All Chapters of มาเฟียเมียดุ: Chapter 21 - Chapter 30

พิมดาวได้ยินเสียงเอะอะข้างนอก เธอมีความรู้สึกไวอยู่แล้ว อยู่บ้านแค่ได้ยินเสียงนิดหน่อยก็ตื่นนอน คอยระวังให้คนทั้งบ้านอยู่แล้วไม่กลัวอะไร"เสียงอะไรวะดังแต่เช้า"พิมดาวลืมไปคิดว่าตัวเองอยู่บ้านหรือตลาด แต่มันคือบ่อนคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือก็ว่าได้ ในส่วนที่พิมดาวและโสรยาพักอยู่เป็นส่วนในของแขกอยู่ด้านหลัง ส่วนที่พักของศิชลอยู่ติดกับบ่อนในส่วนหน้า พนักงานส่วนมากไม่ได้พักที่นี่นอกจากแขกคนสำคัญอย่างโสรยาและพิมดาวพิมดาวก้าวขาออกจากห้อง เธอมาถึงในตอนกลางคืนจึงมองเห็นไม่ชัด แต่นี่เป็นช่วงเวลาเช้าตรู่ พิมดาวผู้ซึ่งไม่เคยเห็นสถานที่อะไรใหญ่โตและอลังการเช่นนี้มาก่อนรู้สึกตื่นตาตื่นใจเหลือเกิน"ที่ไหนวะ เหมือนบ่อนเลย"พิมดาวขยี้ตาถี่ในขณะใส่ชุดนอนของศิชลทที่หลวมโครก พิมดาวเดินออกมาชนโสรยาเข้าอย่างจังโดยไม่ทันระวังว่าโสรยายืนขวางทางอยู่ เธอมัวแต่ตื่นเต้นกับสถานที่จนลืมสังเกตุว่ามีโสรยาอีกคนยืนมองด้วยสายตาหาเรื่อง"โอ้ย...เดินไม่ระวังไม่ดูตาม้าตาเรือเลย เธอเป็นใครทำไมมาอยู่ที่นี่"พิมดาวยกมือปิดหูกับเสียงเมื่อโสรยาแผดเสียงใส่หูเธอสองข้าง โสรยาเห็นชุดนอนที่พิมดาวใส่คล้ายของศิชลก็ยิ่งหงุดหงิดหนัก

ศิชลกึ่งลากกึ่งดึงพิมดาวมาจนถึงห้องในส่วนของเขาเองผู้หญิงคนใดก็ไม่มีทางเข้าถึง ถึงแม้ผู้หญิงพวกนั้นจะอยากเข้ามามากแค่ไหนก็ตามเขาเหวี่ยงเธอลงกับเตียงที่กว้างขวางโอ่อ่านุ่มน่านอนสมกับเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราเขียวครึ้มและผ่านผู้หญิงขัดดอกมานับไม่ถ้วน ไม่เคยรู้สึกมีอารมณ์ในรสกามารมณ์ครั้งไหนเท่าครั้งนี้มาก่อน เขาแปลกใจตัวเองเมื่ออยู่กับสาวน้อยมาดทอมตามลำพังพิมดาวมองเจ้าของคาสิโนยิ่งใหญ่แห่งนี้ด้วยสายตาอ้อนวอนว่าอยู่ทำอะไรเธอเลย ใจสั่นไม่เป็นจังหวะพิมดาวหน้าซีดเผือดมาถึงจุดนี้เธอก็กลัวขึ้นมาเฉยๆซะงั้นจากที่เคยเก่งประดุจชาย"นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันชอบผู้หญิงไม่ได้ชอบผู้ชาย"พิมดาวพยายามอ้างเหตุผลให้เขารับรู้เพื่อให้เขาเปลี่ยนใจ เมื่อศิชลยืนมองเธออย่างหื่นกระหายและถอดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดและไม่คิดจะหยุดการกระทำนั้นแต่คำขอร้องของพิมดาวเหมือนจะไม่เป็นผล หากแต่จะหนีก็คงลำบากเพราะที่ผ่านเข้ามาประตูแน่นหนาหลายชั้นเหลือเกิน "ถอดเสื้อผ้าเธอออก อย่ามาทำเหมือนไม่เคยจะถอดเองหรือให้ฉันถอด"ใบหน้าคมเข้มจองเขม็งไปที่สองเต้าของเธอไม่ละสายตาในขณะที่มือของตัวเองก็แกะกระดุมไ

ศิชลเดินออกห้องมาเจอเข้ากับแสนเข้าพอดี ชายหนุ่มสั่งงานแสนก่อนไปว่า"ไอ้แสน กูมีธุระด่วนต้องไปมึงดูแลทางนี้ให้กูด้วย มีอะไรรายงานกูได้ตลอดเวลา แต่กูสั่งงานไว้หมดแล้ว"ขณะที่สั่งงานเสร็จกำลังจะเดินออกไป นายใหญ่ของคาสิโนแห่งนี้หันมามอบรางวัลให้แสนที่ขยันช่วยงานเขามานาน"เออ...แล้วก็โสรยากูยกให้มึง แล้วแต่มึงจะจัดการ แล้วเด็กพิมดาวไปไหนอู้งานเหรอวันนี้ กูกลับมาพรุ่งนี้ต้องจัดการสั่งสอนเสียให้เข็ด ยังไม่หายแค้นเลยเมื่อคืนดื้อดีนัก"ศิชลพูดจบก็รีบเร่งออกไปเขาหาเรื่องสั่งสอนเธอได้ตลอดเวลาจริงๆแสนได้ฟังที่นายใหญ่กล่าวยกโสรยาให้ หูเขาอื้อไปหมดเรื่องอื่นแทบไม่สนใจเลย ก็เท่ากับว่าเขามีสิทธิ์ในตัวโสรยาเต็มที่ แต่โสรยาก็ยังคิดว่าตัวเธอเองเป็นเมียนายใหญ่อยู่ดีเพราะเป็นการตกลงของนายใหญ่กับแสนเพียงสองคนเท่านั้นเสียงรถหรูของศิชล รีบเร่งออกไปยังสนามบินเพื่อไปทำธุระบางอย่างที่ลูกน้องคนสนิทส่งข่าวมาว่า เจอนายซันกับนายยนต์แถวทางใต้ พวกเขากำลังรีบเร่งไปสมภพและตามจับมัน แต่ต้องรายงานให้ศิชลทราบก่อนเพื่อวางแผนต่อไป"พวกมึงปล่อยให้มันสองคนรอดไปอีกแล้ว กูต้องทำไงวะกับพวกมึง "ศิชลด่ากราดเมื่อลูกน้องทำพลาดไม่เป็

สิ้นเสียงบอกเล่าของแสน พิมดาวขอตัวไปเดินรับลมด้านหลัง พลางนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่ถูกจับตัวมาอยู่ที่นี่เธอก็ไม่ได้ติดต่อกับส่องแสงเสียหลายวัน"เออ...โทรศัพท์ โทรศัพท์อยู่ไหน ส่องแสงฉันลืมโทรบอกเธอเลยว่าปลอดภัยดี เธอคงเป็นห่วงฉันจนแทบบ้าแล้วมั้งป่านนี้"พิมดาวรนรานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า เธอควานหาจนเจอแล้วกดหาส่องแสงทันที"ไอ้แสง...ฉันเองดาว""ไอ้ดาว! ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่ จะเป็นบ้าอยู่แล้วรู้ไหม"ส่องแสงดีใจที่สุดที่พิมดาวยังมีชีวิตอยู่ไม่เป็นอันตราย เหมือนอย่างที่เธอกังวล อย่างน้อยก็สบายใจที่เพื่อนสบายดี"เออ...ฉันสบายดีแกไม่ต้องห่วงรู้ว่าฉันอยู่ที่ที่ปลอดภัย กินอิ่มนอนหลับมีงานให้ทำก็พอแล้ว ถ้าเบื่อแล้วจะกลับเอง เอกละเป็นไงบ้างสบายดีไหม ฝากดูแลมันด้วยนะตอนฉันไม่อยู่ บอกพ่อกับว่าฉันไปทำงานต่างจังหวัดเดี๋ยวก็กลับฝากด้วยนะแสง"ส่องแสงฟังพิมดาวเพลิน รู้อีกทีเพื่อนของเธอก็วางหูไปแล้ว ในขณะที่เธอไม่ได้ตอบโต้ด้วยซ้ำ"อ้าวแล้วมันอยู่ไหน เลยไม่รู้เรื่องกันพอดี"พอส่องแสงโทรกลับไปก็ไม่สามารถติดต่อพิมดาวได้อีก แต่เธอก็สบายใจไปได้ระดับหนึ่ง เมื่อฟังจากน้ำเสียงเพื่อน เธอก็รู้ว่าสบายดี"อย่างน้อยมันก็สบายดี

ศิชลนั่งดื่มจนเมามายจนลืมไปว่าขังพิมดาวอยู่ในห้องให้หิวเพียงคนเดียว"หิวจังเลยทำไงดี ล็อคห้องไม่ให้เราออกไปไหนด้วยสิ ตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย"พิมดาวเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอได้แต่นั่งนิ่งๆสายตาก็มองหาของมารองท้องทั่วห้องก็ไม่เจอจนอ่อนใจและหมดหวัง"ทำไมช่างใจร้ายกับเรานักนะ นายศิชลจะด้วยเหตุผลอะไรฉันไม่รู้เลยจริงๆ"ขณะบ่นพิมดาวก็ลุกไปอาบน้ำ ก่อนไปนายใหญ่สั่งไว้ถ้าตัวยังเหม็นอยู่ พิมดาวคงโดนบ่นจนหูชาอีกเช่นเคย ซึ่งเธอก็ไม่อยากเจอเช่นนั้นเพราะออกจะรำคาญมากกว่ากลัว"แล้วเสื้อผ้าละเอาไหนใส่ มีแต่เสื้อผ้าหลวมโครกของนายเต็มตู้ไปหมด ส่วนของฉันก็เหม็นเหงื่อทำไงได้ เอาวะ ยืมก่อนก็แล้วกันเสื้อตัวเดียวก็ได้"พิมดาวหยิบเสื้อชุดนอนตัวใหญ่ของศิชลขึ้นมาใส่ไม่รอช้า ดีกว่าแก้ผ้าเดินไปมาให้ดูไม่เหมาะสมแต่เธอก็ไม่รู้ว่านายใหญ่ของที่นี่จะกลับเข้ามากี่โมงกี่ยาม แล้วเธอต้องอดข้าวอีกกี่ชั่วโมงก็ไม่อาจล่วงรู้ชะตาชีวิตของตัวเธอเองได้พิมดาวนั่งลูบท้องตัวเองไปมาด้วยความหิว เธอไม่ละความพยายามที่จะหาของกินที่มีอยู่ในห้องนี้ให้จงได้ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นตู้เย็นเล็กที่หลบอยู่ในมุมลับตา เพ