All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 91 - Chapter 100

“อ๊ากกก ปล่อยข้า…เจ้าทาสชั้นต่ำสารเลว ปล่อยข้า บังอาจ บังอาจ!”ชวีชิงชิวที่นิ่งงันไปครู่หนึ่ง บัดนี้กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง ร่างกายที่เริ่มเขียวช้ำส่งกลิ่นเหม็น ตะโกนโหยหวนสาปแช่งด่าทอเว่ยอู่หลง ร่างของมันถูกตรึงกับผนังหินทว่ากลับไม่ได้ตายดังที่คาด มันพยายามดิ้นพล่าน แต่อาวุธที่ตรึงมันกลับไม่ขยับเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของมันบิดเบี้ยว ดวงตาแดงก่ำเหลือกโพลง มือที่มีกรงเล็บแหลมอันน่ารังเกียจกุมด้ามดาบเพื่อดึงออกจากตัว น่าเสียดายที่ความพยายามของมันกลับไร้ผล ไม่มีใครสนใจมัน น้ำหนักของร่างและแรงดิ้นทำให้แผลที่ถูกแทงทะลุฉีกกว้าง โลหิตสีดำไหลซึมอาบย้อมสารร่าง อวัยวะภายในทะลักไหลออกมาอย่างน่าสังเวช“ฮือ….ฮือ…ปล่อยข้า ปล่อยข้า!!!”มันตะโกนเสียงแหลม พยายามทำลายข้าวของรอบกาย ทว่าพลังอำนาจที่เคยมีกลับเสื่อมลงจนไร้ผล“ไม่จริง…ไม่จริง”เว่ยอู่หลงใช้สายตาเย็นชามองสภาพอันน่าสมเพชของชวีชิงชิว ก่อนจะเบนสายตากลับมายังฟางอวี้เหยา ริมฝีปากได้รูปเอ่ยเสียงพร่า“อาเหยา…ข้าทำผิดต่อความไว้ใจของเจ้า”ย้อนกลับไปในรัชศกเสวียนจิ้งอาณาจักรถังมีสงครามรอบด้าน ขุนพลมากความสามารถจำนวนไม่น้อยต้องทิ้งชีวิตในสนามรบ ผู้นำตระก

“ไม่จริง…ตอนนั้นท่านไม่ได้พูดเช่นนี้” อานฮวาพึมพำเสียงแผ่ว ยันร่างที่อ่อนแรงขึ้น “ท่านบอกว่าท่านไม่ได้รักข้าแม้แต่น้อย”เว่ยอู่หลงเบนสายตามองนาง “รักหรือไม่รัก…สำคัญด้วยหรือ ในเมื่อสุดท้ายแล้วข้าก็ต้องกลายเป็นอมนุษย์เช่นนี้”น้ำเสียงของเขาราบเรียบไร้คลื่นอารมณ์ ทว่าเซียวม่านหลิวกลับสะท้อนใจขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดวงตากลมโตมองอานฮวาสลับกับเว่ยอู่หลง เปล่งเสียงเบาหวิวขึ้นมา“เพราะคำสาปที่ตกทอดมา ทำให้ท่านไม่อาจขัดขืนคำสั่งของชวีชิงชิวได้อย่างนั้นหรือ”ดวงตาดุดันของเว่ยอู่หลงปิดลง พยักหน้าช้าๆ “ชวีชิงชิวสามารถควบคุมชะตาชีวิตของทายาทรุ่นหลังในตระกูลเว่ยได้ หากข้าไม่ทำตาม คนต่อไปก็จะเป็นน้องชายข้า ลูกหลานข้า ไม่มีวันจบสิ้น”เซียวม่านหลิวฟังสิ่งที่เว่ยอู่หลงพูด ริมฝีปากพลันกัดปลายนิ้วที่มีรอยแผลเบาๆ หยดของเหลวสีแดงหลั่งริน ป้ายลงบนริมฝีปากของหลี่หมิงที่สติกำลังพร่าเลือน ระหว่างนั้นก็ถามเว่ยอู่หลง “แล้วเป็นเพราะเหตุใดท่านจึงหลุดพ้นจากมนตร์ควบคุมของชวีชิงชิวได้ ทั้งๆ ที่เมื่อครู่ท่านยังหันดาบใส่พวกเราแท้ๆ”เว่ยอู่หลงมองไปยังเว่ยฉืออวี่หยางที่กำลังย่างสามขุมเข้ามาเบื้องหลังของเว่ยฉืออวี่หยางคือก

เคร้ง! กระบี่ยวนยางสีขาวร่วงลงสู่พื้นเกิดเสียงดังกังวาน กำแพงหินที่ร่างของชวีชิงชิวถูกเผาจนมอดไหม้เคลื่อนเปิดออก ครั้นผนังหินเปิดกว้าง ร่างแห้งกรังที่ติดผนังพลันหล่นตุ้บ เบื้องหลังกำแพงหินก็คือห้องขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบด้วยบ่อน้ำ ตรงกลางตั้งเตาถลุงขนาดใหญ่ที่กำลังลุกไหม้ราวกับว่าไม่มีวันดับชั่วนิรันดร์ ทว่าเส้นทางที่เดินไปสู่เตาถลุงแร่ กลับมีร่างในชุดสีดำมากมายนอนเกลื่อนกลาด แต่หลังจากที่ประตูหินเปิดออกจนสุด ร่างเหล่านั้นก็ค่อยๆ ขยับทีละน้อย ก่อนจะลุกขึ้นอย่างช้าๆกลิ่นเนื้อไหม้ลอยปะทะนาสิก เว่ยฉืออวี่หยางนิ่วหน้า จ้องเขม็งไปยังกลุ่มร่างเหล่านั้น ก็ต้องเบิกตากว้างแล้วร้องเรียกเสียงดัง“จิ้งหวา เกิดอะไรขึ้น”จิ้งหวาก็คือคนสนิทคนหนึ่งของเขา บัดนี้ทั่วทั้งร่างมีแต่รอยแผล ใกล้กันนั้นเป็นเป้ยหยวนที่คอยช่วยพยุงร่างของเขาออกมา คนชุดดำเหล่านั้นก็คือองครักษ์ที่พลัดหลงกันมาตั้งแต่แรก อาภรณ์ที่สวมอยู่ขาดแหว่ง โลหิตเกรอะกรังจนแทบมองไม่ออกเหล่าองครักษ์มองเว่ยอู่หลงอย่างหวาดๆ แต่เมื่อเห็นว่านายของตนไม่เป็นอะไรก็รีบกรูเข้ามาห้อมล้อม จิ้งหวาคุกเข่าลง กล่าวว่า“ท่านอ๋องน้อย ท่านไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” เขาห

ว่ากันว่าถ้อยคำที่กระซิบกระซาบจากประตูหน้าต่างในวังหลวงนั้นเชื่อถือได้ส่วนหนึ่ง อีกเก้าส่วนต้องกลั่นกรองให้ดี ผู้คนที่ดำรงชีวิตอยู่ในสถานที่แห่งนี้จึงต้องระแวดระวังตัวตลอดเวลา แม้แต่มารดาของแผ่นดินอย่างชวีฮองเฮาเองก็ยังต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่ลำบากหลายครั้งหลายคราครั้งที่หนักสุดก็คือหลังจากที่พระนางทรงครรภ์โอรสองค์รองขององค์จักรพรรดิ ชวีฮองเฮาทรงถูกพิษร้ายแรงจนเกือบคร่าชีวิตไป หมอหลวงให้เลือกระหว่างการเอาเด็กออกเพื่อรักษาชีวิต พระนางกลับเลือกที่จะเก็บครรภ์นี้ไว้ ฝ่าเคราะห์กรรมกว่าสิบเดือนจึงให้ประสูติกาลพระโอรส เคราะห์ดีที่หมอหลวงตระกูลเสิ่นช่วยชีวิตพระนางได้อย่างทันท่วงที พระวรกายที่ได้รับพลังหยินมากเกินไปจึงส่งผลให้พระนางอ่อนแอลงมาก ด้วยเพราะเป็นฮองเฮาคู่พระบารมี กระนั้นแล้วจึงต้องถวายการรับใช้องค์จักรพรรดิอย่างเลี่ยงไม่ได้ ผ่านไปราวปีครึ่งก็ทรงตั้งครรภ์มังกรอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้ด้วยเพราะพระวรกายอ่อนแออยู่ก่อน องค์ชายสี่ที่ประสูติมาจึงพลอยอ่อนแอตามไปด้วยครั้นเติบโตขึ้นมา เว่ยฉือหลี่หมิงจึงคิดอยู่เสมอว่าตนเองคือสาเหตุของการที่พระมารดาถูกยาพิษ และทำให้น้องชายที่เกิดตามมามีร่างกายอ่อ

“องค์ชายสี่ ท่านตบพระพักตร์องค์จักรพรรดิแบบนั้น ไม่ถูกสั่งโบยหรือตัดหัวหรอกหรือ”เซียวม่านหลิวถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ ดวงตากลมโตสำรวจใบหน้าขององค์ชายสี่ด้วยสายตาใคร่รู้ แม้ว่าเว่ยฉือหลี่จิ้งจะเป็นน้องชายของหลี่หมิง แต่เพราะเขาตายตอนที่อายุมากกว่าหลี่หมิง ใบหน้าของหลี่หมิงจึงอ่อนเยาว์กว่าเล็กน้อย แต่เพราะใบหน้าที่เริ่มไร้สีเลือดของเขาจึงทำให้ดูน่าเวทนาสงสารอย่างยิ่ง นางเองก็ไม่แปลกใจเลยที่เว่ยฉือหลี่จิ้งจะริษยาผู้เป็นพระเชษฐา เพราะหลี่หมิงมีทุกอย่างที่เขาต้องการจริงๆ ตอนที่ออกจากสุสานเพราะนางไม่ได้สติจึงไม่รู้ว่าเว่ยฉือหลี่จิ้งถูกใครแบกหามมา หลี่หมิงบอกแต่เพียงว่าน้องชายของเขาถูกคนลากออกจากสุสาน สภาพดูแทบไม่ได้ ต้องพักฟื้นหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ เช่นกัน ครั้นร่างกายกลับมากระปรี้กระเปร่า หลี่หมิงก็ส่งน้องชายบุกเข้าห้องบรรทมของจักรพรรดิด้วยแผนการอันชั่วร้ายคนอย่างเว่ยฉือหลี่จิ้ง นอกจากหลี่หมิงแล้วเขากลับมิได้เกรงใจผู้ใดเลยแม้แต่น้อยเว่ยฉือหลี่จิ้งยิ้มเย็น กล่าวเสียงเรียบ “เขาจะกล้าตัดหัวข้าได้อย่างไร ในเมื่อข้าคือผู้ร่างจดหมายให้คืนราชบัลลังก์แก่เสด็จพี่ ซินหย่งรู้อยู่แก่ใจว่าการสังหารผู้มี