บทที่0001

“แม่คะ หนูตกลงเรื่องแต่งงานคลุมถุงชนตามที่บ้านจัดหาให้ค่ะ”

ในห้องนั่งเล่นที่แสงสลัว เสียงของฉันเบาและเรียบเย็น ฟังดูทั้งอ้างว้างและเฉยชา

เมื่อแม่ได้ยินว่าฉันยอมแต่งงานตามที่จัดหาให้ ก็รู้สึกประหลาดใจมาก “ก่อนหน้านี้ลูกไม่ยอมไม่ใช่เหรอ? ทำไมจู่ ๆ ถึงยอมตอบตกลงล่ะ? เซี่ยเซี่ย การแต่งงานไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ การแต่งงานเพื่อผลประโยชน์หรือไม่ มันไม่สำคัญหรอก แม่แค่อยากให้ลูกมีความสุข ลูกต้องคิดให้ดี ๆ นะ อย่าวู่วามนะ”

ได้ยินคำพูดของแม่แล้ว น้ำตาของฉันก็เอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ “แม่คะ หนูคิดดูดีๆแล้วค่ะ แม่สามารถเตรียมงานแต่งได้เลยค่ะ”

แม่รู้ว่าฉันกำลังเจ็บปวดใจ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะปลอบฉันว่า “หนูคบกับหลี่จิ่นหานมานานขนาดนั้นเขายังไม่ยอมประกาศให้คนเขารู้เลย และไม่ยอมพาหนูไปเจอหน้าพ่อแม่ แม่กับพ่อก็รู้ว่าพวกหนูไปได้ไม่ไกล”

คำพูดของแม่ เหมือนดั่งหนามที่ทิ่มแทงเข้าไปในใจของฉัน

ที่แท้ คนที่มองจากข้างนอกกลับเข้าใจทุกอย่างชัดเจน มีเพียงฉันเท่านั้นที่โง่งมไม่รู้เรื่อง

“ลูกชายของตระกูลลู่เป็นคนที่แม่กับพ่อเลือกไว้ให้ลูกตั้งแต่แรกแล้ว คนที่พ่อแม่คัดมาให้ อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึง เพียงแค่นิสัยและฐานะก็ต้องโดดเด่นและยอมเยี่ยมที่สุดอยู่แล้ว เซี่ยเซี่ยของแม่ควรได้สิ่งที่ดีที่สุด”

ฉันสูดหายใจลึกๆ “ขอบคุณค่ะแม่ หนูเชื่อในสายตาของแม่กับพ่อ”

แม่พูดต่อว่า “งั้นสองสามวันนี้จะให้พวกหนูเจอหน้ากันก่อนดีไหม?”

“ไม่ต้องค่ะ แม่กับพ่อเตรียมงานแต่งได้เลยค่ะ”

หลังวางสาย ไม่รู้ว่าหลี่จิ่นหานมาอยู่ด้านหลังฉันเมื่อไหร่ ในมือถือเค้กชิ้นเล็กๆอันหนึ่งไว้ ถามฉันด้วยความสงสัยและสับสน “งานแต่งอะไร？ใครจะแต่งงานเหรอ?”

ฉัน เป็นฉันเองที่จะแต่งงาน

ฉันตอบเขาในใจอย่างเงียบๆ แต่เมื่อกำลังจะพูดออกมา สุดท้ายก็พูดไม่ออกมา

ฉันส่ายหัวอย่างสงบ “ไม่มีอะไร เพื่อนคนหนึ่งน่ะ”

ทันทีที่พูดจบ ฉันก็เห็นสีหน้าเขาผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด

หัวใจก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อกี้เขาตื่นเต้นขนาดนั้น หรือเขาคิดว่าฉันจะบังคับให้เขาแต่งงานกับตัวเอง หรือว่าเขาจะแต่งงานกับซ่งเชี่ยนเชี่ยนเลขาสุดที่รักของเขา แล้วคิดว่าถูกฉันรู้เข้า?

“ผมซื้อเค้กร้านที่คุณชอบกินที่สุดมาให้คุณ จะกินตอนนี้เลยไหม?”

เมื่อก่อน หลี่จิ่นหานกลับจากที่ทำงานทีไร ก็มักจะซื้อของกินติดมือมาให้ฉันตลอด

แม้หลายอย่างจะไม่ถูกปาก แต่ฉันก็รู้สึกเหมือนอยู่ในโลกที่หวานละมุน

เพียงเพราะฉันรู้สึกว่าความรู้สึกที่ถูกคนรักนึกถึงและใส่ใจอยู่ตลอดเวลานั้น มันมีค่ามากกว่ารสชาติของอาหารเสียอีก

แต่ตอนนี้ มองดูเค้กกล่องนี้แล้ว ฉันกลับรู้สึกประชดประชันอย่างที่สุด

เมื่อครู่นี้ ฉันเห็นซ่งเชี่ยนเชี่ยนเปลี่ยนโพสต์ในไอจีจากส่วนตัวเป็นสาธารณะ แค่เลื่อนดูไม่กี่โพสต์ ฉันก็ทนดูต่อไม่ไหวแล้ว

ตอนนี้เอง ฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองช่างน่าขำแค่ไหน

ที่แท้ เค้กนี้เป็นเค้กที่ซ่งเชี่ยนเชี่ยนชอบกิน

ไม่ใช่แค่เค้กนี้ ของกินอื่นๆ อย่างถั่ว ขนมก็ล้วนเป็นของที่ซ่งเชี่ยนเชี่ยนชอบกิน

และที่น่าเศร้ายิ่งกว่านั้นคือ ฉันเพิ่งรู้ว่า แม้แต่นิสัยของหลี่จิ่นหานที่ชอบซื้อของกินมาให้ฉันหลังเลิกงานนี้ ก็เริ่มขึ้นตั้งแต่ที่ซ่งเชี่ยนเชี่ยนเข้าทำงาน

ดังนั้น หลี่จิ่นหาน ตอนที่คุณซื้อของกินมาให้ฉัน คุณเห็นฉันเป็นใครกันแน่? เป็นเฉียวชงเซี่ย หรือซ่งเชี่ยนเชี่ยน?

ฉันกลืนความขมขื่นลงไป ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น “ฉันไม่ชอบกินของหวาน มันเลี่ยนไป ต่อไปคุณไม่ต้องซื้อแล้ว”

หลี่จิ่นหานคิดไม่ถึงว่าจะฉันจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ แววตามีความแปลกใจเล็กน้อย “ทำไมล่ะ? ปกติก็ไม่เห็นคุณไม่กินนี่นา”

อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปี ถ้าเขาใส่ใจฉันจริงๆ ทำไมถึงไม่เคยรู้เลยว่าฉันชอบหรือไม่ชอบกินอะไร?

คำบางคำ พอพูดซ้ำๆ แล้วก็เหนื่อย สุดท้ายก็กลายเป็นการยอมจำนน

ฉันได้ไม่เถียงอะไรอีก แค่พูดส่งๆ ไปว่า “ช่วงนี้รสนิยมเปลี่ยนไปแล้ว”