All Chapters of ข้างห้องคือคนข้างใจ: Chapter 11 - Chapter 20

เสียงปลุกดังครั้งแรกตอนเจ็ดโมงยี่สิบพร้อมสั่นจนโทรศัพท์สลัดตัวเองจากขอบหมอนกลิ้งลงไปกับพื้น ฉันคว้าแบบครึ่งหลับครึ่งตื่นแล้วกดปิด ตามด้วยเสียงที่สองจากนาฬิกาตั้งโต๊ะใบเล็กที่ฉันเพิ่งซื้อมาวางบนโต๊ะใหม่เมื่อวาน (โต๊ะนั้นแหละ ฝีมือฮีโร่เล็ก ๆ ชั้น 18) วันนี้ต่างจากทุกวัน ฉันตื่นง่ายอย่างแปลกประหลาด ทั้งที่เมื่อคืนก็เข้านอนดึกพอ ๆ กับวันอื่น ความตื่นเต้นแบบบอกไม่ถูกคงเป็นคำตอบโมจิม้วนตัวเป็นโดนัทอยู่ปลายเตียง พอฉันขยับผ้าห่มมันก็ยืดเส้นยืดสาย ส่งเสียง “อูวว” คล้ายบ่นว่า “เช้าไป๊” ฉันหัวเราะเบา ๆ ลูบหัวนิ่ม ๆ “ตื่นเถอะคุณนาย วันนี้เรามีนัดใหญ่ นัดแซนด์วิชไข่ยามเช้า”มันอ้าปากหาวอีกทีเหมือนไม่อิน แต่พอฉันลุกจริง ๆ ก็ลุกตาม ส่งตัวเองไปนั่งบนขอบหน้าต่างมองเมืองที่เพิ่งเปิดตา แสงแดดอ่อนมาก ราวกับคนใจดีที่ค่อย ๆ ดึงผ้าม่านชีวิตให้เปิดโดยไม่เร่งเร้า ลงลิ้นชักหยิบยางมัดผม เส้นเดิมที่เคยยืมจากข้างห้องวันแรก วันนี้มันกลายเป็น “ของโชคดี” ที่ฉันชอบใช้เวลาอยากให้วันทั้งวันราบรื่นแปรงฟัน ล้างหน้า โปะแป้งเด็กนิดหน่อย (โทษทีนะผิวหน้า พรุ่งนี้จะบำรุงให้หนัก ๆ) แต่งตัวง่าย ๆ ด้วยเสื้อยืดสีครีมกับกางเกงผ

วันเสาร์ต้นเดือนเป็นวันที่ลมดีผิดปกติ ฟ้าใสจนเงาเมฆบาง ๆ ดูเหมือนกระดาษสีน้ำที่ใครสาดไปบนผืนฟ้า ฉันตื่นสายกว่าในวันทำงานนิดเดียว แต่ไม่ถึงกับขี้เกียจ อาจเพราะเมื่อคืนก่อนนอนฉันตั้งใจไว้แล้วว่าเช้านี้จะลงไปที่ร้าน “ที่เดิม” กับมิ้นท์ เขาบอกว่าจะมีเวิร์กช็อปเล็ก ๆ ให้เด็ก ๆ ลองบดกาแฟด้วยมือ ฟังแล้วใจฉันนึกภาพโตโตะใส่ผ้าพันคอลายตลกยืนเฝ้าประตู กับภีมยืนยิ้มน้อย ๆ อธิบายอย่างใจเย็น และเสียงหัวเราะของเด็กปนกลิ่นกาแฟคั่วอ่อน จินตนาการนั้นทำให้การลุกจากเตียงง่ายกว่าทุกวันหยุดที่ผ่านมาโมจิกลิ้งตัวเป็นซินนามอนโรลบนพรม พอฉันขยับผ้าห่มมันก็หรี่ตามองด้วยท่าทาง “ไม่ไปร้านกาแฟนะ บอกก่อน” ฉันหัวเราะเบา ๆ “จ้ะ วันนี้อยู่เฝ้าห้อง ช่วงบ่ายแม่จะกลับมาลูบพุงชดเชย” มันตอบด้วยการยืดหาวยาว ๆ เหมือนเซ็นรับทราบฉันแชทหามิ้นท์ “สิบโมงครึ่งหน้าลิฟต์นะ” เธอตอบทันที “โอเคจ้ะคุณผู้หญิง ฉันพร้อมให้คะแนนเพื่อนบ้านเธอในหัวข้อ ‘พ่อบ้านใจกล้า’ แล้วจ้ะ” ต่อด้วยอีโมจิไหว้สามครั้งเหมือนจะบอกว่า—ขอกราบความดีงามล่วงหน้าฉันแต่งตัวง่าย ๆ เสื้อเชิ้ตคอจีนสีขาวกับกางเกงยีนส์เข้ารูป มัดผมหางม้าด้วยยางเส้นเดิม (ยังอยู่กับฉันดีแบ

เช้าวันอาทิตย์มีแดดอุ่นแบบไม่ร้อนเกินไป ลมจากระเบียงพัดม่านบางให้ไหว ปลายผ้านิ่ม ๆ ลูบโต๊ะโอ๊คใหม่เบา ๆ ราวกับทักทาย ฉันตื่นช้ากว่าเมื่อวานเล็กน้อย แต่ความคึกคักในใจกลับมากกว่าเดิม ตั้งใจว่าจะออกไปซื้อของเข้าห้องเสียที หลังจากย้ายมาแล้วกินมาม่ากับผลไม้วนไปวนมามากเกินจำเป็น โมจิยืดตัวเป็นรูปตัวแอลบนโซฟา พอฉันลุกก็โบกหางหนึ่งทีเหมือนเซ็นอนุมัติการออกปฏิบัติการ “ภารกิจจ่ายตลาด” ฉันหยิบถุงผ้าหนา ๆ สองใบ ตรวจเงิน บัตรสมาชิกซูเปอร์ (ที่จริงจำไม่ได้ว่าเคยสมัครไหม) และขวดสเปรย์แอลกอฮอล์นิสัยที่ติดมาจากยุคต้องพกไว้ตลอดเวลา “เดี๋ยวกลับมานะ” ฉันบอกโมจิ มันหาวหวอด ไม่สนใจอะไรนอกจากการกลับไปนอนท่าขนมปังโรล คอมมูนิตี้มอลล์ข้างคอนโดอยู่ห่างไปไม่กี่ร้อยเมตร เดินสบาย ๆ ได้ เหนือทางเดินมีเงาใบไม้ทอดทับ ลมยกกลิ่นขนมปังจากร้านเบเกอรี่ขึ้นมาให้อยากเปลี่ยนใจไปกินอย่างอื่นก่อนจะถึงซูเปอร์ ฉันเตือนตัวเองว่า “ตั้งใจมาซื้อของนะมะปราง อย่าเพิ่งโดนขนมปังกวักมือเรียก” ถึงหน้าประตูซูเปอร์มาร์เก็ต ฉันเข็นรถเข็นใบเล็กออกจากแถว รปภ.ทักทายยิ้ม ๆ ฉันยิ้มตอบแบบคนพยายามเป

หลัง “ภารกิจจ่ายตลาด” เมื่อวาน ฉันใช้เวลาทั้งบ่ายลองทำพาสต้าแบบที่ภีมเขียนโพสต์อิทให้ กระเทียมซอยกับพริกแห้งครึ่งเม็ดถูกทอดเบา ๆ ในน้ำมันมะกอกจนหอม จากนั้นก็คลุกเส้นกับน้ำเส้นนิดหน่อย ง่ายกว่าที่คิดและอร่อยกว่าที่คาด พอตกค่ำฉันก็เก็บล้างอย่างใจเย็น วางที่รองแก้วลายแมว–หมาที่เขาแอบซื้อให้ไว้บนโต๊ะโอ๊คใหม่เป็นของตกแต่งถาวร เห็นทีไรก็ยิ้มทุกที เหมือนมันบอกอยู่เงียบ ๆ ว่า “ชั้น 18 มีสองบ้าน แต่กำลังกลายเป็นบ้านเดียวกันทีละนิด” โมจินอนเหยียดยาวอยู่บนพนักโซฟา แผ่นท้องสีครีมขึ้นลงตามลมหายใจช้า ๆ ฉันหมุนขวดแก้วดอกยิปโซให้เงาดอกไม้รับกับแสงนอกหน้าต่าง ฉันกำลังจะอาบน้ำพอเอื้อมมือจะไปปิดไฟตรงครัว ทันใดนั้นเสียง “พรึ่บ” ดังพร้อมความมืดโถมทับทั้งห้องจนชะงัก “เฮ้ย!” เสียงของฉันหลุดออกมาเบากว่าที่คิด ความมืดสนิททำให้ห้องกว้างกลายเป็นกล่องใบเล็ก ๆ ที่มองไม่เห็นมุม ม่านที่ปลิวเมื่อครู่หยุดนิ่ง โมจิสะดุ้งเฮือก ตาเป็นลูกแก้วเรืองแสงวาบในเงามืด “เหมียวว!” มันร้องยาวสั่น ๆ ก่อนพุ่งลงจากพนักโซฟาไปซ่อนใต้โต๊ะ ฉันมองไม่เห็นแม้แต่ปลายเท้าตัวเอง เอื้อ

เช้า 7:50 น. ตามนัดที่ระเบียงชั้น 18 ฉันตั้งดริปเปอร์กระดาษบนแก้วใสเล็ก ๆ เทน้ำร้อนช้า ๆ ให้ผงกาแฟบานขึ้นจนกลิ่นหอมลอยเหมือนหมอกบาง ภีมยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามในผ้ากันเปื้อนสีเข้มแบบที่เขาชอบ หยักคิ้วนิดหน่อยเวลาจับจังหวะน้ำ “ดีเลยครับ จังหวะนี้ให้หยุดสักห้าวินาที แล้วค่อยเทต่อ” เขาพูดเบา ๆ คล้ายกระซิบให้ยามเช้าฟัง ฉันพยักหน้า ทำตามอย่างตั้งใจ โมจินั่งตรงเก้าอี้ตัวว่างในตำแหน่ง “ท่านประธานกรรมการ” ส่วนโตโตะยืนตีนสองข้างพาดราวระเบียง พยายามมองเข้าไปในแก้วเหมือนกำลังทำวิจัยระดับโลก “ชื่อเมล็ดวันนี้?” ฉันถาม “ที่คุณตั้งเมื่อคืนไงครับ แสงไฟยามค่ำ แต่เวอร์ชันเช้า” ภีมยิ้มตา “โน้ตดอกไม้ยังอยู่ แต่สว่างขึ้นนิดหน่อย” ฉันจิบ ผลคือความนุ่มที่พาให้หัวใจสงบอย่างประหลาด “อือ…สว่างจริงด้วย” ฉันวางแก้วลง “ขอบคุณสำหรับครูหนึ่งคาบ” “ยินดีครับ” เขามองนาฬิกา “วันนี้คุณมีพรีเซนต์ใช่ไหม” “ใช่ค่ะ ลูกค้ารายใหม่ ใหญ่พอสมควรด้วย” ฉันยิ้ม แต่ในท้องกลับรู้สึกเหมือนมีปีกผีเสื้อกระพือเบา ๆ “ถ้าออกจากห้องประชุมแบบยังยิ้มได้ จะรายงานผล”