All Chapters of ลิขิต โลหิต จันทรา: Chapter 81 - Chapter 90

แรงสั่นสะเทือนดึงความสนใจจากทั้งสามได้ชะงัด คล้ายมีมือที่มองไม่เห็นมาฉุดรั้งเซียวม่านหลิวออกจากสถานการณ์อันยากลำบาก ทว่าแทนที่จะทำให้เบาใจ กลับเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เมื่อรูปสลักหินที่ยืนสงบนิ่งเริ่มเคลื่อนไหวเคลื่อนไหว…ในเวลานี้ แม้ชวีฮองเฮาจะเป็นเพียงดวงวิญญาณ ก็ยังอดกรีดร้องเสียงหลงไม่ได้ พระนางพุ่งทะลุร่างหลี่หมิงไปยืนอยู่ด้านหลัง ครางในลำคอเสียงเย็น“ฮือๆๆ ลูกแม่ ช่วยแม่ด้วย”เซียวม่านหลิวชะงัก แขนขาด้านชา สมองตายด้านจนคิดอะไรไม่ออก ทำได้แต่เพียงกล่าวกับชวีฮองเฮาเสียงเบาหวิว “ชะ…พะ…พระนางเพคะ พระนางเป็นดวงวิญญาณนะเพคะ”ชวีฮองเฮาสีพระพักตร์ซีดเผือด ดวงเนตรฉายความประหวั่น มองค้อนเซียวม่านหลิวคราหนึ่ง “มีข้อห้ามไม่ให้ข้ากลัวเรื่องพวกนี้ด้วยหรือ”“อ้อ…” เซียวม่านหลิวหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก แม้แต่ดวงวิญญาณยังกลัวรูปสลักหินนี้ แล้วนางกับหลี่หมิงจะรอดหรือ ครั้นหันไปมองหลี่หมิง กลับรู้สึกว่าตนเองคาดการณ์ผิดพลาดไป ก็เห็นว่าเขายืนสงบ สบตากับรูปสลักหินที่เริ่มยืดเส้นยืดสายประหนึ่งเมื่อยล้ามาแสนนานฝุ่นผงกระจายว่อน การเคลื่อนไหวของรูปสลักหินแต่เดิมเอื่อยเฉื่อยกลับคล่องแคล่วขึ้นเรื่อยๆ ในที่ส

“ท่านเป็นอะไรมากหรือไม่ เมื่อครู่รูปสลักนั่นทำอันตรายท่านจนบอบช้ำหรือ เอ๊ะ…มือของท่านเหตุใดเลือดจึงไม่หยุดไหล”เซียวม่านหลิวเบิกตากว้าง ลืมเลือนเรื่องขุ่นเคืองในใจไปตั้งแต่ตอนที่ชวีฮองเฮาพูดถึงเขาแล้ว ยิ่งเห็นมือเขาที่มีเลือดไหลซึมก็ยิ่งตระหนก นางค่อยๆ แกะผ้าที่พันมือของชายหนุ่มออก ก้มลงฉีกชายอาภรณ์ของตนอีกครั้งหลี่หมิงมองท่าทางเงอะๆ งะๆ ของนางพลางอมยิ้มมุมปาก มืออีกข้างคว้าจับมือของนางไว้แล้วแสร้งกล่าวเสียงเรียบ“ตั้งแต่กลับมาข้าก็ให้จิงเอ๋อร์ย้อมอาภรณ์ของข้าด้วยสมุนไพรเช่นเดียวกับเจ้า หากเจ้าฉีกอาภรณ์ของตนอีกคงไม่ดีแน่ อยากให้ผู้อื่นเห็นขาอ่อนของเจ้านักหรือ”ที่จริงเขากลัวว่านางจะหนาวเสียมากกว่า เสื้อผ้ารัดกุมก็จริง นางมีวรยุทธ์ก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทนอากาศเย็นได้เสียหน่อย อีกอย่างหากนางเผยผิวกายต่อหน้าศพในสุสานนี้ เห็นทีเขาคงต้องควักตาศพทุกศพแล้วหญิงสาวชะงักมือ ขมวดคิ้วใส่เขาแต่ก็ทำตามที่เขาบอก “ตอนแรก…ใครจะกล้าฉีกกระชากอาภรณ์ของไท่จื่อล่ะเพคะ” นางอดตีรวนบ้างไม่ได้ ยังมีหน้าอมยิ้มอีก เลือดไหลจนจะหมดตัวแล้วแท้ๆ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “หืม…อยากเป็นไท่จื่อเฟยหรือ”เซียวม่านหลิวเบะ

เมื่อก่อนหากมีคนบอกว่าคนอย่างเว่ยฉืออวี่หยางจะต้องลอดรูสุนัข เขาคงหัวเราะเสียงเย็นแล้วสั่งให้ลากตัวคนผู้นั้นไปโบย ทว่าในตอนนี้ ความรู้สึกของการคลานเข่าเพื่อขอความช่วยเหลือจากศัตรูหัวใจ ก็รู้สึกเสียศักดิ์ศรีไม่ต่างกันมากนักสวรรค์ ใครจะคาดคิดว่าในโลกนี้จะมีวิญญาณอยู่จริง ถึงแม้เสด็จลุงจะตรัสว่าเว่ยฉือหลี่หมิงคือบรรพบุรุษของเขา แต่เว่ยฉืออวี่หยางก็ยังลอบค้านในใจว่าเป็นเรื่องราวเพ้อเจ้อ แล้วนับประสาอะไรกับตอนนี้ ใบหน้าขาวซีดที่เจือความงดงามและกลิ่นอายสูงศักดิ์ แผ่ความอบอุ่นระคนน่าประหวั่นออกมาในตอนนี้ก็คืออดีตฮองเฮาเล่าแต่ๆๆ ในห้องเก็บป้ายบรรพบุรุษ ภาพเหมือนของพระนางยังติดเด่นหราเสียขนาดนั้น จะให้เขาฝืนทำใจแข็งเผชิญหน้า ก็เกรงว่าจะขวัญเทียมฟ้าเกินไปเสียแล้ว“อ๊า…เหลนของลูกข้า ยังมองว่าข้าน่ากลัวอีกหรือ ดูสิ ตอนเผชิญหน้ากับหมิงเอ๋อร์ยังตีฝีปากกันอย่างสูสี แต่กับข้า แค่อยากออกมาทักทาย เจ้าถึงกับต้องคลานหนีข้าเชียวหรือ” พระนางกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ หยาดน้ำตาที่เปล่งแสงประหนึ่งไข่มุกราตรีเอ่อคลอเต็มหน่วยตาหลี่หมิงทั้งหมั่นไส้ทั้งขบขัน ริ้วความเวทนาเจืออยู่ในดวงตาเล็กน้อย ทว่านิสัยใจคอข

กลุ่มมนุษย์เหล็กเตรียมพร้อมจู่โจม ทว่าเว่ยฉืออวี่หยางที่ยังมึนๆ งงๆ อยู่กลับไม่ขยับ เซียวม่านหลิวคิดว่าอาจเป็นเพราะเขารับราชการมานาน ไม่ค่อยได้มีโอกาสแสดงฝีมือและฝึกฝนเชิงยุทธ์นัก แต่เพราะความกดดันโถมซัดเข้ามา ท้ายที่สุดนางจึงต้องตัดสินใจโยนกระบี่ให้เขาเคราะห์ดีที่ปฏิกิริยาตอบสนองของเว่ยฉืออวี่หยางยังดีอยู่ มีเช่นนั้นคงได้เห็นเลือดเห็นเนื้อกันบ้างเสียแล้ว“เวลานี้มิใช่เวลาตีฝีปากกันนะ” นางพูดกับสองบุรุษที่ตั้งท่าจะทะเลาะกันอีก “ข้ายังไม่อยากกลายเป็นวิญญาณเฝ้าสุสานแห่งนี้ รอให้หนีออกไปได้พวกท่าจะเถียงกันจนแก่ตายก็ไม่มีใครว่า”ถ้อยคำของนางทำให้พวกเขาพูดไม่ออก เว่ยฉืออวี่หยางแค่นเสียงขึ้นจมูก “ฮึ! มนุษย์เหล็กหรือ แม้ข้าจะเป็นขุนนางบุ๋นในราชสำนัก แต่ก็ใช่ว่าเชิงยุทธ์จะอ่อนด้อย”กล่าวจบร่างของเขาก็ทะยานขึ้นหน้า ฟาดฟันคมกระบี่ใส่มนุษย์เหล็กตนหนึ่งทันทีติ๊ง! เสียงโลหะกระทบกันก้องกังวาน ผิวกายของมนุษย์เหล็กตนนั้นกลับไร้ซึ่งรอยขีดข่วน ทั้งยังสวนกลับอย่างว่องไวเสียจนเว่ยฉืออวี่หยางต้องถอยกรูด หลี่หมิงหัวเราะเสียงเย็น“โง่งม โจมตีจุดอ่อนมันสิ”เว่ยฉืออวี่หยางกัดฟัน แต่ก็มองหาจุดอ่อนที่หลี่หมิ

เซียวม่านหลิวสัมผัสได้ถึงอ้อมกอดที่รัดเกร็ง นางช้อนตามองเขา พลันเห็นว่าแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจและความหยิ่งทะนงอันเป็นเอกลักษณ์ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความสับสนลังเลใจ หญิงสาวเอื้อมมือแตะบ่าหนา พยายามยันกายนั่งด้วยตัวเอง“ท่านตกใจอะไร” นางถามด้วยน้ำเสียงอ่อนระโหย การสูญเสียเลือดเพียงหยดเดียว กลับสูบเรี่ยวแรงของนางไปมากมายขนาดนี้ นางเองก็คาดไม่ถึงมาก่อนหลี่หมิงหลุบตาลง ดวงตาคมสบจ้องกับนาง ก่อนเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ต่อไปนี้หากได้ยินอะไร โปรดเชื่อแต่คำพูดของข้า ได้หรือไม่”ลางสังหรณ์ทำให้หัวใจของนางหดเกร็ง เสียงหัวเราะทุ้มต่ำอันไร้ที่มานั้นชวนให้หวาดผวาไม่น้อยแต่เมื่อคิดคำนวณให้ดีแล้ว ณ ตอนนี้ จะมีใครที่นางสมควรไว้ใจเท่าหลี่หมิงอีกเล่า“อืม” นางพยักหน้าชายหนุ่มจุมพิตกลางหน้าผากมนแผ่วเบา ก่อนจะพยุงกายนางให้นั่งชิดกับผนังเขาหันไปมองเหล่ามนุษย์เหล็กที่อยู่ด้านหลัง เบนสายตากลับแล้วใช้ปลายนิ้วชี้ข้างที่เปรอะโลหิตเอื้อมแตะกลางหน้าผากของเซียวม่านหลิว ก่อนจะหลับตาพึมพำอะไรบางอย่างผ่านไปชั่วอึดใจเขาจึงลืมตาขึ้นแล้วกล่าวกับนางอย่างอ่อนโยน“ร่างกายของเจ้าแค่อ่อนแอลงเพียงครู่