บทที่ 31 “โม่อวี้” นักพรตเพียงผู้เดียวในรอบห้าร้อยปีที่สวรรค์กำหนด “ไม่ให้หลุดใจสู่โลกีย์”

ม่านหินเปิดทางเดินมืดสู่ห้องชวนฝันในรังลัทธิมารทอดยาวออกไปเสียงลูกโซ่ลากเบา ๆ พร้อมร่างอ่อนของหญิงสาว และรอยยิ้มเหี้ยมที่กำลังเขียนนิยายของตัวเองทีละฉาก…

ลึกเข้าไปในแนวเขาเหยียนชานซึ่งถูกเรียกว่า “สันหลังมาร” โดยคนพื้นเมืองมีเส้นทางที่แม้สัตว์ป่าไม่กล้าเดินผ่าน

และกลางผนังหินกึ่งธรรมชาติกึ่งสร้างขึ้นด้วยวิชาเร้นลับ คือถ้ำหนึ่ง ไม่มีทางเข้าออก ไม่มีหน้าต่างมีเพียงแสงเรืองเย็น ๆ จากคริสตัลฝังผนังด้านใน

ถ้ำนั้น… คือคุกแต่คุกที่ไม่ได้สร้างไว้เพื่อทรมานมัน คือแดนต้องห้ามที่สวรรค์ขีดชื่อเอาไว้ ว่า “ผู้มีสิทธิ์เปลี่ยนสมดุล” ห้องกลางในถ้ำล้อมด้วยผนังหินสลักยันต์กลางห้องมีแผ่นศิลากลมไว้สำหรับนั่งสมาธิ มุมหนึ่งมีแอ่งน้ำใสราวกระจกไหลลงจากผนังหินอีกมุมคือโต๊ะเตี้ย ที่มีข้าวต้ม สมุนไพรชา และขนมอบวางใหม่ทุกวันไม่มีคนไม่มียามแต่มี “บางอย่าง” คอยสังเกตเขาเสมอและเขา คือผู้ถูกขังที่ไม่เคยร้องโวยแม้สักครึ่งคำ

“โม่อวี้” นักพรตจากสำนักเขาหยกขาว ผู้ครองสมาธิ ราวกับสายน้ำ