All Chapters of เจ๊บังเอิญได้ผัวเด็ก: Chapter 21 - Chapter 30

‘อื้มมมม ทั้งหอมและหวานมาก’ ปริ้นซ์ที่กำลังปรนเปรอความสุขให้บังเอิญก็พลางคิดขึ้นมาในใจไปด้วยและตวัดปลายลิ้นปาดเลียดอกไม้งามตรงหน้าไปด้วย จ๊วบ แพร่บ จ๊วบ จ๊วบ เสียงดูดเสียงเลียดังคลอขึ้นมาไม่ขาดสาย ปลายลิ้นของปริ้นซ์ปาดเลียไปทุกซอกทุกมุมของกลีบอูมสวย จากนั้นปริ้นซ์ก็ขยับมือมาจับที่ใต้ขาเรียวอ่อนทั้งสองข้างของบังเอิญขึ้นมา พร้อมกับยกขึ้นไว้ตามด้วยการกดริมฝีปากลงมาที่ดอกไม้งามอย่างหนักหน่วงขึ้นกว่าเดิม “อ๊ะห์ อื้ออออออ น.......นาย อื้อออออ หยุดเถอะนะ อ๊ะ อร๊ายยยย” บังเอิญครางเสียวเสียงกระเส่าออกมาอย่างอดกั้นไม่อยู่ พลางพูดห้ามคนตัวสูงด้วยเสียงกระเส่าไปด้วย แต่เธอก็ทำได้แค่พูดห้ามเขาเท่านั้นแหละ เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอมันไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านเขาไปหมดแล้ว แถมเธอยังรู้สึกว่าร่างกายของเธอนั้นมันร้อนรุ่มขึ้นอีกเรื่อยๆโดยเฉพาะตรงนั้น ตรงที่เขากำลังให้ความสนใจกับมันอยู่เขาทั้งขยับปากดูดเลียที่กลางกายสาวของเธออย่างหื่นกระหาย “อ๊าาส์ ที่รักครับ อ๊าส์” ปริ้นซ์ที่ดูดเลียกุหลาบงามจนพอใจแล้ว เขาก็ผละริมฝีปากออกออกมาจากตรงนั้นพร้อมกับพูดขึ้นมาด้วยเสียงกระเส่า ก่อนที่ปริ้นซ์จะลุกขึ้นมามองคนตัวเล

07.00น. “อื้ม! อื้ออออออออออ” บังเอิญบิดขี้เกียจให้กับเช้าวันใหม่ที่หน้าเบื่อหน่าย เมื่อหายจากอาการสะลึมสะลือแล้วก็หันไปมองคนข้างกายที่ตอนนี้หลับซุกหน้าไว้ใต้หมอนโชว์แผ่นหลังอันเย้ายวน เธอไม่เคยรู้สึกอยากจะถีบใครตกเตียงขนาดนี้มาก่อน ฮึ๊ย! “ไปอาบน้ำดีกว่า เดี๋ยวไปไม่ทันนัดคุณหมอสุดหล่อ” บังเอิญยิ้มกระดี๊กระด๊าให้กับความคิดของตัวเอง วันนี้เธอมีนัดกับคุณหมอเพื่อจิ้มหน้านิดหน่อยพอกรุบกริบ จะว่าเธอเสพติดการฉีดหน้าก็ได้น่ะแต่เธอก็มีความสุขกับมันดี ใครจะว่ายังไงก็ช่างเธอไม่ได้สนใจเสียงพวกปากหอยปากปูพวกนั้นหรอก เพราะความสวยไม่เคยรอใคร ซ่า~ ซ่า~ ซ่า~ ซ่า~ ซ่า~ “ฮืม ฮืม ฮืม ฮืม ฮืม ฮืม” ร่างอรชรภายใต้ฝักบัวฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่อหุ้มร่างกายเอาไว้แล้วเปิดประตูออกไปในสภาพนั้นทันที “ที่รัก! ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกผมล่ะ” ปริ้นซ์นั่งอยู่บนเตียงด้วยสภาพสะลึมสะลือผมเผ้าชี้โด่เด่ ก็ตอนแรกเขาก็กะจะคว้าคนตัวเล็กมานอนกอดสักหน่อยแต่ควานหาเท่าไหร่ก็เจอแต่ที่นอนเย็นเชียบที่ว่างเปล่า จนต้องฝืนตาตื่นมานั่งรอคนตัวเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ “แล้วฉันจะต้องเรียกนายให้ตื่นขึ้นมาทำไมล่ะ” บังเ

“ที่รักครับ ไปส่งผมหน่อย นะๆๆๆๆ” “อื้อออ อย่ามาจับ ฉันกำลังเขียนคิ้วอยู่” บังเอิญแห้วใส่ปริ้นซ์เล็กน้อยที่เขามาเขย่าตัวเธอในตอนที่เธอกำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ “ที่รักก็ตอบผมมาก่อนสิ ว่าวันนี้ที่รักจะไปส่งผมที่โรงเรียน” ปริ้นซ์ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างบังเอิญแล้วจ้องหน้าเธอผ่านทางกระจกอย่างกดดัน “ไม่ต้องมาจ้องหน้าฉันแบบนั้นเลย นายก็มีรถนี่ ทำไมไม่ขับไปเองล่ะ” “ไม่ได้ครับ โรงเรียนผมไม่ให้เอารถยนต์ไป เขาอนุญาตแค่มอเตอร์ไซค์เท่านั้น” “ก็ได้ๆ เลิกสะกิดฉันได้แล้ว” ถ้าเธอไม่ยอมเขาไป เธอก็คงโดนสะกิดจนไม่สามารถแต่งหน้าจนเสร็จได้แน่ๆ “งั้นผมไม่กวนละ ฟอดดดด~” ก่อนไปเขาก็ไม่ลืมที่จะขโมยหอมแก้มเธอไปด้วย “นี่!!! ฮึ๊ย ไวเป็นลิงจริงเชียว” เธอไม่ทันที่จะอ้าปากด่าเขาเรื่องเมื่อกี้ประตูก็ปิดใส่เธอแล้ว 5นาทีต่อมา “ป่ะ เสร็จแล้ว” นี่เธอรีบแต่งตัวที่สุดแล้วนะเนี่ย ปกติเธอออกจากคอนโดก่อนถึงเวลางานแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่นี้ต้องรีบออกจากคอนโดตั้งหนึ่งชั่วโมงกว่าๆเลย “ไปกันครับ” “.......” “ไม่ต้องทำหน้างงครับ ผมขอกุญแจไง เดี๋ยวขาไปผมขับให้” เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็ส่งกุญแจเข้ามือเขาทันที ก่อนที่

‘กรี๊ดดดดดดดด’ ‘อร๊ายยยยยยยพี่ปริ้นซ์หล่อมากค่า’ ‘อร๊ายยยพี่ปริ้นซ์เขามองหน้ากูพวกมึงเห็นไหม’ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังกระหึมไปทั้งสนามมากกว่าปกติ เพราะทุกคนรู้ว่ามีหนุ่มหล่อสมบัติของโรงเรียนเข้าร่วมด้วยนั่นก็คือปริ้นซ์นั่นเอง “ไอ้ปริ้นซ์ชู้ตบาสเลย เอาให้ลงนะเว้ย” เสียงเพื่อนในทีมเดียวกันกับปริ้นซ์ร้องขึ้นมาทันทีปริ้นซ์ได้เป็นคนครองบาสแล้ว เขาเลี้ยงลูกไปเรื่อยก่อนจะกระโดดชู้ตด้วยท่าที่ทำให้คนข้างสนามเกือบเป็นลม ‘อร๊ายยยซิกแพก ตายๆๆๆๆฉันหายใจไม่ออก’ ‘กรี๊ดดดแกดูสิ ขาวมากน่ากัดท้องเล่นเบาๆเลยอ่ะ’ ‘อร๊ายอยากเป็นเมียพี่คร่า พี่ปริ้นซ์ขา~’ ปึก ตุ๊บ! ปี๊ดดดดดดด “เยส!!! ฮ่าๆๆๆๆชนะแล้วโว๊ยยยยยย” เสียงทีมที่ชนะร้องโฮขึ้นอย่างดังเมื่อวินาทีที่กรรมการเป่านกหวีดหมดเวลาแล้วทีมตัวเองเป็นฝ่ายชนะ “โห่ ไรวะไอ้ปริ้นซ์ ฝีมือมึงตกนะเนี่ย” คีตะเดินมาตบบ่าเพื่อนเบาๆเมื่อเพื่อนชู้ตบาสลูกเมื่อกี้ไม่ลงห่วง “ไม่ต้องปลอบใจกูเลย นู้นตู้เอทีเอ็ม ไปกดเงินมาเลี้ยงพวกนั้นซะ หึหึหึ” ปริ้นซ์หัวเราะใส่คีตะอย่างสะใจที่มันได้เสียเงินเลี้ยงหมูกระทะพวกนักกีฬาโรงเรียน “อ...ไอ้ปริ้นซ์ นี่มึงแกล้งชู้ตไม่ลงห่วงใช่ไหม ชั่

“อื้ออออ อย่ามากอดมันอึดอัด” บังเอิญดิ้นให้หลุดออกจากอ้อมกอดแกร่งของปริ้นซ์ที่กอดรัดเอวคอดของเธอเอาไว้ “ที่รักก็ให้ผมกอดหน่อยสิครับ ที่รักเป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมาจากตลาดก็หลบหน้าผมตลอดเลย ผมทำอะไรผิด” ปริ้นซ์ทำออกไปพลางทำหน้าง๋อยออกไปให้บังเอิญเห็นด้วย เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดถึงทำให้เธอต้องหลบหน้าเขาอย่างนี้ “ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่รู้สึกหงุดหงิดตัวเองนิดหน่อยน่ะ” ตอนนี้ตัวเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะหงุดหงิดสิ่งรอบข้างอะไรนักหนา แค่เขามาอยู่ต่อหน้าเธอเธอก็รู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะอ้าปากด่าเขาอยู่แล้ว “งั้นหรอครับ งั้นผมไปเอานมมาให้ที่รักดื่มสักแก้วดีกว่า เผื่อที่รักจะได้อารมณ์ดีขึ้นไงครับ” “ขอบใจนะ” ที่จริงเธอก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันที่ไปวีนไปเหวี่ยงเขาแบบไร้เหตุผล แต่เธอก็ไม่รู้ว่าอารมณ์เธอจะสวิงขนาดนี้เพราะเธอไม่เคยเป็นมาก่อน “โอ๊ะ! โอ๊ยยยย ทำไมถึงปวดท้องยังงี้เนี่ยโอ้ยซี๊ดดดด” บังเอิญรีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีที่รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างกำลังจะไหลลงมา “นี่สินะ สาเหตุที่ฉันอารมณ์สวิ่งขึ้นๆลงๆอยู่แบบนี้” บังเอิญพูดกับตัวเองด้วยสายตาเบื่อหน่าย เมื่อพลันสายตาไปมองเห