All Chapters of ข้างห้องคือคนข้างใจ: Chapter 21 - Chapter 30

เหนื่อย นี้เป็นคำคำเดียวที่ฉันจะนึกออกตอนนี้ ฉันพยายามแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ ฉันเจอนทีบ่อยขึ้นเนื่องจากเรื่องงานที่ต้องนำเสนอและเขาก็เหมือนจะพยายามเข้าหาฉันโดยใช้ข้ออ้างเรื่องการแก้งานอยู่ตลอด จนฉันไม่มีเวลาที่จะปรับอารมณ์ให้คงที่ วันนี้ฉันกลับถึงชั้น 18 ดึกกว่าปกตินิดหน่อย โถงคอนโดเงียบจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศหายใจยาว ๆ อยู่ในเพดาน ฉันก้มหน้า เดินตรงไปที่ประตูอย่างคนอยากหลบอะไรบางอย่างที่ยังไม่รู้ชื่อ พอกลอนประตูคลิก ฉันพิงแผ่นไม้ สูดลมยาว ๆ ให้แผ่ไปจนสุดปลายนิ้ว พักใจเถอะ อย่าเอาภาพตอนกลางวันกลับมาฉายซ้ำ ฉันบอกตัวเองแบบนั้น ทว่ารอยยิ้มมั่นใจของนทีในห้องประชุมกลับวาบขึ้นมาเองโดยไม่ได้ตั้งใจ โมจิเดินมาคลอเคลียที่ข้อเท้า ส่งเสียง “เมี้ยวว” ยาว ๆ ฉันอุ้มมันขึ้น ลูบหัวนิ่ม ๆ แล้วปล่อยให้มันนอนบนบ่าราวกับผ้าพันคอมีชีวิต เดินเปิดโคมไฟตั้งพื้น แสงนวลกระทบที่รองแก้วลายแมว หมาที่วางคู่อยู่ ฉันเผลอใช้นิ้วขยับให้สองแผ่นชนกันสนิทขึ้นอีกนิดเหมือนอยากให้ “ระยะ” ระหว่างภาพแมวกับหมาหายไป แต่พอคิดถึงวันนั้นที่ป

คืนนั้นฉันเลิกงานช้ากว่าปกติ แสงไฟในออฟฟิศเหลือเพียงดวงจากโต๊ะเวรยามกับสัญญาณไฟเร้าเตอร์ที่กะพริบ ถ้าปกติฉันคงแวะ “ที่เดิม” ซื้อชาเย็นหรือดริปเย็นติดมือขึ้นห้อง แต่วันนี้ไม่อยากพบใครหน้าไหนเลย แม้แต่รอยยิ้มทักทายแบบไม่ต้องใช้คำพูดของภีมก็ยังไม่กล้ามองตรง ๆ กลัวว่าพอเขายิ้ม ฉันจะเผลอยิ้มกลับเหมือนทุกครั้ง แล้วความคาใจที่คุกรุ่นอยู่ใต้กระดูกอกจะถูกกลบจนคิดว่าหาย ทั้งที่จริง ๆ มันยังแอบเผาอยู่เงียบ ๆ ฉันขึ้นลิฟต์ถึงชั้น 18 เงียบเหมือนทุกคืน เสียงเครื่องปรับอากาศทางเดินลากลมหายใจยาว ๆ เหมือนคนแก่ใจดี ฉันไขประตูเข้าห้องวางกระเป๋าทำงานไว้บนเก้าอี้ แล้วมองโต๊ะโอ๊คที่มีที่รองแก้วหมา–แมควางคู่กันโดยอัตโนมัติ ตั้งแต่ได้รับมันมา ฉันมักจะขยับให้สองแผ่นอยู่ชิดกันเสมอ เป็นนิสัยแปลก ๆ ที่ทำแล้วรู้สึกว่าห้องนี้มีคนสองคนทั้งที่จริงอยู่คนเดียว โมจิเดินมาคลอเคลียข้อเท้า “เมี้ยวว” เสียงยาวเหมือนถามว่าทำหน้าแบบนั้นทำไม ฉันลูบหัวมันหนึ่งที “วันนี้เราขึ้นไปสูดลมกันไหม” คำพูดไหลออกมาราวกับตัดสินใจแล้วโดยไม่ต้องชั่งใจ ฉันหยิบเสื้อคลุมไหมพรมบาง ๆ กับสมุด “สิ่งด

เช้าวันหยุดหลังคืนดาดฟ้าที่ใจเราเหมือนตกลงสัญญาเงียบ ๆ ฉันตื่นเร็วกว่าปกติทั้งที่ไม่มีนาฬิกาปลุก ลมเช้าจากระเบียงพัดกลิ่นกาแฟที่บดไว้เมื่อคืนโชยเข้ามา โมจิเดินมาวนรอบขาเหมือนนาฬิกาปลุกมีขน ฉันลูบหัวมันแล้วพูดกับตัวเองว่า วันนี้อยากทำอะไรช้า ๆ แบบไม่ต้องชนะเวลา พอเปิดประตูระเบียงก็เจอภีมยืนพาโตโตะออกมารับแดดจาง ๆ เขาส่งยิ้มแบบที่เคยทำ ยิ้มที่ไม่รีบให้คำตอบ แต่บอกว่าอยู่ข้าง ๆ “อรุณสวัสดิ์ครับ” “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” ฉันตอบพร้อมยกแก้วน้ำให้โมจิดมเล่น แดดเช้าตีกับราวระเบียงเป็นริ้ว ๆ จนฉันเผลอหยุดมอง ภีมเอ่ยขึ้นเหมือนคิดไปพร้อมกับลม “วันนี้อากาศดี อยากลองพาโตโตะไปสวนสาธารณะนอกเมือง…คุณกับโมจิสนใจไปด้วยไหมครับ” คำชวนฟังดูง่าย แต่หัวใจฉันกลับทำงานซับซ้อนขึ้นมาทันที มันไม่ใช่แค่ไปสวน มันคือการออกนอกพื้นที่ปลอดภัยที่เราเคยอยู่ร่วมกัน จากโถงชั้น 18 ระเบียง โต๊ะโอ๊ค ไปสู่โลกกว้างที่เราไม่เคยใช้เวลาเป็น “พวกเรา” จริง ๆ มาก่อน ฉันลังเลเพียงเสี้ยววินาที ก่อนพยักหน้า “ไปค่ะ” โมจิตอบแทนด้วยการตดเ

เช้าวันถัดจากทริปเล็ก ๆ ฉันตื่นก่อนนาฬิกาอีกครั้ง เหมือนร่างกายจำสัญญาเงียบ ๆ ระหว่างฉันกับเช้าว่าเราจะเริ่มวันด้วยความอุ่น ไม่ใช่ความรีบ ฉันชงดริปด้วยเมล็ด “ทุ่งหญ้ารุ่นพิเศษ ทริปเล็ก ๆ” ที่ภีมยื่นให้เมื่อคืนก่อน กลิ่นดอกไม้จาง ๆ ลอยขึ้น ปลายรสหวานเหมือนเสียงหัวเราะที่ยังค้างอยู่ในคอจากเมื่อวาน ฉันยกแก้วไปยืนที่ระเบียง เห็นประตูฝั่งตรงข้ามเลื่อนเปิดในเวลาแทบจะตรงกัน ภีมยกแก้วของเขาขึ้นนิด ๆ เราสองคนยิ้มให้กันอย่างไม่ต้องพูดอะไรมาก “วันนี้สู้ ๆ นะครับ” เขาพูดเบา ๆ แต่ได้ยินชัด “คุณด้วยค่ะ” ฉันตอบ ทั้งที่ในหัวเริ่มเรียงงานแบบผู้จัดการกองถ่ายฉบับเร่งด่วน เพราะวันนี้คือวันสำคัญ ทีมฉันต้องถ่ายทำคอนเทนต์ชุด “Warm is a Place” สำหรับลูกค้า และโลเกชันที่เลือกคือร้านของภีม…ที่เดิม หลังอาบน้ำแต่งตัว ฉันเปิดงานในโทรศัพท์ ไลน์กรุ๊ป “กองอุ่นจริง” (ตั้งชื่อตามคีย์เวิร์ด) เด้งข้อความจากพี่นนท์: “คอนเฟิร์ม 10:00 เริ่มเซ็ต ซีนแรกเปิดหน้าร้าน ซีนสองบาร์ ซีนสามโต๊ะไม้ ใครถึงก่อนช่วยแจ้ง” ฉันพิมพ์ตอบ “ฉันถึงก่อน 9:30 ไปเช็กลิสต์พร็อพกับเจ้าของร้านค่ะ” แล้

เสียงพิมพ์คีย์บอร์ดดังสลับกับเสียงเครื่องปรับอากาศที่เป่าลมเบา ๆ ทั่วออฟฟิศ มะปรางนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเดิม ข้าง ๆ มีกองแฟ้มเอกสารและถ้วยกาแฟเย็นที่ละลายไปครึ่งแก้ว เธอจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ แต่สายตากลับพร่าเพราะใจลอยไปถึงวันปิดกอง ภาพคนที่ยื่นแก้วกาแฟให้เธอด้วยรอยยิ้มเรียบง่ายยังคงวนเวียนในหัวไม่จาง เสียงแจ้งเตือนเมลเด้งขึ้นมาในจังหวะเดียวกับที่เธอถอนหายใจFrom: Natee S.Subject: Debrief Meeting – ขอเวลาคุยงานเพิ่มเติมครับ เธอมองชื่อผู้ส่งอยู่นาน มือที่จับเมาส์นิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะกดเปิดอย่างระมัดระวัง “ปรางครับ มีไอเดียอยากต่อยอดจากแคมเปญนี้นิดหน่อย พอมีเวลาคุยไหมครับ?” ถ้อยคำดูสุภาพ แต่ในใจของเธอกลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคยในแบบเดียวกับเมื่อสองปีก่อน ตอนที่เขาใช้เสียงเดียวกันพูดว่า “ไว้ค่อยคุยกันนะ” ก่อนหายไปจากชีวิตเธอ มะปรางพิมพ์ตอบในโทนที่เป็นทางการที่สุด “ได้ค่ะ ถ้าเป็นเรื่องงาน รบกวนแจ้งเวลาล่วงหน้า จะได้จัดตารางประชุมให้ค่ะ” ส่งเสร็จเธอรีบปิดเมล แล้วพยายามฝืนทำงานต่อ แต่สมาธิกลับหล่นหายไป