บททั้งหมดของ ซูเมี่ยวจิน: บทที่ 131 - บทที่ 140

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาระหว่างกินอาหารเช้า พ่อแม่ของฉางเล่ยชวนซูเมี่ยวจินคุยถึงเรื่องการย้ายมาที่เมืองหลวงของตระกูลฉาง เพราะเมื่อวานเขาได้รับคำตอบกลับแล้ว“เมี่ยวจิน ลูกจะทำยังไงบ้างถ้าพวกเขาย้ายมาที่นี่” ฉางชิงหยูถาม“หนูจะซื้อบ้านกับรถให้พวกเขาใช้งานค่ะ เพราะต่อไปพวกเขาต้องรับผิดชอบร้านที่นี่และยังมีโครงการบ้านที่กำลังจะสร้างอีก อะไรจำเป็นต้องใช้ หนูจะไม่ให้พวกเขาขาดแม้แต่อย่างเดียวค่ะ” ซูเมี่ยวจินตอบอย่างมั่นใจ“อืม… แล้วที่ดินในเจิ้งไห่ล่ะ ลูกจะให้พวกเขาทำยังไง” หลิวเอ้อหลิงถามบ้าง“หนูคิดว่าถ้าทุกคนย้ายมา ที่ดินพวกนั้นปล่อยเช่าและให้คนส่งเงินมาให้พวกเขาคงดีกว่านะคะ ผู้ใหญ่บ้านที่นั่นก็ไว้ใจได้”“เฮ้อ พวกเขามีคนไม่น้อยนะลูก ค่าใช้จ่ายที่ลูกจะต้องเสียครั้งนี้ ลูกคิดว่าพวกเขาจะกล้ารับสิ่งที่ลูกให้เหรอ” ฉางชิงหยูบอกไปตา

ซูเมี่ยวจินโทรหาชุ่ยฟ่านไม่นานเขาก็รับสาย เธอสอบถามเรื่องรถขนส่งและรถเก๋งพร้อมคนขับกับชุ่ยฟ่านอย่างไม่อ้อมค้อม“โอ้ ตระกูลฉางจะย้ายมาอยู่เมืองหลวงกันแล้วเหรอครับเนี่ย ยินดีด้วยครับ ส่วนเรื่องการขนส่ง ผมมีคนรู้จักอยู่บ้าง ยังไงผมจะให้เบอร์ติดต่อกับคุณนะครับ คุณโทรบอกเขาได้เลยว่าผมแนะนำ” ชุ่ยฟ่านบอกอย่างสบาย ๆ“ขอบคุณมากนะคะ คุณบอกเบอร์มาได้เลยค่ะ ฉันเตรียมกระดาษกับปากกาแล้ว”ชุ่ยฟ่านรับคำซูเมี่ยวจินเสร็จก็เปิดหาเบอร์ที่บันทึกเอาไว้ในโทรศัพท์ทันที ไม่นานเสียงของปลายสายก็บอกหมายเลขช้า ๆ และทวนซ้ำอีกรอบ ก่อนที่ซูเมี่ยวจินจะขอตัววางสายไปเพื่อติดต่อเรื่องเช่ารถคนที่ซูเมี่ยวจินติดต่อไปชื่อฝานเซิง เขาเปิดบริษัทขนส่งได้เพียงปีเดียวหลังจากรัฐบาลอนุญาตให้จัดตั้งเขตเศรษฐกิจพิเศษ การขนส่งสินค้าเข้ามาในเมืองหลวงจึงเป็นเขาที่สามารถขนส่งได้อย่างถูกกฎหมายซูเมี่ยวจินบอกฝานเซิงว่าชุ่ยฟ่านแนะนำมา เขาจึงขอรายละเอียดการเช

พวกเขานั่งคุยกันนานเกือบหนึ่งชั่วโมง ก่อนที่บรรดาป้าสะใภ้และหลิวเอ้อหลิงจะไปที่ครัวเพื่อช่วยกันทำอาหาร ซูเมี่ยวจินกับฉางเซียงจูนั่งอยู่เป็นเพื่อนปู่ย่าที่ห้องรับแขก พวกเขาคิดว่าอีกไม่นานพวกผู้ชายน่าจะจัดของเข้าที่เข้าทางเสร็จ ดีที่ซูเมี่ยวจินมอบเงินให้หลิวเอ้อหลิงเอาไว้ล่วงหน้า พ่อแม่ของฉางเล่ยจึงไปหาซื้อของใช้จำเป็นมาเตรียมเอาไว้ให้ก่อนนานแล้ว ทุกคนแค่เอากระเป๋าเสื้อผ้าเข้าบ้านก็สามารถพักผ่อนได้เลยครึ่งชั่วโมงต่อมา บรรดาผู้ชายบ้านฉางที่ไปช่วยกันยกของก็กลับมารวมตัวกันที่ห้องรับแขกบ้านใหญ่ พวกเขาอดที่จะขอบคุณซูเมี่ยวจินไม่ได้ที่ซื้อบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ให้ครอบครัวฉาง เสียงเด็ก ๆ ของบ้านที่วิ่งเล่นกันอยู่ลานด้านหน้าดังเข้ามาในห้องรับแขก ทำให้ทุกคนอดที่จะยิ้มอย่างเอ็นดูไม่ได้“ไม่ต้องขอบคุณหนูหรอกนะคะ นี่เป็นเรื่องที่พวกเราควรทำอยู่แล้ว อีกอย่าง หนูก็ไม่ได้ให้ทุกคนอยู่ฟรีนะคะ มีงานอีกมากที่ต้องฝากทุกคนช่วยทำ” ซูเมี่ยวจินยิ้มบาง“อ่า… ไม่ต้องกังวลเรื่องงานนะ พว

หลังมื้อเที่ยงจบลง ทุกคนในตระกูลฉางปิดบ้านทั้งสองฝั่งเสร็จ ก็พากันขึ้นรถยนต์ทั้งหกคันออกไปที่คาเฟ่ทันที ฉางเล่ยกับซูเมี่ยวจินยังคงให้คุณปู่คุณย่านั่งด้วยกันที่รถของพวกเขา ระหว่างทางไปคาเฟ่ไม่ได้ไกลอะไร คุณปู่คุณย่าเพียงแต่มองมหาวิทยาลัยที่อยู่ตรงข้ามซอยซึ่งมีคาเฟ่ตั้งอยู่เท่านั้นรถทั้งหกคันจอดเรียงกันในลานด้านหน้า คนในตระกูลฉางลงรถพร้อมกันโดยที่ปู่กับย่ามีลุงใหญ่และลุงรองคอยประคองให้เดินเข้าไปด้านใน ส่วนคนอื่น ๆ ก็เดินตามหลังเข้าไปเช่นกันพนักงานที่เห็นเจ้านายมาก็รีบเข้าไปทักทายและรายงานเรื่องภายในให้ทราบคร่าว ๆ หลิวเอ้อหลิงกับฉางชิงหยูพยักหน้ารับคำ“นี่เป็นครอบครัวของคุณลุง ต่อไปพวกเขาจะมาช่วยทำงานที่นี่ด้วย พวกเธอไปเรียกเพื่อนร่วมงานมาทำความรู้จักด้วยนะ” หลิวเอ้อหลิงบอกจางเสี่ยวหงที่เธอมอบตำแหน่งหัวหน้าให้เมื่อหนึ่งเดือนก่อน“ได้ค่ะคุณป้า หนูจะไปตามพวกเขามาให้ คุณป้าพาทุกคนไปหาที่นั่งก่อนนะคะ”หลิวเ

คืนนั้นกว่าทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านก็เป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว ฉางชิงหยูกับครอบครัวขับรถกลับบ้านพวกเขา ส่วนคนอื่น ๆ ในตระกูลฉางก็พากันกลับไปที่บ้านพวกเขาเช่นกัน พรุ่งนี้ทุกคนยังต้องไปจัดการเรื่องย้ายครอบครัวที่ใจกลางเมืองหลวงตามที่ซูเมี่ยวจินบอกเอาไว้ด้วย พวกเขาจึงไม่อยากนอนดึกมากนักสายวันต่อมา ซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยไปที่บ้านใหญ่ วันนี้พ่อแม่กับน้องสาวไม่ได้ไปด้วย พวกเขาอยากเข้าไปดูร้านหลังจากที่ไม่ได้ดูแลหลายวันติดต่อกันที่บ้านใหญ่ตอนนี้ทุกคนเตรียมตัวกันเรียบร้อยแล้ว พอซูเมี่ยวจินกับฉางเล่ยไปถึง พวกเขาก็ขับรถตามกันออกไปหลังจากปู่ย่าขึ้นรถของซูเมี่ยวจินแล้ว“หลานสะใภ้ เราสามารถย้ายครอบครัวได้แน่เหรอลูก” ย่าฉางถามระหว่างทาง“ได้สิคะคุณย่า หนูนำเอกสารสัญญาโครงการมาด้วยเพื่อเป็นหลักฐานแล้วค่ะ ยังไงทางการก็ต้องอนุญาตอยู่แล้ว” ซูเมี่ยวจินเคยสอบถามชุ่ยฟานก่อนหน้านี้แล้ว เพราะที่เมืองหลวงปกติจะไม่อนุญาตให้คนย้ายถิ่นฐานโดยไม่มีเหตุผล“ย่าไม่ต้องกังวลหรอกนะ หลานสะใภ้คงหาข้อมูลมาก่อนแล้วล่ะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้พวกเราย้ายมาทั้งครอบครัวหรอก” ฉางเซินหันไปบอกภรรยาหนึ่งชั่วโมงต่อมา รถห้าคันก็จอด