All Chapters of จำเลยลับเด็กคนโปรด: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 30 : แข็งเป็นท่อนไม้สามทุ่มตรง"ลูกสาวแม่เริ่มโตเป็นสาวก็ไม่ค่อยอยากนอนบ้านแล้ว""อย่าคิดแบบนั้นสิคะ ผิงอยากนอนที่บ้านทุกวันเลยค่ะ""คุณก็ไปทำให้ลูกไม่สบายใจ ผิงขึ้นปีสองแล้วเรื่องเรียนก็ต้องหนักขึ้นสิ จะมาเล่น ๆ สบายเหมือนตอนปีหนึ่งได้ยังไงกันล่ะ"ขนมผิงอมยิ้มกับคำพูดของพ่อที่เหมือนเอ็ดแม่เล็กน้อย แต่พอพ่อเจอสายตาของแม่ก็รีบเข้าโอบกอดเอวแม่ทันที บ้านนี้ใครใหญ่ไม่จำเป็นต้องพูดเยอะหญิงสาวร่างเล็กเดินเข้าไปกอดพ่อกับแม่เมื่อต้องกลับทั้งที่ใจอยากนอนที่บ้าน และยังรู้สึกว่ามีความสุขได้ไม่เต็มอิ่มต้องออกไปเจอกับความทุกข์อีกแล้ว ก่อนหน้านี้เราสามคนพ่อแม่ลูกได้นั่งพูดคุยกันอย่างมีความสุขและร่วมกันกินข้าวฉลองกันเล็ก ๆ ในครอบครัว ถึงแม้ครอบครัวเธอจะมีฐานะแต่ไม่ค่อยชอบงานสังสรรค์ การอยู่กับครอบครัวเวลาฉลองความสำเร็จคือสิ่งที่ครอบครัวเธอทำมาตลอดส่วนเรื่องรถ และเรื่องที่เธอต้องกลับคอนโดตอนสามทุ่มก็ได้สร้างเรื่องราวโกหกให้พ่อกับแม่สบายใจอีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงที่ได้อยู่กับครอบครัวแต่เธอสัมผัสได้ถึงความสุขจริง ๆ อย่างน้อยก็กลบเรื่องราวที่เจอมาไปชั่วขณะเธอจะยอมเป็นเบี้ยล

ตอนที่ 32 : ไม่ทุกข์ร้อนขนมผิงไม่ได้รู้สึกดีในคำชมเชยที่เอ่ยออกจากปากผู้ชายคนนี้เลยสักนิด เธอเข้าใจดีว่านั่นหมายถึงการจูบของเธอ ยอมรับว่าไม่ได้เกร็งเหมือนครั้งแรกที่โดน แต่ไม่ใช่เพราะเธอชอบรสจูบของเขา ยังรู้สึกไม่ชอบที่เขาชอบฉวยโอกาสแบบนี้ ถึงแม้เธอจะแสดงท่าทางไม่ชอบใจดันทำให้เขาถูกใจไม่น้อยและจ้องจะเล่นงานเธอด้วยวิธีนี้อยู่เลย ไม่มั่นใจว่าการกระทำแบบนี้เขาจะทำกับผู้หญิงทุกคนเลยหรือเปล่า"จ้องหน้าฉันเพราะอยากโดนอีกหรือไง""ไม่" ขนมผิงตอบเสียงดังฟังชัดกลบเสียงเพลงที่ดังกระหึ่ม มือเรียวเล็กยังคงถือแก้วเหล้าไว้ในมือ กำแน่นกลัวว่ามันจะร่วงตกแตกและไม่คิดว่าตอนที่โดนจูบเธอจะถือแก้วนี้ไว้ได้อย่างปลอดภัยเจโฮปเอื้อมไปคว้าแก้วที่ใส่เหล้าสีอำพันมาถือไว้และกระดกดื่มจนหมดในคราวเดียวก่อนจะยื่นไปตรงหน้าหญิงสาวพร้อมกับส่งสายตาให้เธอจัดการรินมันอีกหนขนมผิงเริ่มรู้งานโดยที่เขาไม่จำเป็นต้องเอ่ยปาก จัดการรินเหล้าราคาแพงใส่แก้วก่อนจะยื่นให้เขา เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นในจังหวะที่เขากระดกดื่มเพราะกลัวถูกคนเจ้าเล่ห์จับเธอไปจูบอีก"จะดื่มอะไร""น้ำเปล่ามีไหม""บอกมัน" เจโฮปส่งสายตาไปที่พนักงานให้มารับออเด

ตอนที่ 34 : เริ่มรู้งานโรงแรมหรูใบหน้าหวานเหยเกกับความเจ็บปวดที่เขามอบให้ มือเรียวเล็กพยายามดึงมือเขาออกจากข้อมือเธอแต่กลับไม่เป็นผลจนตอนนี้เขาลากเธอมาถึงห้องนอนของโรงแรมหรูที่เธอเคยมาแล้วก่อนหน้านี้ จำได้ดีว่ามาที่นี่แล้วโดนอะไรก่อนหน้านี้เขาเงียบมาตลอดทางจนมาถึงโรงแรมหรูแห่งนี้ เขากระชากเธอลงจากรถเหมือนกับคราวนั้นแต่เธอไม่ได้ร้องโวยวายหรือดีดดิ้นเหมือนกับคราวนั้น พนักงานทุกคนของโรงแรมนี้ก็ดูต้อนรับเจโฮปอย่างดีเหมือนเดิม รู้ดีว่าร้องขอความช่วยเหลือยังไงก็ไม่สำเร็จ อีกอย่างหลังจากเขาปัดหมูทอดล่วงจากมือของเธอ เธอก็กินต่อไม่ลงเพราะรังสีความน่ากลัวปะทุจนเธอเหมือนจะสร่างความมึน"เจ็บ" เสียงหวานเอ่ยบอกชายหนุ่ม และไม่นานข้อมือเธอก็ได้เป็นอิสระแต่ดวงตากลมโตยังจับจ้องไปที่ร่างสูงไม่วางตานิ้วแกร่งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตจนเม็ดสุดท้ายและถอดเสื้อเชิ้ตออกจากร่างกายเผยให้เห็นแผงอกแกร่งต่อหน้าคนตัวเล็ก สายตาคมกริบยังจับจ้องเธอไม่วางตาเช่นกัน ไล่ระดับสายตามองชุดเดรสที่โชว์เนื้อหนังอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดบวกกับการกระทำของเธอก่อนหน้านี้ในรถคันโปรดของเขา"ถือว่าฉันยังปรานีเธอนะขนมผิง""จะ…ทำ...อีก

ตอนที่ 36 : อ่อยโดยไม่รู้ตัวช่วงสายของวันใหม่เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อย ๆ เปิดออก อาการปวดหัวแล่นเข้ามาทักทายจนใบหน้าหวานเบ้หน้าเหยเก เหมือนมีค้อนมาทุบที่หัว แต่มีอีกความรู้สึกนึงเหมือนมีท่อนหนักพาดอยู่บนตัวและสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดบริเวณกกหูทำให้ใบหน้าหวานหันไปยังด้านซ้ายของตัวเอง แต่เมื่อหันมาเห็นดวงตากลมโตเบิกตาโพลงด้วยความตกใจจนอ้าปากค้างเพราะใบหน้าคมคายอยู่แนบชิดกับใบหน้าหวานของเธอทำให้หันมาชนกับปลายจมูกโด่งคม ระยะใกล้แค่นี้เหมือนกับจมูกโด่งคมหอมแก้มเธอมาตลอดทั้งคืน"เกิดอะไรขึ้น" เสียงที่แหบพร่าพึมพำและจ้องมองใบหน้าคมคายของเขาอยู่แบบนั้นคิ้วเรียวสวยขมวดเป็นปมพยายามนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมานอนกับเธอแบบนี้ แถมเราทั้งคู่ยังเปลือยกายอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแต่มีความรู้สึกหนึ่งที่ทำให้เธอมั่นใจคือเขาและเธอมีอะไรกันแน่นอน เพราะกลางหว่างขารู้สึกถึงความเจ็บปวดดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ห้องนอน ถ้าจำไม่ผิดที่นี่คือโรงแรมหรูที่เขากับเธอมาด้วยกัน เธอยังจำได้ว่าเดินเข้ามากับเขา เขาให้เธอชงเหล้าให้ดื่ม เราดื่มกัน เธอผสมเหล้าราคาแพงกับโค้ก

ตอนที่ 38 : ชอบล้วง "ฉันไปได้แล้วใช่ไหม" เสียงหวานเอ่ยถามหลังจากลูกน้องของเจโฮปออกไปแล้ว ทำให้ในห้องเหลือแค่เธอกับเขา โดยที่เขายังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม ดูไม่ได้รีบร้อนจะไปไหน"ใครสั่ง""ฉันถาม ถ้าคุณอนุญาตฉันก็ออกไปเรียน""นับวันยิ่งต่อปากต่อคำเก่ง"เป็นอะไรไปอีก อยู่ ๆ ก็เหมือนกินรังแตนมาอีกแล้ว ทำไมเธอตั้งรับอารมณ์ของเขาไม่ได้เลย ทั้งที่ตอนอยู่บนเตียงเหมือนเป็นอีกคน พอมานั่งอยู่ตรงนี้กลับเป็นอีกคน แค่น้ำเสียงก็รู้แล้วว่าไม่ปกติ"มานั่งนี่" สายตาคมกริบจ้องมองคนตัวเล็กและส่งสายตามาที่หน้าตักแกร่ง ร่างเล็กยอมเดินมาแต่โดยดีฟุบขนมผิงนั่งลงบนตักแกร่งพร้อมกับใช้แขนเรียวเล็กโอบล้อมลำคอหนาไว้หลวม ๆ เพราะกลัวหล่น ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมคาย ทำไมพักหลังมานี้เขาถึงชอบให้เธอนั่งบนตักแกร่งทั้งที่พื้นที่บนโซฟาก็ตั้งกว้าง แถมยังสบายกว่าด้วยสายตาคมกริบจับจ้องใบหน้าหวานไม่วางตาแต่มือหนาเริ่มลูบไร้ต้นขาขาวเนียนไปพลาง ๆ ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำของตัวเอง แต่มีความรู้สึกหงุดหงิดกับกระโปรงที่เธอใส่แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน"คุณ...อย่าล้วงเข้ามา" ขนมผิงเริ่มนั่งไม่เป็นสุขเมื่อมือหนาเริ่มสอดแทรก