาง ชุ่ยฟ่านโทรติดต่อคนรู้จักทางฝั่งประเทศเพื่อนบ้านเอาไว้แล้ว ครั้งนี้เขานั่งรถคันเดียวกันกับซูเมี่ยวจินและฉางเล่ยเพื่อความปลอดภัย ส่วนรถคันอื่น ๆ มีเหล่าทหารนั่งอยู่เพื่อคุ้มกันพวกเขาตามคำสั่งเท่านั้น เงินค่าจ้างถูกจ่ายให้ทุกคนก่อนออกเดินทางโดยฉางเล่ย ทหารหลายคนเก็บเงินเอาไว้ที่บ้านพัก มีเพียงไม่กี่คนที่นำเงินมาด้วยเผื่อโชคดีซื้อหินดิบจนทำกำไรเพิ่มระหว่างพาพวกซูเมี่ยวจินไปงานประมูลสภาพถนนจากเถิงซงไปยังเมืองมิตจีนามีระยะทาง 200 กิโลเมตร แต่ด้วยถนนที่ขรุขระและเป็นหลุมเป็นบ่อจากสงครามโลกครั้งที่สอง ทำให้การเดินทางไม่สะดวกเป็นอย่างมาก กว่