All Chapters of มาเฟียเมียดุ: Chapter 11 - Chapter 20

ขณะที่พิมดาวกำลังก้มๆเงยๆจัดร้านอยู่นั้น นนท์มาตลาดทุกวันจนคนสงสัย แต่พิมดาวก็ยังเป็นทอมบอยห้าวๆไม่สนใจนนท์เท่าไร แต่ชายหนุ่มไม่ยอมย่อท้อมาหาทุกวันไม่เปลี่ยน"ดาวคุณไม่สบายหายแล้วหรือ ผมยังไม่ทันไปเยี่ยมเลยคุณรีบมาทำงานทำไมครับ""อ้าวคุณ ฉันไม่ได้รวยเหมือนคุณซะเมื่อไร ถึงจะหยุดได้นานๆนะ"พิมดาวกึ่งประชดประชันเมื่อนนท์เป็นห่วงเธอเห็นบ่นไม่สบายเมื่อหลายวันก่อนนั้น เขาก็มัวแต่จัดการกับลูกน้องตัวแสบจนลืมไปเยี่ยมพิมดาวเมื่อวันที่เธอไม่สบาย"ดาวงอนผมหรือเปล่าครับที่ไม่ได้ไปเยี่ยม"นนท์ถามเหมือนยัดเยียดความเป็นแฟนให้แต่พิมดาวไม่เล่นด้วย"จะบ้าหรือเปล่า สงสัยนอนไม่อิ่มแล้วฝันกลางวันละสิ คุณกลับไปนอนเถอะไป"เมื่อถูกไล่นนท์กลับไม่ไปไหน เขาช่วยเธอจัดร้านจนเสร็จ พิมดาวไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับนนท์อีก เพราะรู้ว่าชายหนุ่มดื้อไม่ยอมไปไหนถึงแม้จะไล่จนเหนื่อยก็ตาม จนส่องแสงเดินมาถึงจึงเอ่ยขึ้นมาว่า"ไอ้ดาว ถึงว่าเดี๋ยวนี้ไม่เคยโทรเรียกให้มาช่วยเลยเหตุการณ์เป็นอย่างนี้นี่เอง คุณเอ่อ...ลูกชายเจ้าของตลาดใช่ไหมมาจีบดาวมันเหรอ ฉันเป็นเพื่อนดาวมันนะ"ส่องแสงแกล้งบื่อทั้งที่รู้ทันทุกอย่าง"อ้อ...ผมเคยเห็นคุณครับ

โสรยามาอยู่คาสิโนของศิชล แต่ตำแหน่งของเธอก็คือสาวเสริฟซึ่งไม่ได้เลิศเลออะไรมากนัก มีแต่พวกเฒ่าหัวงูที่ถือโอกาสโลมเลียแต๊ะอั๋งเธอตลอดไม่เว้นเวลาเดินผ่านตั้งแต่วันนั้นศิชลก็ยังไม่ได้เข้าหาโสรยาอีกเลย เธอพยายามเข้าหาเขาแล้ว แต่ศิชลงานรัดตัวเหลือเกินมีลูกน้องล้อมหน้าล้อมหลังเข้าถึงลำบากยากยิ่งโสรยาเคยพยายามแล้วแต่เขาจ้องหน้าดุจนเธอกลัว"นายแสน ฉันอยากเมานะเลิกงานแล้วฉันขอเมาสักวันได้ไหม"เสียงโสรยาน่าสังสารจนแสนต้องเห็นไปมองนายแสนลูกน้องคนสนิทของศิชลพอจะรู้ว่าทำไมโสรยาถึงเป็นเช่นนี้"เดี๋ยวผมขอนายให้นะครับคุณโส ว่าคุณอยากเมา"แสนเห็นผู้หญิงของนายแล้วอดสงสารไม่ได้ แต่ละคนที่มามักถูกนายเมินเฉยใส่เสมอ ไม่มีใครสามารถพิชิตใจนายได้แม้แต่คนเดียว"ถูกนายทิ้งอีกละสิ ถึงเป็นแบบนี้คุณโสไม่ต่างจากคนอื่นๆเลย"แสนมองโสรยาด้วยความสงสาร เขาจึงเดินไปหานายใหญ่ที่กำลังวุ่นวายบริหารงานหัวหมุนอยู่เพราะคาสิโนของเขาใหญ่ระดับต้นๆของประเทศมีลูกค้าทั่วสารทิศมาใช้บริการอยู่บ่อยๆ"ตามใจสิแกดูแลเธอด้วยเมาแล้วอย่ามาวุ่นวายกับฉันก็พอ ยกผลประโยชน์ให้นายดูแลเลยแสน"ศิชลตบไหล่นายแสนเบาๆแล้วหันไปทำงานต่อกับลูกค้า เมื่อเงินห

ว่าแต่พวกคุณมาทำอะไรกันคะไหนบอกดาวหน่อย "พิมดาวแปลกใจโผล่มากันโดยไม่ได้นัดหมายแบบนี้เธอก็งงเหมือนกันในเวลาเช้าตรู่"ปล่าวครับ/ปล่าว/เอกปล่าวนะ""อ้าว...งงหนักไปอีก มาทำไมแล้วกินอะไรกันหรือยัง มาเดี๋ยวดาวทำข้าวต้มง่ายๆให้ทานกัน คิดถึงก็ไม่บอก กรุณาอยู่ในความสงบนะ รอไม่นาน"พิมดาวหายเข้าไปในครัว ปล่อยให้ทั้งสามสนธนากันตามประสา"มาโดยไม่มีเหตุผลเหรอเป็นไปได้ไง"ขณะคิดมือก็สาระวนกับการทำข้าวต้มไม่หยุด"หอมจังดาว ให้ไปช่วยไหม"ส่องแสงตะโกนจากห้องรับแขกเข้าไปในครัว"ไม่ต้องหรอกรอกินอย่างเดียวแกนะ วุ่นวายเปล่าๆ"ส่องแสงหน้าเจื่อนเมื่อเพื่อนปฏิเสธเสียงแข็ง"ไอ้ดาวมันรู้นะคะคุณนนท์ว่าทำไม่เป็น คุณทำเป็นไหมช่วยมันหน่อย"ส่องแสงหาตัวช่วยให้พิมดาวนนท์ส่ายหัวหนักยิ่งกว่าส่องแสงอีก เมื่อเขาทำอะไรไม่เป็นเลยเกิดมาก็มีแต่คนทำให้"ยิ่งแล้วใหญ่เลยคุณส่องแสง มีแต่แม่บ้านทำให้ครับ"นนท์หัวเราะเสียงดัง"งั้นเอกไปช่วยก็ได้ครับ"เอกลุกจากตรงนั้นทันทีเมื่อได้ยินบทสนธนาของผู้ใหญ่กว่าพูดคุยกัน"ว่าแต่คุณมาหาดาวทำไมแต่เช้าคะ"ส่องแสงสงสัยขึ้นมาบ้าง"รู้สึกเป็นห่วงดาวอย่างประหลาดนะครับ วันนี้จะตามไปทำงานด้วยนะ"นนท์มีสีห

พิมดาวซึ่งอยู่อีกห้องเธอคอยฟังข่าวนนทฤทธิ์ตลอด เธอเป็นห่วงเขามากส่วนตัวเธอตกใจไม่น้อยจนทำอะไรไม่ถูกเลยเมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆสาวมาดทอมอย่างเธอก็อ่อนปวกเปียกไม่ได้เรื่อง"มันเกิดจากอะไรนะ ทำไมถึงมีคนลอบยิงเราได้ไม่เข้าใจเหมือนกัน ฉันต้องสืบเรื่องนี้ให้ได้วางใจเถอะนาย ฉันจะต้องเอาคนผิดมารับกรรมให้ได้คอยดูสิ"พิมดาวมุ่งมั่นไม่ยอมถูกลอบทำร้ายฟรีเด็ดขาด วิชายิงปืนของเธออาจจะได้ถูกนำมาใช้เพื่อป้องกันตัวเมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นเสียงโกลาหลข้างนอกดังขึ้นอีกครั้ง พิมดาวเงี่ยหูฟังเธอไม่สามารถที่ปรากฏตัวออกมาข้างนอกได้เพราะมีทั้งญาติพี่น้องของนนท์เต็มไปหมดหน้าห้องผ่าตัดรวมทั้งลูกน้องอีกหลายคน"เกิดอะไรขึ้นนะ..."หน้าห้องผ่าตัดคุณหมอเจ้าของไข้ที่เป็นคนผ่าตัดนนทฤทธิ์เดินออกมาจากห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยคนเป็นหมออาจเคยเจอเคสแบบนี้จนชิน"เชิญญาตินะครับ คนไข้โดนกระสุนแค่สองจุดก็จริงแต่โดนจุดสำคัญมาก หมอพยายามเต็มที่แล้วครับเสียใจด้วยนะครับ"บิดาของทั้งศิชลทรุดลงแทบยืนไม่อยู่ บัดนี้หัวใจของเขาสองดวงได้หลุดหายไปหนึ่งดวงแล้ว เหลือเพียงคนเป็นพี่เท่านั้นที่อยู่ในผู้เป็นพ่ออย่างเขาได้มีลมหายใจต่อ"โธ่...เจ้านนท

เอกได้แค่สงสัยตามประสาของเด็กหนุ่ม แล้วนำเรื่องราวมาเกี่ยวโยงกันไปต่างๆนาๆอย่างเสียไม่ได้ร้านอาหารดังของเจ๊ภายังคงคึกคักเช่นเคย เต็มไปด้วยลูกค้ามากมายรวมถึงศิชลและลูกน้องอีกสองสามคนที่เดินตามหลังมา"พวกมึงมานั่งด้วยกันไม่ต้องแยกนั่ง กูจะคุยงานด้วยกินไปด้วย หวังว่าพวกมึงคงกินลงนะ"ลูกน้องพยักหน้ารับรู้ถึงนิสัยเจ้านาย เขาไม่เคยถือสาเจ้ายศเจ้าอย่างสักเท่าไรที่จะร่วมโต๊ะอาหารกับลูกน้อง เขาถือว่าคนไหนซื่อสัตย์คนนั้นเป็นเพื่อนแท้ดีๆนี่เองที่ทิ้งกันไม่ได้ นอกจากพวกทรยศ ศิชลกัดไม่ปล่อยแน่นอน"พวกเอ็ง เห็นรูปนี้ไหม"ศิชลเอาให้ลูกน้องดูหลังสั่งอาหารเสร็จและรอเสริฟ รูปนั้นเป็นรูปของพิมดาวกับนนท์เมื่อครั้งไปเดินตลาด และเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นถึงตอนถูกยิง"ช่วยตามหาผู้หญิงคนนี้มาให้กูหน่อย"ศิชลย้ำเตือนลูกน้องอีกครั้งให้ทำตาม ภายในเวลาไม่นานอาหารก็ถูกนำมาเสริฟโดยเอกและพนักงานอีกคนการสนธนาจึงยุติลงชั่วขณะ"อ้าวไอ้น้อง คราวนี้หวังว่าคงไม่ทำแกงหกใส่พี่อีกนะ ทำงานคล่องขึ้นหรือยัง"ศิชลมองหน้าเอกแล้วจำได้เอกก้มหน้ายิ้มๆ ด้วยท่าทีของศิชลนั้นถึงแม้จะทักทายอย่างไม่ถือตัวแต่ก็ทำให้เด็กหนุ่มอย่างเอกเก