All Chapters of นิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน: Chapter 11 - Chapter 20

 เช้าวันต่อมา แสงแดดทอดผ่านช่องหน้าต่างกระทบเรือนเบา ๆ จนเกิดไอละมุนบนขอบไม้ ไม่มีเสียงทหารเดิน ไม่มีเสียงจากอาวุธ มีเพียงกลิ่นหอมบาง ๆ ของขิงอ่อน กับกลิ่นซุปกระดูกที่เคี่ยวช้า ๆ ในครัวด้านในไป๋หลินในชุดผ้าไหมเรียบง่าย แขนเสื้อถูกรั้งขึ้นสูง มือเล็กจับมีดหั่นผักมั่นคง ไม่ได้งดงามราวภาพวาดในวัง แต่ดวงตาเธอ… กลับมีประกายที่ต่างไปจากทุกวันเพราะวันนี้ เธอไม่ได้ทำเพื่อเอาตัวรอดไม่ได้ทำเพราะ เขาบังคับ เธอกำลัง “ลงมือปรุง” อาหารเช้าให้ชายผู้หนึ่ง… ที่ไม่เคยมีใครบอกเขากินข้าวให้ตรงเวลา"เขาไม่ชอบรสจัด…" เธอพึมพำ ขณะตักน้ำแกงขึ้นชิม "ตอนกินมื้อก่อน เขาหยุดคิ้วตอนข้าปรุงเผ็ดเกิน"เธอเปลี่ยนพริกเป็นพริกหอมใส่ผักน้อยลงซอยขิงบางคั่วปลาให้กรอบแต่ไม่ไหม้แล้วจัดเรียงทุกอย่างลงถาดเอง ไม่ให้สาวใช้แตะ"เอาไปวางไว้ที่โต๊ะในเรือนห้องตำราของนายท่าน" เธอสั่งสาวใช้อย่างนุ่ม" และอย่าเอ่ยว่านี่ข้าทำ""เจ้าคะ?""...ข้าไม่อยากให้เขาคิดว่าข้าทำเพื่อตอบแทน" เพราะจริง จริงแล้ว เธอทำเพราะรู้ว่าเขาจะยุ่งจนลืมทานข้าวเช้าเสมอ ลืมกระทั่งน้ำชา ลืมว่าต

 เสียงลมค่ำพัดผ่านเถาองุ่นนอกหน้าต่างกลิ่นดินชื้นจากฝนที่เพิ่งตกจาง ๆ ในเรือนเงียบ มีเพียงแสงเทียนเล่มหนึ่งวางอยู่ ริมโต๊ะเล็กและหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงนั้นค่อย ๆ เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าครุ่นคิดไป๋หลินไม่ได้ออกจากเรือนเลยในวันนี้เธอไม่ได้วาดภาพไม่ได้จัดสวนเธอแค่นั่ง… จิบชาอุ่นถ้วยเดิมตั้งแต่ช่วงบ่าย หัวใจเหมือนกำลังเต้นในจังหวะของใครอีกคน“อีกไม่นานการเปลี่ยนถ่ายกำลังจะเริ่ม” เธอพึมพำเบา ๆ สายตาจับจ้องมุมผนังที่เงาโคมไหววูบ เธอจำบทของนิยายได้ดีเกินไป…ช่วงบทนี้เหล่าเสนาบดีจะเริ่มแบ่งฝักฝ่ายองค์ชายองค์หนึ่งจะเริ่มเคลื่อนไหวเงียบ ๆ และตำหนักของจักรพรรดิ… จะไม่สงบอีกต่อไปเขาจะตกอยู่กลางระหว่างแผ่นดินเลือดและ “เธอ” คือผู้หญิงคนเดียวที่นั่งรอเขาในห้องแคบ ๆ นี้ทุกค่ำคืนเสียงเท้าเบา ๆ ดังกระทบไม้ยามดึกประตูเลื่อนเปิดช้า ๆ และหยางเซวียน… กลับมาแล้วเขายืนในเงาแสงเสื้อคลุมสีเข้มเปื้อนฝุ่นกลิ่นเลือดจาง ๆ โชยมาก่อนเงาร่าง แต่สิ่งที่ทำให้เธอลุกขึ้นไม่ใช่คราบสีแดงคือ…แววตาของเขา ที่เหนื่อยล้าจนไม่ต้องพูดเขาไม่บ่

 เสียงน้ำตกดังก้องกลบเสียงทุกอย่างไว้ น้ำหยดโปรยปรายรดผิวพวกเขาอย่างเย็นสบาย เธอสูดลมหายใจลึก คลายความกลัวลงบ้างในความสงบนั้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความปลอดภัยที่มาจากชายคนนี้เสียงฝีเท้าของพวกนักฆ่าดังไกลใกล้เป็นระลอก ลมหอบแผ่วหอบแรงสลับกัน สะท้อนอยู่ในโถงหินป่าแถบภูเขาทางเหนือ เลือดติดตามรองเท้าพวกมันมันไม่ใช่การล่า แต่คือคำสั่งสังหารและ “เป้าหมาย” ที่ต้องตายคือ ไป๋หลินหญิงสาวในชุดบางสีขาวเปียกชุ่ม ร่างแนบชิดอยู่ในซอกถ้ำหลังม่านน้ำตก น้ำเย็นสาดตัว แต่ไอน้ำในอกกลับร้อนแทบบ้า เธอหายใจถี่ ไม่ใช่เพราะความกลัวนักฆ่าเท่านั้นแต่เพราะ “หยางเซวียน” อยู่แนบหลังเธอ ใกล้เสียจนสัมผัสได้ถึง แท่งร้อนที่กำลังแข็งขึ้นช้าๆ ตรงกลางสะโพกเธอ“เซวียน… ท่าน”“เงียบ” เสียงกระซิบชิดใบหู เขาเอามือปิดปากเธอเบาๆ แต่แน่นพอให้เธอ ไม่ขยับแม้แต่เสียงหายใจม่านน้ำตกไหลลงมาดังราวกลองเต้นระบำ แต่ไม่ได้กลบเสียงหัวใจเธอที่เต้นแรง หรือความร้อนจากร่างเขาที่แนบแน่นเสียยิ่งกว่าเกราะเขาข

ประตูจวนใหญ่เปิดค้างตลอดทั้งคืนทุกคนในราชสำนักต่างรู้ ขุนนางผู้เป็นเสาหลักขององค์จักรพรรดิ… ล้มเจ็บหนัก และในยามที่ดวงตาคู่นั้นหลับสนิทยังแฝงไว้เพียงเงาหนึ่งเดียว... เงาของหญิงสาวผู้เดียว ที่เขาเอ่ยนามเรียก แม้ในฝันเลือดเขาฟื้นในห้องมืด… ได้ยินเพียงเสียงแม่น้ำเชี่ยวกราก ในหัวและคำหนึ่งเดียวในใจคือ “นาง…อยู่ไหน”ผ่านไปกว่าสิบวัน เรือนกลางของจวนเงียบสงัดจนแม้ลมหายใจยังฟังดูดังเกินไปม่านหนาทึบยังถูกดึงปิด ไม่มีแสงลอด ไม่แม้แต่เงาจากด้านนอกทั้งวัน ทั้งคืน ไม่มีเสียงพูดจากผู้ใดราวกับทุกลมหายใจในเรือนนั้น...ต่างเฝ้ารอฟังเพียงสิ่งเดียวว่าเขาจะลืมตาขึ้นอีกครั้งหรือไม่บนเตียงใหญ่กลางห้องร่างของชายผู้ได้ชื่อว่า “เสาหลักราชสำนัก” นอนนิ่ง ดวงหน้าซีดเซียว ดวงตาหลับสนิท มือข้างหนึ่งพันผ้าแน่น สีข้างถูกเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกวัน… เพราะแผลลึกเกินคาด เขาไม่ตื่น ไม่ขยับ ไม่ครางสักคำแม้ในฝันแต่วันที่สิบเจ็ดของความเงียบ…ปลายนิ้วเขากระตุกเปลือกตาเปิดช้า ๆ แสงแรกที่เห็น คือเพดานไม้กลิ่นแรกที่รู้สึก… คือกลิ่

 วันหนึ่ง นางนั่งในลานกลางค่ายวาดอะไรบางอย่างลงบนผืนทรายด้วยกิ่งไม้เซี่ยหลิงเดินผ่านชะงัก มันคือภาพชายคนหนึ่ง… ใบหน้าไม่ชัดเจนแต่ดวงตาเขาดูเหงาและริมฝีปากกำลังเอ่ยอะไรบางอย่างกับนาง“นั่นใคร?”“…ข้าไม่รู้” เธอพูดเสียงเบา มือเธอสั่นเล็กน้อย “แต่เขาอยู่ในฝันของข้า” เซี่ยหลิงไม่ถามอีก เขาแค่ลบภาพนั้นออกแล้วพูดช้า ๆ“ฝันของเจ้าจะไม่มีวันไล่ตามเจ้าได้ถ้าเจ้าเลือกจะอยู่… ในความจริงของข้า” เขาไม่พูดคำว่ารัก ไม่ขอมือ ไม่ขอหัวใจแต่เขา… อยู่ตรงนั้นทุกวันราวกับหัวใจของเขาเคยสลักโลหะแต่วันนี้ มันเริ่มกลายเป็นเนื้อแท้ ที่สั่นไหวเพียงเพราะหญิงหนึ่งคน “อวี้หลัน” หญิงไร้ชื่อที่ไม่รู้เลยว่า… ชายคนนี้ คือหนึ่งใน "สามี" ที่เธอเคยสาบานในนิยายว่าจะไม่มีวันรักแต่ตอนนี้… ในนิยายมันอาจลืมแต่ในโลกจริงหัวใจของเขา รู้แล้วว่ารักคืออะไรหญิงไร้ความทรงจำกับหมู่บ้านชายแดน… และชายผู้เต็มใจจะเป็น "ปลายทาง" ให้นาง แม้นางยังไม่พร้อมจะหยุดเด