Semua Bab นที (โปรด) รัก: Bab 11 - Bab 20

“เอาไปสิ”เสียงทุ้มดังขึ้น แล้วยื่นถุงยาส่งให้คนป่วยที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่เบา ๆ เพราะยังไม่หายไข้ดี แม้จะได้ยาฉีดจากหมอไปแล้วก็ตาม แต่ถึงจะดูไม่ค่อยไหวนักเธอก็ยื่นมือออกมารับไปอย่างไม่อิดออด“ขอบคุณนะคะ”น้ำเสียงของอัจฉราแผ่วเบา แฝงไปด้วยความรู้สึกเกรงใจอย่างอดไม่ได้ ทั้งการอยู่ใกล้เขายังรู้สึกประหม่ามากขึ้นกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ“ไม่ต้อง… ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”นทีปฏิเสธคำขอบคุณของเจ้าหล่อน น้ำเสียงราบเรียบอย่างไม่ใส่ใจ แต่สายตาของเขาที่มองหญิงสาวกลับแฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย ความหงุดหงิดในตอนแรกเริ่มลดน้อยลงแล้วนึกตำหนิตัวเองเสียด้วยซ้ำที่ปล่อยให้ความรู้สึกสั่นคลอนอารมณ์ตัวเองจนพลั้งปากพูดจาไม่ดีใส่เธอไปเสียขนาดนั้น ทั้งที่เห็นอยู่ว่าอัจฉราไม่ได้ตั้งใจโชว์เรือนร่างให้ใครต่อใครได้เห็น ริมฝีปากหยักได้รูปเผลอเม้มเข้าหากันอย่างแผ่วเบา เขารู้ว่าเขาควรจะขอโทษเธอ... แต่เขาไม่อยากทำนทีเมินเฉยความรู้สึกผิดนั้นในใจของเขาออกไปซะ เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าทำไมต้องมาคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพลันนั้น ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออ

วินาที นาที ครึ่งชั่วโมง นับได้เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ที่อัจฉรารู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในกรงที่มองไม่เห็น เธอจะยับตัวอย่างอึดอัดเล็กน้อยบนโซฟาที่นั่งอยู่ ขณะที่คนเป็นเจ้าของห้องตั้งแต่เกิดเรื่อง ขู่ให้เธอกลัวเขาก็ยังไม่ขยับออกจากโต๊ะทำงานเลยด้วยซ้ำหญิงสาวกัดริมฝีปากอิ่มเบา ๆ อย่างไม่รู้ตัว การรับรู้ของเธอในตอนนี้ตึงเครียดจนรู้สึกแทบจะเป็นบ้า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะอยู่ในอาณาเขตของผู้เป็นเจ้าของอย่างนทีระหว่างที่กำลังคิดหาทางแก้ความอึดอัดที่ต้องเผชิญ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นตัดกับความเงียบที่แสนจะยาวนานลง ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้น มองไปที่ประตู“คุณนที ข้าวที่สั่งได้แล้วครับ”“เข้ามาได้เลย กำลังรออยู่พอดี”เสียงของภีมเลขาหนุ่มที่ไว้ใจดังเข้ามา ในที่สุดนทีก็วางมือจากงานเอกสารตรงหน้า ชำเลืองมองไปยังอัจฉราเพียงแค่หางตา ก่อนจะหันไปทางเลขาของตัวที่หิ้วถุงใส่กล่องข้าวมาด้วย ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะผายมือไปทางโต๊ะกระจกหน้าโซฟาตัวนุ่ม“วางตรงนั้นได้เลย...”“ครับ”ภีมพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าของเ

“เนย โต๊ะ 11 รับออเดอร์ด้วย!” “ค่ะ สักครู่นะคะ” ภายในร้านอาหารขึ้นชื่อสไตล์ครอบครัวที่เปิดไฟสว่างประดับความมืดของค่ำคืน เสียงของลูกค้าดังอยู่ตลอดเวลาไม่ขาดหู อัจฉราในชุดยูนิฟอร์มสีเข้ม สวมเสื้อโปโลที่มีโลโก้ร้านกับกางเกงขายาว ผมสีแดงรวบขึ้นเป็นมวยต่ำ หยิบแท็บเล็ตเตรียมเข้าไปรับออเดอร์ที่โต๊ะ 11 การเคลื่อนไหวของเธอเป็นไปได้อย่างคล่องแคล่ว ทั้งที่ในความเป็นจริงเธอต้องอัดยาพาราเซตามอลไปถึงสองเม็ด เพื่อประคองไม่ให้ไข้กลับมาอีกครั้ง หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้างทันทีที่เดินเข้าไปใกล้โต๊ะอาหารในโซนที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวกว่าโต๊ะอื่น “สวัสดีค่ะ ครัวหอมข้าวหอมปลายินดีต้อนรับค่ะ คุณลูกค้าสนใจรับเป็นเมนูไหนดีคะ” เสียงหวานพูดขึ้นอย่างฉะฉาน เรียกความสนใจจากคนบนโต๊ะที่มากันเป็นครอบครัวให้หันมามอง ขณะที่อัจฉรายังคงก้มหน้าสำรวจรายการอาหารในจอของอุปกรณ์สุดไฮเทคอยู่ จึงไม่ได้ทันมองให้ชัดเจนในตอนแรก ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นโลกทั้งใบที่เคยวุ่นวายก็ค่อย ๆ เงียบลงในความรู้สึก รอยยิ้มกว้างค่อย ๆ เลือนหายไปจากใบหน้า ดวงตาคู่สวยวูบไหวพร้อมกับหัวใจที่กระตุกวูบไปหนึ่งจังหวะ “แยม...” “พี่เนย...” สองสาวพูดขึ้

ท่ามกลางสายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย แม้จะไม่ได้หนักมากเทียบเท่าความแรงของพายุ แต่ก็มากพอที่จะทำให้คนป่วยสะท้านได้ง่าย ๆ ร่างเล็กที่สวมเสื้อตัวบาง นั่งกอดตัวเองคลายหนาว เมื่อลมพัดผ่าน ขณะที่ยังคงชะเง้อคอมองรถเมล์สายประจำ ทว่าการแสดงออกของหล่อนแทบจะไม่ต่างอะไรไปจากเหยื่อตัวน้อย เปราะบาง เหมาะสมที่จะถูกเหล่านักล่าโจมตีให้จมเขี้ยว “อ้าว! เฮียก็นึกว่าใคร! น้องเนยนี่เอง!” น้ำเสียงทุ้มห้าวดังขึ้น พร้อมกันเสียงกลั้วหัวเราะและเสียวเครื่องยนต์ที่เพิ่งจะจอดเลียบฟุตบาท ร่างสูงโปร่ง ผิวหนังเต็มไปด้วยรอยสักไม่เป็นระเบียบปรากฏตัวขึ้น หลังจากที่ประตูรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นสีขาวเปิดออก นัยน์ตาส่อแววขี้เล่นและหยาบโลนมองมาทำเอาอัจฉราหน้าถอดสีอย่างช่วยไม่ได้ “เฮียโจ้...” “โอ้โห ดีใจว่ะ... ยังจำเฮียได้ซะด้วย! ว่าแต่มาทำอะไรดึก ๆ แบบนี้คะ?” เฮียโจ้ คลี่ยิ้มอย่างเบิกบานเมื่อได้ยินชื่อของเขาออกมาจากริมฝีปากอิ่มด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แววตาก็เป็นประกายวาววับขึ้นมา ก่อนที่เขาจะถือวิสาสะเดินไปนั่งข้างเธออย่างแนบชิด พลันก

“คุณนที” “.....” “เจ็บไหม... เนยขอโทษนะ” น้ำเสียงหวานแผ่วดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของรถยนต์ที่ยังคงขับฝ่าฝนไปด้วยความเร็วคงที่ สายตาของหญิงสาวฉายแวววูบไหวเล็กน้อย เมื่อเอ่ยประโยคที่ทั้งถามและขอโทษ ทว่านทีกลับยังคงนิ่งเฉย เขาไม่ตอบคำถามของเธอหรือว่าแสดงปฏิกิริยาอะไรนอกเหนือไปจากความเงียบที่มีเท่านั้น ใบหน้าหล่อยังคงเรียบเฉย แววตาอ่านไม่ออกภายใต้แสงไฟที่สะท้อนผ่านมาเป็นระยะ เผยให้เห็นมุมปากที่มีรอยแผลสด อัจฉรามองเสี้ยวหน้านั้นด้วยความรู้สึกผิดที่ล้นหัวใจ แม้ว่าเมื่อกลางวันจะรู้สึกเคืองเขามากแค่ไหนก็ตาม ทว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ เธอไม่รู้ว่านทีเขาแค่ผ่านมาเพราะความบังเอิญหรือเปล่า แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดคือเขาต้องมาเจ็บตัวเพราะเธอ ดวงตาสียางไม้สั่นไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงไม่ยอมตอบคำถามของเธอ แทนที่จะเร่งเร้าเขาต่อไป หญิงสาวเลือกที่จะละสายตามองออกข้างทางแทน เธอไม่กล้าแล้ว... แม้จะทั้งความกังวลและห่วงแค่ไหน แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่ได้มีสิทธิ์ไปก้าวก