บทที่ 29 ลัทธิมารกับนักพรตผู้นิ่งดุจทะเลสาป

ฟ้ารุ่งในจวนแม่ทัพกลับหม่นกว่าค่ำคืนที่เพิ่งจางไป

กลิ่นควันไฟในลานฝึกยังกรุ่น แต่ห้องรับรองกลับเงียบราววัดร้าง

ไม่มีเสียงฝึกอาวุธไม่มีเสียงหัวเราะจากเหล่าทหาร มีเพียงความ เงียบงันอึดอัด ที่แขวนอยู่ในอากาศ ราวกับจวนทั้งหลัง… ขาดหัวใจ

เซี่ยหลิน ยืนอยู่ตรงระเบียงมองทิวเขาด้านไกล

นิ้วมือเขากำจดหมายนั้นไว้จนยับ ลายหมึกบนหน้ากระดาษ ยังชัดเจน แต่สิ่งที่บีบคั้นอยู่ในอก… คือ ถ้อยคำที่เธอเลือกไม่พูดกับเขาตรง ๆ

“อย่าตามหา…”

คำเพียงนั้นตัดทุกสิ่งราวคมดาบแต่เขากลับไม่รู้… ว่าบาดเจ็บที่ใดก่อนคือความอับอายของนางหรือเพราะเขาคือผู้ที่ทำให้นางต้องร้องไห้เงียบ ๆ ทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดเขาเอง

มือที่ครั้งหนึ่งจับเธอไว้แน่น…ในยามนี้สั่นราวไร้แรง

เขานึกย้อนถึงเสียงครางพร่าของนางนึกถึงปลายนิ้วของเขา… ที่เคยสอดลึกเข้าไปในตัวเธออย่างหยาบกร้านแล้วนึกถึงน้ำตานาง

ที่เขา ไม่เคยเห็น…เพราะมัวเมากับความต้องการของตนเอง