All Chapters of มาเฟียเมียดุ: Chapter 31 - Chapter 40

"แต่ว่าเสี่ยเขาฉวยโอกาสกับฉันนะคะ"พิมดาวเถียงศิชลคอเป็นเอ็นไม่ยอมขอโทษเพราะเธอไม่ผิดศิชลเดินเข้ามาใกล้กระซิบข้างหูพิมดาวอีกครั้ง"เธอดูสถานที่ด้วยพิมดาวว่ามันคือบ่อนคาสิโน ผู้หญิงในนี้ล้วนจับต้องได้ เธอจะให้ลูกค้าของฉันอารมณ์เสียไม่ได้ขอโทษซะ แล้วไปเสริฟที่อื่นเร็ว!"เสียงของศิชลเหมือนบังคับในทีให้พิมดาวทำตาม พิมดาวงุนงงไปหมดถ้าไม่ใช่เพราะอยากทราบความจริงว่าทำไมเธอถึงถูกชายผู้นี้จับมาอยู่ที่นี่ก็คงไม่ทนให้เขาย่ำยีได้ขนาดนี้หรอก"แต่...""ไม่มีแต่เดินเข้าไป..."เขาสั่งเธออีกครั้งพิมดาวกลั้นน้ำตาไว้เข้าไปขอโทษเสี่ยที่แสดงกิริยาไม่ดีใส่แบบนั้น เธอหันหลังไปเสริฟโต๊ะอื่นอย่างรวดเร็วไม่สนใจว่าศิชลจะรู้สึกหรือมองเธอเช่นไรก็ตาม"ใช้ได้นี่แม่ตัวดี ใจเธอเข้มแข็งเหมือนผู้ชาย"ศิชลแอบคิดโดยไม่รู้ตัวว่าแอบเกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมาในใจกับหญิงสาวที่เดินจากไปเมื่อครู่นี้"ขอบคุณชลที่ดูแลลูกค้าอย่างลุงเป็นอย่างดี แม่หนูคนเมื่อกี้น่ารักนะลุงขอได้ไหมคืนนี้""เห็นท่าจะไม่ได้ครับคุณลุง เธอไม่ค่อยสบายเหมือนมีโรคประจำตัวหอบหืด รับงานหนักอาจอันตรายถึงชีวิตได้"ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันที่ทำให้เขาปัดป้องเธอไ

"ศิชลนี่พ่อเอง จากที่เลชาแกรายงานกิจการของเราทางเหนือเป็นที่น่าพอใจนะ แต่พ่ออยากขยายกิจการไปทางด้านหลังอีกหน่อย ทำเป็นศูนย์อำนวยความสะดวกกับลูกค้า บ้านเรือนไทยของแม่แก แกไม่ได้อยู่อยู่แล้วพ่อว่ารื้อออกเถอะ"ศิชลเงียบงันเมื่อถูกบิดาบัญชามาแบบไม่ให้ทันตั้งตัว พ่อของศิชลก็ไม่ต่างจากเขาเองเท่าไรถ้าพูดคำไหนออกมานั่นคือไม่สามารถคัดค้านได้เลย ศิชลยื้อเรื่องบ้านเรือนไทยมานานมากแล้วที่บิดาของเขาจะรื้อทำบ่อนก็ตั้งหลายครั้งหลายครา"จะเก็บให้มันทรุดโทรมทำไมลูก นนท์ก็ไม่อยู่แล้ว แกเองก็ไม่มีเมียมีลูกทิ้งไว้ก็เปล่าประโยชน์ป่านนี้แม่แกคงไปเกิดใหม่อยู่บนสวรรค์"เมื่อเป็นเช่นนั้นศิชลก็จำต้องยอม เขาขอยื้อบิดาของเขาไปอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าเผื่อว่าบิดาของเขาจะเปลี่ยนใจจริงๆแล้วเขาอยากเก็บไว้เป็นตัวแทนของแม่ไปตราบนานเท่านาน แต่มันก็ทรุดโทรมดังที่พ่อของเขาบอกกล่าวไว้"พ่อครับถ้าอย่างงั้นก็ตามนั้นที่พ่อบอก ผมขอพ่ออีกสักเดือนนะ ขอเก็บไว้ดูอีกนิด ถ้าถึงเวลาพ่อส่งคนมารื้อได้เลย"วางหูลงสายตาของศิชลว่างเปล่าเหลือเกิน ชีวิตของเขาไม่เหลือใครให้คิดถึงให้พูดให้คุยให้กอดได้อีกเลยจากเขาไปหมดแล้ว แม้แต่น้องชายที่รักก็จ

ขณะทำความสะอาดในส่วนของบ้านเรือนไทย พิมดาวก็มองหาลุงขอนที่บอกจะเอาของมาให้คือปืน นี่ก็เป็นเวลาบ่ายคล้อยแล้ว "ลุงขอนไม่เห็นมาเสียทีนะ ใกล้ค่ำแล้วด้วยข้าวของเราแสนก็ไม่เห็นเอามาให้ มันน่าจริงๆเลยนายศิชล เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนแบบนี้"พิมดาวไม่ได้หวั่นกลัวสิ่งใดกลับรู้สึกรักและชอบใจบ้านหลังนี้เสียด้วยซ้ำ ยิ่งเมื่อรู้ว่าจะถูกรื้ออีกไม่กี่วันกี่เดือนช้างหน้า เธอก็คิดแผนหนึ่งขึ้นในใจให้บ้านคงอยู่ให้ได้ แต่ไม่รู้จะสำเร็จแค่ไหนก็ต้องลองดู"ฉันต้องทำให้บ้านหลังนี้มีชีวิตขึ้นมาให้ได้คอยดูฝีมือพิมดาวคนนี้สิ"เธอหันมองโดยรอบจากบ้านที่เปื้อนฝุ่นก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยฝีมือของ พิมดาวที่เธอลงมือทำเกือบทั้งวันที่โดนศิชลทั้งลากทั้งจูงมาถึงที่นี่ในตอนเช้าเสียงฝีเท้าย่ำเข้ามาใกล้ พิมดาวชะเง้อมองไปนอกเรือน เธอคาดหวังว่าจะเป็นลุงขอนที่สัญญาว่าจะนำของมาให้ แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อเป็นแสนที่นำข้าวของเครื่องใช้มาให้เธอแทน"อ้าว...นายแสนเหรอ ดาวนึกว่าลุงขอนที่แท้เป็นนายนี่เอง ของฉันมีแค่นี้แหละขอบคุณนะ""ครับคุณดาว ผมสงสารคุณจริงๆเลยครับที่ถูกพามาทิ้งไว้ที่นี่ แสนไม่รู้จะช่วยคุณยังไงดีจนปัญญาจริงๆครับ"แส

พี่แสนจะเอาวัตถุดิบการทำอาหารไปให้พิมดาวเหรอครับ ผมอาสาครับว่างตอนนี้"ขณะที่แสนยืนหันหลังให้สานและกำลังเตรียมไข่ผักสดให้พิมดาวอย่างขะมักเขม้นเป็นบางอย่างที่เธอจะสามารถนำไปทำอาหารทานเองได้ที่บ้านเรือนไทย เนื่องจากนายใหญ่ไม่ให้ออกมา"อืม...ทำไมอย่าเลยแค่นี้คุณดาวก็เดือดร้อนมากพอแล้ว"แสนปฏิเสธน้องชายอย่างไร้เยื่อใย เขาสงสารพิมดาวแค่นี้เธอก็ตกที่นั่งลำบากแล้ว"โธ่...พี่แสนครับแค่นิดเดียวเอง เอาของไปให้แล้วก็กลับ"สานต่อรองพี่ชายอีกครั้ง ระหว่างนั้นลูกน้องอีกคนวิ่งมาตามแสนให้ไปช่วยดูคนเมาอาระวาดอยู่ในบ่อน ส่วนนายใหญ่ไม่รู้เดินไปไหนไม่มีใครเห็น แม้จะถามใครต่อใครก่อนหน้านั้นว่าเห็นนายใหญ่กันบ้างหรือเปล่าก็ไม่มีใครทราบเลย"พี่แสน ไปดูให้หน่อยครับพี่ อาระวาดใหญ่แล้วเราจะพาลเสียถึงลูกค้าคนอื่นด้วยนะครับพี่"แสนจำเป็นต้องปล่อยของในมือลงและหันมาทางสานที่ยิ้มด้วยความชอบใจ รอให้แสนสั่งแค่นั้น"เห็นไหมให้ผมไปตั้งแต่แรกก็จบ"สานรับของจากมือแสนด้วยความดีใจ เขาจะได้เจอเธออีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว"จะได้เจอคุณดาวแล้วสิ "สานยิ้มขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องเสบียงอาหารนั้นไปอย่างรวดเร็ว มุ่งหน้าเดินไปยังบ้า

ชั่วโมงรอคอยที่แสนนานของศิชลกำลังเลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ เขานั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินในชุดคนไข้ที่พยาบาลนำมาให้เปลี่ยน เสียงของประตูที่ถูกดันเปิดออกจากห้องที่พิมดาวนอนอยู่ด้านใน หมอพร้อมกับพยาบาลเดินออกมาคู่กัน ตรงมายังที่ศิชลนั่งก้มหน้าอยู่"คุณเป็นอะไรกับคนไข้ครับ"หมอถามด้วยสีหน้าที่ปะปนไปด้วยความกังวลที่อยู่ในแววตานั้น"สามีครับ"ศิชลใช้เวลาคิดกับคำที่พูดออกไปแม้มันจะไม่ค่อยคุ้นหูก็ตาม"แสดงความเสียใจด้วยครับ เด็กไม่อยู่แล้วแต่คุณแม่ปลอดภัย เธออาจต้องพักฟื้นทั้งร่างกายและจิตใจสักระยะหนึ่งนะ ช่วงนี้เธออาจจะอ่อนแอสักหน่อย"หมออธิบายและแจ้งอาการกับศิชล ขณะที่สมองของเขากำลังมึนงงกับคำว่าเด็กไม่อยู่แล้วอยู่อย่างนั้น กับคำพูดอื่นของหมอเขากลับไม่ได้ฟังเลยด้วยซ้ำ"มะ...หมายความว่าไงครับ เธอท้องอย่างนั้นเหรอครับหมอ"ศิชลหน้าซีดเผือดตกใจอย่างที่สุด คำว่าลูกสำหรับเขามันห่างไกลความจริงเหลือเกินเวลานี้ เขาไม่คิดว่ามันจะอยู่ในหัวเสียด้วยซ้ำไป"ครับ ภรรยาของคุณไม่เคยบอกเลยหรือครับว่าท้อง คุณจะได้ระวังเธอมากขึ้น"หมอพูดเชิงต่อว่าศิชลศิชลทรุดลงนั่งกับเก้าอี้ หัวใจของเขาหล่นลงพื้นแทบสลาย เมื่อหมอออกมาแจ้งข