All Chapters of จำเลยลับเด็กคนโปรด: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20 : ยังไม่ให้กลับภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือเขายังเคลื่อนไหวบนร่างกายของเธอ เขาไม่เคยปรานีร่างกายเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว ทำเหมือนกับเธอเป็นตุ๊กตายางที่รองรับความใคร่ ขนมผิงเลือกที่หันหน้าหนี ร่างที่แสนเจ็บปวดค่อย ๆ ดันตัวเองลุกขึ้นอย่างยากลำบาก แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าพิงกับหัวเตียง และมองสภาพร่างกายของตัวเองที่ถูกทารุณจนบอบช้ำ หน้าขายังเลอะไปด้วยคราบน้ำกามถึงแม้เขาจะสวมเครื่องป้องกัน แต่บางครั้งที่เขาเสร็จจะดึงมันออกมาราดตัวเธอไม่ก็ยัดใส่ปากเธอ เธอต้องฝืนกินน้ำคาวนั้นหลายครั้งจนสะอิดสะเอียน ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อเห็นเศษซากของเครื่องป้องกันที่ถูกใช้งานแล้วเกลื่อนพื้น เท่าที่นับคร่าวๆไม่ต่ำกว่าสิบอัน นั่นแปลว่าตลอดระยะเวลาที่เธอสลบไปเขายังทรมานร่างกายของเธอเหมือนเดิมมือเรียวเล็กดึงผ้าห่มผืนหนามาปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่า ไอความเย็นทำให้เนื้อตัวสั่นเทา อาการร้อนรุ่มที่ร่างกายกำลังปะทุอยู่ตอนนี้บ่งบอกว่าพิษไข้ได้กลับมาเล่นงานเธออีกครั้งทั้งที่มันใกล้จะหาย“ฉันกลับได้แล้วใช่ไหม” ขนมผิงถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ โดยที่ไม่หันไปสบสายตาคมกริบคู่นั้นบุหรี่ราคาแพงถูกทิ้งทั้งที่เพิ่งสูงไปไ

ตอนที่ 22 : ตามติดทุกฝีก้าวช่วงค่ำในวันเดียวกันชายหนุ่มร่างสูงเดินมายังรถสปอร์ตคันหรูคู่ใจที่จอดอยู่หน้าคาสิโน สายตาคมและใบหน้าคมคายไร้ซึ่งความรู้สึก ทุกการมองของเจโฮปทำให้ลูกน้องที่อยู่บริเวณนั้นก้มหน้าไม่กล้าสบตา"ออกไปไหนหรือเปล่า" น้ำเสียงเข้มพูดขึ้นเมื่อเดินมาใกล้รถของตัวเองและมีลูกน้องคอยยืนเปิดประตูให้"ไม่ครับ เธอถึงคอนโดก็ไม่ออกไปไหนเลย""อืม""เอ่อ...นายครับ บ้านใหญ่ให้เข้าหาอีกแล้วครับ""ฝากบอกไปช่วงนี้กูไม่ว่าง งานที่คาสิโนเยอะ งานที่โรงแรมต้องประชุม อีกอย่างช่วงนี้กูต้องกำราบหมาไม่ให้คุ้ยขยะ""ครับ?" สีหน้าของลูกน้องบ่งบอกถึงความสงสัยในคำพูดแต่เมื่อเห็นสายตาของเจ้านายหนุ่มต้องเก็บความสงสัยไว้ข้างใน"นายใหญ่จะกลับเพ้นท์เฮ้าหรือไปผับครับ พวกเราจะได้คุ้มกันทั้งหน้าทั้งหลัง""ไม่""...." คำตอบของเจโฮปทำให้ลูกน้องไปต่อไม่ถูก ปกติแล้วถ้าออกจากคาสิโนไม่ดึกมากเจ้านายหนุ่มมักไปฟังเพลงที่ผับ และคลายความเหนื่อยกับผู้หญิง หรือไม่ก็ถ้าเบื่อ ๆ จะกลับเพ้นท์เฮ้าส์ไม่ได้ออกไปไหน ดื่มเงียบๆคนเดียง แต่คราวนี้ไม่เลือกเลยสักอย่าง"วันนี้ไม่ต้องตามกู จะไปไหนกันก็ไปกูให้พัก""ขอบคุณครับ"เจโฮ

ตอนที่ 24 : กลับมาอีกครั้งปั่กโทรศัพท์เครื่องหรูของขนมผิงถูกโยนลงบนเตียงนอนข้างกับตัวเธอ ทำให้ดวงตากลมโตที่จ้องร่างสูงอยู่ก่อนหน้านี้มาจดจ้องอยู่กับโทรศัพท์เครื่องเก่าของตัวเองและแปลกใจที่เขาโยนมันมาใกล้กับเธอคล้ายกับว่าเขาจงใจให้เธอ ถึงแม้การให้ของเขาจะมารยาททรามก็ตาม“กลับมาใช้เครื่องนี้ซะ ถ้าไม่อยากให้เพื่อนเธอสงสัย”“ที่แท้ก็กลัวถูกเพื่อนฉันจับได้”“ดูเธอจะทำตัวเองให้เหนือกว่า และยืนใต้กระโปรงเพื่อนตัวเองนะ” “.....” ขนมผิงชะงักไปชั่วขณะ เขาอ่านความคิดเธอออก ตอนที่รู้ว่าเพื่อนสาวคนสนิทจะกลับมาเรียนทำให้เธอมั่นใจว่าถ้าเธออยู่กับเพื่อนคนสนิทเขาจะไม่กล้ามายุ่งวุ่นวายกับเธอ อาจจะชวนเพื่อนไปไหนมาไหนด้วยและกลับมานอนด้วยกันที่คอนโดบ้างบางครั้ง เพราะก่อนหน้านี้เราทั้งคู่มักมานอนติวข้อสอบด้วยกันที่ห้องนี้ หรือไม่ก็กลับไปนอนบ้านของเธอ“ไม่มีทางที่ไอ้โรมันจะปล่อยให้พริกหวานมาอยู่กับเธอหรอกนะ มันก็ต้องกกไข่ของมันอีกอย่างตอนนี้มันก็ย้ายของเมียมันไปอยู่เพ้นท์เฮ้าส์หมดแล้ว”“จะมาบอกฉันทำไม ฉันไม่อยากรู้”“ดับฝันเธอไง” น้ำเสียงเยาะเย้ยตอบกลับแบบทันควัน สายตาคมเรียบนิ่งแต่รับรู้ในความคิดของเธอ เ

ตอนที่ 26 : แฝงไปด้วยเลศนัยทางด้านเจโฮปสายตาคมกริบปรายตามองหญิงสาวร่างเล็กที่ยืนรอสัญญาณไฟ เท้าแกร่งเหยียบคันเร่งเบา ๆ เพื่อให้เครื่องคำราม มองร่างอรชรที่อยู่ภายใต้ชุดนักศึกษารัดรูปด้วยสายตายากจะคาดเดา และเมื่อสัญญาณทางฝั่งรถสปอร์ตเปิดไฟเขียว ทำให้เจโฮปอัดคันเร่งเต็มแรงจนรถสปอร์ตพุ่งทะยานไปข้างหน้าเสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่วท้องถนน แม้ตอนนี้จะห่างจากมหา’ลัยนั้นมาสักพักแล้ว แต่มือหนายังกำพวงมาลัยแน่น อารมณ์หงุดหงิดพลุ่งพล่านจนเผลอขบฟันกรามแน่นรถสปอร์ตคันหรูมุ่งมาทางคฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัว ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหา’ลัยนั้น เพราะพื้นที่แถวนี้เป็นที่ทำเลทอง มีทั้งมหา’ลัย ห้างสรรพสินค้า และบริษัทมากมายผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ตลอดเส้นทางรถสปอร์ตคันหรูคำรามไม่มีหยุดพัก คล้ายกับกำลังระบายความโกรธและความหงุดหงิดผ่านคันเร่งคฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัวเจโฮปบรื้นนนน...เสียงของรถสปอร์ตคันหรูคำรามดังกึกก้องจนคนที่อยู่ในบ้านพากันออกมาเพื่อดูเจ้าของการกระทำ ทันทีที่ผู้เป็นแม่รับรู้ว่าเสียงนั้นมาจากรถของลูกชายตัวแสบถึงกับส่ายหัว ผู้เป็นพ่อมองลูกชายออกจากรถคันโปรดด้วยสายตาเรียบนิ่งสีหน้าไม่แสดงอาการใด ๆ ท

ตอนที่ 28 : ยอมทุกอย่าง“กัดไม่ปล่อยนั่นคือนิยามของฉัน” เจโฮปพูดสวนทันควันปรายตามองหญิงสาวตัวเล็กที่จ้องมองอย่างคาดโทษด้วยสายตาเหยียดหยามร่างเล็กเนื้อตัวเริ่มสั่นเพราะความโกรธ มือกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อแต่ไม่เจ็บปวดเท่ากับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ แววตาเต็มไปด้วยความโกรธและเกลียด “แล้วเมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไป”“เมื่อที่ฉัน...พอใจ”“คนเห็นแก่ตัว”หมับ“อื้อ...” ขนมผิงร้องออกมาเสียงหลงเมื่อถูกมือหนาคว้าเข้าที่ปลายคางมนทั้งที่เขายังขับรถอยู่ ใช้เพียงมือข้างเดียวบังคับพวงมาลัย มือเรียวเล็กพยายามแกะมือหนาออกจากปลายคางมนแต่เหมือนกับว่าเขายิ่งลงน้ำหนักมือจนปวดร้าวไปทั่วกรอบใบหน้า“ถ้าครางเหมือนตอนด่าฉันคงดี อย่าคิดมาเก่งกับฉันแม้แต่คำพูด” มือหนาสะบัดออกเต็มแรงจนร่างบางเซไปชิดขอบประตู สายตาคมกริบปรายตามองผลงานตัวเองเพียงนิดและหันกลับมาสนใจกับถนนเบื้องหน้า ขนมผิงลูบกรอบใบหน้าของตัวเองเบา ๆ เพราะมันยังหลงเหลือความเจ็บปวดให้รู้สึก สายตาที่พร่ามัวมองชายหนุ่มร่างสูงแต่สุดท้ายเธอก็พยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา และตั้งมั่นกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้ให้ผู้ชายคนนี้เห็นอีก เขาชอบตอนที่เธออ่อนแอ ยิ่งเธออ่อ