All Chapters of ข้างห้องคือคนข้างใจ: Chapter 41 - Chapter 50

“บางทีเส้นทางไปโรงพยาบาล…ก็เต็มไปด้วยเสียงเมี้ยวกับเสียงเห่า” เช้าใหม่ของวันหยุดมาพร้อมกับความกังวลเก่าที่ต่อเนื่อง มะปรางตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกหน่วง ๆ ในอก ตั้งแต่ยังไม่ทันหยิบโทรศัพท์มาดูด้วยซ้ำ ภาพสุดท้ายเมื่อคืนยังติดอยู่ในหัว ภีมนอนหน้าซีด มีไข้สูง แต่ยังพยายามยิ้มให้เธออยู่ดี เธอขยับตัวลุกจากเตียง โมจิกระโดดขึ้นมานั่งจ้องหน้าเหมือนจะเช็กสภาพเจ้าของ “วันนี้แม่ต้องไปดูคุณภีมอีกแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ” เธอพูดเบา ๆ พลางลูบหัวมัน โมจิ “เมี้ยว” เสียงสั้น ๆ เหมือนตอบว่า ก็ใช่น่ะสิ มะปรางกำลังจะลุกไปชงกาแฟ เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอขึ้นชื่อแชทที่เธอคุ้นตาที่สุดในช่วงนี้ “คุณภีม” หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นนิดหน่อย ทั้งเพราะความดีใจและความกังวลปนกันไปหมด นิ้วสั่นเล็กน้อยตอนกดเข้าไปดูข้อความภีม: คุณตื่นรึยังครับ ตามด้วยสติ๊กเกอร์หมานั่งมองจอแบบหงอย ๆ แค่สติ๊กเกอร์ ก็ทำให้เธอขมวดคิ้วทันที เพราะหมาตัวในรูปดูไม่สดใสเหมือนเจ้าของมันเลย เธอรีบพิมพ์ตอบมะปราง: ตื่นแล้วค่ะ เป็นไงบ้าง

“ถึงเขาไม่อยู่ที่ระเบียง…แต่หัวใจฉันยังไปยืนรออยู่ตรงนั้นทุกเช้า” กลับถึงห้องเมื่อคืน มะปรางแทบไม่ได้พักเลย เธออาบน้ำล้างหน้าแบบเร็วที่สุดในชีวิต เพราะเป็นห่วงว่าโตโตะกับโมจิจะทะเลาะกันก่อนตัวเองจะได้เข้าห้องอีกครั้ง ทันทีที่ปิดประตูห้องและเห็นสภาพห้องยังอยู่ในสภาพดี เธอถึงหายใจโล่งขึ้น แต่ใจลึก ๆ ก็ยังมีอะไรบางอย่างขยับอยู่เงียบ ๆ ไม่ใช่ความกังวลเรื่องหมา–แมว แต่เป็นความกังวลเรื่องคนที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลต่างหาก หลังจากอาบน้ำเสร็จ เธอหยิบโทรศัพท์แล้วแชทไปหาภีมทันทีมะปราง: ทุกอย่างเรียบร้อยนะคะ โตโตะหลับแล้วค่ะ ส่วนโมจิ…จ้องอยู่ ตามด้วยรูป โตโตะนอนขดตัวบนผ้าห่ม โมจิยืนบนหัวเตียง มองลงมาแบบผู้คุม เธอส่งรูปไปแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ เพราะภาพมันตลกเกินห้ามใจ ไม่ถึงนาที ข้อความจากภีมเด้งขึ้นมาภีม: โล่งใจมากเลยครับ ขอบ… เขาหยุดพิมพ์ไปหนึ่งวิแล้วประโยคใหม่ก็โผล่ขึ้นมาแทนภีม: ดีใจนะครับที่พวกมันโอเค ตามด้วยสติ๊กเกอร์หมาร้องไห้ด้วยความโล่งใจ มะปรางยิ้มจนแก้มปวด เธอส่งสติ๊กเก

โดยที่เธอ…ยังไม่ทันตั้งตัวเลยแม้แต่นิดเดียว ทั้งคำว่า “อีกหน่อยก็เป็นนะลูก” ของคุณแม่ภีม ทั้งสายตากรุ้มกริ่มของหมาหนึ่ง แมวหนึ่งที่มองมาเหมือนรู้ทัน ทุกอย่างมันตีกันยุ่งไปหมดในหัวมะปราง ช่วงเช้าในออฟฟิศเต็มไปด้วยเสียงเครื่องปริ้น เสียงเคาะคีย์บอร์ด และเสียงหัวเราะแว่ว ๆ จากโต๊ะอื่น ๆ มะปรางนั่งลงที่โต๊ะตัวเอง เปิดคอมขึ้นมาอย่างพยายามตั้งใจทำงาน แต่สมองดันเปิดเล่นซ้ำฉากเข้าใจผิดเมื่อเช้าแทน โต๊ะข้าง ๆ เสียงเก้าอี้ลากดัง แกร๊ก มิ้นท์กลิ้งเก้าอี้มาจอดเทียบเหมือนรถเมล์ “เล่า” ไม่มีคำขึ้นต้น ไม่มีอะไรทั้งนั้น มีแค่คำเดียว…ชัด ๆ มะปรางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “เล่าอะไรคะ” “อย่ามาแอ๊บใส่ ชั้นรู้หมดแล้วว่าเมื่อเช้าแกวิ่งขึ้นลงกับ รปภ. กับนิติ แล้วลงไปคอนโดข้างล่าง เสียงเมาท์มอยทั้งตึกว่ามีเหตุฉุกเฉินที่ห้องข้าง ๆ แก แล้วฉันที่หาซื้อของกินแถวนั้นก็ได้ยินมาพอดี” มะปรางแทบจะเอาหน้าฟาดโต๊ะ “ไม่น่าอยู่เลยโลกนี้…” “เล่า!” มิ้นท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม “นี่ถ้าไม่เล่า ฉันจะถื

มะปรางตื่นเช้ากว่าปกติ ทั้งที่นาฬิกาปลุกยังไม่ทันดังด้วยซ้ำ เพราะถูกบางสิ่งกระโดดลงกลางอกเต็มแรง “อึก! …โมจิ!!” แมวตัวขาวลายเทายืนคร่อมบนหน้าอกเธอ ดวงตากลมโตมองด้วยสีหน้าเข้มงวดแบบผู้จัดการส่วนตัวที่กำลังเตือนพนักงานว่า วันนี้มีงานสำคัญนะคะ อย่าคิดตื่นสาย โตโตะที่นอนพาดทับผ้าห่มอยู่ปลายเตียงก็กระดิกหางทันทีเมื่อเห็นเธอขยับตัว ราวกับรู้ว่าวันนี้ต้องออกไปทำภารกิจใหญ่ “โอเคค่ะ ๆ ตื่นแล้วค่ะทุกคน” หลังจากจัดการตัวเองเสร็จ มะปรางเริ่มเตรียมของใช้สัตว์เลี้ยงทั้งสองลงกระเป๋า ผ้าห่ม ของเล่น ขนม สายจูง กระเป๋าใส่แมว ตุ๊กตากระต่ายหูกุดของโตโตะ ทุกอย่างถูกจัดลงอย่างตั้งใจเหมือนแม่คนหนึ่งกำลังเตรียมลูกไปแข่งขันงานโรงเรียน โมจิยืนบนโต๊ะ มองลงมาด้วยสายตาตรวจสอบ โตโตะก็มานั่งข้างกระเป๋า คอยดมทุกอย่างด้วยความตื่นเต้น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นข้อความจากมิ้นท์มิ้นท์: ถึงหน้าคอนโดแล้วค่าาา พร้อมลุยกับเซเลบสองตัว! “ไปค่ะลูก ๆ วันนี้เรามีงานใหญ่กันนะคะ” เธออุ้มโมจิใส่กระเป๋า ใส่สายจูงให้โตโตะ แล้วรีบพาออกไป

วันนี้มะปรางก็ตื่นเร็วกว่าเดิมจนตัวเองยังตกใจ เธอกะพริบตาปริบ ๆ มองเพดานอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพลิกตัวไปทางระเบียงอย่างเร็วแบบไม่ทันคิด โมจิที่นอนขดอยู่ปลายเตียงเงยหน้ามามองด้วยสายตาครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนกำลังบ่นให้เธอว่า แม่คะ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ แต่มะปรางไม่สนใจ เธอลุกจากเตียงอย่างรวดเร็ว รีบล้างหน้าและมัดผมลวก ๆ ก่อนจะคว้าแก้วกาแฟที่ชงไว้ และเดินออกไปที่ระเบียงในเวลาเดิม 7:50 น. หัวใจเต้นแรงเหมือนคนกำลังรอผลสอบ ทั้งที่เธอรู้ดีว่า…ภีมเพิ่งกลับจากโรงพยาบาลเมื่อคืน เธอเลื่อนประตูกระจกออกไป กลิ่นลมเช้าและความเย็นสบายกลับถูกแทนที่ด้วยภาพของคนที่เธอคิดถึงมาตลอดสองสามวันที่ผ่านมา ภีมยืนอยู่ตรงนั้น บนระเบียงห้องข้าง ๆ ในชุดลำลองสีเรียบ ๆ ที่เขามักใส่เวลาพักผ่อนถือแก้วเปล่าในมือเหมือนทุกครั้ง รอเหมือนเดิม เหมือนเช้านี้เป็นเช้าธรรมดาที่ต่อเนื่องจากวันก่อน ๆ ไม่มีขาดช่วง เขาเงยหน้ามองเธอทันทีที่ได้ยินเสียงประตูกระจก ดวงตาที่เคยอ่อนล้าในห้องพยาบาลกลับสดใสขึ้นเล็กน้อย ยิ้มมุมปากนิดเดียวตามสไตล์ของเขา แต่พอให้หัวใจมะ