All Chapters of จำเลยลับเด็กคนโปรด: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 41 : ไม่ได้รู้สึกอะไรดวงตากลมโตมองไปรอบห้องทำงานขนาดใหญ่ ทุกอย่างยังดูใหม่เหมือนกับไม่เคยใช้งาน ของทุกอย่างจัดเป็นระเบียบทุกตารางนิ้ว สไตล์การตกแต่งเน้นคุมโทนดำ ขาว และเทา เป็นสไตล์ที่เธอเริ่มคุ้นชิน ของทุกชิ้นถูกตกแต่งให้เข้ากับพื้นที่แต่ไม่ได้เยอะจนล้น ทำให้ห้องดูโปร่งโล่งและสบายตา รับกับกระจกบานใหญ่ที่เห็นวิวเมืองหนึ่งร้อยแปดสิบองศาดอกไม้ช่อโตถูกวางลงบนโต๊ะกระจกอย่างเบามือเพราะกลัวมีรอยช้ำก่อนจะเงยขึ้นมามองบรรยากาศรอบห้องอีกครั้ง บริษัทนี้ดีกว่าบริษัทของพ่อเธอหลายอย่าง ทั้งจำนวนพนักงาน ขนาดของบริษัท ไม่แปลกใจที่พ่ออยากร่วมงานกับบริษัทนี้ ถึงแม้คนคนนั้นจะนิสัยแย่ก็ตามเจโฮปเดินไปนั่งที่เก้าอี้หนังราคาแพงหลักหมื่นที่คัดสรรมาโดยเฉพาะเพื่อรองรับสรีระ แผ่นหลังแกร่งเอนกายพิงกับเบาะหนังและทอดสายตามองคนที่ยืนซื่อบื้ออยู่ไม่ไกล"มาเป็นเลขาไม่ได้ให้มาเชยชมห้องทำงานของฉัน""เฮ้อ..." บรรยากาศเสียไปทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงเขาแทรกเข้ามาในหู เธอกับเขาเพิ่งเข้ามาในห้องนี้เมื่อกี้นี้เอง ก็แค่มองสำรวจรอบ ๆ ห้องเท่านั้น "คุณมัดมือชกต่างหากล่ะ ฉันทำงานตำแหน่งนั้นไม่เป็นด้วยซ้ำ อีกอย่างฉันเพิ่

ตอนที่ 43 : รังสวาทขนาดย่อม NC20+หลายชั่วโมงผ่านไปท้องฟ้าโดยรอบมืดครึ้มแต่มีแสงไฟนีออนจากตึกสูงสว่างไสวสะดุดตาผสานกับแสงไฟของถนนที่ยาวสุดลูกหูลูกตาเมื่อมองจากมุมสูงทำให้เห็นรถยนต์ที่สัญจรบนท้องถนนแน่นขนัดทุกพื้นที่ ไฟสีส้มตัดกับไฟเบรกท้ายรถยนต์กลายเป็นภาพที่สวยงาม แต่ไม่ได้น่าสนใจจนทำให้หญิงสาวร่างเล็กลุกขึ้นไปชมวิวในยามค่ำคืน เธอยังคงมุ่งมั่นกับงานตรงหน้าแบบไม่เงยขึ้นมามองบรรยากาศโดยรอบ ด้วยที่ไฟในห้องสว่างอัตโนมัติเกิดจากการติดตั้งระบบทำให้คนที่อยู่ในห้องไม่จำเป็นต้องลุกขึ้นไปเปิดไฟบรรยากาศที่เงียบสงัดไม่มีแม้แต่เสียงรบกวน ทำให้คนที่กำลังช่วยบริษัทของพ่อทำงานได้มีสมาธิจนไม่เหลียวหลังมามองคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง เธอยังนั่งอยู่ในท่าเดิมไม่มีความรู้สึกเมื่อยแต่อย่างใด ส่วนอีกคนก็ไม่ได้ไล่เธอออกจากตรงนี้ ไม่มีบ่นว่าเมื่อยออกจากปากเช่นกัน"โจทย์คือไม่ชอบน้ำชา ยังคงเครื่องดื่มไม่มีน้ำตาลแต่รสสัมผัสต้องหวาน วัยรุ่นดื่มได้ ผู้ใหญ่ดื่มได้" ริมฝีปากบางขมุบขมิบพึมพำกับตัวเองเมื่อทบทวนในสิ่งที่เจโฮปให้โจทย์พ่อเธอไป เอกสารทุกอย่างเธออ่านทุกบรรทัด ทำให้รู้ว่าเขาเป็นผู้บริหารที่ไม่จดอะไรลงกระ

ตอนที่ 45 : รู้สึกผูกพัน“เข้าห้องไปซะ ถ้าไม่อยากโดน” สายตาคมกริบไล่มองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ยอย่างเปิดเผยก่อนจะเงยมามองใบหน้าอีกครั้ง“จะกินอะไรก็กิน ตู้ชั้นบนมีบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป” ขนมผิงก้าวขาถอยหลังอัตโนมัติและพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักร่างเล็กรีบหมุนตัวเดินสาวเท้าเข้าห้องนอนทันที ไม่มีแม้แต่เหลียวหลังหันมามอง“หึ คืนนี้ฉันให้เธอพักต่างหากล่ะ ถ้าเธอรู้จักฉันจริง ฉันจะไม่เตือนเธอก่อน แต่จะจู่โจมเลยต่างหาก” ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มหนึ่งชั่วโมงต่อมา…ฟุบแรงยุบของเตียงทำให้ใบหน้าหวานหันไปมองด้วยสายตาที่ไม่พอใจ และมองร่างกายกำยำที่ไม่มีเสื้อผ้าปกปิดกำลังแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอก่อนหน้านี้เธอเข้าห้องมาก่อนปล่อยให้เขาอยู่ข้างนอกคนเดียว แต่ไม่ถึงห้านาทีเขาก็ตามเข้ามา เข้าไปอาบน้ำทำเหมือนกับที่นี่เป็นห้องตัวเอง และใช้ของทุกอย่างของเธอรวมถึงผ้าขนหนูเช็ดตัว หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเขาก็มาแทรกตัวบนเตียงเดียวกับเธอแบบหน้าตาเฉยถึงจะทำสีหน้าไม่ชอบใจแต่หัวใจดวงน้อยไม่ได้รู้สึกอ้างว้างเหมือนก่อนหน้านี้"ถ้าไม่อยากหลับบอกฉันได้ ฉันทำให้เธอเพลียได้เสมอ""คนไม่มีมารย

ตอนที่ 47 : หัวใจเต้นแรงริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มหลังจากเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นได้และก้มมองมือหนาที่ลากจูงเธอออกจากร้านเพชร เอาคนนั้นคนนี้มาอ้างไปเรื่อยตามสไตล์ แต่เธอก็ดันหลงกลความเจ้าเล่ห์ของเขาอีกตามเคย"เล่นละครเก่ง ตีบทแตกเลยทีเดียว"เสียงหวานที่เล็ดลอดเข้ามาในหูทำให้เจโฮปหยุดชะงักฝีเท้าและมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแถมยังยักคิ้วหลิ่วตาเจ้าเล่ห์"เล่นละครอะไรของเธอ ใครตีบทแตก""ฉันอยู่กับใครก็คนนั้นแหละ สรุปแล้วสร้อยเส้นนี้ไม่ใช่ของเพื่อนฉันใช่ไหม""พูดจาไร้สาระ" ใบหน้าคมคายยังนิ่งเฉย ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรต่อให้คนตรงหน้าพยายามทำหน้าทะเล้นจับผิด ไม่เคยเห็นเธอแสดงสีหน้าแบบนี้มาก่อน"แค่ตอบให้ฉันรู้สึกดีบ้างไม่ได้เลยเหรอ พูดให้คนฟังรู้สึกดีกับสิ่งที่คุณพูดบ้างมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ" อยู่ ๆ น้ำเสียงแปลเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งปนน้อยใจสายตาคมกริบจ้องมองใบหน้าหวานที่ไร้ซึ่งรอยยิ้ม ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความคาดหวัง แค่ฟังจากเสียงก็รู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอะไร"อืม""อืมอะไรของคุณ""ขนมผิง" เจโฮปเรียกชื่อคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เหมือนเธอกำลังสนุกและกลับมาทำลอยหน้าลอยตายอกย้

ตอนที่ 49 : กึ่งตามใจแต่ยังดึงมาดรถสปอร์ตคันหรูยังขับเคลื่อนอยู่บนท้องถนนต่อให้เวลาจะผ่านมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแต่ยังไม่ถึงจุดหมายปลายทางเพราะการจราจรที่หนาแน่น เขยิบไปได้ทีละนิดด้วยที่วันนี้ตรงกับวันหยุดทำให้ผู้คนพากันออกมาเที่ยว มาหาอะไรกินตามประสาครอบครัว ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับคนกรุง แต่ทำให้คนที่ใจร้อนหงุดหงิดได้ตลอดเวลาต่อให้มีเสียงเพลงเปิดเคล้าคลอไปเบา ๆขนมผิงชำเลืองมองอาการของเจโฮป เขาเป็นคนที่ใจร้อนเสมอต้นเสมอปลายทั้งที่เกิดและโตที่นี่ยังไม่ทำใจให้ชินกับสภาพจราจร และหลายครั้งที่เกือบจะมีเรื่อง แต่เธอต้องบีบมือหนาไว้เพื่อเรียกสติ ไม่คิดว่าแค่เธอบีบมือเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งจะทำให้คนใจร้อนยอมปรับอารมณ์ตัวเองให้เบาลงได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมดเขายังใช้อารมณ์แก้ไขปัญหาความหมั่นไส้คันอื่นอยู่เป็นครั้งคราว ปาดหน้าบ้าง จอดขวางบ้าง สาดไฟสูงใส่ทั้งที่เป็นเวลากลางวัน คงไม่มีใครปรับตัวเองได้ในเพียงแค่วันเดียว ขนมผิงได้แต่ส่ายหัวกับบางครั้งที่ยากเกินกว่าจะควบคุมแต่แล้วดวงตากลมโตเห็นคุณลุงสูงวัยเร่ขายข้าวเกรียบกรอบ ๆ อาศัยช่วงรถติดเดินขายไปตามทางเรื่อย เธอเห็นคนพวกนี้ทีไรอดที่จะซื้อไม่ไ