All Chapters of นิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน: Chapter 21 - Chapter 30

 เบื้องหลังศพที่ไร้ชื่อในหุบเขา... เงามืดของขุนนางชั้นสูง และภารกิจใหม่ที่ลากแม่ทัพเข้าสู่จุดที่แม้แต่เขายังอาจตายได้เช้าวันหนึ่งในต้นฤดูหนาวท้องฟ้าสีเงินหม่นสายหมอกคลุมยอดไม้จนแม้เสียงนกยังเบาบาง แม่ทัพหนุ่มยืนอยู่ริมลำธารท้ายค่ายในมือมีม้วนกระดาษ เอกสารลับจากเมืองหลวงประทับตราด่วนของสำนักองครักษ์ประจำราชสำนัก“...คดีศพไร้ชื่อที่ถูกโยนลงหุบเขาหลายศพในสามเดือนหลังสุดสืบพบว่าเกี่ยวพันกับการลักพาตัวและค้าทาสเถื่อน เบาะแสบางจุดนำไปถึงเขตชายแดนหลางเจา เขาเป็นผู้ได้รับมอบหมายให้สืบเรื่องนี้ทันที” เขาอ่านเงียบ ๆ มือที่ถือกระดาษแน่นขึ้นเล็กน้อยกลางลานฝึก ค่ายเงียบ เมื่อเขาเรียกหัวหน้าทหารสอดแนมภายใต้บัญชาการของเขา มาประชุมโดยไม่มีพิธีรีตองใด ๆ“จำนวนศพขึ้นเป็นสิบเอ็ดในรอบสิบวันทุกศพถูกโยนริมหุบเขารอยแผลที่คอและหลังบ่งบอกว่า ‘ทรมานก่อนตาย’ ”เขาโยนแผนที่ลงบนโต๊ะปลายนิ้วชี้จุดเส้นทางที่ไม่มีใครกล้าผ่าน เพราะเชื่อว่าเป็นทางผีสิง “ข้าไม่เชื่อผี” เสียงเขานิ่ง “แต่ข้าเชื่อว่าพวกมัน… ซ่อ

ข้างเสาไม้ด้านหนึ่ง เด็กสาวชุดเขียวถูกอุ้มขึ้นตักโดยพ่อค้าหนุ่มที่ในยามปกติพูดจาเคร่งเครียด แต่ยามนี้ เขาเลียซอกคอเธอแล้วบีบหน้าอกด้วยสองมือ ราวกับกำลังนวดผลไม้อุ่นจัดตรงซอกม่านด้านใน ขุนนางชราผู้มากบารกาศกำลังกดหญิงสาวต่ำกว่าเขาหลายวัยลงกับเบาะเสียงดูดเนื้อดัง จ๊วบ! จ๊วบ! จนนางครางข้างเตียงเตี้ย พ่อค้าหนุ่มพลิกตัวทับบัณฑิตหนุ่ม ก้นเปลือยกระแทกสะโพกเขารัวไม่หยุดเสียงครางซ้อนกันเป็นบทประสานวาบหวิวจนแม้เหล่าขันทีที่แอบมองอยู่มุมห้องยังต้องกลืนน้ำลายกลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำสวาท คละคลุ้งในห้อง ไม่ต่างกับควันจากเตาโอสถกลิ่นดอกไม้ยิ่งดึก ทุกคนก็ยิ่งถลำ บางคู่รักกันต่อหน้าทุกคนบางคู่ลากกันไปซอกม่านบางคนแม้ไม่รู้ชื่ออีกฝ่าย ก็พร้อมจะกลืนกินกันให้หมดทั้งร่าง“อื้ออ… นายท่านเจ้าค่ะ…! ตรงนั้น—อ๊าาาา!”เสียงนั้นดังข้ามห้องตามด้วยเสียงเนื้อกระแทกเนื้อตั่บ! ตั่บ! ตั่บ!  บนชั้นสาม ราชวงศ์หนุ่มนั่งกอดหญิงในอ้อมแขนมองทุกอย่างเบื้องล่างอย่างสงบแต่ใต้ผ้าคลุม แขน

เขากระแทกเข้าไปลึกสุด แช่ไว้ ขณะที่อวี้หลันร้องลั่น สะโพกกระตุกแตกซ้ำอีกครั้งในอ้อมแขนทั้งสองน้ำรักทะลักล้น จนหยดลงเสื่อเป็นทางเขาถอนตัวช้า ๆ เสียงเนื้อหลุดจากกัน เฉาะ! ดังลั่น แล้วเซี่ยหลินก้าวเข้าต่อทันทีไม่แม้แต่รอให้เธอได้พัก...เสียงใหม่ ฉึก! ก้องกังวานอีกครั้ง ความร้อนระลอกใหม่แทรกเข้ากาย กลีบที่เพิ่งปล่อยแตกกลับต้องรับลำใหม่ที่แข็งขึงไม่แพ้กัน“ข้า… จะขยี้เจ้าอีกครั้ง อวี้หลัน…” เสียงเขากัดฟัน ขณะที่สะโพกเริ่มกระแทกอย่างแรงร่างนางโยนขึ้นลงตามจังหวะตั่บ! ตั่บ! ตั่บ! หน้าอกกระเพื่อม เสียงครางดังต่อเนื่องจากลำคอจนหลุดเสียงพูด“ข้า… ไม่ไหว… ได้โปรด…!”แต่ไม่มีใครหยุด ไม่มีใครใจดี ไม่มีแม้แต่วินาทีให้เธอหายใจความใคร่จากฤทธิ์ยา ผสานแรงกระแทกจากทั้งสองชาย หลอมรวมจนไฟใต้ผิวเธอลุกพรึ่บ ลนจิตไม่เหลือสติเซี่ยหลินเร่งจังหวะสุดแรง กลีบนางตอดรัดแน่น มือของเขาตีสะโพกเธอจนแดงก่อนจะกระแทกครั้งสุดท้าย—แล้วปล่อยน้ำร้อนข้นเข้าโ

อวี้หลันสะดุ้งเธอได้ยินเพียงบางคำ ร่างกายยังเต้นตุบ จากฤทธิ์ยาแต่หัวใจเริ่มตื่น เซี่ยหลินหันกลับไปมือของเขาแตะปลายนิ้วของนาง ไม่พูดอะไรแต่แววตาคู่นั้น… สั่นสะเทือนยิ่งกว่าเสียงฆ้องสนามรบ“ข้าจะกวาดล้างหอนี้ทั้งหมด…และหากมันผู้ใดเกี่ยวข้อง ……ข้าก็จะลากพวกมันออกมาเองกับมือ”นางเงยหน้าขึ้น ดวงตาแดงรื้นกลีบปากเธอขยับจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่เสียงม้าเหยียบดินดังขึ้นอีกครั้งรายงานจากสายข่าวอีกสายกำลังมา…ไอน้ำในห้องบ่อหยกหนาทึบราวม่านหมอกจากหุบเหว น้ำร้อนล้อมร่าง “ฮั่นหยางเทียน”เหมือนอ้อมแขนของสัตว์ร้ายที่เขาเลี้ยงไว้เอง ผิวแกร่งเปียกชุ่มเป็นเงา สายน้ำไล้ผ่านแผงอกและหน้าท้องแข็งเป็นลอน แต่ความร้อนจากบ่อยังสู้ความเดือดในอกไม่ได้เขาคือเจ้าลัทธิมารผู้ครองเงามืด ภายใต้หน้ากากสีดำ เขาปลดสายรัดอย่างเนิบช้า เสียงโลหะกระทบกัน ก่อนหน้ากากเลื่อน เผยใบหน้าคม คิ้วเข้มได้รูป ดวงตาลึกละเมียดแฝงแววลึกลับ จมูกโด่งรับกับริมฝีปากหยักบางที่โค้งขึ้นเพียงน้อย ก็เหมือนเชื้อเชิญให้จิตใจสตรีละลายในรอยยิ้มแผ่วมีเงาเย็นของ

  ฟ้ารุ่งในจวนแม่ทัพกลับหม่นกว่าค่ำคืนที่เพิ่งจางไปกลิ่นควันไฟในลานฝึกยังกรุ่น แต่ห้องรับรองกลับเงียบราววัดร้างไม่มีเสียงฝึกอาวุธไม่มีเสียงหัวเราะจากเหล่าทหาร มีเพียงความ เงียบงันอึดอัด ที่แขวนอยู่ในอากาศ ราวกับจวนทั้งหลัง… ขาดหัวใจเซี่ยหลิน ยืนอยู่ตรงระเบียงมองทิวเขาด้านไกลนิ้วมือเขากำจดหมายนั้นไว้จนยับ ลายหมึกบนหน้ากระดาษ ยังชัดเจน แต่สิ่งที่บีบคั้นอยู่ในอก… คือ ถ้อยคำที่เธอเลือกไม่พูดกับเขาตรง ๆ“อย่าตามหา…”คำเพียงนั้นตัดทุกสิ่งราวคมดาบแต่เขากลับไม่รู้… ว่าบาดเจ็บที่ใดก่อนคือความอับอายของนางหรือเพราะเขาคือผู้ที่ทำให้นางต้องร้องไห้เงียบ ๆ ทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเองมือที่ครั้งหนึ่งจับเธอไว้แน่น…ในยามนี้สั่นราวไร้แรงเขานึกย้อนถึงเสียงครางพร่าของนางนึกถึงปลายนิ้วของเขา… ที่เคยสอดลึกเข้าไปในตัวเธออย่างหยาบกร้านแล้วนึกถึงน้ำตานางที่เขา ไม่เคยเห็น…เพราะมัวเมากับความต้องการของตนเอง