All Chapters of ข้างห้องคือคนข้างใจ: Chapter 1 - Chapter 10

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นช้ากว่าที่ตั้งใจสิบเจ็ดนาที ความผิดทั้งหมดมอบให้กับเตียงลมที่นุ่มเกินคาดและแมวที่มานอนทับคอเป็นผ้าพันคอมีชีวิต ฉันดีดตัวขึ้นเหมือนสปริง แหกปากใส่ตัวเองในกระจก “วันนี้เราเริ่มงานใหม่ ห้ามเละ!”งานใหม่ของฉันคือคอนเทนต์ดีไซเนอร์ของสตูดิโอเล็ก ๆ ที่อยู่ในซอยเดียวกับคอนโด เดินแค่ห้านาทีถึง ตอนสัมภาษณ์เจ้านายบอกว่า “ไม่ต้องทางการมาก แต่ต้องทำงานเป็นระบบ” คำว่าระบบสำหรับฉันคือโพสต์อิตห้าสี ปากกาเจ็ดแท่ง และเช็กลิสต์ยาวสามหน้าฉันลากเครื่องซักผ้าเข้าที่เมื่อคืนยังไม่ได้ติด ตั้งสายยางดูแล้ว “น่าจะได้” และนี่คือคำกล่าวที่ขึ้นต้นเรื่องราวหายนะส่วนใหญ่ของมนุษยชาติฉันเปิดเครื่องทิ้งไว้ วิ่งไปอาบน้ำ กลับออกมาพื้นครัวแฉะ “อ๊าาา ตายแล้ว!” น้ำซึมต่อเนื่องเป็นทางจากหลังเครื่องซักผ้า มุดไปตามซอกกระเบื้องเหมือนงูฉันปิดวาล์ว น้ำยังไหล ฉันพยายามขันหัวก๊อก สายยางก็หลุด “ปิ๊ด!” น้ำพุ่งเป็นสาย ฉันกรีดร้องด้วยเสียงที่ถ้าประกวดคีตะมวยไทยคงไม่ได้รางวัล“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ” เสียงหน้าประตูดังพร้อมเคาะสองครั้งฉันยืนลุยน้ำอยู่ถึงข้อเท้า ทำหน้าระหว่างร้องไห้กับขำ “เอ่อ…คุณภีมคะ ฉัน…ฉันทำทะ

เสียงนาฬิกาปลุกดังตอนเจ็ดโมงตรง ฉันปัดมันเหมือนกำลังต่อสู้กับยุงยักษ์ ก่อนลืมตาอย่างเต็มตาเมื่อได้ยินเสียง “เหมียววว” ของโมจิ มันยืนจังก้าอยู่บนหน้าอกฉัน น้ำหนักเกือบเก้ากิโลกดให้หายใจติดขัดเหมือนมีหมอนวิเศษกดทับอยู่ตลอดเวลา“โอเค ๆ ตื่นแล้วจริง ๆ จ้า นายเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวฉันเหรอ” ฉันดันมันออกอย่างเบามือ มันตอบกลับด้วยเสียงสั้น ๆ แล้วเดินไปเลียขนตัวเองตรงมุมพรมอย่างผู้ชนะในศึกยามเช้าฉันลุกมาหยิบแก้วน้ำ กลั้วคอเบา ๆ แล้วเปิดม่าน แสงเช้าสีทองอ่อนสาดเข้ามาเติมความสว่างให้ห้องที่ยังมีแต่กล่องและเฟอร์นิเจอร์ชั่วคราว กลิ่นสีเคลือบพื้นยังจาง ๆ แต่กลับทำให้รู้สึกว่า “นี่แหละบ้านใหม่”ยังไม่ทันได้ทำอะไร เสียงเครื่องบดกาแฟ “กรืดดดดด” ดังขึ้นจากฝั่งตรงข้ามทางเดิน กลิ่นหอมอบอวลลอยเข้ามาด้วย ฉันไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามาจาก 18B ห้องของเพื่อนบ้านที่ช่วยชีวิตท่อครัวฉันเมื่อวาน“นายห้ามวิ่งไปนะ” ฉันชี้นิ้วเตือนโมจิ แต่มันทำหูเฉยเหมือนกำลังอ่านบทกวีภายในใจพอฉันเปิดประตูออกไป ประตู 18B ก็เปิดแง้มพอดี ภีมอยู่ในชุดสบาย ๆ เสื้อยืดสีเทา กางเกงวอร์ม มือหนึ่งถือแก้วเซรามิก อีกมืออุ้มโตโตะ โกลเด้นรีทรีฟเวอร์ที่

หลัง “การประชุมชั้น 18” เช้านั้น วันทำงานวันที่สองของฉันผ่านไปเร็วกว่าที่คิด แปลกดีที่พอหัวใจเบา งานก็เบาตาม ทั้งที่จริง ๆ เนื้อหาที่ต้องร่างก็ไม่ได้ง่ายอะไร ฉันยังคงจำคำของภีมที่พูดไว้ “เริ่มใหม่มันสนุก” แล้วก็อดยิ้มไม่ได้ระหว่างนั่งหน้าคอมพิวเตอร์ ช่วงบ่ายฉันร่างสตอรี่บอร์ดไว้สามโพสต์ “เช้าใหม่ เมล็ดใหม่” วาดรูปคนยืนรับแสงอาทิตย์พร้อมถือแก้วกาแฟ แล้วยำมุกเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้คนอ่านได้ยิ้ม โทนเดียวกับชีวิตช่วงสองสามวันที่ผ่านมา: ไม่หวือหวา แต่มีความอบอุ่นแบบไฟอ่อน ๆ เผาไขไม่ไหม้พอถึงเวลาเลิกงาน ฉันรีบเก็บกระเป๋า เหตุผลไม่ใช่เพราะอยากกลับไปนอนเร็ว แต่เพราะไม่อยากให้เครื่องซักผ้าคิดถึงฉันจนพ่นน้ำต้อนรับอีก รอบนี้ฉันตั้งปณิธานแน่วแน่กลับถึงบ้านจะเช็กวาล์วสายยางก่อนทุกอย่าง และจะไม่ทำตัวเป็นวิศวกรสมัครเล่นอีกแล้วก่อนออกออฟฟิศ มิ้นท์ตะโกนตามหลังมา “เฮ้ เพื่อนบ้านหล่อคนนั้นเป็นไงบ้าง เมื่อเช้าส่งรูปสติกเกอร์ไขควงมาในไลน์เหรอ”“เรื่องมันยาว ไว้เล่าพร้อมชานม” ฉันตะโกนกลับ พลางทำท่ายกแก้วสมมติ มิ้นท์ทำหน้าหมั่นไส้อย่างจงใจ เราหัวเราะให้กันสั้น ๆฉันเดินผ่านร้านผลไม้หน้าปากซอยแวะซื้อกล้วยหอมหนึ่

เสียงกริ่งประตู “ติ๊งต่อง” ดังขึ้นตอนทุ่มครึ่งพอดี ฉันกำลังจัดตะกร้าเครื่องครัวเล็ก ๆ ที่เพิ่งซื้อมาจากซูเปอร์ ทัพพีกับที่คีบสแตนเลสวางสลับกันอย่างภูมิใจ ก็สะดุ้งเฮือกเพราะลืมไปว่าเรานัดใครมาไว้ตอนค่ำ“ใครเอ่ย” ฉันถาม ทั้งที่จริง ๆ ก็พอนึกออก“เปิดสิยะ คุณผู้หญิงชั้น 18 ฉันถือความรัก เอ๊ย! ขนม มาให้” เสียงใสนั้นคือมิ้นท์ เพื่อนสนิทตั้งแต่ ม.ปลาย คนที่เชื่อว่าโลกนี้แก้ปัญหาได้ด้วยมุกตลก 70% กับชานมไข่มุกอีก 30%ฉันหัวเราะ รีบเปิดประตู “เข้ามาเลยคุณท่าน ดึกดื่นไม่เกรงใจแมวข้างบ้านกันบ้างหรือไง”มิ้นท์ยิ้มหวาน หล่อนหิ้วถุงสองข้าง ข้างหนึ่งคือชานมไข่มุกสองแก้ว อีกข้างเป็นขนมปังกลิ่นเนยหอมใหม่ ๆ กับมันฝรั่งทอดสามรส “ขอโทษทีเธอ แต่ฉันมาในฐานะหน่วยกู้ภัยห้องรก และผู้เชี่ยวชาญการวางกล่องอย่างเป็นศิลปะ”“โอเคค่ะ คุณผู้เชี่ยวชาญ” ฉันรับของเข้ามาวางบนเคาน์เตอร์ครัวชั่วคราว “คืนนี้เป้าหมายคือทำให้ห้องดูเหมือนมีคนอยู่ ไม่ใช่โกดังขนย้าย”โมจิ เหมียวอ้วนขนฟูของฉัน เดินอาด ๆ ออกมาต้อนรับ กลิ่นชานมคงลอยเข้าจมูกมันพอดี มันยืนจังก้าดมถุงแล้วเงยหน้ามองมิ้นท์ด้วยสายตาแบบ “แลกเปลี่ยนผลประโยชน์ได้หรือไม่”“

บ่ายวันเสาร์เป็นบ่ายแบบที่แสงอาทิตย์สีเหลืองนวลไล้ขอบผ้าม่านจนดูเหมือนใครเอาพู่กันมาปัดแสงไว้บาง ๆ ฉันกำลังล้างแก้วที่ซิงก์ อยู่ดี ๆ โทรศัพท์ก็ดัง “ตึ๊ง” ข้อความจากบริษัทขนส่งขึ้นมาอย่างกับเสียงกลองชัยในสนามรบ“พัสดุของคุณมะปรางจัดส่งถึงแล้ว กรุณารับของที่ล็อบบี้ค่ะ”“มาแล้ว!” ฉันเผลออุทานกับอากาศ โมจิที่กำลังนอนแผ่บนพรมสะดุ้งเงยหน้ามองด้วยสีหน้าประมาณ “มีอะไรให้กินหรือยัง” ฉันก้มลูบหัวมัน “ไม่ใช่ขนมนะคุณนาย เป็นโต๊ะใหม่ของเรา โต๊ะจริง ๆ ที่ไม่ใช่โต๊ะพับพลาสติก หูยยย ในที่สุดห้องเราจะดูเหมือน ‘ห้อง’ ไม่ใช่โกดังแล้ว”โมจิหาวหวอดเป็นคำตอบ ฉันหัวเราะ หยิบหน้ากาก กระเป๋า และกุญแจ รีบลงลิฟต์ไปชั้นล่าง ระหว่างยืนรอฉันพิมพ์ไลน์หามิ้นท์ “โต๊ะมาละ! ฉันจะมีพื้นที่วางจานแบบผู้ดีแล้ว!” ปลายทางตอบเร็วเกินมนุษย์ “สู้ ๆ ยกขึ้นเองได้ปะ หรือเรียก ‘เทวดาชั้น 18’ ดีคะ” ตามด้วยอีโมจิยักคิ้ว“ไม่ต้อง!” ฉันตอบทันที แม้หัวใจข้างในจะเสียงแตกฝั่งหนึ่งว่า เรียกสิ ๆ แต่ศักดิ์ศรีบอกว่าเรายกเองได้ สตรีอิสระชนิดมีไขควง (ถึงจะใช้ไม่ค่อยเป็นก็เถอะ)ที่ล็อบบี้ พนักงานยกกล่องสีน้ำตาลขนาดประมาณโต๊ะเครื่องแป้งวางลงบนรถเ