All Chapters of นิยายเรื่องนี้ข้ามีสามีถึง 7 คน: Chapter 41 - Chapter 50

 ท้องพระโรงหลวงกว้างขวางโอ่อ่าแสงตะวันส่องกระทบพื้นหินหยกขาวที่ขัดจนเงาวับทว่าความเย็นเยียบของที่นี่… กลับเย็นยิ่งกว่าห้องโรคระบาดที่อวี้หลันเคยยืนนางยืนนิ่งข้างอวี้เหวินเจี๋ย อีกฝั่งมีโม่อวี้ยืนเงียบดวงตาคอยสังเกตทุกอารมณ์ของเหล่าขุนนาง“องค์ชายสี่เสด็จกลับมา และขอเข้าเฝ้าต่อหน้าฝ่าบาทในท้องพระโรงเช่นนี้... มิทราบว่ามีเหตุอันใดหรือ?” เสียงของอัครมหาเสนาบดีเรียบเย็น เฉียบขาดในถ้อยคำ ทว่าแววตากลับสะท้อนความไม่พอใจอย่างชัดเจน แม้เพียงชั่ววูบก็ไม่อาจปิดบังได้“ข้า...มานำพยานเข้าพบฝ่าบาท” เสียงของเขามั่นคง“เพื่อเปิดโปงการฆ่าล้างหมู่บ้านกว่า 7 แห่ง ภายใต้ข้ออ้าง ‘ควบคุมโรคระบาด’ ที่ไม่เคยมีคำสั่งจากเบื้องบนจริงเลยแม้แต่ครั้งเดียว”เสียงฮือฮาเริ่มดังในหมู่ขุนนางแววตาหลายคู่หันไปมององค์รัชทายาท ชายหนุ่มรูปงามผู้ยืนอยู่สูง ข้างราชบัลลังก์เขายิ้มบาง ๆ ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย“หากเป็นแผนการฆ่าล้างเช่นนั้นจริง…เหตุใดจึงมีเพียงคำพูดลอย ๆ” เขาพูดเสียงนุ่ม“พยานม

 กลิ่นเครื่องเทศหอมฉุน ผสมกลิ่นขนมอบจากเตาร้อนอบอวลอยู่ในอากาศอวี้หลันเดินเคียงข้างสาวใช้ พลางทอดสายตาไปตามแผงร้านด้วยใจที่ครุกรุ่น มิใช่เพราะสิ่งใดหากแต่นางเบื่อหน่าย...จากความอึดอัดวุ่นวายภายในวังวันนี้โม่อวี้ไม่ได้ติดตามนางมา เขาขังตัวเองอยู่ในห้องบำเพ็ญเพียร เข้าญาณเงียบสงบจนได้ยินแค่เสียงลมหายใจตัวเองส่วนนางก็ถือโอกาสนี้แอบหนีออกมาเที่ยวข้างนอกเสียหน่อย “บำเพ็ญไปเถิด ข้าขอไปสูดอากาศให้เต็มปอดก่อนละกัน!”นางพึมพำกับตัวเอง พลางเดินก้าวยาว ๆ อย่างร่าเริง รู้สึกเหมือนหลุดพ้นจากเรือนจำผ้าไหมชั่วคราวเสียงแม่ค้าเร่ขายผลไม้อย่างร่าเริง เด็กน้อยหัวเราะวิ่งไล่กันตามตรอกทว่า...ท่ามกลางเสียงชีวิตที่มีจังหวะ ความเงียบเยือกเย็นกลับแทรกเข้ามาราวกับมีบางอย่างผิดแปลกจู่ ๆ อวี้หลันรู้สึกว่าลม...เย็นผิดปกติ ฝูงชนที่เดินผ่าน กลับเหมือนเดินเฉียดมาเร็วเกินไป แววตาหลายคู่ที่ควรจะแค่ “มองผ่าน” กลับเหมือนกำลังจับจ้องนางเดินไปพร้อมสาวใช้กลางย่านการค้า ผู้คนขวักไขว่เต็มสองฟากทางเสียงเร่ขายของจอแจ คล้ายกลืนเสียงทุกคำพูดให้

เขาอุ้มนางขึ้นแนบอก ก้าวออกจากเรือไม้ไปสู่ท่าน้ำที่อยู่ไม่ไกล ลำเรือไม้ลายพยัคเทียบท่าอย่างเงียบงัน คบเพลิงสว่างเพียงพอให้มองเห็น…โม่อวี้  ผู้ได้รู้..นางถูกลักพาตัวออกจากจวน มาด้วยความรีบร้อน แต่เมื่อเขามองเห็นอวี้เหวินเจี๋ยก้าวลงมาจากรถม้าพร้อมหญิงสาวในอ้อมแขน สิ่งหนึ่งบีบรัดในอกแน่นอวี้หลันในอ้อมแขนเขา…ดูราวกับสตรีที่เพิ่งถูกรักจนสลบ“เจ้าทำสิ่งใดกับนาง?” เสียงโม่อวี้เรียบ แต่อากาศรอบตัวกลับตึงเครียดเหมือนจะฟาดฟันอวี้เหวินเจี๋ยมองเขานิ่ง… ก่อนก้มลงกระซิบข้างหูนางที่ยังหลับสนิท “ข้าจะรอ…จนกว่าเจ้าจะตื่น แล้วตัดสินข้าด้วยปากของเจ้าเอง”แล้วจึงส่งตัวนางให้โม่เหยี่ยนโดยไม่กล่าวคำใดต่อ ราวกับยอมยกดาบทิ่มอกให้ชายตรงหน้า—ด้วยยิ้มอ่อนที่อาบเลือดไว้ภายในโม่เหยี่ยนรับร่างนางไว้แนบอก ความเปียกชื้นใต้ชายผ้าทำให้เขาชะงักเพียงชั่วลมหายใจ แต่ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมา พลางสั่งให้สาวใช้ใกล้ชิดช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าและดูแลเรื่องราวระหว่างเขากับนาง...ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ ไม่มีแม้แต่เงาข

ข้างม่านไหมบางสีงาช้าง หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีอ่อนยืนอยู่เงียบงันอาภรณ์ของนางพลิ้วไหวเมื่อสายลมพัดผ่าน เป็นชุดกระโปรงยาวลากพื้น สีชมพูอ่อนเจือกลีบบัว ปักลายบุปผางามด้วยดิ้นทองละเอียดประณีตดอกโบตั๋นบานสะพรั่งกระจายไปตามสาบเสื้อและชายกระโปรง ดุจสวนดอกไม้ที่เบ่งบานใต้แสงจันทร์แขนเสื้อกว้างแบบหรูหรา ปักลายเถาไม้เลื้อยทอดตัวอ่อนช้อยจนสุดชายผ้าเอวคอดถูกรัดด้วยสายรัดผ้าไหมปักดิ้นเงิน แทรกด้วยลูกปัดหยกเล็กละเอียด เส้นผมถูกรวบครึ่งศีรษะด้วยปิ่นหยกขาวรูปกลีบดอกไม้ ทิ้งปลายผมดำขลับยาวสลวยลงมาแม้จะไม่ประดับมากนัก ทว่าทุกอย่างบนเรือนร่างล้วนบรรจงประดับด้วยความละเมียดละไม งามอย่างมีสง่า... ราวภาพในฝันนางกำลังยืนเงียบอยู่ในกลุ่มข้าหลวงนางใน ไร้ตำแหน่ง ไร้ฐานะ แต่ในสายพระเนตรขององค์จักรพรรดิกลับมองนาง… ราวกับอัญมณีเพียงหนึ่งเดียวที่ทั้งโลกมิอาจหาใดเทียบเคียงนางยืนอยู่ที่นี่ ข้างบัลลังก์อันสูงส่ง ทว่าไม่ใช่ในฐานะจักรพรรดินี นางเพียงมายืน ณ ที่แห่งนี้…เพราะคำขอสุดท้ายจากเขาคำขอที่เปลี่ยนฉากสุดท้ายของเรื่องราว ให้ไม่ใช่เพียงการจากลาแต่เป็นบทส่งท้าย...ของหัวใจสอ

ค่ำคืนหลังการเฉลิมฉลอง ทั่วทั้งวังหลวงถูกห่มด้วยแสงตะเกียงและเสียงหัวเราะเหล่าขุนนางชูจอกสุรา เสียงดนตรีดังก้อง แคว้นเว้ยเพิ่งเปลี่ยนบัลลังก์ แต่ผู้คนเชื่อว่าชัยชนะนั้นมั่นคง ไม่มีใครรู้เลยว่า เธอ หญิงที่เปลี่ยนชะตานิยายทั้งเรื่องกำลังจะตายกลางสวนหลังตำหนัก ใต้เงาจันทร์จาง ร่างของไป๋หลินเอนพิงต้นหลิว มือข้างหนึ่งกำแน่นกับอก ริมฝีปากขาวซีด ลมหายใจสั้นเหมือนเทียนที่ใกล้ดับพิษภายในกายกำลังกัดกินเส้นลมปราณ คำสาปที่ไม่เคยหาย  กลับมาครั้งสุดท้าย เพื่อทำหน้าที่ของมัน“พิษ ยังไม่จบ” เธอกระซิบแทบไร้เสียง “พวกเขา ไม่ควรเห็นฉันตาย” และก่อนที่สติจะหลุดร่างหนึ่งในชุดนักพรตสีเงาหมอกก็ปรากฏตรงหน้าเธอเงียบ เร็ว เหมือนรู้มาก่อนโม่อวี้ ผู้ที่ไม่อยู่ในงานเลี้ยง ผู้ที่ไม่เคยต้องถามใคร ผู้ที่รู้ด้วย “ญาณ” ว่าหญิงที่เขาเฝ้ามองในทุกภพชาติ กำลังจะตายตรงนี้เขาคุกเข่าลงข้างเธอ วางฝ่ามือกลางหลังนาง กระแสจิตแทรกเข้าสำรวจ และเมื่อเจอเส้นพิษ ดวงตาเขาปิดลงช้า ๆ “เหลือเวลาสามราตรี”ไม่มีเสียงหวีดร้อง ไม่