All Chapters of จำเลยลับเด็กคนโปรด: Chapter 61 - Chapter 70

ตอนที่ 60 : บ้าคลั่งโคล้ม กุก กักเจโฮปค้นทุกส่วนในเพ้นท์เฮ้าส์ของโรมันอย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าจะรื้อส่วนไหนก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนตัวเล็ก ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อต่อให้เพ้นท์เฮ้าส์นี้เปิดแอร์เย็นฉ่ำ แต่ไม่มีอะไรร้อนเท่ากับหัวใจแกร่ง และต้องหาให้เจอว่าเธอหลบอยู่ที่ไหน"มึงรื้อห้องกูมาเป็นชั่วโมงแล้ว ก็เหลือแค่ทุบทิ้งเพื่อหาขนมผิงแล้วล่ะ และกูคิดว่าล้ำความเป็นส่วนตัวของกูมากพอสมควรแล้ว""....." เจโฮปไม่สนใจคำพูดของเพื่อนสนิท ไม่มีแม้แต่ความเกรงใจยังคงหาทุกซอกทุกมุมของเพ้นท์เฮ้าส์ เข้าออกทุกห้องที่มี สังเกตทุกจุดมั่นใจว่าโรมันไม่ได้มีห้องแค่ที่เห็น คนอย่างมันต้องมีอะไรแอบซ่อนอยู่แต่ไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหนของเพ้นท์เฮ้าส์ร่างแกร่งเดินเข้าห้องนอนขนาดใหญ่ สอดส่องสายตาไปทั่วห้องและเดินตรงไปที่ห้องน้ำ มองไปรอบบริเวณเพื่อสังเกตหาจุดที่ต้องสงสัยขนมผิงนั่งอยู่ข้างในรับรู้ว่ามีคนเข้ามา ทำให้เธอนั่งอยู่เงียบ ๆ และมองผนังที่ปิดมิดชิดต่อให้ไม่เห็นว่าใครที่กำลังเดินอยู่ด้านนอกแต่มั่นใจว่านั่นคือเขา ใบหน้าหวานมองไปรอบห้องลับที่ไม่ใหญ่มาก เป็นห้องเก็บพวกอาวุธปืน มีด และดาบ เหมือนกับว่าถ้าเกิดมีใครบุ

ตอนที่ 62 : ตามหาตกดึกเข้าสู่วันใหม่ชายหนุ่มร่างกายกำยำนั่งอยู่ในเพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูท่ามกลางความเงียบงัน มีเพียงเหล้าราคาแพงเป็นเหมือนเพื่อนแก้เหงาและถูกขับกล่อมด้วยบุหรี่ราคาแพงไปพร้อมกัน ๆ ทั้งสูบทั้งดื่มราวกับจะฆ่าตัวตาย สายตาคมกริบที่แทบไม่เหลือสติทอดสายตามองวิวยามค่ำคืนแบบสะลึมสะลือ ใบหน้าคมคายไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา และไม่แสดงความเจ็บปวดออกมาแม้แต่นิดเดียวต่อให้บนใบหน้ามีรอยฟกช้ำจากหมัดของเพื่อนรักและมือหนาถูกเศษกระจกบาด ไม่ว่าบาดแผลจะลึกแค่ไหนก็ไม่รู้สึกเจ็บเท่ากับหัวใจแกร่ง...ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงมีความรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจแกร่งขนาดนี้ ยิ่งนึกถึงคนที่หายไปย่ิงรู้สึก"ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ" เสียงที่แหบพร่าพูดขึ้นลอย ๆ และนึกถึงคำรายงานของลูกน้องก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์(กล้องวงจรปิดไม่เห็นคุณขนมผิงเลยครับ ผมเช็คทุกกล้องของสนามบินรวมทั้งด้านในสำหรับผู้โดยสารขาออกทั้งในประเทศและต่างประเทศ อีกอย่างเช็คชื่อนามสกุลของคุณขนมผิงก็ไม่มีบินในวันนี้ครับ และวันอื่นเช็คล่วงหน้าก็ไม่มีชื่อคุณขนมผิง)(ตามเส้นทางที่รถของคุณโรมันขับออกไปเมื่อเช้าไม่มีสิ่งผิดสังเกตครับ)(พื้นที่ท

ตอนที่ 64 : ระยะเวลาผ่านไปแต่ยังไม่ลืมกันช่วงดึกเพ้นท์เฮ้าส์ของโรมันก๊อก ก๊อก...เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางดึกทำให้คู่รักที่ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้าจากกิจกรรมบรรเลงรักรู้สึกตัวตื่น ทันทีที่โรมันลืมตาทำให้รู้ว่าเมียสุดรักตื่นเช่นกัน และสบตากันโดยที่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพราะรู้ว่าใครเป็นคนมาเคาะห้องดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกแต่หลายครั้งจนพริกหวานกับโรมันชินไปแล้ว"เพื่อนรักพี่มาอีกแล้วค่ะ""เฮ้อ...น่าเบื่อฉิบหาย พริกนอนต่อเถอะ ไม่ต้องออกไป" โรมันลูบหัวเมียสุดที่รักและกดจูบบนหน้าผากมนของเมียก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูมาพันเอวสอบเพื่อออกไปต้อนรับแขกที่ไม่เต็มใจให้มาสักเท่าไหร่เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งตั้งแต่ขนมผิงหายไป ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีแกร่ก...โรมันเปิดประตูต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ สายตาคมเห็นสภาพเพื่อรักพลางส่ายหัว แถมยังเดินเข้ามาในห้องโดยที่โรมันไม่ได้เอ่ยเชิญ มือหนาถือขวดเหล้าราคาแพงมาด้วยสองขวดเจโฮปเดินเข้ามาในห้องของโรมันและจัดการวางขวดเหล้าที่ถือมาด้วยลงบนโต๊ะกระจกในห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินไปหยิบแก้วคริสตัลที่อยู่ในครัวออกมาด้วยความคุ้นเคยกับสถานท

ตอนที่ 66 : ได้เบาะแสหนึ่งอาทิตย์ต่อมา...รถยนต์คันเล็กขับเข้ามาในตัวเมืองในช่วงเช้าตรู่ของวันใหม่ ดวงตากลมโตมองถนนเบื้องหน้าด้วยสายตาที่จริงจังและหวาดหวั่น ไม่ใช่เพราะกลัวใคร แต่เป็นครั้งแรกที่เธอขับเข้ามาถึงตัวเมือง พอถนนไม่คุ้นตา ไม่คุ้นชินกับเส้นทาง ทำให้เธอรู้สึกประหม่า แต่ทุกอย่างก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีไม่เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น"ข้างหน้านี้น่าจะใช่สนามสอบนะ เห็นเด็กนักเรียนเยอะแยะเลย" ขนมผิงพูดกับเด็กหนุ่มที่นั่งเคียงข้าง เธอกับจ้อยมาด้วยกันสองคน และออกจากบ้านมาตั้งแต่ฟ้ายังมืด เด็กหนุ่มก็ดูกระตือรือร้นมาตลอดทาง ไม่ได้หลับทิ้งให้เธอขับเหงา ๆ คนเดียว"น่าจะใช่นะครับพี่ขวัญ" จ้อยชะเง้อมอง และคิดว่าคงเป็นที่นี่ ด้วยที่เด็กต่างอำเภอไม่ค่อยคุ้นชินกับตัวเมืองสักเท่าไหร่"นั่นไงเพื่อนผม""อ่อ งั้นก็คงที่นี่แหละ จะลงไปหาเพื่อนเลยไหมเดี๋ยวพี่จอดตรงนี้เลย""ยังครับ ผมไปกับพี่ขวัญจนถึงลานจอดเลยครับ เผื่อหลงกันจะได้รู้ว่าจอดรถตรงไหน"ขนมผิงหันมองเด็กหนุ่มและระบายยิ้มในความฉลาด แต่เป็นเพียงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ดวงตากลมจะจับจ้องถนนเบื้องหน้าไม่นานรถยนต์คันเล็กถอยเข้าซองจอดรถได้แบบชำนาญกา

ตอนที่ 68 : เจอกันอีกครั้งชายหนุ่มร่างสูงยืนอยู่บริเวณทางเข้าที่ห่างออกมาจากบ้านที่ตัวเองไปถามหาคนตัวเล็กอยู่พอสมควร ตอนแรกมีคนบอกว่าคล้ายคนรู้จักทำให้เจโฮปรู้สึกดีใจแต่ชื่อของผู้หญิงคนนั้นดันไม่ตรงกับชื่อที่เขาตามหา และเขาก็ไม่เห็นด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นคล้ายกับขนมผิงขนาดไหน ตอนแรกตั้งใจจะเดินออกมาและตามหาต่อแต่มีชาวบ้านอาสาพาไปหาผู้ใหญ่บ้านน่าจะรู้จักกว้างขวางกว่า ทำให้เจโฮปยอมทำตามคำแนะนำและที่ต้องยืนรออยู่ตรงนี้เพราะชายสูงวัยคนนั้นบอกว่าลืมของ ค่อนข้างเกิดอารมณ์หงุดหงิดถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ เขาคงขึ้นรถตามหาด้วยตัวเองสายตาคมกริบมองไปรอบ ๆ บริเวณที่ยืนอยู่ ทำให้รู้ว่าพื้นที่แถวนี้ปลูกสตรอว์เบอร์รีกันซะส่วนใหญ่ ทำให้นึกถึงคนตัวเล็กเพราะเธอเคยคิดค้นน้ำกลิ่นสตรอว์เบอร์รีให้กับบริษัทของครอบครัวตัวเอง"พอเธอหายไปฉันก็นึกถึงแต่เรื่องราวของเธอ ไม่ว่าจะมองอะไรก็นึกถึงแต่เธอขนมผิง"แต่แล้วสายตาคมกริบหยุดชะงักที่โลงจอดรถที่มีเพียงสังกะสีมุงหลังคาและตีปิดด้านข้างไว้เฉย ๆ ไม่ได้มิดชิดแต่อย่างใด ทำให้เห็นรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างใน มีรถอยู่สองคันจอดอยู่แต่มีหนึ่งคันที่ทำให้เจโฮปให้ความสนใจจนหัวใจแกร่งเต้