All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 71 - Chapter 80

กระแสลมเย็นพัดเยือก ปัดผ่านผิวกายชื้นเหงื่อจนสะท้าน เซียวม่านหลิวเก็บกระบี่เข้าฝัก ประคองส่งคืนสู่มือเจียงเหล่าไท่“ขอบคุณเจียงเหล่าไท่ที่ให้ม่านหลิวหยิบยืมกระบี่”เจียงเหล่าไท่รับกระบี่ไว้ มือเหี่ยวย่นตบบ่านางเบาๆ “อะไรที่หนักเกินตัว อย่าได้แบกมันไว้”เสียงของหญิงชราดังแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ เพียงเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น เซียวม่านหลิวพยักหน้ารับ ทรุดนั่งโดยไม่เอ่ยอะไรอีก รอบด้านเงียบสงัด สตรีทั้งหลายต่างก็สติหลุดลอยตั้งแต่ตอนที่กระบี่ของนางหลุดมือแล้ว ดวงตากลมโตปรายมองสองชายหญิงในอาภรณ์ม่วง ริ้วความสงสัยผุดพรายราวกับควันจากยาสูบ“เอาล่ะ นี่ก็ถึงเวลารับของว่างแล้ว เด็กๆ ยกของว่างเข้ามา”เจียงเหล่าไท่เอ่ยทำลายความเงียบเสียงของนางคล้ายระฆังสวรรค์ราวกับได้แต่งแต้มสีสันบนภาพวาด เพียงครู่เดียวบรรยากาศจึงกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งในโลกที่เต็มไปด้วยคนมากเล่ห์ การที่คนสองคนซึ่งรู้จักกันได้ไม่นานสนิทสนมกันเพียงนี้ แม้แต่คนตาบอดก็ยังต้องฉุกคิดสักหน่อย เซียวม่านหลิวทำได้เพียงทดความสงสัยไว้ในใจฟางอวี้เหยาถูกคำครหาจากผู้คนจนไม่อาจทนไหว ดวงหน้างามบิดเบี้ยว ราวกับว่าไม่อาจทนเก็บอารมณ์ได้อีก

ครั้นคนสองคนอยู่ในรถม้า หลี่หมิงก็พูดเสียงขรึม“เมื่อครู่เจ้ายังไม่ตอบคำถาม แอบทำอะไรมา”เซียวม่านหลิวตัวแข็งทื่อ คราแรกคิดว่าหลี่หมิงจะลืมไปแล้ว มิคาดว่ายังสามารถกลับมาคิดบัญชีกับนางได้ตอนนี้“ไม่มีอะไร”หลี่หมิงโน้มกายเข้าหานาง เท้าแขนข้างหนึ่งกับผนังรถม้า ลมหายใจอุ่นร้อนปัดเป่าใบหน้าเนียนใสจนแดงก่ำ“แม้ว่าฟูจวินจะอ่านใจเจ้าไม่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีปัญญารีดเค้น”สมองของนางด้านชา ในใจบังเกิดความรู้สึกชั่วร้ายและหน้าไม่อายจูบข้าก่อนสิ ความคิดชั่วร้ายของนางส่งเสียงอย่างหน้าไม่อายริมฝีปากบางเผยอโดยไม่รู้ตัว หลี่หมิงหลุบตาลงต่ำ นัยน์ตาเป็นประกายร้อนแรง ครั้นเห็นนางกัดริมฝีปากด้วยความประหม่าก็หัวเราะในลำคอสัมผัสแผ่วเบาราวแมลงปอแตะผิวน้ำปัดผ่านกลีบปากบางอย่างเชื่องช้า หลี่หมิงเชยคางเรียวขึ้น ประทับริมฝีปากลงไป ดวงตาสองคู่ปิดลงอย่างรู้งานเซียวม่านหลิวหายใจหนักหน่วง หัวใจเต้นกระหน่ำราวกลองรบ ถูกเขาตักตวงความหวานในโพรงปากและลมหายใจจนอ่อนระทวยในอ้อมกอดแกร่ง ครั้นเขาถอนริมฝีปากออกนางจึงก้มหน้าต่ำพลันด่าทอความไร้ยางอายของตัวเองในใจหลี่หมิงเห็นนางสิ้นไร้พิษสงก็หัวเราะเสียงแผ่ว กล่าว

อาหลันและมารดาเติบโตมาภายใต้ร่มเงาของใต้เท้าฟางและคุณหนู หากไม่ได้คุณหนู นางและมารดาอาจถูกผู้คนจับขายเป็นทาส ส่งเข้าหอนางโลม จมสู่โคลนตมที่มืดมนมือเล็กของฟางอวี้เหยาฉุดดึงนางจากความสิ้นหวัง ขนมแป้งทอดชิ้นหนึ่งช่วยให้นางและมารดามีชีวิตรอดมาได้ คำพูดจากปากของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ปลุกนางให้ตื่นจากความสิ้นหวัง“เอาแต่ร้องไห้แล้วอิ่มท้องหรือไม่ เอาแต่สิ้นหวังแล้วอยากมีชีวิตอยู่หรือไม่ ผู้อื่นให้เจ้าไม่ได้…ก็ต้องไขว่คว้ามา”ใบหน้าคล้ายตุ๊กตากระเบื้องตัวเล็กๆ กลีบปากแดงราวกับผลอิงเถา จมูกจิ้มลิ้ม ดวงตาเรียวราวกับลูกกวางน้อย ไรคิ้วสีอ่อนจาง เครื่องหน้าจิ้มลิ้มพริ้มเพราสะกดสายตาคนมองตั้งแต่แรก แวบหนึ่งในความคิด อาหลันกำลังคิดว่าตนเองได้พบกับเทพธิดาน้อยจากสวรรค์ทว่าท่าทางสำรวมกิริยา ขัดกับอายุของเด็กหญิงเบื้องหน้า นัยน์ตาสงบนิ่งและมือที่ยื่นขนมแป้งทอดมาให้กลับทำให้อาหลันละอายแก่ใจนางเหลียวมองมารดาที่นอนป่วยข้างถนน มองมือของตนที่แตกระแหง เอื้อมรับขนมแป้งทอดยัดใส่มือมารดาที่ป่วยหนัก พลันกัดริมฝีปากจนห้อเลือด นางในวัยแปดขวบปี โขกศีรษะลงบนพื้นกรวดทั้งน้ำตา“ข้ายินดีเป็นบ่าวในเรือนคุณหนูตลอดชีวิต ขอเ

หิมะยามเหมันต์โปรยปรายบางเบา ฝีเท้าม้าย่ำบนพื้นหิมะดังเป็นจังหวะท่ามกลางเสียงหวีดหวิวของลมหนาว คนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ของลั่วหยาง ผ่านเส้นทางลัดที่ไม่ค่อยมีคนสัญจร ตลอดทางร้างไร้ผู้คนเป้ยหยวนขี่ม้านำทาง โดยมีหลี่หมิงและเซียวม่านหลิวอยู่ตรงกลาง ด้านหลังตามด้วยเสิ่นหลิวสิงและองครักษ์ม่วงราวสิบคน แต่ละคนมีแววตาสงบนิ่ง มิได้อนาทรต่อความหนาวเย็นเลยแม้แต่น้อย คณะเดินทางนี้นอกจากผู้เป็นนายแล้ว ผู้อื่นล้วนสวมชุดสีดำสนิท ตรงเอวและบนหลังต่างก็ตระเตรียมอาวุธครบครันราวกับกำลังจะออกศึกอย่างไรอย่างนั้นความเย็นที่ปะทะใบหน้าทำให้ปลายจมูกและแก้มของเซียวม่านหลิวแดงก่ำ แต่นางเองก็มิได้นำพาต่อความหนาวเย็นเหล่านี้ปุยหิมะปะทะเรือนร่างจนเป็นกลุ่มก้อนสีขาว คนทั้งหมดต่างก็เร่งฝีเท้าม้าแข่งกับพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยลงต่ำผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ป่าทางทิศใต้ของลั่วหยางก็ปรากฏเบื้องหน้า ทุกคนลงจากหลังม้า จากนั้นจึงตบสะโพกม้าให้พวกมันวิ่งหายเข้าป่าไป“หลายวันมานี้มีคนติดตามเรา ส่งม้าเหล่านั้นเข้าป่าไป เมื่อถึงเวลาค่อยเป่านกหวีดเรียกมันมา” หลี่หมิงเห็นเซียวม่านหลิวทำสีหน้าสงสัยจึงเอ่ยปากขึ้นมา ทว่าที

ล่วงเข้ายามอิ่ว[1] ท้องฟ้ามืดสนิท หิมะยังคงโปรยปรายไม่ขาดสาย ทว่าคนทั้งหมดกลับไม่อาจหยุดพักกลางป่าได้หลี่หมิงจุดพลุขึ้นฟ้า แสงสีทองสว่างวาบ เพียงไม่นานเป้ยหยวนก็ตามมาสมทบได้ทัน พร้อมกับองครักษ์จำนวนหนึ่งของเว่ยฉืออวี่หยาง เป้ยหยวนเล่าว่าพบเจอกับองครักษ์เหล่านี้โดยบังเอิญ ท่าทางคล้ายพลัดหลงกับผู้ใด ทว่าป่ามายามิใช่ป่าธรรมดา แม้ขวัญกล้าเทียมฟ้าก็ต้องลดเหลือเท่าเม็ดถั่ว ในที่สุดคนเหล่านั้นก็ยอมตามเป้ยหยวนมาแต่โดยดีกล่าวถึงอดีตคนในกองทัพขององครักษ์ม่วง ผู้ที่มีความสามารถในการแกะรอยอันดับหนึ่งก็คือเป้ยหยวน ที่หลี่หมิงจับได้ว่าเว่ยฉืออวี่หยางปลอมเป็นเป้ยหยวน ส่วนหนึ่งก็เพราะคนผู้นั้นกำลังพาทุกคนวนกลับที่เดิมโดยไม่รู้ตัว ในสังกัดองครักษ์ม่วง เป็นที่รู้กันว่าผู้ที่อยู่ด้านหน้าสุดก็คือเป้ยหยวน แต่สิ่งหนึ่งที่เว่ยฉืออวี่หยางไม่รู้ นั่นก็คือเป้ยหยวนจะทำสัญลักษณ์ทิ้งไว้ตลอดทาง แม้พลัดหลง ก็ยังสามารถวนกลับมาพบกันได้ ป่ามายาในตอนกลางวันมีอาถรรพ์ประหลาดให้ผู้คนสับสนงุนงง ทว่าหลังจากพระอาทิตย์ตกดิน ทุกสิ่งกลับเงียบสงัดหลี่หมิงนึกดูถูกในใจ บ้านเมืองไร้ศึกสงคราม คนรุ่นหลังก็ไม่ต่างจากกระบี่ที่ขึ้นสน