All Chapters of นิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน: Chapter 31 - Chapter 40

 “ข้าจะไม่รบกวนเขา... จะไม่พูด ไม่แม้แต่หายใจให้ดังเกินควรและหากชะตาต้องดับสิ้น ข้าจะตาย... ตรงนี้โดยไม่ทำให้เขาแปดเปื้อนแม้แต่เงาของข้าเอง” นางสัญญากับตนเองในความเงียบปลายนิ้วสั่นไหว… แต่แววตานิ่งนิ่งอย่างคนที่ยอมรับแล้ว ว่าไม่อาจเอื้อม รอบกายยังคงเงียบงันเยียบเย็นเหมือนอากาศ ก่อนพายุและบุรุษผู้นั้น ผู้หลับตาอย่างสงบนิ่งกลางห้องพลัน... ลมหายใจของเขาสะดุดเบา ๆ คล้ายบางสิ่งในใจเริ่ม... สั่นไหวเขา… รับรู้ได้ว่ามีใครคนหนึ่ง ที่แม้ไม่พูด… กลับตั้งใจไม่ให้แม้แต่เงาของตนรบกวนเขาห้องหินในถ้ำเงียบสนิทแสงจากคริสตัลบนเพดาน เรืองนวลเหมือนดวงจันทร์จำแลงเย็นเฉียบแต่ไม่เหน็บหนาวเงาน้ำข้างผนังไหลเสียงเบา รินเรื่อยอยู่ตามกาลอวี้หลันก้มศีรษะ หลบตาเขาอย่างเงียบงันก่อนจะขยับกายอย่างระมัดระวัง ไม่แม้แต่ให้ผ้าไหมบางที่แนบเนื้อส่งเสียงดังไปถึงบุรุษที่นั่งสมาธินางเดินไปยังมุมห้องบริเวณที่วางโต๊ะเตี้ยไว้ข้างแอ่งน้ำ มีถาดอาหารจัดไว้เรียบร้อยข้าวต้มสมุนไพรอุ่น หมั่นโถวหนึ่งคู่ และชาฝางเจียวอุ่นกรุ่นกลิ่นจางนางทร

หากคืนนี้ หากยังไม่รวมหยินหยาง หรือสัมผัสกายนาง นางจะสิ้นใจใต้เปลวพิษกามาที่ลุกโชนจากข้างใน เขารู้ถึง คำสาปมารผนึกดี คำสาปที่ถูกผนึกในร่างหญิงสาว คำสาปต้องตาย…ที่รอให้เปลวไฟกามารมณ์กัดกินจากภายในจนกายแตกสลายหากไม่… รวมหยินหยางกับบุรุษผู้เหมาะสมหรือผู้ร่ายเวทเท่านั้นและที่โหดร้ายยิ่งกว่านั้นคือ “ชายใดก็ตามที่สัมผัสกายนางหากมิใช่บุรุษพรหมจรรย์แท้จักมอดไหม้ต่อหน้าต่อตา ถูกคำสาปย้อนกลับจนเผาเป็นเถ้าธุรีทันที”ผู้วางคำสาปไม่รู้…ว่าคำสาปนี้จะย้อนกลับมาเปิด “ช่องว่าง” เพียงหนึ่งเดียวให้นางรอดมีเพียงเขาที่สามารถ สัมผัสได้โดยไม่ผลาญนางเป็นเถ้า…เขารู้ดี ว่าจิตในร่างของนางมิใช้คนในมิตินี้ นางผู้มาจากแดนไกล ใช่! และด่านเคราะห์ที่อาจารย์เคยบอกไว้….เคราะห์รัก ที่เขาต้องพบก่อนจะบรรลุเป็นเซียน หากแต่กายเนื้อของเขานี้ ที่สั่งสมบำเพ็ญมาเพียงระงับพิษได้เพียง 79 ราตรีเพียงเท่านั้นโม่อวี้ นักพรตผู้ไม่เคยแตะต้องหญิงใด จิตมั่น กายสงบ และพรหม

ในขณะที่น้ำรักของเขายังไหลเอ่อท่วมภายในอวี้หลัน ร่างของเขาก็ยังไม่ขยับออก กลับยิ่งกดแน่นขึ้น ดึงเอาเธอกลับเข้าสู่อ้อมแขนที่ร้อนเหมือนไฟนรกอีกครั้ง“เจ้าเสร็จไปกี่ครั้งแล้ว?” เขาถามเสียงต่ำ มือยังวางอยู่ตรงต้นขาเธอที่สั่นเทานางพูดไม่ออก เสียงหอบกระชั้นดั่งคนจมน้ำ แต่ยังพยักหน้าช้าๆ ราวกับสารภาพโม่อวี้ยิ้ม นั่นไม่ใช่รอยยิ้มอ่อนโยน แต่เป็นรอยยิ้มของนักล่าที่ ในที่สุดก็ได้กัดเหยื่อ หลังจากเฝ้ามอง เฝ้ารอ ฝืนตัวเองมาเกินสามราตรี“ข้าต่างหาก…ที่ยังไม่เสร็จพอ” เขากระซิบติดหู เสียงพร่าเหมือนสายลมที่พร้อมจะพัดกระชากทุกสติ จากนั้นเขาก็…ชักออกจนสุด แล้วกระแทกกลับเข้าไปอย่างรุนแรง“อ๊าาาาาาาาาาาาาาาา!!!”เสียงครางนางพุ่งขึ้นจนลำคอเกร็ง ดวงตาน้ำตาไหลพราก ความแน่นนั้นไม่เคยผ่อนคลายเลยแม้แต่น้อย ท่อนเนื้อของเขาแข็งแกร่งกว่าเดิม อัดแน่นยิ่งกว่าเดิมเขาฝืนอดกลั้นมานานมือทั้งสองของเขากดล็อกข้อเท้านางแยกกว้าง บังคับให้เธอเปิดรับเขาอย่างไม่มีทางหุบ ร่างของนางแอ่นขึ้นตามแรงกระแทก

 ลมหนาวต้นฤดูพัดโชยเอื่อย ทิวไผ่เอนลู่ราวกับโค้งคำนับ ผู้เดินทางเงียบงันสองคนที่กำลังผ่านไปตามทางเลียบเขาฝุ่นดินบางเบาลอยขึ้นจากปลายเท้า ผสานกับเสียงกระดิ่งใบเล็กที่ห้อยอยู่เอว เสียงกรุ๊งกริ๊งนั้น…ช่างสงบใจยิ่งกว่าคำพูดใดในยามเช้านางสะพายห่อผ้าป่านบนหลัง ไหล่เมื่อยล้าแค่ไหนก็ไม่กล้าบ่นแต่พอเงยหน้าขึ้นกลับเห็นเพียงแผ่นหลังสงบของเขา…โม่อวี้ เขาดูราวกับเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติที่สงบงัน ไม่ฉูดฉาด หากแต่กลับดึงดูดสายตาด้วยความงาม ราวกับภาพวาดเทพเซียนในตำราโบราณ ดวงตาคมกริบแต่ทว่ากลับ ฉายแววเยือกเย็นและลึกล้ำ ราวห้วงน้ำที่ไม่อาจหยั่งถึงแม้จะสะพายกระบี่ไม้ไผ่เรียบง่ายไว้ด้านหลัง แต่กลับยิ่งขับเน้นให้เห็นถึงจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ เขาไม่มีคำปลอบโยน มีเพียงความเงียบ...มีแต่ความรู้สึกปลอดภัย“เราจะถึงชายแดนแคว้นเว้ยในอีกครึ่งวัน” เขาเอ่ยเบา ๆ ราวกับกำลังพูดกับสายลม ไม่ได้หันมามอง ไม่เร่งไม่ช้า แต่ทุกคำเหมือนชุบความอบอุ่นให้กับนางโม่อวี้เดินอยู่ด้านหน้า — เงียบขรึมดั่งต้นสนในหุบเขา ที่ยืนหยัดนิ่งงันไม่ไหว

อวี้หลันชะงัก มือที่กำลังมัดเชือกหยาบของห่อสมุนไพรแน่นขึ้นเล็กน้อย นางไม่ได้หันกลับไปในทันที หากแต่ประสาทสัมผัสทุกอย่างกลับตื่นตัวในพริบตาเสียงฝีเท้านั้น…เบาเกินกว่าจะเป็นของโม่อวี้เขาเคยบอกนางว่า"ข้าเดินเหมือนลม ไม่เคยมีเสียง" แต่นี่…คือเสียงของบางสิ่งที่ตั้งใจกลบการเคลื่อนไหวและสิ่งมีชีวิตที่เดินแบบนั้น นางคิดโดยไม่หันกลับไป“โม่อวี้หรือ?”ไม่มีเสียงตอบกลับแวบหนึ่ง นางคว้ากิ่งไม้ที่ใช้คนกองไฟขึ้นมาแนบไว้ข้างตัว แววตานิ่งขึ้น... แล้วเสียงฝีเท้าก็หยุดลงเงาหนึ่งทอดยาวผ่านแสงไฟ สะท้อนเงาตะคุ่มของใครบางคนที่ยืนอยู่ในเงามืดและทันใดนั้น“อย่าหันกลับไป”เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นเบา ๆ ราบเรียบ เย็นเฉียบ แต่มั่นคงพอจะหยุดโลกทั้งใบได้ในพริบตา อวี้หลันชะงักมือทันที ไม่ใช่เพราะหวาดกลัว แต่เพราะ “รู้จักเสียงนี้ดี”“...เจ้า?” นางพึมพำชายผู้ป่วยที่นางเคยช่วยไว้เมื่อสัปดาห์ก่อนบัดนี้ ยืนอยู่ใต้เงาไม้ ผ้าคลุมเก่า ๆ ปิดใบหน้าครึ่งหนึ่งแต่สิ่งที่เปลี่ยนไป…คือท่าทาง และ “พลัง&rd